ماجرای شیوع ویروس کرونا و قرنطینه مسافران کشتی کروز دایموند پرینسس

اگر اخبار مربوط به شیوع جهانی ویروس کرونا را از ابتدای شیوع آن در چین دنبال کرده باشید، احتمالا درباره شیوع بیماری در یک کشتی کروز لوکس و قرنطینه مسافران آن چیزهایی شنیده‌اید. کشتی تفریحی دایموند پرینسس به‌مدت ۳۹ روز با ۳,۷۴۱ مسافر روی آب قرنطینه شده بود؛ ۶۳۴ نفر در کشتی به ویروس مبتلا شدند و ۱۴ نفر نیز جان خود را از دست دادند. این سفر برای افرادی که به امید آرامش و تجربه‌ای لوکس وارد این کشتی شده بودند، به کابوسی وحشتناک تبدیل شد. در ادامه با کجارو با ما همراه باشید تا داستان برخی از مسافران کشتی در روزهای سخت قرنطینه را روایت می‌کنیم.

آغاز سفر دو هفته‌ای دایموند پرینسس

مسئولان دایموند پرینسس در ۲۰ ژانویه مصادف با ۳۰ دی‌ماه، فرایند آماده‌سازی کشتی را برای سفر دریایی دو هفته‌ای از مبدأ بندر «یوکوهاما» (Yokohama)، آغاز کردند. درست در همین زمان مسئولان امر چین نیز با نمونه‌ای جدید از ویروس کرونا مقابله می‌کردند که منشا آن شهر ووهان چین بود. نتایج بررسی‌های پژوهشگران در آن زمان و پس از آغاز شیوع ویروس کرونا، ابتلا به ذات‌الریه و مشکل‌های تنفسی شدید در بیماران مبتلا به این ویروس مهلک را تایید می‌کرد. کرونا ابتدا در چین و سپس در سراسر نقاط جهان به‌سرعت فراگیر شد؛ به‌طوری که آمار مبتلایان تنها در ۵ روز از ۲۰ تا ۲۵ ژانویه (۳۰ دی تا پنج بهمن) در سراسر جهان به بیش از چهار برابر افزایش یافت و تعداد آن‌ها به ۱,۳۲۰ مورد رسید (در این پنج روز کشتی در حال حرکت از بندر یوکوهاما به‌سمت هنگ‌‌کنگ بود). اکثر مبتلایان در چین بودند و تنها پنج نفر از آن‌ها نیز در هنگ‌کنگ زندگی می‌کردند.

اکنون که این ماجرا به پایان رسیده، شرح حال تنی چند از مسافران کشتی تفریحی دایموند پرینسس را که از زبان خودشان نقل شده است، می‌خوانیم؛ این‌گونه قادریم تا برای لحظاتی خود را در کنار آنان متصور شویم و شرایطی را که در این روزها فاصله چندانی از ما ندارد، احساس کنیم.  

در پنجم بهمن که مصادف با اولین روز سال نو چینی بود، زوجی به‌نام «کارلوس سوتو» (Carlos Soto) و «یاردلی وان» (Yardley Wong) به‌همراه پدر، مادر، فرزندانشان و دو نفر دیگر از اقوام خود سوار کشتی شدند. این زوج قصد داشتند به مناسبت تعطیلات سال نو و سالگرد ازدواجشان، از سفر دریایی در این کشتی تفریحی لوکس لذت ببرند؛ البته به‌دلیل اینکه در آن زمان ویروس به میزان قابل‌توجهی در هنگ‌کنگ شیوع پیدا کرده بود، آن‌ها به‌شدت نگران مبتلا شدن به کرونا بودند و به همین دلیل به‌اندازه‌ی کافی ماسک و مایع ضدعفونی‌کننده دست همراه خود داشتند. در ضمن قبل از ورود به کشتی از آن‌ها خواسته شد پرسش‌نامه‌ی سلامت را تکمیل کنند؛ این زوج پس از ورود به کشتی متوجه شدند که هیچ یک از مسافران از ماسک استفاده نکرده‌اند و با دیدن این صحنه نگران شدند.

در ابتدای شیوع کرونا، اقدامات مسئولان کشتی تنها به ارائه‌ی توصیه‌های پیشگیرانه و یادآوری‌های بهداشتی برای شست‌شوی دست‌ها محدود می‌شد. همچنین برخی از درها را باز گذاشتند تا مسافران به دستگیره‌ی آن‌ها دست نزنند. کارلوس و یاردلی زمانی که دیدند مسافران رفتاری عادی دارند، ماده ی ضدعفونی‌کننده‌ی دست را کنار گذاشتند و مانند سایر مسافران، در مکان‌های عمومی فاصله‌ی اجتماعی را با دیگران رعایت نمی‌کردند و حتی گاهی اوقات سهوا به آن‌ها تنه می‌زدند.

شایعه حضور اولین فرد مبتلا در کشتی، مسافران را نگران می‌کند

در روز دوازدهم بهمن شایعه مثبت‌شدن آزمایش کووید-۱۹ مسافر هنک‌کنگی که کشتی را ترک کرده‌ بود، مسافران را نگران کرد. کارلوس و یاردلی پس از شنیدن این شایعه‌ها، به خاطر رفتارهای غیربهداشتی و غیرمسئولانه‌ی خود در هنگام غذاخوردن یا رفت‌وآمد در فاصله‌ی نزدیک از دیگران در مکان‌های عمومی کشتی پشیمان بودند.

چند روز قبل از پخش شدن این شایعه در۲۷ ژانویه (هفتم بهمن) و زمانی که دایموند پرینسس در حال ترک کردن «بندر چان می» (port of Chan May) و حرکت به‌سمت ویتنام بود، جوان کانادایی ۲۹ ساله‌ای به‌نام «اِسپِنسِر فِرِنباکر» (Spencer Fehrenbacher) در کشتی تب کرد و علائمی مثل بدن ‌درد شدید، سردرد، عرق سرد و تنفس دشوار، آشکارا در وجودش به چشم می‌خورد. در حالی که سایر مسافران در «خلیج هالونگ» (Hạ Long Bay) پیاده شده بودند و مشغول تماشای دریای زلال و شفاف و جنگل‌های انبوه بودند، او وضعیت خوبی نداشت و با بیماری دست‌وپنجه نرم می‌کرد. هم‌اتاقی فرنباکر پس از دیدن وضعیت او تصمیم گرفت با چند نفر دیگر از هم‌سفرانشان در اتاق کناری روی زمین بخوابد. روز بعد فرنباکر دوباره احساس کرد که تب و بدن‌درد دارد.

فرنباکر از شهر تیانجین که درست در جنوب پکن قرار دارد، به بندر یوکوهاما سفر کرده بود. ۱۰ روز قبل از اینکه او و دوستش سوار کشتی شوند، نخستین مورد مرگ ناشی از ابتلا به کرونا در ووهان گزارش شده بود و آن‌ها اخبار را درمورد این ویروس دنبال می‌کردند. فرنباکر در گفت‌وگویی اظهار داشت که او و دوستش به خاطر زندگی در چین، با خطرهای کرونا آشنایی بیشتری داشتند.

 دایموند پرینسس برای خرید ملزومات بهداشتی در ژاپن توقف می‌کند

کشتی حین سفر، در شهری در ژاپن توقف کرد و خدمه‌ی آن تعدادی ماسک جراحی خریدند که در آن زمان هنوز در هر مغازه‌ای پیدا می‌شد؛ اما تنها چند روز بعد، رفتار عادی مسافران کشتی باعث شد فرنباکر و دوستش نیز مانند کارلوس و یاردلی به مسائل بهداشتی توجه نکنند؛ البته آن‌ها زمانی که از چین خارج شدند نیز اصول بهداشتی لازم را رعایت نمی‌کردند!

وقتی‌که کشتی تفریحی به هنگ‌کنگ رسید، توجه فرنباکر به قوانین سخت‌گیرانه برای جلوگیری از افزایش شیوع کرونا جلب شد. پس از ادامه‌ی تب و گلودرد برای چند روز متوالی، نگرانی و اضطراب فرنباکر افزایش یافت. به همین دلیل زمانی که کشتی در تایوان و اوکیناوا توقف کرد، تصمیم گرفت از آن پیاده نشود؛ زیرا می‌ترسید مسئولان کشتی بفهمند که او بیمار است و از بازگشتش به کشتی جلوگیری کنند.

آغاز رسمی قرنطینه؛ غم و شادی توأمان

پس از بازگشت کشتی به بندر یوکوهاما، کاپیتان کشتی به تمام مسافران اعلام کرد که طبق گفته‌ی مسئولان سلامت عمومی هنگ‌کنگ، نتیجه‌ی آزمایش کووید-۱۹ یکی از شهروندان این شهر که به‌مدت ۵ روز در دایموند پرینسس حضور داشته، چند روز بعد از خروجش از کشتی، مثبت شده است. به همین دلیل مسافران اجازه‌ی خروج از کشتی را ندارند.

البته از قبل هم به مسافران گفته شده بود به‌دلیل اینکه مسئولان ژاپنی باید وضعیت تک‌تک آن‌ها را قبل از خروج از کشتی بررسی کنند، ممکن است کمی منتظر بمانند. همچنین مسئولان متذکر شدند هر فردی نشانه‌ای از بیماری در خود می‌بیند، موضوع را به مسئولان درمانگاه کشتی که در پایین‌ترین طبقه قرار دارد، اطلاع بدهد. مسئولان درمانی کشتی دمای بدن مسافران مشکوک را به‌دقت ‌اندازه‌گیری کردند و از آن‌ها ‌خواستند به پرسش‌نامه‌های مرتبط‌با سلامت به‌‌دقت پاسخ دهند.

علائم بیماری در چند تن از مسافران پدیدار می‌شود

فرنباکر بسیار نگران بود و دائم خودش را متقاعد می‌کرد که فقط سرما خورده است؛ اما از سویی دیگر نمی‌دانست در مورد بیماری‌اش گزارش بدهد یا نه. او می‌دانست که اگر مبتلا به ویروس باشد، قطعاً قرنطینه می‌شود و نمی‌تواند به شهرش بازگردد. به همین دلیل تصمیم گرفت بیماری‌اش را از مسئولین درمانی پنهان کند؛ اما دوست فرنباکر زمانی که فهمید او بیماری‌اش را گزارش نکرده است، متقاعدش کرد که گزارش بیماری نه فقط وظیفه‌ای اخلاقی بلکه نوعی وظیفه‌ای قانونی نیز است.

پس از این اتفاق فرنباکر به درمانگاه کشتی مراجعه کرد و در قسمت انتظار نشست. تعداد افراد حاضر در اتاق انتظار دو برابر ظرفیت بود و بسیاری از افرادی که عطسه می‌کردند یا بیماری آن‌ها کاملاً مشخص بود، از سایر افراد جدا شده بودند.

انجام آزمایش‌ها با اولویت افراد مشکوک‌تر انجام می‌گیرد

پس از گذشت مدت کوتاهی مسئولان بهداشت و سلامت ژاپن و پرستاران، مشغول بررسی افراد مشکوک شدند و قصد داشتند افرادی را پیدا کنند که بیشتر از سایر افراد نیازمند آزمایش کووید-۱۹ هستند. آن‌ها از تک‌تک افراد در مورد نشانه‌های بیماری و سفرهای اخیرشان از آن‌ها سؤال می‌کردند و همچنین از آن‌ها می‌پرسیدند که آیا در روزهای اخیر به ووهان سفر کرده‌اند یا نه. فرنباکر نیز از این قاعده مستثنی نبود. پس از پرسیدن این سوال‌ها، نمونه‌ی بزاق گلوی مسافران نیز گرفته شد. افرادی که آزمایش را انجام می‌دادند، اعلام کردند نتایج ظرف ۶ ساعت آینده مشخص می‌شود. آن‌ها در مرحله اول نمونه‌ی بزاق دهان ۲۵۳ نفر را گرفتند.

صبح روز بعد با طلوع آفتاب مسافران کاملاً عادی و طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است در سالن غذاخوری مشغول صبحانه خوردن، گپ زدن و استفاده از امکانات تفریحی کشتی بودند. مسئولان نیز همچنان نمونه‌ی بزاق مسافران را جمع‌آوری می‌کردند و سوال‌های لازم را از آن‌ها می‌پرسیدند. آن روز برای فرنباکر مثل رویا بود؛ اما تمام این اتفاق‌های خوب تنها تا غروب ادامه داشت. کاپیتان کشتی با لحن ملایم و یکنواخت سخنانش را شروع کرد تا به مردم اطمینان دهد که اتفاق نگران‌کننده‌ای در راه نیست و سپس اعلام کرد طبق خواسته‌ی مسئولان بهداشت و درمان و بازرسان، تمام مسافران کشتی باید در اتاق‌های خود به‌مدت ۱۴ روز قرنطینه شوند. مسافران پس از شنیدن این خبر بسیار ناراحت شدند؛ اما سعی می‌کردند یکدیگر را آرام کنند. 

اسپنسر فرنباکر

در مرحله اول، ۴۱ فرد مبتلا شناسایی می‌شوند

فرنباکر مطالب مختلفی در مورد ویروس کرونا در اینترنت خوانده بود و احساس می‌کرد همان نشانه‌ها را دارد؛ اما از سویی دیگر کمی خوشحال بود؛ زیرا هنوز در کشتی حضور داشت و جواب آزمایشش هم مشخص نشده بود و این دو اتفاق را نشانه‌ی مبتلا نبودن به ویروس می دانست؛ اما از سوی دیگر هرچه مطالب بیشتری در مورد این ویروس می‌خواند، بیشتر در مورد ابتلای خودش مردد می‌شد. خبر قرنطینه شدن کشتی به خبری بین‌المللی تبدیل شده بود و فرنباکر گزارشی خبری دید که درمورد ۴۱ مورد ابتلای جدید کووید-۱۹ در دایموند پرینسس اطلاع می‌داد. او با دیدن این گزارش سعی کرد متقاعد شود که خودش نیز در بین مبتلایان قرار دارد. به همین دلیل ویدیویی کوتاه برای خانواده‌اش تهیه کرد تا اگر به بیمارستان فرستاده شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار نگرفت، آن را در فرصتی مناسب برای خانواده‌ی خود بفرستد.

او در این ویدیو این‌چنین با خانواده، دوستان و آشنایانش صحبت کرد:

اگر این ویدیو را می‌بینید بدانید که آزمایش کووید-۱۹ من مثبت شده است و به بیمارستانی در ژاپن انتقال داده شده‌ام.

در حالی که به نظر می‌رسید به‌سختی نفس می‌کشد به صحبت‌هایش ادامه داد و گفت:

این ویدیو را تنها برای عرض سلام گرفتم و می‌خواهم بدانید که دوستتان دارم، شاید بعداً دیگر فرصتی نباشد این جمله را رو در رو بگویم.

مدیرعامل کشتی دایموند پرینسس،جبران خسارت‌ مسافران را تضمین می‌کند 

روز بعد نتیجه‌ی آزمایش فرنباکر مشخص شد که خوشبختانه منفی بود. ناامیدی محض در وجود فرنباکر به شادی و خوشحالی وصف ناپذیری تبدیل شد. مدیرعامل کشتی نیز اعلام کرد پول پرداختی به‌صورت کامل به مسافران بازگردانده می‌شود و پس از گذشت این شرایط بحرانی مسافران می‌توانند سفری رایگان با این کشتی داشته باشند. در ضمن مسافران می‌توانند در زمان قرنطینه از نوشیدنی رایگان نیز لذت ببرند.

قرنطینه‌ای عذاب‌آور یا تعطیلاتی طولانی‌تر؟

اگرچه این خبر تا حدودی مسافران و فرنباکر را خوشحال کرد، کشتی شرایط چندان خوبی نداشت و بوی لباس‌های شسته‌شده در حمام‌ها و زباله‌های باقی‌مانده در کشتی، کمی مسافران را آزار می‌داد؛ البته مسافرانی که اتاق آن‌ها بالکن داشت می‌توانستند با تماشای منظره‌ی بیرون و غروب آفتاب کمی حال و هوای خود را عوض کنند. فرنباکر و دوستش نیز برای تحمل این روزها این کار را می‌کردند. برخی از افراد هم هرچیزی را که می‌خواستند سفارش دهند با دست خط بدی روی یک کاغذ می‌نوشتند و مقابل در اتاق‌هایشان روی زمین می‌گذاشتند و کمی هم پول زیر آن قرار می‌دادند؛ البته تعدادی از مسافران هم دید مثبتی به این موضوع داشتند و معتقد بودند می‌توانند مدت‌زمان بیشتری را در تعطیلات سپری کنند!

مسافران کشتی در روزهای آفتابی از منظره‌ی دریا و حرکت‌های نمایشی جت‌اسکی‌سواران همراه با موسیقی پاپ ژاپنی لذت می‌بردند. این حرکات زیبا معمولاً ۱۰ تا ۱۵ دقیقه طول می‌کشید. فرنباکر از یک سو از این وضعیت خسته شده بود و از سوی دیگر با دوستانش موج مکزیکی می‌رفت تا این شرایط را کمی فراموش کند. وقتی‌که او و دوستانش مشغول موج مکزیکی رفتن بودند، متوجه شدند که این موج شادی تا آخر کشتی رفته است و دوست فرنباکر از اینکه مردم در چنین شرایط سختی واقعاً کنار هم بودند، خوشحال بود.

فرنباکر پس از گذشته یک هفته از قرنطینه تا حدودی احساس اطمینان پیدا کرده بود. او نامه‌ای از سازمان کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا (CDC) دریافت کرد که در آن گفته شده بود بر اساس بازرسی انجام شده و آخرین اطلاعات به‌دست‌آمده، توصیه می‌شود مسافران برای به حداقل رساندن خطر ابتلا همچنان در اتاق‌‌هایشان بمانند و قرنطینه را حفظ کنند.

آمار ۶۷ مبتلای جدید، همه معادله‌ها را بر هم می‌زند

چند روزی بود که کاپیتان کشتی آمار ابتلای جدیدی را اعلام نکرده بود و همین موضوع فرنباکر را امیدوار کرده بود که این قرنطینه به‌زودی به پایان می‌رسد؛  اما دو روز بعد با شنیدن خبری جدید کاملاً شوکه شد؛ او در حالی که خود را برای مصاحبه با یک برنامه‌ی خبری کانادایی آماده می‌کرد و مقدمه‌ی خبر مربوط به قرنطینه دایموند پرینسس را می‌شنید، متوجه شد که گوینده‌ی اخبار، ۶۷ مورد ابتلای جدید را در کشتی گزارش داد. او برای اطمینان از گوینده‌ی اخبار پرسید که آیا چیزی که شنیده است واقعیت دارد یا نه و گوینده هم گفته‌‌ی خود را تأیید کرد.

با احتساب این ۶۷ مورد جدید، تعداد مبتلایان کشتی به ۲۸۵ مورد رسیده بود و کاپیتان کشتی ترجیح داده بود از گفتن این اطلاعات خودداری کند؛ البته مسئولان شرکت «کارنیوال کرپوریشِن» (Carnival Corporation) که بزرگ‌ترین شرکت اپراتور کشتی‌های کروز محسوب می‌شود، درخواست کردند تمام اخبار و موضوع‌های غیر محرمانه باید با صداقت و شفافیت کامل بیان و شرایط لازم برای حفظ سلامت و تندرستی مسافران و خدمه فراهم شود.

کشتی پس از چند روز توقف کامل، به‌سمت دریا حرکت کرد تا موتورهای آن کمی کار کند و تنها پس از چند ساعت گشت دریایی دوباره به بندر بازگشت و در قسمت دیگری از بندر پهلو گرفت. قبل از اینکه کشتی حرکت کند، پنجره اتاق فرنباکر به‌سمت کوه فوجی بود؛ اما به‌دلیل اینکه کشتی پس از بازگشت در بخش دیگری پهلو گرفت، او فقط منظره‌ی زشت و شهری بندر، آمبولانس‌های متعدد و کادر درمان با لباس‌های ضدویروس را می‌دید. مسافران بیمار شدند و جان باختن تعداد زیادی از افراد را با چشم خود می‌دیدند و به همین  نسبت به زدن ماسک و رعایت مسائل بهداشتی جدی‌تر شدند.

مسافران همه در اتاق‌هایشان قرنطینه بودند و دولت‌مردان ژاپنی و مسئولان شرکت پرینسس کروز ارتباط مستمری با خدمه و مسافران کشتی نداشتند. فرنباکر در مورد این وضعیت، چنین گفت:

چنین وضعیتی یا کاملاً وضعیت مناسبی بود و می‌توانستیم به آن به چشم تعطیلات طولانی‌مدت نگاه کنیم یا در وضعیتی آخرالزمانی به سر می‌بردیم. تنها می‌دانستم از این دو حالت خارج نیست. 

مرگ اولین مبتلا در کشتی دایموند پرینسس

زمانی که نخستین مسافر مبتلای دایموند پرینسس جان باخت، فرنباکر در کشتی حضور داشت و از این موضوع بسیار ناراحت شد. او در مورد این موضوع، ‌چنین گفت:

این موضوع بسیار شوکه کننده است و فکر اینکه فردی برای گردش و تفریح به سفر آمده باشد و در حین سفر بمیرد، انسان را آزار می‌دهد.

تعداد جان‌باختگان دایموند پرینسس در نهایت به ۱۴ نفر رسید.

فرنباکر دوران قرنطینه‌اش را در یک پایگاه نیروی هوایی در آمریکا سپری کرد و پس از آن بار دیگر آزمایش داد؛ فکر بستری شدن در بیمارستان‌های آمریکا و متحمل‌شدن هزینه‌ی بالای این بیمارستان‌ها؛ او را به‌شدت ناراحت می کرد؛ اما خوشبختانه نتیجه‌ی آزمایش او منفی شد.

اجازه دهید شما را با خانواده چهار نفره‌ای که در مدت زمان قرنطینه‌ی کشتی شرایط بسیار سختی داشتند نیز آشنا کنیم. این خانواده‌ی چهارنفره زوجی به نام «اونیتان» (Aun Na Tan) و «جِف سو» (Jeff Soh) به‌همراه دو فرزند خود بودند که در یکی از ارزان‌ترین اتاق‌های بدون پنجره‌ی کشتی قرنطینه بودند و به‌دلیل اینکه تلفن همراه در اتاق آن‌ها آنتن نمی‌داد حتی نمی‌توانستند از گوشی‌شان استفاده کنند. خانواده‌ی اونیتان تنها اتاقی برای خواب و استراحت می‌خواستند و از سوی دیگر قصد داشتند هزینه‌های سفرشان را تا حد امکان کاهش دهند؛ به همین دلیل چنین اتاقی را انتخاب کرده بودند

ویروس کرونا، خدمات لوکس دایموند پرینسس را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد

شیوع کرونا و شرایط دشوار کشتی، فعالیت‌های روزانه‌ی مسافران آن را به‌کلی تغییر داد؛ مثلاً دیگر خبری از صبحانه‌ی مفصل نبود و مسافران تنها می‌توانستند از بین ماست و آب‌میوه با تکه‌های میوه یکی را انتخاب کنند. مردم می‌توانستند تنها با بازی‌های تخته‌ای خود را سرگرم کنند و برای ناهار هم تنها دو نوع غذا موجود بود؛ سبزی‌های سرخ‌شده با پنیر سویا یا مرغ.

مسئولان کشتی شبکه‌ی وای‌فای را به میزان زیادی تقویت کردند و به همین، دلیل همسر اونیتان به‌راحتی می‌توانست با لپ‌تاپ فعالیت‌های کاری را از راه دور انجام دهد. خود او نیز سعی می‌کرد با بازی کردن، ورزش کردن و تمرین آواز با بچه‌هایش، آن‌ها را سرگرم کند تا کمی حال و هوایشان عوض شود؛ اما از سوی دیگر به نظر می‌رسید تلاش او برای عادی جلوه دادن اوضاع و رفتار خوش‌بینانه‌اش کمی برای فرزندانش آزاردهنده است.

البته از سوی دیگر بچه‌ها نیز سعی می‌کردند مادرشان را خوشحال کنند و در همان فضای بسیار کم نیز مشغول ورزش و بازی، فیلم دیدن و آواز خواندن بودند. آن‌ها با غذای بسته‌بندی‌شده هم مشکلی نداشتند؛ زیرا گاهی اوقات در خانه نیز اونیتان غذای زیادی می‌پخت و همسر و بچه‌هایش تا چند روز آن غذا را می‌خوردند.

آنونیتان و خانواده اش

در روز هفتم فوریه (۱۸ بهمن)، مسافران ماسک و دستکش پلاستیکی دریافت کردند و نکات لازم برای رعایت فاصله‌ی اجتماعی نیز به آن‌ها گوشزد شد. خانواده‌ی اونیتان و سایر مسافرانی که اتاق آن‌ها پنجره‌ای رو به فضای باز نداشت، تقریبا به‌مدت سه روز از هوای تازه استفاده نکرده بودند و به همین دلیل مسئولان کشتی به آن‌ها اجازه دادند هرروز به‌مدت ۳۰ تا ۴۰ دقیقه در عرشه‌ی اصلی کشتی با رعایت فاصله‌ی اجتماعی از یکدیگر که دو برابر طول یک دست است، پیاده‌روی کنند.

رعایت مسائل بهداشتی برای اونیتان کمی دشوار بود و حتی در مورد برخی از آن‌ها تردید داشت؛ مثلاً نمی‌دانست قبل و بعد از اینکه چشم‌های خود را مالیده، دست به نرده زده است یا نه؛ یا اگر افراد هنگام نزدیک‌شدن به او ناگهان مسیرشان را تغییر می‌دادند، تعجب می‌کرد و حتی نمی‌دانست اگر از افرادی که به او بسیار نزدیک شده‌اند، بخواهد از او فاصله بگیرند، بی‌ادبی کرده است یا نه. همچنین با خود فکر می‌کرد آیا درست است هنگامی‌که باد می‌وزد و تعداد زیادی از مسافران دیگر جلوی آن‌ها هستند، در عرشه‌ی کشتی قدم بزنند.

اونیتان و خانواده‌ی او سه روز در قرنطینه بودند و در این مدت تعدادی از سایر مسافران استرالیایی کشتی با او تماس گرفتند و باحال ناراحت به او گفتند که آزمایش کووید-۱۹ آن‌ها نیز مثبت شده است. نگرانی اونیتان با شنیدن اخبار مربوط به کرونا را بیشتر شد به همین دلیل او و خانواده‌اش بسیاری از مسائل بهداشتی را با دقت کامل رعایت می‌کردند؛ مثلاً اعضای خانواده‌اش در طول روز بارها دست‌هایشان  و میوه و سبزی‌ها را با دقت زیاد می‌شستند، اتاق را ضدعفونی می‌کردند و ظرف‌هایی را که به اتاق‌شان وارد می‌شد، تمیز می‌کردند.

اونیتان تصور می‌کرد که سایر مسافران نیز به همین اندازه‌ عصبی و وسواسی شده‌اند. او حتی زمانی که خدمه کشتی غذای آن‌ها را می‌آوردند، به‌دلیل نگرانی از تماس با هوای آلوده و مبتلا شدن به ویروس، از در فاصله می‌گرفت. با طولانی شدن مدت قرنطینه تعداد بیماران نیز افزایش یافت. تعدادی از این بیماران به بیمارستان منتقل شدند و تعدادی دیگر نیز مجبور بودند همچنان در قرنطینه باقی بمانند.

مسافران حاضر در کشتی تصور می‌کردند ویروس از طریق هوای دستگاه‌های تهویه به اتاق آن‌ها انتقال می‌شود و تلاش مسئولان برای اطمینان دادن به مردم درمورد سلامت و کیفیت هوای خارجی از دستگاه‌های تصویه‌ی هوا، این نگرانی را در میان مردم بیشتر می‌کرد؛ زیرا آن‌ها دیگر به مسئولین این کشتی اعتماد نداشتند. یادآوری می‌شود که در آن روزها، دانشمندان هنوز در مورد انتقال ویروس از طریق هوا اطمینان نداشتند.

خدمه بخش پذیرایی، از اولین مبتلایان کشتی هستند

اونیتان غذاها را ضدعفونی می‌کرد که تا جای ممکن از ابتلا به ویروس پیشگیری کند. نخستین فرد از خدمه‌ی کشتی که آزمایش کووید-۱۹ او مثبت شد، یکی از کارکنان بخش پذیرایی و تأمین غذا بود.او در دوم فوریه (۱۳ بهمن) تب کرد و پس از آن دو روز در کشتی حضور داشت. از آنجا که تمام کارکنان کشتی در یک سالن غذاخوری بزرگ غذا می‌خورند و همراه با یکدیگر در خوابگاه‌هایی با تخت‌های سه‌طبقه زندگی می‌کنند، آن فرد بیمار در این مدت ویروس را به تعداد زیادی از افراد اطرافش انتقال داد و نتیجه‌ی آزمایش ۱۵ نفر دیگر از کارکنان بخش تأمین غذا نیز تا تاریخ ۹ فوریه (۲۰ بهمن) مثبت شد. ادامه‌ی‌ فعالیت این کارکنان می‌توانست باعث افزایش سرعت انتشار این ویروس در میان مسافران شود، به همین دلیل از آن زمان به بعد، غذاهای آماده و بسته‌بندی‌شده به مسافران تحویل داده ‌شد.

«کیتلین سو» (Kaitlyn Soh) دختر ۱۶ ساله اونیتان‌ نیز، یکی از مبتلایان بود. قبل از آزمایش هیچ‌یک از علائم کرونا در او دیده نمی‌شد و فقط کمی سردرد داشت که پدر و مادرش فکر می‌کردند چون چند ساعت پشت سر هم به گوشی نگاه کرده، آب بدنش کم شده و سردرد او مشکل خاصی نیست. مسئولان قصد داشتند کیتلین را از والدینش جدا کنند؛ اما اونیتان حاضر به انجام این کار نشد و پس از گذشت سه روز، بیمارستانی او را همراه با خانواده‌اش پذیرفت؛ البته هر یک از اعضای این خانواده در بخش جداگانه‌ای بودند.

متاسفانه بیمارستان اینترنت وای‌فای نداشت؛ بنابراین اونیتان از طریق ردوبدل کردن یادداشت با دخترش ارتباط داشت؛ البته به‌دلیل اینکه خروج هیچ وسیله‌ای از بخش قرمز یا همان بخش بیماران کرونایی مجاز نبود، تنها فتوکپی یادداشت کیتلین به دست مادرش می‌رسید.

اونیتان در مورد دخترش این‌چنین گفت:

کیتلین قبل از این اتفاق انسان جدی و محکمی به نظر می‌رسید و همیشه من و برادرش را به خاطر احساساتی بودن و اشک ریختن در هنگام تماشای فیلم‌های احساساتی مسخره می‌کرد؛ اما نخستین شبی که در کنار او نبودیم ، به‌اندازه‌ی تمام عمرش گریه کرد.

هرروز مسافران از طریق تماس تلفنی، پیام متنی یا گزارش‌های خبری که دوستان‌شان تهیه می‌کردند، از اخبار مطلع می‌شدند؛ اما پس از مثبت شدن آزمایش کووید-۱۹، گزارشگران نیز از کشتی خارج شده بودند.

«کنت فِریژر» (Kent Frasure) و همسرش سفرهای دریایی زیادی را با کشتی کروز تجربه کرده‌اند و از ۱۱ کشتی مجللی که با آن سفر کرده‌اند، ۱۰ کشتی متعلق به شرکت «پرینسس کروزز» (Princess Cruises) بوده است. این زوج نیز در زمان قرنطینه در کشتی بودند و به‌دلیل این‌که در مورد سفر با کشتی‌های تفریحی تجربه‌ی کافی داشتند، اگر اتفاق واقعا بدی در کشتی رخ می‌داد، به‌سرعت متوجه آن می‌شدند. به همین دلیل حتی بعد از اینکه کاپیتان دایموند پرینسس اعلام کرد که آزمایش کووید-۱۹ برخی از مسافران مثبت شده است، این دو نفر همچنان معتقد بودند که موضوع چندان جدی نیست.

این زوج، سال‌ها قبل در زمان شیوع گسترده‌‌ی نورو ویروس و افزایش ترس عموم مردم از مبتلاشدن به این ویروس نیز با یکی دیگر از کشتی‌های پرنسس سفر کرده بودند. طبق گفته‌ی کنت در آن زمان کاپیتان به سرعت رعایت پروتکل‌های بهداشتی برای سرو غذا را اجباری و خدمه‌ی کشتی دستورالعمل‌های لازم را به مسافران ابلاغ کردند تا با بهره‌گیری از آن‌ها از خود محافظت کنند. 

به نظر آن‌ها تغییر اخلاق و مسافران در زمان انتشار نورو ویروس کاملا محسوس بود و اصول بهداشتی لازم را برای جلوگیری از ابتلا به ویروس رعایت می‌شد اما این بار، هیچ یک از این اتفاق‌ها دیده نمی‌شد.

تعداد مبتلایان روز‌به‌روز افزایش ‌می‌یابد

پس از شروع قرنطینه، کنت و همسرش نخستین افرادی بودند که آزمایش دادند. آن‌ها مسافران مبتلا را که باعجله به بیمارستان منتقل می‌شدند، از پنجره‌ی اتاقشان می دیدند، البته مسافران از طریق تونلی سرپوشیده از کشتی بیرون می‌رفتند؛ به همین دلیل تعداد آن‌ها مشخص نبود. اما به گفته‌ی کنت، تعداد مبتلایان بر اساس تعداد آمبولانس‌هایی که هرروز به محل مراجعه می‌کردند قابل حدس بود.

آمار مبتلایان کشتی توسط شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود

این زوج گردشگر به گروه فیسبوکی که مسافران قرنطینه‌شده ایجاد کرده بودند، پیوستند. به گفته‌ی کنت متأسفانه مطالب زیادی درمورد شکایت و تئوری توطئه در این گروه منتشر می‌شد. به نظر می‌رسید دلیل ایجاد چنین جوی در گروه، فشار ناشی از ابتلا به کووید-۱۹ و ارتباط ضعیف با مسئولان امر ژاپنی بود. حدس و گمان‌هایی که فعال‌ترین افراد گروه در آن منتشر می‌کردند، نیز باعث افزایش تشویش و نگرانی می‌شد. برخی از افراد، دولت‌مردان ژاپنی را به دروغ، انجام آزمایش‌های کووید-۱۹ نادرست و حبس مسافران در داخل کشتی بدون هیچ‌گونه دلیل منطقی متهم می‌کردند.

حتی افراد حاضر در گروه تلاش یکی از مهمانان حاضر برای کاهش شایعه‌ها و جو هیجانی حاکم بر فضای گروه را محکوم و او را نفوذی دولت ژاپن خطاب ‌کردند. این گروه فیس‌بوک مورد اعتمادترین منبع برای اطلاع دقیق از تعداد مبتلایان به ویروس بود؛ اما پس از گذشت چند روز بسیاری از افراد این گروه از اعلام آمار خودداری کردند یا مدعی شدند که مسافران نزدیک آن‌ها به خارج از کشتی انتقال داده شده‌اند.

صبح روز  هفت فوریه (۱۸ بهمن) مشخص شد که نتیجه‌ی آزمایش ربکا مثبت بوده است و او فوراً تمام وسایلی را که در سه روز آینده به آن‌ها نیاز داشت با خود برداشت. کنت که خوشبختانه به ویروس مبتلا نبود، مجبور بود فاصله‌ی زیادی با همسرش داشته باشد. کنت در مورد این اتفاق این‌چنین گفت:

چنین موضوعی را اصلا باور نمی‌کردم؛  او به غیر از کمی گلودرد هیچ یک از علائم کرونا را نداشت؛ البته خوشبختانه ظاهرا او تنها باید سه روز در بیمارستان بستری می‌شد؛ بنابراین تصور می‌کردیم که این اقدام تنها برای احتیاط انجام شده است و مشکل جدی نیست.

ربکا هیچ‌وقت به‌صورت جدی بیمار نشده بود، اما در چنین وضعیتی ناآرامی و بی قراری او را آزار می‌داد. طعم غذای بیمارستان اصلا به سوشی و گوشت گریل شده‌ای که قبلاً در توکیو خورده بود، شباهتی نداشت. غم دوری از همسر، او را بسیار آزار می داد و از سوی دیگر وقتی‌ در بیمارستان فهمید باید به‌جای سه روز، ۱۲ روز در آنجا بماند واقعاً ناراحت شد و برخلاف اینکه چیزی از زبان ژاپنی نمی‌دانست تلاش می‌کرد با پزشکان و پرستاران بیمارستان صحبت کند.

کنت هم اصلاً اوضاع خوبی نداشت و در اتاق تنها و منتظر نشسته بود. روزی که ربکا به بیمارستان منتقل شد، آمار مبتلایان ۶۱ نفر بود و یک هفته پس از آن تعداد آن‌ها به ۲۱۸ نفر رسید. کنت با پیام‌رسان فیس‌بوک با همسرش در ارتباط بود و برای هم لطیفه تعریف می‌کردند یا عکس‌های غذاهایشان را برای یکدیگر می‌فرستادند. ارتباط مجازی، این زوج را کمی آرام کرد؛ اما چند روز بعد در حین گفت‌وگو با همسرش پیام بسیار زشت و توهین‌آمیزی از یک آمریکایی غریبه دریافت کرد.

این فرد در پیامش گفته بود:

هر جا هستید همان جا بمانید. اگر به آمریکا بازگردید و ویروس را به دیگران انتقال دهید، خودخواه هستید. اجازه دهید کودکان معصوم به زندگی‌شان ادامه بدهند و از کرونا دور بمانند.

کنت در گروه واتساپ راحت‌تر بود. اعضای این گروه که ۲۰ نفر بودند، یکدیگر را به مقابله با انزوا تشویق می‌کردند. در ضمن آن‌ها با یکدیگر ارتباط داشتند تا با کمک هم افرادی که مسئول تحویل ملحفه و حوله‌ی نو بودند، پیدا کنند؛ زیرا در همان هفته‌ی اول قرنطینه این کالاها کمیاب شده بود.

جهش ناگهانی تعداد مبتلایان در روزهای آخر قرنطینه

روز ۱۶ فوریه (۲۷ بهمن)، پس از گذشت چهار هفته از آغاز سفر دایموند پرینسس از بندر یوکوهاما، بر اساس گزارش روزانه‌ی سازمان بهداشت جهانی در مورد شیوع کرونا، کشتی وضعیت نگران‌کننده‌ای داشت. در آن روز ۳۵۵ مورد ابتلا در دایموند پرینسس گزارش شد که از تعداد مبتلایان تمام کشورها به‌غیراز چین، بیشتر بود.

قرنطینه‌ی کنت به‌دلیل ابتلای همسرش به ویروس، دوباره تمدید و مدت‌زمان قرنطینه‌ی او از تمام مسافران بیشتر شد. ۱۰ روز پس از اینکه ربکا به بیمارستان انتقال داده شد، کنت از پنجره‌ی اتاقش در‌حال تماشای ۳۰۰ مسافر آمریکایی و کانادایی بود که از کشتی خارج می‌شدند. این مسافران پس از خروج با اتوبوس به یک هواپیمای باری منتقل شدند و به آمریکا بازگشتند و در آمریکا نیز ۱۴ روز در قرنطینه بودند.

دایموند پرینسس؛ کشتی ارواح

مدت‌زمان قرنطینه مسافران کشتی یکی پس از دیگری به پایان می‌رسید و کشتی را ترک می‌کردند و دایموند پرینسس بیشتر به کشتی ارواح تبدیل می‌شد.

به‌جز کنت، مسافر دیگری در کشتی حضور نداشت و خدمه‌ی کشتی که غذای او را می‌بردند، تنها افرادی بودند که کنت با آن‌ها در ارتباط بود؛ حتی گاهی اوقات خدمه‌ی کشتی فراموش می‌کردند که هنوز هم یک مسافر در کشتی است. کنت پس از خروج از کشتی ۱۴ روز هم در چند هتل در توکیو قرنطینه بود و در حین قرنطینه مجبور شد دو بار هتلش را تغییر دهد؛ زیرا ظاهرا مسئولان هتل متوجه شده بودند که او نیز از در کشتی حضور داشته و به همین او را وادار به ترک هتل کردند. 

وقتی‌که او به ملاقات ربکا در بیمارستان می‌رفت زیر پنجره اتاق او می‌ایستاد و با اپلیکیشن فیس‌تایم با او حرف می‌زد. پس از مرخص شدن ربکا از بیمارستان، این زوج پنج روز دیگر در توکیو ماندند. آن‌ها قصد داشتند از دیزنی لند توکیو بازدید کنند؛ اما این پارک به‌دلیل جلوگیری از افزایش انتشار ویروس، موقتاً بسته شده بود.

پایان تراژدی بی‌تکرار 

پس از تخلیه کامل کشتی، گروهی از افراد از کشورهای میانمار، نپال و ترکیه به‌همراه چند ژاپنی ۶ روز در هفته به محل توقف کشتی می‌‌رفتند و به‌مدت ۹ ساعت، تمام بخش‌ها از جمله تک‌تک اتاق‌ها و بخش‌های عمومی آن را کاملاً تمیز و ضدعفونی می‌کردند. دایموند پرینسس اکنون به سازه‌‌ی نمادین و تداعی‌کننده‌ی ویروسی تبدیل شده که تمام جهان را فرا گرفته است. قرنطینه‌ی دایموند پرینسس صرفا یک قرنطینه عادی‌ نبود و مسافران آن در این مدت همدلی‌ها، غم‌ها و شادی‌های متفاوتی را تجربه کردند.