رازهای جالبی که از ماچو پیچو نمی دانید

بقایای ماچو پیچو در کوه آند قرار دارد و همچنان اسرار امپراتوری اینکا را برملا می‌کند. در حالی که این محوطه باستان‌شناسی هر سال گردشگران زیادی را به کشور پرو می‌کشاند،‌ اما این محل شگفت‌انگیز هنوز هم اسراری را در لایه‌های تاریخی خود پنهان نگه داشته است که بازدیدکنندگان از آن بی‌خبر هستند. با ما همراه باشید تا تعدادی از این اسرار را با شما در میان بگذاریم.

زمانی که هیرام بینگام کاوشگر در سال ۱۹۱۱ با ماچو پیچو مواجه شد،‌ او به‌دنبال شهر دیگری به نام «ویلکابامبا» (Vilcabamba) بود. اینجا یک شهر پنهانی برای اینکاها بود که از پس از ورود اسپانیایی‌ها در سال ۱۵۳۲ به آنجا پناه بردند و با گذشت زمان به شهر گمشده‌ی اینکاها معروف شد. بینگام بیشتر عمر خود را برای اثبات این قضیه که ماچو پیچو و ویلکابامبا یکی هستند، صرف کرد (تئوری که غلط بودن آن تا بعد از مرگ وی مشخص نشد). در حال حاضر اعتقاد بر این است که ویلکابامبا واقعی در جنگلی در حدود ۸۰ کیلومتری غرب ماچو پیچو قرار دارد. یک تحقیق جدید شک و تردیدهایی نسبت به این واقعیت که این شهر فراموش شده بوده، مطرح کرده‌ است. در واقع زمانی که بینگام به این محل رسید، سه خانواده کشاورز در اینجا زندگی می‌کردند.

بین سنگ‌های به‌کار رفته در ساختمان‌های زیبای سراسر امپراتوری اینکاها، هیچ ملاتی استفاده نشده است. این سنگ‌ها با چنان دقتی برش خورده‌ و در هم چفت شده‌اند که یک کارت اعتباری را نمی‌توان از بین آن‌ها رد کرد. معماران اینکا از بسیاری از دیواره‌ها و تخته‌سنگ‌های موجود در محوطه برای ساخت قسمت‌های مختلف ماچوپیچو استفاده کرده‌اند. علاوه بر ویژگی‌های زیبایی‌شناختی آن‌ها،‌ ویژگی‌های مهندسی فوق‌العاده‌ای نیز در این سازه‌ها به کار رفته است. کشور پرو و به‌خصوص منطقه‌ای که شهر ماچو پیچو در آن قرار دار از نظر زلزله، منطقه‌ای بی‌ثبات بوده و تابه‌حال بارها و بارها در آن زلزله اتفاق افتاده است. وقتی حادثه‌ای اتفاق می‌افتد، گفته می‌شود که سنگ‌های ساختمان‌ها به رقص درمی‌آیند و دوباره به‌جای خود برمی‌گردند. اگر چنین مهندسی در این ساختمان‌ها به کار نمی‌رفت قرن‌ها قبل تخریب می‌شدند.

در حالی که ماچو پیچو را به خاطر دیوارهای زیبایش می‌شناسند، پروژه‌های مهندسی آن نیز جلوتر از زمان خود بوده است. این موضوع به‌خصوص وقتی کرد بیشتری پیدا می‌کند که بدانیم در این فرهنگ از هیچ نوع حیوان، ابزار آهنی یا چرخی استفاده نمی‌شد. با این حال ساخت‌وساز این شهر به‌اندازه‌ای مبهم و گیج کننده است که هیچ محققی تابه‌حال نتوانسته آن را حل کند. این محوطه در فاصله‌ی بین دو قله کوه ساخته شد و با انتقال سنگ و خاک موفق به ایجاد یک فضای نسبتا صاف شدند.

هزینه‌ی بلیط قطار از کوزکو می‌تواند حتی بیشتر از صد دلار باشد و هزینه‌ی ورودی از ۴۷ تا ۶۲ دلار متغیر است. سفر رفت و برگشت با اتوبوس به این شهر اسرارآمیز حدود ۲۴ دلار می‌شود. اما اگر از کمی ورزش گریزان نیستید می‌توانید این مسیر را از دامنه‌ی کوه تا بالا و مسیر برگشت را با پای پیاده انجام دهید. این مسیر شیب‌دار،‌ مناظری فوق‌العاده از ماچو پیچوی تاریخی پیشکش گردشگران می‌کنند. این پیاده‌روی ۹۰ دقیقه طول می‌کشد و به توان بدنی زیادی نیاز دارد.

با اینکه در اماکنی نظیر پارک‌های ملی، با یکسری علامت به بازدیدکنندگان توضیحاتی داده می‌شود،‌ یکی از عجیب‌ترین اتفاقات ماچو پیچو این است که در این محوطه عملا هیچ اطلاعاتی به بازدیدکنندگان ارائه نمی‌شود. موزه مانوئل چاوز «Museo de Sitio Manuel Chávez Ballón» که ورودی آن ۷ دلار است، شامل اسناد متعددی (به زبان انگلیسی و اسپانیایی) درباره نحوه و علت ساخت ماچو پیچو است و اینکه چرا اینکاها چنین موقعیت فوق‌العاده طبیعی را برای ساخت دژ خود انتخاب کردند. اما نکته جالب اینجا است که باید اول این موزه را پیدا کنید! موزه‌ی مذکور در انتهای یک جاده خاکی طولانی قرار دارد و بازدیدکنندگان برای رفتن به آن باید ۳۰ دقیقه از شهر Aguas Calientes پیاده‌روی کنند.

خیلی پیشتر از سپیده‌ی صبح،‌ بازدیدکنندگان در بیرون ایستگاه اتوبوس Aguas Calientes صف می‌کشند به این امید که اولین نفری باشند که وارد این محوطه‌ی باستانی می‌شوند. اما چرا؟ زیرا فقط ۴۰۰ نفر در روز اجازه صعود به کوه هوآینا پیچو را دارند (قله‌ای کوچک و سرسبز که به‌شکل شاخ کرگدن است و در پس‌زمینه‌ی بسیاری از عکس‌های ماچو پیچو دیده می‌شود). با اینکه قله‌ی دیگری به نام کوه ماچو پیچو در مقابل آن قرار دارد،‌ اما هیچ کس زحمت بالا رفتن از آن را به خود نمی‌دهد.

اگر شانس با شما یار بود و در میان ۴۰۰ نفر بازدیدکننده از هوآینا پیچو قرار داشتید، با یک تیر دو نشان بزنید و از گرفتن عکس غافل نشوید. در ادامه وقت بگذارید و با طی یک مسیر هولناک به معبد ماه (Temple of the Moon) در انتهای یک طرف کوه هوآینا پیچو بروید. این معبد، یک آرامگاه تشریفاتی است که در یک غار ساخته شده و طرفین آن با آثار سنگی فوق‌العاده و طاقچه‌ها تزیین شده است و احتمالا در گذشته برای نگه‌داری از مومیایی‌های استفاده می‌شد.

معبد خورشید (Temple of the Sun) نیز زیر محوطه اصلی ماچو پیچو قرار دارد و همین موضوع باعث می‌شود بسیاری از گردشگران آن را از یاد ببرند. این معبد مکانی مقدس بوده که احتمالا برای استفاده‌ی حداکثری از نور خورشید در طول ماه دسامبر و انقلاب زمستانی و به‌عنوان بخشی از مراسم زمستانی اینکاها به نام «کاپاک ریمی» Capac Raymi ساخته شده بود.

اگر از ویرانه‌های مرکزی ماچو پیچو فاصله بگیرید، هر از گاهی شاهد یکسری مسیر فرعی خواهید بود. این مسیرها به کجا می‌روند؟ از آنجا که جنگل اطراف ماچو پیچو به سرعت رشد می‌کند، احتمالا مسیرها و خرابه‌های کشف نشده‌ای در این محوطه وجود دارد. برای اولین بار در سال ۲۰۱۱، چندین تراس برای استفاده مردم بازسازی شد.

در سال ۲۰۱۴، کاشف فرانسوی Thierry Jamin دری در ماچو پیچو پیدا کرد که به باور او می‌توانست تالار مقبره‌ی سلطنتی پاچاکوتی اینکا یوپانکی، حاکم سازنده‌ی ماچو پیچو باشد. هرچند، دولت پرو به او اجازه باز کردن این تالار را نداد چراکه احتمال بروز آسیب غیرقابل جبران به این مجموعه وجود داشت.

از زمانی که هیرام بینگام در سال ۱۹۱۱ به ماچو پیچو قدم گذاشت، بازدیدکنندگان دریافته‌اند که چیدمان طبیعی سازه‌ها، به‌اندازه معماری خود ساختمان‌ها حائز اهمیت هستند. تحقیق اخیر نشان می‌دهد که مکان این محوطه و جهت‌گیری سازه‌های مهم آن به‌شدت تحت‌تاثیر موقعیت کوه‌های مقدس در نزدیکی آن بوده است. ‌

قوم اینکا دائما نگران بودند که اسپانیایی‌ها از وجود ماچو پیچو آگاه شوند و دست به غارت آن بزنند. حدودا ۱۰۰ سال پس از ساخته شدن شهر، اینکاها هنگام ترک ماچو پیچو، جنگل را آتش زدند تا رشد مجدد درختان مسیر به‌سمت بالای کوه را بپوشاند. این نقشه موفقیت‌آمیز بود و اسپانیایی‌ها هیچ‌گاه ماچو پیچو را پیدا نکردند. این مکان برای همیشه مخفی باقی ماند تا اینکه در سال ۱۹۱۱ هیرام بینگام موفق به کشف آن شد.

یک باستان‌شناس و ستاره شناس ایتالیایی اخیرا تئوری جدیدی ارائه کرده است که می‌گوید مسیر سفر از کوزکو به ماچو پیچو احتمالا برای یک هدف تشریفاتی بوده است و سفر به ماچو پیچو احتمال دارد با سفر اولین اینکاها از دریاچه‌ی تیتیکاکا مرتبط باشد. اینکاها به‌جای اینکه مسیر منطقی‌تری را از کنار رودخانه اوروبامبا طی کنند، مسیر غیرممکن و فوق‌العاده زیبای مسیر اینکا (Inca Trail) را ساختند که گفته می‌شود زائران را برای ورود به ماچو پیچو آماده می‌کرد. بخش نهایی این زیارتگاه، ‌سنگ اینتیهواتانا در بالاترین نقطه‌ی خرابه‌های اصلی است.