دریاچه جوشان دومینیکا ؛ ترکیبی از آب و آتش
پارک ملی «موقن توقوا پیتون» در کشور جزیره‌ای دومینیکا، واقع در دریای کارائیب، منطقه‌ای است که آتشفشان‌ها فعالیت زیادی دارند.این پارک ملی که به طور تقریبی نزدیک به ۷۰۰۰ هکتار وسعت دارد، ۵ آتشفشان، تعداد زیادی چشمه‌های آب گرم و یک دریاچه‌ی جوشان بزرگ و معروف دارد.
دریاچه‌ی جوشان دومینیکا در اصل یک فومارول در زیر آب است. (فومارول به دهانه‌هایی که در سطح زمین در نزدیکی آتشفشان‌ها باز شده‌اند اطلاق می‌شود که از آن گازهایی همچون کربن‌دی‌اکسید، سولفور دی‌اکسید، هیدروژن کلراید و هیدروژن سولفید خارج می‌شود).
آب این دریاچه به رنگ آبی-خاکستری است و ۹۰ درجه‌ی سانتیگراد حرارت دارد و به دلیل گازهایی که از زیر آب خارج می‌شوند، می‌جوشد. حرارت آب این دریاچه به دلیل بخار و گازهایی است که از گدازه‌های زیر آب خارج می‌شود.
سطح این دریاچه را معمولا لایه‌ای از بخار پوشانده است که همین باعث چند برابر شدن زیبایی‌اش می‌شود.
این دریاچه اولین بار در سال ۱۸۷۵ توسط دو فرد انگلیسی که در آن زمان در دومینیکا مشغول به کار بودند کشف شد. در همان سال گروهی از گیاه‌شناسان از طرف حکومت مامور شدند تا این پدیده‌ی طبیعی را بررسی کنند. آن‌ها حرارت آب را اندازی‌گیری کردند و فهمیدند که حرارت آن بین ۸۲ تا ۹۲ درجه‌ی سانتیگراد است.
البته آن‌ها گوشه‌های دریاچه را اندازی‌گیری کردند نه مرکز آن را. همچنین، آن‌ها عمق دریاچه را نزدیک به ۶۰ متر تخمین زدند. این دریاچه توسط آب باران و دو رودخانه‌ی کوچک پر می‌شود و پس از نزدیک شدن به گدازه‌ها به نقطه‌ی نزدیک به جوش می‌رسد.
سطح آب دریاچه ثابت نیست و نوسان دارد و فعالیت دریاچه هر چه زمان می‌گذرد، کمتر و کمتر می‌شود. این دریاچه در سال ۱۸۸۰ به مرز ناپدید شدن رسید و تنها آبنمایی از آب داغ و دود و بخار شده بود.
همچنین این رودخانه در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ دچار تغییرات محیط‌زیستی غم‌انگیزی شد و عمق آن تا ۱۰ متر کاهش پیدا کرد. اما خوشبحتانه در طول یک روز به حالت قبل خود برگشت.