مهم ترین جاذبه های گردشگری دنیا که قربانی وندالیسم شده اند

Casey Nocket یک هنرمند اهل نیویورک است که با نقاشی روی سنگ‌ها، دیواره‌های صخره‌ای و سایر اجزای طبیعی در پارک‌های ملی موجب تغییر شکل و تخریب این منابع می‌شود.

تحقیقات و بررسی‌های بیشتر منجر به کشف مجموعه‌ای از آثار Nocket در مناطق مختلف شد. او با ارسال این عکس‌ها در اکانت اینستاگرامش، کار را راحت‌تر کرده بود.

او در نهایت اکانت اینستاگرامش را بست اما یگ بلاگ تامبلر ساخت تا از طریق آن به منتقدانش درباره‌ی کار خود پاسخ دهد.

البته این مورد اولین و آخرین نمونه‌ی وندالیسم در دنیا نیست. Barker Dam در پارک ملی جاشوا تری (Joshua Tree) از فوریه سال ۲۰۱۳ به همین دلیل به روی عموم بسته است.

نمونه‌ای از وندالیسم را می‌توانید روی کاکتوس ۱۵۰ ساله در پارک ملی ساگوارو (Saguaro) در ایالت آریزونای آمریکا ببینید.

نمونه‌های زیادی از گرافیتی و وندالیسم نیز در پارک‌های ملی قابل مشاهده هستند. در پارک ملی کوه‌های راکی و روی صخره‌های Twin Owls، سال‌ها است که نمونه‌ای از این گرافیتی‌ها دیده می‌شود. البته بیشتر آن‌ها اسم و یادگاری هستند و نمی‌توان آن‌ها را اثر هنری نامید.

به دلیل تکرار چندباره‌ی وندالیسم و تخریب آثار طبیعی، بسیاری از مناطق عمومی این جنگل از جمله آبشارهای معروف آن تا اطلاع ثانوی بسته هستند. متاسفانه با وجود این قوانین و محدودیت‌ها، وندالیسم در این جنگل ملی ادامه دارد.

در ژانویه‌ی سال گذشته، بازدیدکنندگان این پارک ملی در نزدیکی آبشار Sinks، آثار وندالیسم را گزارش کردند. سنگ‌های طبیعی و دیوارهای سنگی ساخته شده بر اثر نقاشی با اسپری رنگ، قربانی وندالیسم شده بودند. گرچه برخی از قسمت‌های آسیب دیده، آثار طبیعی نبودند اما بخشی از منطقه‌ی حفاظت شده محسوب می‌شدند.

آثار هنری، تارخی و جاذبه‌های فرهنگی نیز با وجود حفاظت‌های شدید امنیتی، باز هم قربانی وندالیسم می‌شوند. یکی از نمونه‌های این آثار، مجسمه‌ی یادبود لینکلن در نزدیکی پارک عمومی نشنال مال (National Mall) در واشینگتون دی سی است.

دیوار ندبه که مقدس‌ترین مکان مذهبی یهودیان است قربانی وندالیسم شده است. در دسامبر سال ۲۰۰۰ گروهی از گردشگران آمریکایی در اعتراض به جنایت‌های رژیم اشغال‌گر قدس علیه فلسطینیان، با رنگ قرمز بخش‌هایی از دیوار را رنگ‌آمیزی کردند.

در جریان بازسازی‌های این تندیس در سال ۲۰۱۰، این مجسمه مورد حمله‌ی گروهی از تخریب‌کنندگان آثار هنری و طبیعی برزیل قرار گرفت. البته آثار این خرابکاری کاملاً از بین رفته و مرمت شده است.

در پاسخ به انتقادات منفی رسانه‌های بریتانیایی، گروهی از تخریب‌کنندگان آثار از آفریقای جنوبی به این مجسمه‌ی صدساله که در پورت الیزابت (Port Elizabeth) یکی از شهرهای جنوبی کشور آفریقای جنوبی در استان کیپ شرقی حمله کردند. درست مثل دیوار ندبه، این حمله اهداف سیاسی داشته است.

این منطقه که با حملات اعتراض‌آمیز وندالیسم بیگانه نیست در سال ۲۰۰۶ نیز با یک انفجار نمادین مواجه شد.

دیوار برلین، دیوار مشهوری است که دهه‌های متمادی، آلمان شرقی و غربی را از هم جدا می‌کرد و سرانجام فروریخت. از هنرمندان دعوت شد تا برای نقاشی روی دیوار و آراستن آن مشارکت کنند. از آن زمان به بعد نشانه‌های وندالیسم از آثار هنری خلق شده بر دیوار پیشی گرفتند. در سال ۲۰۰۸ کمپینی برای بازسازی این قسمت تشکیل شد.

حتی آثار هنری مشهور نیز قربانی وندالیسم شده‌اند. در سال ۱۹۶۲، نقاشی معروف "Le Pont De Mantes" اثر کورو (Corot) نقاش فرانسوی که در موزه‌ی لوور پاریس نگه‌داری می‌شد تخریب شد و دیگر به نمایش در نیامد.

موزه‌ی لوور به خاطر در اختیار داشتن گنجینه‌ی ارزشمندی از آثار هنری مشهور و ارزشمند بارها قربانی چنین حوادثی شده است. تابلوی مونالیزای لئوناردو داویچی نیز بارها مورد حمله قرار گرفته و اسید، رنگ و حتی فنجان چای نیز روی آن پاشیده شده است.

در سال ۲۰۱۰ برای بار دوم در طول سه سال، عده ای تخریب‌گر آثار تاریخی، این فواره‌ی مشهور رم را رنگ‌آمیزی کردند. قبل از آن نیز گروهی خلافکار که خود را futurist معرفی کرده بودند، آب فواره را قرمز کرده بودند تا خون و خون‌ریزی را تداعی کند.

در سال ۲۰۱۱، فردی با پرتاب سنگ به طرف در چوبی و برنزی کلیسا موجب آسیب زدن به آن شد.

اوایل امسال، قطارهای قدیمی به‌جامانده از قدیمی‌ترین سیستم حمل و نقل عمومی آمریکا در بوستون، مورد حمله‌ی تخریب‌گران قرار گرفتند. خوشبختانه این تغییر شکل قطارها به سرعت مرمت شد.