دلایلی که باعث می شود مسافرت به شیلی را از دست ندهید

بیابانِ آتاکامی شیلی یکی از خشک‌ترین مکان‌های غیرقطبی جهان است. متوسط بارش باران در این منطقه ۱۵ میلی‌متر در سال گزارش شده است. در بسیاری از ماه‌های سال ایستگاه‌های هواشناسی در آتاکاما هرگز بارش بارانی را ثبت نکرده‌اند.

مجمع‌الجزایر شیلوئه، مرکز برخی از آخرین خانه‌های قدیمی شیلی است. خانه‌های شاخص چوبی که روی چوب‌پاها ساخته می‌شدند که روزگاری اقامتگاه بسیاری از ماهیگیران شیلیایی بود.

پاتاگونیا، نوار وسیعی از انتهای جنوبی آمریکای جنوبی را در برگرفته و در نوکِ جنوبی و غربی آن، شیلی قرار دارد. کریس موس، متخصص اهل آمریکای جنوبی در سایت معتبر تلگراف تراول (Telegraph Travel)، پاتاگونیا را به‌عنوان «چشم‌اندازی از نمونه‌ی اولیه‌ی مهاجرت» می‌نامد. پس سعی کنید سفر اسطوره‌ای نویسنده‌ی بریتانیایی بروس شاتوین را به این خطه دنبال کنید که کار بدعت‌آفرین او «در پاتاگونیا» نسلی از بریتانیایی‌ها را برای سفر به این قاره تحت تأثیر قرار داده است.

به جای کوهستان آلپ، به رشته‌کوه‌های آند صعود کنید و برخی از مسیرهای اسکی لغزنده‌اش را کشف کنید. قله‌های رفیع و بلند، پیچ‌هایی که به تعدادی آتشفشان دهانه‌های آتشفشانی وصل می‌شوند، سراشیبی‌های کوهستانی شیلی را به یکی از پرهیجان‌ترین مکان‌های دنیا تبدیل کرده‌اند. فصل اسکی در شیلی از اواسط ژوئن تا اواسط اکتبر ادامه دارد و آن را به هیجانی فوق‌العاده برای تابستان تبدیل می‌کند. استراحتگاه «واله نِوادو» هم تنها در ۳۵ مایلی سانتیاگو قرار دارد.

اقامتگاه‌های رنگارنگ در نوک صخره‌ها و قطار ریلی شاخص آن در این شهر کرانه‌ای، یکی از رویاهای طرفداران اینستاگرام است و می‌تواند بر صورت خسته‌ی هر مسافری، خنده بیاورد. از طرفی این شهر صحنه‌ی پررونق انواع هنرهاست و کرانه‌های «وینا دِل مار» هم محل عبور و گذر اتوبوس‌ها محسوب می‌شود.

پهنای این کشور فقط چیزی حدود ۱۱۰ مایل است.

پارک ملی «تورغس دِل پِین» در پاتاگونیا مساحتی حدود ۹۰۰ مترمربع داشته و بخش جنوبی شیلی را به خود اختصاص داده است و پناهگاه ۵۰ شیرکوهی است. گفته می‌شود این گربه‌های بزرگ باعظمت را در اواسط زمستان بیشتر می‌توان دید، هر چند تضمینی نیست در طول سفرتان یکی از آنها را هم بتوانید ببینید. اگر نتوانستید آنها را ببینید، باید برای رفتن به چشم‌اندازهای کوهستانی نفس‌گیر در این منطقه تصمیم بگیرید تا شاید آنجا با آنها روبرو شوید.

این اکولژها در قلب جنگل‌های بارانی پاتاگونیا، یکی از موضوع‌های رمان‌های ایزابل آلنده بوده و شهرت فراوانی دارند.

کوهپاره‌ی «کیپ هورن» جنوبی‌ترین بخش آمریکای جنوبی و به نوعی جنوبی‌ترین نقطه‌ی هر قاره‌ای در خارج از آنتارکتیکا محسوب می‌شود.

آسمان صاف، ارتفاعات و دور بودن از آلودگی همه و همه باعث می‌شود تا بیابان آتاکاما به یکی از بهترین مکان‌های روی زمین برای تماشای ستارگان تبدیل شود.

این گلوگاه که دسترسی به آن در روز از سانتیاگو بسیار راحت است، بهشت ماجراجویی مسافران محسوب می‌شود.

تندیس‌های افسون‌گر جزیره‌ی Easter IslandRapa Nui یا جزیره ایستر – یا به اصطلاح «قلمرو ویژه» شیلی – یکی از جاهای فوق‌العاده‌ای است که پیش از مرگ باید دید، خصوصا به خاطر سنگ‌های معروف موآی. این تندیس‌های تماما سنگی دلربا، که بیش از ۸۰۰ تا از آنها این جزیره‌ی دورافتاده را احاطه کرده است، بین قرن‌های ۱۱ تا ۱۴ میلادی توسط اهالی جزیره‌ی پلی‌نزیا تراشیده شده است. اگر این اشکال نفس‌گیر واقعا نتوانستند شما را مسحور کنند، بهتر است بدانید این جزیره در لیست یونسکو قرار داشته و یکی از دورافتاده‌ترین نقاط روی کره زمین است؛ از طرفی مملو از سواحل شنی، نقاط بی‌درخت و سرشار از آتشفشان بوده و بسیاری بر این باورند که این چشم‌انداز را باید شاخص‌ترین چشم‌انداز روی زمین دانست.

Bruggen Glacier که آن را به نام Pio XI Glacier هم می‌شناسند بزرگ‌ترین یخچال طبیعی در آمریکای جنوبی است و در شرایطی که سایر یخچال‌های طبیعی در حال آب شدن هستند، ظاهرا این یخچال در حال رشد بوده و گرمای زمین را به چالش کشیده است.

این شهر که در بیابان آتاکاما واقع شده و سابقا شهر معدنی بود، بنایی اسرارآمیز طی چند قرن اخیر بوده است. وقتی در اطراف «شهر دیوها» قدم می‌زنید تئاتری متروک، استخر شنای ویران و سایر حس‌های کنجکاوانه‌ی مربوط به کپسول زمان را خواهید دید. این اسم که ظاهرا اسمی بریتانیایی است از اسم جیمیز هامبراِستون گرفته شده است، مهندس شیمی که به شیلی مهاجرت کرد و در این بیابان، معدن نیترات پتاسیم خود را برای آینده با نهاد.

«تالاب بلورین» در بیابان «سن آلفونسو دل مار»‌ که در بخش مرکزی شیلی واقع شده است طولی به اندازه‌ی ۲۰ استخر شنای المپیک دارد.

فوران‌ هایولکان ویلاریکا، این مخروط آتشفشانی خوش‌تراش و خوش‌بافت که هنوز هم فعال است، در سال ۲۰۱۵ به طور موقت باعث بسته شدن سراشیبی‌هایش شد، اما این آتشفشان در حال حاضر دوباره باز شده است. بسیاری از افراد دوست دارند تا به نوک آن بروند اما فقط یک ماجراجوی پر دل و جرات می‌تواند این آرزو را داشته باشد. معمولا زمانی که برف‌ها آب می‌شود، یعنی از اواخر نوامبر تا فوریه، برای چشیدن طعم واقعی بیابان‌های چشمگیر این کشور طرفدارن بیشماری وجود دارد.

این شاهراه از پوئرتو مونت تا ویلا اهیگینز از میان بخش روستایی پاتاگونیا حدود ۷۰۰ مایل طول دارد. سعی کنید در همان حال که روی زین دوچرخه نشسته‌اید و این مسافت را رکاب می‌ز‌نید، از چشم‌اندازهای آن لذت ببرید.

بسیاری بر این باورند که سواحل پیچیلِمو یکی از بهترین سواحل برای موج‌سواری در آمریکای جنوبی است. رقابت‌های موج‌سواری هر ساله در این شهر در «پونتا دِ لوبوس»‌ رخ می‌دهد.

پابلو نرودا یکی از مشهورترین شاعران شیلیایی است که آثارش در سرتاسر جهان شناخته شده و یکی از چهره‌های دوست‌داشتنی شیلی محسوب می‌شود. جیلون آتوول در سایت تلگراف تراول در این باره می‌نویسد:

چه با آثار نرودا آشنایی داشته باشید یا نه، احتمالا بعد از دیدن خانه‌هایش متوجه می‌شوید که چقدر عجیب‌غریب هستند. خانه‌هایی سرشار از نشاط و آمیخته با فرهنگ و ادب؛ وسواس‌انگیز و غیر قابل پیش‌بینی.

از سراشیبی‌های تماشایی «کررو سانتا لوسیا» بالا بروید تا یکی از بهترین چشم‌اندازهای سانتیاگو را ببینید. چارلز داروین در سال ۱۸۳۳ به این نقطه آمد و اعتراف کرد که این نقطه، زیباترین چشم‌انداز دنیاست.

رشد و رونق بازار آشپزی در سانتیاگو آن را به بهشتی برای خوراک‌پرستان تبدیل کرده است. تا چند سال قبل وقتی صحبت از رستوران‌های خوب می‌‌شد، این کشور زمین مُرده‌ای بیش نبود، اما این مسئله در دهه‌ی گذشته تغییر یافت. لِلاویستا در مرکز سانتیاگو یک جای ویژه است که رستوران غذاهای باستانی Peumayen در آن واقع شده و تشریفات زیادی برای منوهای غذایی سنتی شیلیایی خود قائل است.