حصار ضد خرگوش؛ استرالیا

در استرالیا حصاری نه چندان محکم از سیم خاردار به طول ۳۲۵۶ کیلومتر وجود دارد. این حصار که از شمال تا جنوب استرالیای غربی کشیده شده است، قاره را به دو قسمت نامساوی تقسیم می‌کند. این حصار در دهه ۱۹۰۰ برای دور نگاه داشتن خرگوش‌های وحشی از زمین‌های کشاورزی استرالیای غربی کشیده شد. در حال حاضر این حصار که نام فعلی‌اش "حصار محافظ ایالتی" (State Barrier Fence) است در مقابل ورود گونه‌های جانوری مهاجم مانند دینگوها، کانگوروها و شترمرغ‌های استرالیایی که به محصولات آسیب می‌زنند و همچنین سگ‌های وحشی که به احشام حمله می‌کنند، مانعی به وجود آورده است.

خرگوش‌ها در سال ۱۷۸۸ برای اولین بار به استرالیا آورده شدند و در مزارع پرورش خرگوش و محوطه‌های بسته پرورش داده شدند. در سال ۱۸۵۹، مهاجر انگلیسی، توماس آستین (Thomas Austin)، ۲۴ خرگوش وحشی را در زمین‌های شخصی‌اش رها کرد تا مهمانانش بتوانند با شکار خرگوش خود را سرگرم کنند. در آن زمان او اظهار داشت که "رها کردن چند خرگوش آسیب ناچیزی به محیط خواهد رساند و علاوه بر ایجاد موقعیت شکار، حس بودن در وطن را نیز ایجاد خواهد کرد".

اما از خوش شانسی خرگوش‌ها، استرالیا محلی ایده‌آل برای زاد و ولد آن‌ها بود. خرگوش‌ها معمولاً در فصل زمستان زاد و ولد نمی‌کنند چون خرگوش‌های تازه متولد شده بدون مو و خز هستند و به سرما حساسیت دارند. اما زمستان‌های استرالیا ملایم هستند، در نتیجه آن‌ها توانایی تولید مثل در تمام سال را داشتند. همچنین کشاورزی در سطح وسیعی انجام می‌شد و غذای مناسب برای خرگوش‌ها همه جا وجود داشت. و باز هم خوش‌شانسی دیگر خرگوش‌ها این بود که اختلاط نژادی دو نوع خرگوشی که توماس آستین به استرالیا آورده بود، باعث به وجود آمدن گونه‌ای بسیار مقاوم و قوی شد. طی ۱۰ سال تعداد خرگوش‌ها آن‌قدر زیاد شد که حتی به دام انداختن و شکار ۲ میلیون خرگوش در سال تفاوت چندانی در جمعیت آن‌ها ایجاد نمی‌کرد. در سال ۱۸۸۷ خسارت به وجود آمده به وسیله خرگوش‌ها آن‌قدر زیاد شده بود که کمیسیون بین-کولونی مبارزه با خرگوش‌ها جایزه‌ای ۲۵ هزار دلاری برای بهترین و موثرترین پیشنهاد برای نابودی خرگوش‌ها تعیین کرد.

در سال ۱۸۹۶ معاونت زمین‌های غرب استرالیا، نقشه‌برداری با نام آرتور میسن (Arthur Mason) را به جنوب غربی، به سمت مرز استرالیای جنوبی فرستاد تا گزارشی از جمعیت خرگوش‌ها تهیه کند. میسن پیشنهاد کرد که حصارهایی در مرز استرالیای جنوبی و همچنین مناطق غرب‌تر از آن کشیده شود. در سال ۱۹۰۱ یک کمیسیون سلطنتی تصمیم به ساخت حصاری در اطراف ایالت گرفت.

ساخت حصار در همان سال آغاز شد و طی ۶ سال، حصاری به طول ۱۸۲۴ کیلومتر ساخته شد که از ساحل جنوبی تا ساحل شمال غربی استرالیا و در امتداد خطی در شمال بوراکوپون (Burracoppon) در ۲۳۰ کیلومتری شرق پرت (Perth) ادامه داشت. وقتی این پروژه در سال ۱۹۰۷ به پایان رسید، بلندترین حصار یک‌تکه جهان بود.

متاسفانه حتی زمانی که ساخت و ساز در حال انجام بود، خرگوش‌ها وارد مناطقی شدند که قرار بود محافظت شوند. برای مقابله با این خرگوش‌ها حصار دومی کمی غرب‌تر از حصار اول کشیده شد. حصار دوم ۱۱۶۶ کیلومتر طول داشت و از پوینت آن (Point Ann) در سواحل جنوبی به شکل تقریباً موازی با حصار اول تا گام کریک (Gum Creek) که محل تلاقی دو حصار بود، ادامه داشت. در نهایت حصار سومی ساخته شد که کوتاه‌تر بود و طول آن از محل تلاقی با حصار دوم تا ساحل ۲۵۷ کیلومتر بود.

در حال حاضر جمعیت خرگوش‌ها با پخش ویروس‌های معینی در بین آن‌ها تحت کنترل است. زمانی که برای اولین بار در سال ۱۹۵۰ این شیوه ارائه شد، جمعیت خرگوش‌ها از ۶۰۰ میلیون به ۱۰۰ میلیون کاهش یافت. اما مقاومت ژنتیکی در خرگوش‌های باقی مانده باعث افزایش دوباره جمعیت آن‌ها و رسیدن به تعداد ۲۰۰-۳۰۰ میلیون در سال ۱۹۹۱ شد.

با وجود استفاده از تکنولوژی جدید و همچنین کشاورزی مدرن، هنوز هم حصارهای ضد خرگوش نقش بسیار مهمی در حفاظت از امرار معاش کشاورزان دارد. امروزه قسمت‌هایی از این حصار توسط زمین‌داران و شوراهای منطقه‌ای حفاظت می‌شوند.