این نقشه صیقلی که احتمالا بزرگ‌ترین مدل نقش برجسته در جهان است، مابین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹ در مقیاس ۱ به ۱۰۰۰۰ ساخته شده است. ایده ساخت این نقشه بتنی بزرگ را گروهبان یان توماسیک داده بود، کهنه سرباز جنگ متولد کراکوف، که در تیپ یک زرهی و در طول جنگ جهانی دوم، حدود ۲۲ کیلومتری قصر در گالاشیز خدمت می‌کرد. توماسیک مانند بسیاری از سربازان لهستانی بعد از اتمام جنگ حاضر نشد به وطنش یعنی لهستان باز گردد زیرا با قدرت گرفتن کمونیست‌ها می‌ترسید که آزادی شخصی‌اش محدود شود. وی با پرستاری اسکاتلندی که درمانش کرده بود، ازدواج کرد و باقی عمرش را در اسکاتلند گذراند. او در سال ۱۹۶۸ هتلی در بلک بارون خریداری کرد و به یک هتل‌دار موفق در ادینبورگ تبدیل شد.
توماسیک در نمایشگاه جهانی سال ۱۹۵۸ بروکسل زمانی که به دیدار بستگانش در لهستان رفته بود، مجذوب مدل مقیاسی بزرگی از نقشه بلژیک شد. این امر ظاهرا الهام‌بخش او در ساخت چیزی شبیه به همین نقشه در زمین‌های قصر بارون بود که به عنوان جاذبه‌های دیدنی هتل برای میهمانان اضافه شد.
توماسیک به مراجعان هتلش می‌گفت که می‌خواست با این کارش به همه نشان دهد لهستانی‌ها در طول جنگ از این کشور دفاع می‌کرده‌اند و امیدوار بود که ملکه الیزابت، همسر پادشاه جرج ششم، به طور رسمی نقشه را افتتاح کند. توماسیک به یاد می‌آورد این نقشه را که در واقع میراث وی بود، به خاطر میهمان‌نوازی مردم اسکاتلند که در طول جنگ نسبت به لهستانی‌ها نشان دادند، می‌خواست به آنها هدیه کند. در اوایل دهه ۱۹۷۰، توماسیک در ملاقاتی که با پروفسور میچسلو کلیمازاسکی رئیس انستیتوی جغرافیا در دانشگاه یاگلونیون در کراکوف داشت، ایده خود را در مورد ساخت یک نقشه بزرگ با نقوش برجسته از اسکاتلند در زمین‌های هتلش ارائه کرد. دکتر کازیمیر رفاز نقشه‌نگار، مسئولیت طراحی این کار را به همراه گروه کوچکی از دانشجویان میهمان لهستانی که گاه به گاه برای اشتغال به اسکاتلند می‌آیند، به عهده گرفت. برای شروع کار مساحتی به متراژ ۵۰ در ۴۰ متر، واقع در گودالی بیضی شکل انتخاب شد. با خاک‌برداری سطحی، اشکال سرزمین اصلی و جزایر آن در مقیاس ۱ به ۱۰۰۰۰ مشخص و سپس سه خط تراز ۳۰۰، ۶۰۰ و ۹۰۰ متری در جهت دیوار با تنظیم اندازه عمودی شامل پنل بتن گذاشته شد. بدنه و ساختار نقشه به تدریج و به دنبال کار سخت و طاقت‌فرسای حجاری دستی ساخته شد. قله کوه‌ها با میله‌های چوبی عمودی مشخص شدند. به منظور افزایش تاثیر بصری، ارتفاع آنها به اندازه پنج برابر بزرگ‌تر از اندازه واقعی جلوه داده شد و در نهایت، پس از شش تابستان متوالی و ما بین سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۹ کار حجاری نقشه به اتمام رسید. توپوگرافی نقشه هم با روکشی از ترکیب رنگ و رزین به پایان رسید. جنگل‌ها، مناطق شهری، رودخانه‌ها و جاده‌های اصلی با رنگ‌آمیزی به نقشه اضافه شدند. حوضه آبریز بیضی شکلی برای ایجاد دریاها با آب پر شد و خط لوله‌های مخفی برای تامین آب رودخانه‌های اصلی در نظر گرفته شد. بعد از تعطیلی هتل در سال ۱۹۸۵، حفظ و نگهداری از نقشه هم فراموش شد و در حال حاضر نیاز به تعمیرات اساسی دارد. در سال ۲۰۱۰ یک گروه از داوطلبان برای نجات نقشه از پوسیدگی و خرابی بیشتر و بازگرداندن آن به حالت سابقش، تشکیل شد. در سال ۲۰۱۲ این نقشه توسط اداره اماکن تاریخی اسکاتلند در فهرست آثار تاریخی این کشور قرار گرفت و در حال حاضر کار مرمت و باز‌سازی نقشه همچنان ادامه دارد.
