با تور مجازی به دیدن عجایب هفتگانه جدید دنیا بروید
عجایب هفتگانه جدید دنیا در یک نظرسنجی در اوایل دهه ۲۰۰۰ معرفی شدند که بازدید از آن‌ها حتی با تور مجازی هم می‌تواند جذاب و شگفت‌انگیز باشد.
عجایب هفتگانه دنیا شامل فهرستی از مشهورترین آثاری هستند که نبوغ بشر آن‌ها را قبل از زمان ما به وجود آورده؛ هرچند از آن روزگار تاکنون بشر موفق به خلق تعدادی شاهکار شگفت‌انگیز دیگر شده است. تلاش‌هایی برای بازنگری و ویرایش فهرست اصلی عجایب صورت گرفته و حتی فهرست‌های جایگزین پیشنهاد شده است. موفق‌ترین پروژه با نام «عجایب هفتگانه جدید دنیا» در سال ۲۰۰۰ آغاز شد. یک سازمان غیردولتی موسوم به «New Open World Corporation» در طول هفت سال به جمع‌آوری آرای عمومی مردم از طریق پیامک، تلفن و اینترنت پرداخت تا بهترین جاذبه‌های دنیا را مشخص کند. تا اینکه نتایج نظرسنجی در ژوئیه ۲۰۰۷ در شهر لیسبون اعلام شد.
سایت «airpano» برای ارائه عکس‌های پانوراما از زیباترین نقاط روی زمین، نمی‌توانست عجایب هفتگانه جدید دنیا را نادیده بگیرد. ضمن اینکه در این بازه زمانی موفق به عکاسی از هرم بزرگ جیزه شده بود که تنها عجایب هفتگانه به‌جامانده از دنیای باستان است. این هرم به‌عنوان هشتمین جاذبه و در جایگاه یک اثر افتخاری، در کنار هفت عجایب جدید قرار گرفت. در ادامه این مقاله از کجارو با دست‌اندرکاران سایت «airpano» همراه می‌شویم و عکس‌های پانورامای بهترین جاذبه‌های دنیای مدرن را به نظاره می‌نشینیم.
عجایب هفتگانه جدید دنیا عبارتند از:
- ماچو پیچو، پرو
- تاج محل، هند
- کولوسئوم، رم ایتالیا
- تندیس مسیح، ریودوژانیرو برزیل
- چیچن ایتزا، مکزیک
- دیوار بزرگ چین
- پترا، اردن
ماچو پیچو، پرو
«ماچو پیچو» (Machu Piccho) اولین جاذبه در فهرست عجایب جدیدی بود که به‌عنوان عوامل سایت «airpano» برای گرفتن عکس‌های هوایی پانوراما انتخاب کردیم. به‌دلیل نداشتن تجربه عملی، فکر می‌کردیم که در همه‌جا با رویی گشاده از ما استقبال خواهند کرد؛ اما ماموران امنیتی به ما اجازه ندادند که با تجهیزات عکاسی خود وارد این شهر باستانی پنهان در دل جنگل شویم.
از آنجا که برای انجام این پروژه اصرار داشتیم، هلیکوپتر کنترل از راه دورمان را از هم باز کرده و پس از ایست بازرسی، مجددا اجزای آن را سر هم کردیم. چند عکس پانوراما گرفته بودیم که ما را دستگیر کردند. سه ساعت طاقت‌فرسا طول کشید تا ماموران پلیس به بررسی تجهیزات ما بپردازند و کاغذبازی خود را انجام دهند. با اینکه توانستیم دوربین عکاسی‌مان را پس بگیریم؛ از پرواز هلیکوپتر به‌شدت منع شدیم. در طول دو روز بعد ما را زیر نظر داشتند و هر بار که از ایست بازرسی ماچو پیچو عبور می‌کردیم، ما را به‌طور کامل می‌گشتند و ماموران به‌دنبال اجزای هلیکوپتر حتی در جیب‌مان بودند!
سرانجام هم یک اتاق در هتلی گرفتیم که درست در کنار ورودی جنگل قرار داشت و از حیاط هتل، چشم‌انداز بسیار خوبی به این جاذبه داشتیم. ماموران از این رفتار ما خوش‌شان نیامد؛ اما نمی‌توانستند مانع ما شوند؛ چراکه عملا هلیکوپتر ما در محدوده هتل پرواز می‌کرد. این آغاز جریان عکاسی ما از عجایب هفتگانه جدید دنیا بود.
ماچو پیچو در زمان امپراتوری اینکا در قرن ۱۵ میلادی در ارتفاع ۲,۴۵۰ متری بالاتر از سطح دریا به‌عنوان یک پناهگاه مقدس ساخته شد و شامل یک قصر، تعدادی معبد و حدود ۱۵۰ خانه برای خدمت‌گذاران می‌شد. پروژه‌های مهندسی آن جلوتر از زمان خود بود و از هیچ نوع حیوان، ابزار آهنی یا چرخی برای ساخت این مجموعه استفاده نشد.
زمانی که اسپانیایی‌ها به امپراتوری اینکا حمله کردند، همه ساکنان ماچو پیچو به‌طرز مرموزی ناپدید شدند. از آن زمان به بعد، این شهر برای مدت ۴۰۰ سال به حال خود رها شده بود. امروزه ماچو پیچو شهرت زیادی بین گردشگران و همین طور باستان‌شناسان دارد. این شاهکار معماری هنوز هم مملو از اسرار و معما است و اصول اصلی و زمان دقیق ساخت‌وساز، هدف از ایجاد شهر و سرنوشت مردم آن هنوز مشخص نیست. ماچو پیچو، یک پناهگاه اسرارآمیز در ارتفاعی زیاد است که به‌درستی در فهرست میراث جهانی یونسکو و عجایب هفتگانه جدید جهان جای گرفته است.
تاج محل، هند
از آنجایی که می‌دانستم عکاسی از تاج محل دشوار است؛ قبل از گروه عازم هند شدم تا با رئیس معماری شهر آگرا ملاقات کنم. او که در حال صحبت با مهمانی از روسیه بود، به او گفت:
با سه پایه می‌توانی عکاسی کنی؛ اما به هیچ عنوان اجازه عکس‌برداری هوایی نخواهی داشت. آخرین فردی که موفق به عکاسی هوایی از تاج محل شده، برتراند فرانسوی بود که ۱۵ سال پیش از فاصله دور از یک هلیکوپتر بزرگ عکاسی کرد.
دریافت مجوز و انجام کارهای کاغذبازی در سفارت هند در مسکو، چندین ماه طول کشید. با این حال، مقام‌های محلی معتقد بودند که شکستن سنت ۱۵ ساله منع عکاسی هوایی اصلا درست نیست. خوب ما نمی‌خواستیم دست خالی برگردیم!
شانس خود را امتحان کردیم و صبح زود هلیکوپتر کنترل از راه دورمان را در نزدیکی دیوارهای تاج محل به پرواز درآوردیم و فورا توسط ماموران امنیتی محاصره شدیم که به‌شکل قانع‌کننده‌ای از ما خواستند، بلافاصله هلیکوپتر را فرود آوریم. با نشان دادن مجوزی که از مسکو آورده بودیم هم نتوانستیم از شر این مشکل خلاص شویم. در نتیجه با سفارت تماس گرفتیم و آن‌ها را در جریان رفتار فوق‌العاده ناخوشایند ماموران قرار دادیم. آن‌ها به ما گفتند که در عرض یک هفته، این مشکل را حل‌وفصل خواهند کرد؛ اما متاسفانه ما برای یک هفته وقت نداشتیم و از همین رو به سراغ بستن چمدان‌هایمان رفتیم.
روز بعد، یک تماس تلفنی از دفتر رئیس معماری شهر آگرا دریافت کردیم که از ما پرسید چرا مشغول عکاسی نیستیم. ما به دفتر او رفتیم و در کمال تعجب مجوز رسمی عکاسی سه روزه گرفتیم. اصلا نمی‌دانستیم چه چیزی منجر به این اتفاق شده است؛ هرچند بعدها فهمیدیم که شاید این موضوع، عنایت سفارت هند در روسیه بوده است. در هر صورت حتی با وجود همین مجوز، فاصله ۱۰ دقیقه‌ای پیاده‌روی از گیت ورودی تا کاخ، برای ما حدود یک ساعت طول کشید. تک‌تک مامورانی که تجهیزات ما را می‌دیدند، مدارک‌مان را کنترل می‌کردند؛ در ادامه سری به نشانه تعجب تکان می‌دادند و تماس تلفنی می‌گرفتند تا از این قضیه مطمئن شوند. بالاخره توانستیم ساختمان تاج محل و پارک آن را از همه زوایا عکاسی و فیلم‌برداری کنیم. در حال حاضر عکس پانورامای بزرگی از تاج محل به دیوار سفارت هند آویزان است.
پادشاه مغول «شاه جهان» به یاد همسرش، تاج محل را ساخت که نمادی از عشق بین شاه جهان و همسر محبوبش ممتاز محل و نمونه بارز هنر اسلامی در هند به حساب می‌آید. این مقبره ساخته شده از سنگ مرمر عملا نمادی از هند است که با تلاش ۲۰ هزار کارگر در مدت‌زمان بیش از ۲۰ سال بنا شد.
طبق سنت‌های اسلامی، آیاتی از قرآن بر ورودی آرامگاه و بخش‌های دیگری از این مجموعه نقش بسته است. تاج محل، یک وردی اصلی از جنس ماسه‌سنگ قرمز و باغی مربعی دارد که با استخرهای باریکی به چهار قسمت تقسیم شده است. چهار مناره با ارتفاع ۷۴ متر این مقبره پنج گنبدی را احاطه کرده‌اند. دیوارهای این مجموعه از سنگ مرمر نیمه شفاف است که با سنگ‌های قیمتی تزیین شده‌اند. این سنگ‌های مرمر در طول نور روز، سفید هستند؛ اما در زمان سپیده‌دم به صورتی و در طول شب به نقره‌ای تغییر رنگ می‌دهند. داستان عاشقانه‌ای که علت ساخت این بنا بوده است، به‌طرز شگفت‌انگیزی در همه بخش‌های آن احساس می‌شود.
کولوسئوم، رم ایتالیا
تا زمانی که راهی رم شویم، تجربه زیادی به دست آورده بودیم؛ با این وجود، هیچ مجوزی برای عکاسی از «کولوسئوم» (Colosseum) نداشتیم. با خیال راحت، سفرمان را برای ماه مه برنامه‌ریزی کردیم، زمانی که خورشید صبح خیلی زود طلوع می‌کند، به این امید که کسی ساعت پنج صبح از ما مجوز نخواهد. هنگام طلوع آفتاب، هلیکوپتر کنترل از راه دور را در نزدیکی کولوسئوم به پرواز درآوردیم و منتظر عکس‌العمل عوامل مجموعه بودیم؛ اما خبری از ماموران امنیتی نبود؛ شاید چون هیچ‌کس در این منطقه حضور نداشت. این سازه در زیر نور خورشید صبحگاهی، بسیار زیبا بود؛ اما باید دوباره در طول روز برمی‌گشتیم تا از داخل آن نیز عکاسی کنیم.
از قبل لوکیشن موردنظر را انتخاب کردیم و بعدازظهر برگشتیم و هلیکوپتر را کمی نزدیک‌تر به کولوسئوم به آسمان فرستادیم. باز هم هیچ‌کس ایرادی به ما نگرفت و به این ترتیب، با فرارسیدن شب هم برگشتیم تا از قوس‌های این سازه عکس بگیریم که در اثر نورپردازی‌ها روشن می‌شد. به یک‌باره فهمیدیم که یکی از تجهیزات لازم برای عکاسی پانوراما از داخل سازه اصلی روم باستان را همراه خود نیاورده‌ایم و در مسکو جا گذاشته‌ایم. یک سال بعد دوباره بلیط خریدم و راهی رم شدم تا کارم را تمام کنم. قبل از اینکه ماموران متوجه میله بلند ۶ متری من شوند، تقریبا اکثر لوکیشن‌های اصلی را پوشش داده بودم. پس از بازدید از رم، به این نتیجه رسیدم که اسم این شهر را باید «عجایب جهان» می‌گذاشتند و بی‌دلیل نیست که به آن «شهر ابدی» می‌گویند.
کولوسئوم بین سال‌های ۷۰ تا ۸۰ بعد از میلاد ساخته شد و برای ۵۰۰ سال محل تماشای جنگ گلادیاتورها و رویدادهایی همچون بازسازی صحنه‌ی جنگ‌ها، شکار حیوانات و... بود.
علاوه بر این، جشن سالگرد ۱۰۰۰ سالگی رم نیز در این محل برگزار شد. جالب اینکه سازه مذکور برای قریب به ۵۰ تا ۸۰ هزار نفر گنجایش و ۸۰ در ورودی داشته است و بعد از نزدیک به ۲۰۰۰ سال، همچنان طراحی آمفی‌‌تئاترهای امروزی را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
کولوسئوم همچنان بزرگ‌ترین آمفی‌تئاتر دنیا محسوب می‌شود که تماما به دست انسان ساخته شده است. طول بیضی بیرونی آن ۵۲۴ متر و محور بزرگ و کوچک آن به‌ترتیب ۱۸۸ و ۱۵۶ متر است که رکوردی بی‌مانند به حساب می‌آید.
تندیس مسیح، ریودوژانیرو برزیل
اولین باری که در پوشش گردشگر برای عکاسی از «تندیس مسیح» (Christ the Redeemer) بر فراز کوه «کورکووادو» در ریودوژانیرو رفتیم، مامور نگهبان آسانسور منتهی به تندیس، جلوی ما را گرفت. با وجودی که زبان پرتغالی بلد نبودیم؛ متوجه شدیم که کدام شرکت مدیریت این اثر را بر عهده دارد و یک‌راست به اداره «پارک ملی تیجوکا» (Tijuca National Park) رفتیم.
گفت‌وگوی ما نتیجه‌ای نداشت، تا اینکه به یاد عکس پانورامای دو متری از ریودوژانیرو افتادیم که در چمدان‌مان بود. موسس سایت «Airpano» این تصویر را درست از پای تندیس مسیح گرفته بود. مقام‌های پارک با دیدن این عکس زیبا، خوشحال شدند و قول دادند که پرونده ما را بررسی می‌کنند. پس از چند روز طی تماسی به ما گفتند که مشکلی برای عکاسی وجود ندارد؛ اما باید از کاردینال کسب اجازه کنیم. ظاهرا این تندیس زیر نظر کلیسا بود و نه پارک. ما وارد مکاتبات طولانی با کلیسا شده و در کمال تعجب موفق به دریافت مجوز شدیم.
صبح زود به این منطقه رفتیم و با دیدن مه غلیظی که کل منطقه را پوشانده بود، به نظرمان رسید که همه تلاشمان بی‌فایده بوده است. ناراحت و دلسرد به‌سمت محوطه رصد جلوی تندیس حرکت کردیم.
خورشید در حال بالاآمدن بود؛ اما ما حتی نمی‌توانستیم دست‌های باز این مجسمه بلند ۳۸ متری را ببینیم. به یک‌باره ابرها کنار رفتند و مه کم شد و تلالو قرمزرنگ خورشید در حال طلوع به مجسمه تابید. در عرض چند دقیقه دوباره مه همه‌جا را فراگرفت؛ اما ما شانس خود را امتحان کردیم و هلیکوپتر را به پرواز درآوردیم. جالب اینکه مدتی بعد، تصویر پانورامای تندیس مسیح در مه صبحگاهی موفق به دریافت جایزه اول یک مسابقه معتبر بین‌المللی شد.
راستش را بخواهید، هلیکوپتر ما پس از اولین پرواز، خیس شد و دیگر کار نمی‌کرد؛ تا اینکه مجبور شدیم در اتاق هتل آن را با سشوار خشک کنیم. در هر صورت ما به هدف‌مان رسیده بودیم. چند هفته بعد مجددا به ریودوژانیرو برگشتم و چند عکس هوایی پانوراما با یک هلیکوپتر معمولی گرفتم؛ اما اصلا قابل‌مقایسه با چشم‌انداز زیبای آن صبح مه‌آلود نبود.
ساخت این تندیس ۱,۱۴۵ تنی که روی سکویی به ارتفاع هشت متر قرار دارد، حدود هفت سال طول کشید و سرانجام در سال ۱۹۳۲ میلادی برای بازدید عمومی آماده شد. تندیس مسیح، دست‌های خود را بر فراز شهر باز کرده است؛ گویی برای زمین زیر پای خود طلب خیر می‌کند.
مردم برزیل اهمیت زیادی برای این تندیس قائل هستند و عده‌ای آن را از بعد مذهبی مهم می‌دانند و برخی نیز این اثر را از مهم‌ترین جاهای دیدنی برزیل به حساب می‌آورند. سالانه حدود دو میلیون گردشگر و مردم بومی برای دیدن تندیس و گرفتن عکسی به نشانه خوش‌شانسی، به بالای کوه کورکووادو می‌روند.
چیچن ایتزا، مکزیک
برای عکاسی از «چیچن ایتزا» (Chichen Itza) در مکزیک، با برنامه جلو رفتیم و در وب‌سایتمان متن درخواستی را پست کردیم، با این مضمون که برای عکاسی در مکزیک به‌دنبال کمک هستیم. ریکاردو که خلبان و متخصص عکاسی هوایی بود، با ما تماس گرفت و به‌سرعت درخواست ما را به مقام‌های ذی‌ربط ارجاع داد و به این ترتیب، قبل از شروع سفرمان موفق شدیم کارهای کاغذبازی را انجام دهیم.
پیش از سفر به مکزیک، توقفی در گواتمالا داشتیم تا از بقایای مجموعه عظیم مایاها موسوم به «تیکال» عکاسی کنیم. برای رفتن به چیچن ایتزا باید از کشور بلیز عبور می‌کردیم که پنج ساعت از وقت‌مان در ایستگاه مرزی بازرسی ویزاها در دمای ۳۶ درجه سانتی‌گراد تلف شد. این طور به نظر می‌رسید که به‌خاطر وجود چندین مهر مختلف در ویزای ما، آن‌ها مشکوک و مشغول بررسی اسامی ما در داده‌های اینترپل بودند.
سرانجام به یکی دیگر از عجایب هفتگانه جدید رسیدیم. نور صبح و عصر این منطقه واقعا مطلوب ما بود و بهترین شرایط ممکن برای گرفتن تصاویر زیبا را داشت. متاسفانه، معمولا مکان‌های موردعلاقه ما در این ساعات به روی عموم بسته است؛ هرچند دفتر پارک چیچن ایتزا به ما اجازه عکاسی در طول روز را هم نداد و در عوض پیشنهاد کرد که یک ساعت قبل و بعد از زمان معمول بازدید می‌توانیم به چیچن ایتزا دسترسی داشته باشیم.
جای گفتن ندارد که ما از این تصمیم بسیار خوشحال شدیم؛ هرچند هرم بزرگ و چند سازه کوچک‌تر به‌صورت پراکنده در این محوطه قرار گرفته بودند و از این منظر نمی‌توانستیم عکس‌های هوایی مناسبی از آن‌ها بگیریم. به همین دلیل به نظرمان رسید که تیکال در گواتمالا و «تئوتیئواکان» (Teotihuacan) در مکزیک به‌مراتب جذاب‌تر از چیچن ایتزا هستند.
در هر صورت با توجه به اینکه این اثر به‌عنوان عجایب هفتگانه معرفی شد، تعداد گردشگران و متعاقب آن محدودیت‌های بازدید نیز افزایش یافت. به‌عنوان مثال، گردشگران چیچن ایتزا پیش‌تر می‌توانستند از معبد «کوکولکان» (Kukulcan) بالا بروند و غروب خورشید را تماشا کنند؛ اما اکنون دور آن موانعی قرار گرفته و دسترسی به پله‌های آن نیز برای عموم مردم ممنوع شده است.
اهرام چیچن ایتزا، مرکز سیاسی و فرهنگی تمدن باستانی مایا بودند. مردم مایا از قرن هفتم پس از میلاد این مجموعه معماری بزرگ را ساختند که کابرد نجومی و ریاضیات نیز داشت. سازه‌های آیینی چچین ایتزا با نمودارهای نجومی و تغییرات فصول هم‌خوانی دارد و پدیده‌های نوری شگفت‌انگیز را در طول اعتدال پاییزی و بهاری نشان می‌دهند. چیچن ایتزا نیز یک بنای تاریخی مهمی از تمدن دیگری است که ناپدید شدند و عظمت آن و عمق ارتباطش با دنیای بیرون و سطح مهارت و استعدادی که برای خلق این مجموعه صرف شده است، حیرت و تحسین هر بیننده‌ای را به‌همراه دارد.
دیوار بزرگ چین
عکاسی از دیوار چین سهل و ممتنع بود؛ از آن جهت آسان بود که برای عکاسی به هیچ مجوزی نیاز نداشتیم؛ اما دشواری کار به طول بسیار زیاد دیوار برمی‌گشت. یکی دیگر از چالش‌های ما، پیداکردن زاویه مناسب بود تا محل پارک خودروها و سازه‌های مدرن در تصاویر مشخص نباشد.
امپراتورهای خردمند، این دیوار را بالای تپه‌ها و کوه‌های مرتفع ساخته بودند و به همین دلیل برای صعود به آن‌ها نیاز به تلاش زیادی بود. ما پنج لوکیشن را انتخاب کردیم که دسترسی خوبی به پکن داشت و برخی از آن‌ها بخش‌های مرمت‌شده‌ای بودند که گردشگران از آن‌ها بازدید می‌کردند؛ بخش‌هایی نیز دیوارهای سنگی نیمه مخروبه بودند که در هر کیلومتر آن‌ها، یک یا دو گردشگر به چشم می‌خورد.
یک مکان خاص را به یاد می‌آورم که بخشی از دیوار به یک دریاچه می‌رسید و در زیر آب فرو می‌رفت. پس از بازدید از همه لوکیشن‌ها، همه اعضای تیم بر این باور بودند که «جین‌شانلینگ» (Jinshanling)، زیباترین بخش از دیوار چین است؛ جایی که در ۲۰۰ کیلومتری پایتخت قرار داشت و به‌واسطه مناظر متنوع اطرافش توانستیم تصاویر خارق‌العاده‌ای بگیریم.
پس از دو هفته کار دشوار عکاسی، چند ساعتی وقت اضافه داشتیم تا به جین‌شانلینگ برگردیم و از این مکان آرام لذت ببریم. روی پله‌های سنگی قدمی زدیم که با شاخه‌های رنگارنگ پاییزی احاطه شده بود. از بلندترین نقطه رصد به تماشای غروب خورشید پرداختیم؛ در حالی که در کافی شاپی کوچک مشغول نوشیدن قهوه بودیم. صاحب این کافی شاپ، یک عکاس بود که آلبوم عکس‌های شگفت‌انگیزش از دیوار چین را در همان جا می‌فروخت.
دیوار چین، یکی از بزرگ‌ترین سازه‌های دنیا است که کار ساخت آن در قرن سوم قبل از میلاد برای محافظت از مرزهای شمال غربی امپراتوری آغاز شد. طبق نقشه اصلی قرار بود که این دیوار برای هزاران کیلومتر روی فرازوفرود کوه‌ها و صخره‌ها ساخته شود. این دیوار منحصربه‌فرد با بیش از هشت هزار کیلومتر طول، به زیبایی هرچه تمام‌تر با محیط اطرافش تلفیق شده و به بخشی از آن درآمده است.
پترا، اردن
اگر بخواهم عجایب هفتگانه را به‌ترتیب عظمت بیان کنم، بی‌شک شهر باستانی پترا در اردن در جایگاه نخست قرار می‌گیرد. اوایل دهه ۲۰۰۰ از پترا دیدن کردم و مجذوب معابد و مقبره‌های باشکوه و بزرگی شدم که در دل کوه‌ها کنده شده بودند. دوست داشتم روزی فرصت بازدید مجدد از این مکان را پیدا کنم. دو سالی بود که درگیر کسب مجوز عکاسی از اینجا بودیم و نامه پشت نامه می‌فرستادیم؛ اما متاسفانه موفق نمی‌شدیم. حتی به شاه اردن نامه نوشتیم؛ ولی نتیجه‌ای نداشت. تا اینکه به نماینده‌های سازمانی در روسیه معرفی شدیم که بر روابط فرهنگی با کشورهای خارجی نظارت داشتند. این بار موفقیت‌آمیز بود و با مدارک کافی پا به پایتخت اردن گذاشتیم.
در پترا یک راهنمای شخصی در اختیار ما قرار دادند که اصالتا اهل اردن بود و اطلاعات زیادی درباره این منطقه داشت. به‌لطف وجود چنین فردی، به ما اجازه دادند تا با تجهیزات‌مان به مقبره‌ها برویم. او همچنین در حمل کیف‌های سنگین عکاسی به ما کمک کرد؛ یک ساعت قبل از اجرای معمول شبانه، چراغ‌ها را روشن کرد و حتی صحبت‌هایی انجام داد تا ما بتوانیم برای پنج دقیقه از داخل ساختمان خزانه عکاسی کنیم که اکنون به روی بازدید عموم بسته است.
مقاله مرتبط:
در گذشته امکان بازدید از داخل این ساختمان وجود داشت؛ اما از زمانی که به‌عنوان یکی از عجایب هفتگانه شناخته شد، قوانین آن نیز تغییر کرد. «شهر سنگ» یا همان پترا، بسیار بزرگ است و جابه‌جایی از یک مکان به مکانی دیگر، خسته‌کننده می‌شود و به همین دلیل مجبور بودیم از الاغ استفاده کنیم. خلبان هلیکوپتر ما هیچ‌گاه صعود ۸۰۰ پله‌ای ما به صومعه (بزرگ‌ترین سازه پترا) را بر پشت چنین وسیله نقلیه‌ای از یاد نخواهد برد. آخرین غروب خوشید پترا را در مقابل صومعه و با یک فنجان قهوه سنتی تماشا کردیم. طعم تلخ قهوه ما را به خودمان آورد که عکاسی از آخرین عجایب هفتگانه جدید دنیا نیز رو به پایان است.
در هر صورت، شگفت‌انگیزترین بخش از عجایب دنیا در انتهای سفرمان رخ داد؛ زمانی که در حال خداحافظی بودیم و راهنما به ما گفت شما نباید به پادشاه نامه می‌نوشتید. دفعه بعد، مستقیم به‌سراغ خودم بیایید تا تمام مجوزهای عکاسی را برایتان بگیرم!
قبیله عرب نبطیان اقدام به ساخت شهر استراتژیک مهمی در اعماق دره‌ای کوهستانی در اردن کردند که به قطبی برای اکثر جاده‌های تجاری تبدیل شد. بعدها یونانی‌ها، اسم پترا به‌معنای «سنگ» را برای این مکان انتخاب کردند. سازه‌های فرهنگی، مذهبی و سایر سازه‌های پترا در ارتفاع بیش از ۹۰۰ متری از سطح دریا قرار گرفته‌اند و در ماسه‌سنگ‌های رنگارنگ کنده شده‌اند. هیچ جای دیگری شبیه به پترا در دنیا وجود ندارد.
اهرام جیزه مصر
اهرام جیزه یکی از عجایب هفتگانه جدید جهان به حساب نمی‌آید؛ چراکه بنابر دلایل نامعلومی، مقام‌های اهرام درخواست خود را از مسابقه نظرسنجی بیرون کشیدند؛ اما همچنان عنوان «نامزد افتخاری» را با خود یدک می‌کشد. در هر صورت، نمی‌توان از عجایب هفتگانه جدید گفت و حرفی از اهرام مصر نزد. این اهرام از جایگاهی منحصربه‌فرد و قابل احترامی در فهرست مذکور برخوردار هستند.
اهرام جیزه، مجموعه‌ای از اهرام تاریخی در دوران مصر باستان هستند که تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان به شمار می‌آیند. اهرام جیزه در حدود سال ۲,۵۵۰ پیش از میلاد ساخته شدند و نقطه اوجی در تکامل شیوه معماری مقابر مصر در دوره پادشاهی کهن بودند. علاوه بر سه هرم اصلی، تعدادی هرم کوچک‌تر، مجسمه ابوالهول و کشتی بزرگ مصری متعلق به ۲,۵۰۰ سال پیش از میلاد نیز در منطقه جیزه قرار دارند.
دیدگاه