موزه‌ای در زیر آب‌های سواحل لانزاروته که در عمق ۱۲ تا ۱۴ متری قرار دارد که اثر هنرمند انگلیسی جیسون دِکِرس تیلور (Jason Decaires Taylor) است؛ کسی که آثار مشابه‌ای را در کانکون (Cancun) مکزیک و گرنادا در شرق دریای کارایب ساخته است. مجسمه‌های این نمایشگاه حالات مختلفی از انسان مانند قدم زدن، کار کردن با موبایل شخصی، عکس گرفتن و سلفی گرفتن را نشان می‌دهند. یکی دیگر از ساخته‌های این موزه با عنوان قایقی از لامپدوسا (the raft of lampedusa)، قایقی با مسافرانش را نشان می‌دهد که منتظر کمک و درمان هستند و در واقع نمایشی از بحران پناهندگان است.
مجسمه‌های زیرآبی نهایتا باعث جذب وبهبود رشد گیاهان و زندگی دریایی خواهند شد و نمادی از رابطه‌ی همزیستی بشر و طبیعت است.
بسیاری از موجودات دریایی برای فرار از دست شکارچیان به‌دنبال پناهگاهی هستند، بنابراین به‌سمت اشیایی که درزیر آب وجود دارند کشیده می‌شوند و تیلور (Taylo) به‌عنوان یک غواص می‌داند که اگر شی را در زیر آب قرار دهید خیلی زود توسط جانوران تسخیر می‌شود. تیلور و تیمش تنها مکان‌هایی را انتخاب می‌کنند که به توصیف او «متروک و بی ثمر» هستند. گاهی اوقات او مجسمه‌ها را در محلی قرار می‌دهد که گردشگر زیادی به آنجا رفت و آمد نمی‌کند. او در واقع با این ترفند گردشگران را از مناطق حساس و خطرناک دور می‌کند.
مجسمه‌ها از نوعی سیمان دریایی با Ph خنثی ساخته می‌شود که صدها سال دوام خواهند داشت. او از فلز استفاده نمی‌کند، چون آن‌ها خورنده و آلوده‌کننده‌ی طبیعت هستند.
تیلور می‌گوید:
زمانی که مجسمه‌ها برای مدت طولانی زیر آب باشند لایه‌هایی از کلسیم روی آن‌ها می‌نشیند، بنابراین با گذشت زمان بیشتر و بیشتر غیر قابل تشخیص می‌شوند و این یکی از دلایلی است که من با یک تصویر ساده یا یک حالت از انسان شروع کردم؛ چون می‌دانم بدن انسان هرچه قدر هم از شکل و فرم خارج شود باز هم شما قادر خواهید بود بخش‌هایی از آن را تشخیص دهید.
منبع: amusingplanet