سفال لاجوردی، هنر دیرین و ارزشمند پارسی (قسمت اول)

اندکی پس از منسوخ شدن ساخت ظروف مینایی، تکنیک سفال لاجوردی در بعضی از مراکز سفال‌سازی ایران رواج یافت.

شیوه ساخت این ظروف را می‌توان نوع ساده‌تری از نوع مینایی دانست که در زمان ایلخانان پس از فراموش شدن ساخت ظروف مینایی متداول شد.

رنگ‌های آبی فیروزه‌ای، سفید، اخرایی و طلایی بر روی پوشش لعاب لاجورد به کار می‌رفته است.

تزیینات شامل نقوش هندسی، گل و گیاه، طوماری و اسلیمی بوده که گاهی به صورت ساده و گاهی برجسته به کار می‌رفته است.

در این ظروف نقوش انسانی و کتیبه کوفی دیده شده است.

طبق نوشته ابوالقاسم کاشانی این سفالینه‌ها در کاشان حدود سال ۷۰۰ هجری ساخته شده‌اند.

از دیگر مراکز می‌توان جرجان و سلطان‌آباد را نام برد.

قدیمی‌ترین سفال لاجوردی مربوط به تاریخ ۷۱۳ هجری است. در قسمت بعدی این گزارش با سفالینه لعاب‌دار یک‌رنگ آشنا خواهیم شد. آیا شما نمونه‌های سفال لاجوردی را از نزدیک دیده‌اید؟ نظر خود را با کجارو و خوانندگان ما در میان بگذارید.

مطالعه قسمت دوم