تراس های صورتی و سفید گم شده دریاچه روتوماهانا، نیوزلند

در منطقه روتوروئا (Rotorua) در شمال نیوزیلند و در حدود ۲۵ کیلومتری شرق شهر روتوروا، دو دریاچه کوچک وجود داشت که بین محلی‌ها به نام‌های روتوماکاریری (Rotomakariri) به معنی دریاچه سرد و روتوماهانا (Rotomahana) به معنی دریاچه گرم شناخته می‌شدند. یکی از دیدنی‌ترین تراس‌های تراورتنی (سنگ آهک) -بزرگترین در جهان- که به علت رسوب مواد معدنی چشمه‌های آب گرم اطراف آن ساخته شده بود، در ساحل روتوماهانا قرار داشت. این تراس‌ها آن‌قدر زیبا بودند که به عنوان هشتمین شگفتی طبیعی جهان شناخته می‌شدند و تا اواخر قرن نوزدهم مشهورترین جاذبه توریستی نیوزیلند بودند. با فوران کوه آتشفشانی تاراورا (Tarawera) این شگفتی برای همیشه از بین رفت.

تراس‌ها دو قسمت داشتند. قسمت بزرگتر که از تراس‌های سفید تشکیل شده بود، مشهور به ته تاراتا (Te Tarata) به معنی صخره خالکوبی شده بود و قسمت کوچک‌تر با تراس‌های صورتی به نام اوتوکاپوارانگی (Otukapuarangi) به معنی چشمه آسمان ابری، شناخته می‌شد. تراس‌های سفید در ساحل شمالی و پشت به دریاچه روتوماهانا قرار داشتند. این تراس‌ها ۳ هکتار مساحت را پوشش می‌دادند و حدود ۵۰ پله داشتند که تا ۴۰ متر زیر سطح دریاچه ادامه پیدا می‌کردند. نور شدید خورشید که از شمال به آن‌ها می‌تابید، باعث سفید شدن رنگ آن‌ها شده بود.

تراس‌های صورتی حدود ۸۰۰ متر دورتر، در ساحل غربی یک سوم پایینی دریاچه و رو به جنوب شرقی بودند. رنگ صورتی آن‌ها به علت تابش کمتر نور خورشید بود. به علت دمای ولرم آب، مردم برای آبتنی به این قسمت می‌رفتند. ارتفاع این تراس‌ها ۳۰ متر و طول آن‌ها ۷۵ متر بود.

آب هر دو تراس‌ از دو چشمه آب گرم که بالای دریاچه روتوماهانا قرار داشتند و از شیب تپه به پایین می‌ریختند، تأمین می‌شد. آب، مواد معدنی را که طی صدها سال کریستالیزه شده بودند، در خود حل کرده بود تا این سازه پله‌ای فوق‌العاده ایجاد شود.

مبلغان مذهبی و بازرگانان اروپایی بازدیدکننده با دیدن تراس‌های صورتی و سفید از زیبایی و بزرگی آن‌ها حیرت زده شدند. خبر وجود این تراس‌ها دهان به دهان چرخید و توریست‌های ثروتمند از کشورهای دوردست مثل انگلستان و کانادا مسیرهای طولانی را برای دیدن این جاذبه طبیعی باشکوه طی کردند. در آن زمان هنوز دسترسی به نیوزیلند بسیار دشوار بود و رسیدن به آن‌جا با کشتی ماه‌ها طول می‌کشید. اضافه بر این ۱۵۰ کیلومتر مسیر زمینی با کالسکه، ۲۴ کیلومتر پیاده‌روی در بوته‌زار، ۱۱ کیلومتر مسیر آبی با قایق در دریاچه تاراورا، و یک مسیر کانوئی در دریاچه روتوماهانا باید طی می‌شد.

تراس‌های صورتی و سفید تبدیل به مشهورترین جاذبه توریستی نیوزلند شدند. محلی‌هایی که اطراف آن‌جا زندگی می‌کردند، یک مرکز توریستی راه‌اندازی کردند که برای بازدیدکنندگان کانو و راهنما فراهم می‌کرد. همچنین هتلی کوچک در آن‌جا افتتاح شد و خدمات سرگرم‌کننده‌ای مثل رقص و آواز ارائه کرد.

تمام این‌ها در شب ۱۰ ژوئن ۱۸۸۶ با فوران کوه آتشفشانی تاراورا تغییر کرد. انفجار عظیمی در مرکز دریاچه روتوماهانا رخ داد و هزاران تُن از رسوبات کف دریاچه را به اطراف دریاچه پرتاب کرد و این محوطه را با گل و لایی به ضخامت چندین متر پوشاند. در اطراف تراس‌ها، چندین روستا نابود شد و حدود ۱۵۰ نفر کشته شدند. بعد از فوران آتشفشان، حفره‌ای به عمق بیش از ۱۰۰ متر در محل تراس‌ها به وجود آمد. این حفره بعدها با آب پر شد و دریاچه روتوماهانا را به وجود آورد. دریاچه جدید ۳۰ متر بالاتر قرار داشت و بسیار بزرگتر از دریاچه قبلی بود.

در گذشته به نظر می‌آمد که تراس‌ها به طور کامل از بین رفته‌اند اما تحقیقات نشان داد که قسمتی از آن‌ها سالم مانده و زیر لایه ضخیمی از گل و لای در عمق ۵۰ متری دریاچه فعلی دفن شده است. ترمیم آن‌ها بدون تخلیه آب دریاچه روتوماهانا غیر ممکن است و به نظر نمی‌رسد این کار انجام شود، در نتیجه بعید است که دیگر کسی تراس‌های صورتی و سفید روتوماهانا را دوباره ببیند.

دریاچه روتوماهانا هنوز هم بسیار دورافتاده است و به جز محققانی که گاه به گاه برای کاوش تراس‌های گمشده به آن‌جا می‌روند، توریست‌های محدودی را به خود می‌بیند.

دریاچه روتوماهانا پس از فوران آتشفشان