پل های چوبی پارک میرا کانیون، کانادا

مقاله‌ی مرتبط:

خط راه‌آهن در اینجا، از نواحی کوهستانی بسیار خطرناکی عبور می‌کند که شامل ۱۶ پل‌ چوبی، ۲ پل فولادی و نیز ۲ تونل است؛ اما امروزه همگی به‌ حال خود رها شده‌اند که این منطقه‌ی کوهستانی را به مکانی بکر و فوق‌العاده برای موتور‌سواری مبدل کرده است.

راه‌آهن "کتل ولی" در اواخر قرن بیستم و در راستای حفاری‌های زیاد‌ برای نقره در بخش جنوبی "بریتیش کلمبیا" احداث شد. کشف نقره در "کوتنی" (منطقه‌ای در بریتیش کلمبیا)، هزاران آمریکاییِ تشنه‌ی بخت و اقبال را به این منطقه کشاند که کنترل آنجا را به عهده گرفته و شروع به فرستادن نقره‌های یافت‌ شده به کشور خود کردند. در آن زمان خطوط آهنِ شرکت حمل‌ و نقل "راه‌آهن کانادا پسیفیک" (Canadian Pacific Railway) از شمال و شرق از بخش جنوبی معادن بسیار دور بود تا کارِ بردن موارد مورد نیاز و نیز آوردن نقره را انجام دهد. در واقع، حمل‌ و نقل کالا و خدمات از طریق شرکت راه‌ و ترابری "راه‌آهن پسیفیک شمالی" و از شهر اسپوکنِ واشنگتن بسیار ارزان‌تر و راحت‌تر بود.

این موضوع تبدیل به یک مشکل سیاسی شد و مقامات و مسئولین ذیربط، سریعا اقدام به ساخت یک خط‌ آهن دیگر که "کوتنی" را به بریتیش کلمبیا متصل می‌نمود، کردند. با این کار، هم استقلال بریتیش کلمبیا حفظ می‌شد و هم منابع ارزشمندی که از معادن به دست می‌آمد در خاک کانادا باقی می‌ماند.

ساختن یک خط‌آهن اصلا کار راحتی نبود؛ چرا که مناطق کوهستانی بسیاری مابین خط اصلی "راه‌آهن کانادا پسیفیک" و معادن جنوبی بریتیش کلمبیا قرار داشت. بخش "میرا کانیون" بسیار صعب‌العبور بود. "اندرو مک‌کلو" (Andrew McCullogh)، مهندس ارشد پروژه، برای اندازه‌گیری دقیق عمق، شیب و پهنای شکاف، خطوط راه‌آهن را تا حدود ۱۱ کیلومتر از کناره‌های کانیون عبور داد که در نهایت پهنای این خطوط بعد از یک کیلومتر به یکدیگر رسید. مک‌کلو در واقع ۱۹ پل‌چوبی در ارتفاع و طول متفاوت ساخت. زیر یکی از این پل‌ها بعدها پُر شد، یکی تبدیل به راه میان‌بر شد و یکی دیگر برای تسهیل در عبور از بین دو پل دیگر ساخته شد. ساخت‌ و ساز راه‌آهن کتل‌ولی در میرا کانیون، به قدری فوق‌العاده و زیبا مهندسی شده بود که از آن با عنوان "شگفتیِ مک‌کلو" یاد شد.

خط‌آهن کتل‌ولی در سال ۱۹۱۵ افتتاح شد که هم وظیفه‌ی مسافران و هم بار را به عهده داشت. در سال ۱۹۴۹ بزرگراه " کراون‌ست" (Crowsnest Highway) افتتاح شد که با وجود آن، دیگر نیازی به وجود خط‌آهن کتل‌ولی حس نمی‌شد. در سال ۱۹۶۲ آخرین قطار باری و در سال ۱۹۶۴ آخرین قطار مسافربری از کتل‌ولی عبور کرد. در سال ۱۹۷۸ این خط‌ آهن رسماً به حال خود رها شد. در سال ۱۹۹۲ ، حرکتی با عنوان "احیای پل‌های چوبی کانیون" شکل گرفت که هدفش حفظ و تعمیر پل‌ها و تبدیل آن به محلی امن برای عموم بود. از آنجایی که پارک کانیون رها شده بود، این مکان تبدیل به محلی پرطرفدار برای دوست‌داران پیاده‌روی و موتورسواران شد.

در ادامه می‌توانید تصاویر بیشتری از این پل‌ها ببینید.

همچنین خط‌ راه‌آهنی در این منطقه به طول ۱۰ مایل وجود دارد که هنوز هم رودخانه‌ای زیر آن در جریان است. این مکان توسط گروهی غیرانتفاعی حراست می‌شود که در راستای سیاست حفظ خط‌ آهن کتل‌ولی است.

در سال ۲۰۰۳ یک آتش جنگلی، ۱۲ پل از ۱۸ پل‌چوبی موجود را سوزاند. این پل‌ها برای احیای بنای تاریخی و با استفاده از چوب‌های بریتیش کلمبیا بازسازی شده‌اند.

پارک جنگلی میرا کانیون در ژانویه ۲۰۰۲ به‌ عنوان آثار تاریخی ملی ثبت شد.

در ادامه می‌توانید تصاویر بیشتری از این پل‌های زیبا را ببینید.