زندگی در متراکم‌ ترین شهر جهان

اصالت این شهر محصور، به سلسله‌ی سانگ در زمانی برمی‌گردد که اینجا یک پاسگاه نظامی برای کنترل تجارت نمک تأسیس گردید. در طول قرن‌ها این پاسگاه به یک دژ نظامی تبدیل شده و پس از اینکه اروپایی‌ها کنترل هنگ‌کنگ را به دست گرفتند، مالکیت آن بارها بین چین و بریتانیا دست به دست شد.

پس از جنگ جهانی دوم چین دوباره مالکیت این منطقه را به دست گرفت و به هدف حفاظت از آن توسط چینی‌ها، شروع به سرازیر کردن پناهندگان به این قلمروی کوچک کرد. این موضوع باعث شد بیش از ۲۰۰۰ ساکن غیر مجاز خانه‌هایی را در منطقه تصرف کنند.

در سال ۱۹۵۰ میلادی آتش‌سوزی بزرگی باعث سوختن بیش از ۲۵۰۰ کلبه شد و به تازه‌ واردین فرصت داد تا خانه‌های جدیدی آن‌جا بنا کنند.

این شهر توسط ساخت‌وساز‌های بی‌پایانی بنا شد که در چند دهه، در افق دژ گسترش یافته و سپس به صورت عمودی نیز رشد کردند. آب و برق به این منطقه از راه‌های غیر قانونی و غیر رسمی تامین می‌شود.

شهر، ۴ ورودی اصلی داشت و بیشتر ساختمان‌ها به ۱۰ طبقه می‌رسیدند. به دلیل نزدیکی به فرودگاه کای‌تاک، ساختمان‌ها امکان رشد بیش از ۱۴ طبقه را نداشتند.

ضعف مدیریتی در هر دوطرف بریتانیایی و چینی، باعث شد شهر هر روز متصرفین غیر مجاز بیشتری را به خود جلب کند.

تراکم جمعیت کوولون بالاخره به بیش از ۳۳،۰۰۰ نفر رسید که حتی در سال‌های آخر برخی از منابع آن را تا ۵۰،۰۰۰ نفر هم گزارش کرده‌اند. بخاطر محصور بودن و فضای کم که فقط به اندازه‌ی یک بلوک شهری بود، تراکم جمعیت به حدود ۳.۲۵۰.۰۰۰ نفر در هر مایل مربع رسید و آنجا را تبدیل به متراکم‌ترین شهر جهان کرد. رتبه‌ی دوم در این رکورد متعلق به مانیل، پایتخت فیلیپین با تراکم ۱۱۱.۰۰۲ نفر در مایل مربع است. نیویورک نیز به عنوان یکی از متراکم‌ترین شهر‌های آمریکا، تراکمی معادل ۲۷.۰۱۶ نفر در مایل مربع را دارد.

وضعیت در شهر بسیار منقبض و متراکم بود، با ساختمان‌هایی به شدت نزدیک به هم و کوچه‌هایی که حتی در طول روز هم بسیار تاریک و کم‌نور بودند. در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ ساخت‌ و ساز‌هایی جهت نورپردازی معابر صورت گرفت تا از فشار مشکل بکاهد.

به دلیل نبود نظارت رسمی در شهر، صنفی غیر رسمی توسعه پیدا کرد. یک سازمان بین مردم مقیم تاسیس شد تا به مجادلات رسیدگی کند. تعدادی فروشگاه باز شد (که البته غالبا بدون هیچ قانونی کار می‌کردند) و البته سیستم نامه‌رسانی نیز در دسترس بیشتر ساکنین بود.

هزاران خانواده در شهر محصور زندگی می‌کردند و تعدادی از آن‌ها اجتماعاتی در واکنش به شرایط سخت زندگی تشکیل داده بودند. حتی در نقطه‌ای یک مهدکودک غیر رسمی نیز بازشده بود. پشت‌بام ساختمان‌ها به مکانی برای فراغت و تمدد اعصاب پدر و مادر‌ها و بازی و انجام تکلیف مدرسه‌ی بچه‌ها مبدل شده بودند. همچنین تعداد زیادی مقبره و معبد نیز برای تجمع ساکنین در آنجا ساخته شد.

سیستم جمع زباله در شهر وجود نداشت و بسیاری از ساکنین زباله‌ها و ضایعات را در سیستم فاضلاب می‌ریختند. در بالا، تور‌هایی را می‌بینید که برای جلوگیری از ریختن زباله بر روی یک معبد قرار گرفته‌اند.

برای پوشش جمعیت متراکم، ساکنین معمولا منابع اضافی حفر کرده و برای خود هزاران لوله نصب کرده بودند که در اطراف ساختمان‌ها پیچ و تاب داشت. به دلیل کمبود برق برای پمپ منبع آب روی پشت‌بام‌ها، برخی از ساکنین بصورت نوبتی مسئولیت تامین برق تانکر‌ها را به عهده می‌گرفتند.

در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰‌‌ کوولون تبدیل به مأمنی برای مواد مخدر و جنایت شده‌ بود. گروه‌های سه‌گانه‌ی مافیا برای خود پایگاه‌هایی را در فاحشه‌خانه‌ها، قمارخانه‌ها و شیره‌کش خانه‌های بی‌شمار شهر ساخته بودند. این موضوع سرانجام دولت هنگ‌کنگ را مجبور کرد که کنترل منطقه را به دست بگیرد. در طول دهه‌ی ۷۰، سخت‌گیری‌ها منجر به کاهش جنایات سازمان‌یافته‌ای شد که مثل طاعون به جان شهر افتاده بودند.

گرچه از جنایات گسترده‌ی سال‌های گذشته کاسته شده بود، اما شهر محصور، هنوز به دلیل تعداد بالای پزشکان و دندان‌ پزشکانی مشهور بود که حتی ذره‌ای خطر تحت تعقیب قرار گرفتن را احساس نمی‌کردند.

در دهه‌ی ۸۰‌‌ میلادی هردو دولت بریتانیایی و چینی، شهر را با شرایط غیر بهداشتی و کیفیت پایین زندگی‌اش که باعث شرم هنگ‌کنگ شده بود، تحمل‌ناپذیر یافتند.

در سال ۱۹۸۷ تصمیم قطعی گرفته شد که شهر را تخریب و ساکنین را به مناطق دیگر منتقل نمایند. دولت ۳۵۰ میلیون دلار را خرج اسکان ساکنین و تخریب شهر کرد که در سال ۱۹۹۳ آغاز و در سال بعد نیز به پایان رسید.

پیش از تخریب کامل شهر، یک تیم ژاپنی موفق به تجزیه و تحلیل ساختار‌ها و خانه‌های غیر رسمی و تهیه‌ی نقشه‌ی مقطع عرض این شهر محصور شد.

این شهرگرفتار در دیوار، تبدیل به منبع الهامی از شهرنشینی مردم ستم‌دیده و جنایات کنترل نشده برای ساخت تعداد زیادی فیلم، رمان، و بازی‌های ویدیویی شد. جنبش‌های اینترنتی مشهوری نیز از تناقض خشن و تاریک این شهر بخاطر شرایط نامساعد و فقر شدیدش در کنار منظره‌ی مدرن و فن‌آورانه‌ی هنگ‌کنگ الهام گرفتند.

منطقه‌ای که قبلاً شهر محصور در آن قرار داشت، اکنون تبدیل به پارک محصور کوولون شده است. تعدادی از مصنوعات و خرابه‌های شهر نیز به یاد ساختار قدیمی، هنوز در آنجا قرار دارند. مسیر‌های پارک نیز به مانند خیابان‌های شهر نام‌گذاری شده‌اند.

این هم از تاریخ و شرایط شهر مرموز، فقیر اما بسیار جذاب کوولون است. آیا شما هم مثل مترجم این مقاله دوست داشتید پیش از نابودی شهر گشتی در آن بزنید یا چند عکس بگیرید؟ آیا منطقه‌ی مشابهی را می‌شناسید که به همین تراکم و خاصی باشید؟ مثل همیشه با کجاروهمراه باشید