دزفول

درفول یکی از شهرهای استان خوزستان است که در جنوب غربی ایران، در ساحل شرقی رود دز و در جنوب غربی رشته کوه زاگرس واقع شده است. دزفول سی امین شهر پرجمعیت کشور و مرکز شهرستان دزفول است که با مساحت نزدیک به ۴۷۶۲ کیلومتر مربع در بخش‌های جلگه‌ای استان خوزستان واقع شده‌ است. شهر در ارتفاع ۱۴۳ متری از سطح دریا و از شهرهای شمالی استان خوزستان است. دزفول از سمت شمال با استان لرستان، از شرق با مسجد سلیمان و چهار محال بختیاری، از شمال غربی با اندیمشک، از غرب با شوش و جنوب با شوشتر و اهواز همسایه است.

بیش از ۴۲۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد. دزفول به علت تاریخچه‌اش و عبور رودخانه‌ی دز، شهر مهمی است.مقاومت‌ مردم این شهر موجب شد تا دزفول در این دوره به شهر استقامت و پایتخت مقاومت ایران معروف شود.

 دزفول معرب دژ پل است. این شهر را دزپل، دژپل، دزفیل و دسفیل نیز می‌نامند که به معنای دژی است که کنار پل واقع شده است. پل دزفول در میانه راه جندی‌شاپور و شوش قرار داشت و پادشاهان دژی در کناره رودخانه نزدیک به آن ساخته بودند تا آن را از تصرف و تخریب راهزنان حفظ کند.

پیشینه این شهر به چندین هزار سال می‌رسد، از کهن‌ترین شهرهای استان خوزستان به‌شمار می‌رود بر پایه گفته‌های کاوشگران باختری در سده‌های گذشته شهر آوان پایتخت نخستین امپراتوری پهناور سرزمین عیلام در محل دزفول کنونی جای داشته است.

تپه‌های باستانی چغامیش با دیرینه‌ای نزدیک به ۴۰۰۰ سال پیش از زایش مسیح که به گفته باستان‌شناسان، گنجینه ارزشمندی از دانستنی‌های سودمند پیرامون رخدادهای زمان باستان از هزاره هفتم پیش از زایش تا شکوفایی تمدن شوش را دربردارند نیز در دزفول جای دارد. 

اهالی این شهر، دزفولی، لر یا بختیاری هستند و به زبان های دزفولی، لری بختیاری و لری خرم‌آبادی سخن می‌گویند. 

تقریباً تا ۲ قرن پس از حمله اعراب هر حاکمی که می‌آمد بر دزفول تسلط داشت و سراسر خوزستان به تصرف اعراب درآمده بود. در اواسط سده دوم هجری، دلاوری به نام یعقوب لیث صفاری که مردی شجاع و نخستین دولتمرد کاردان و با تدبیر بود؛ بدون توجه به عوامل خلافت، علم استقلال برافراشت و نخستین دولت مستقل ایرانی را پایه‌گذاری کرد و خوزستان را نیز به کانون آزادی خواهان ایران تبدیل کرد.

وجود تفرجگاه‌‌های ساحلی در امتداد رود دز، طبیعت زیبا، دریاچه‌های پرآب و آبشارهای بلند از جاذبه‌های طبیعی شهر دزفول و اطراف آن در شمال استان خوزستان است که خاطره‌هایی فراموش نشدنی برای گردشگران این شهر باقی می‌گذارد.

دزفول شهری جلگه‌ای-کوهپایه‌ای و کوهستانی‌ است و آب و هوایی گرم و شرجی، تابستان‌های گرم و زمستان‌ها و پاییزهای مدیترانه‌ای دارد. بهترین زمان برای سفر به این شهر اواخر زمستان تا اوایل بهار است. دو رود دز و کرخه این شهر را بسیار حاصلخیز و تبدیل به یکی از قطب‌های کشاورزی ایران کرده‌اند. مرکبات به خصوص پرتقال، گندم، جو، برنج، دانه‌های روغنی، و گل‌هایی مانند رز و مریم از مهم‌ترین محصولات این شهر هستند.

دزفول پر است از جاذبه‌های طبیعی و تاریخی. آبشار شوی، دریاچه‌ی شهیون، تفریحگاه ساحلی دز، سالن کوه و پارک ملی دز و پارک‌های جنگلی لاله و لادن در ۵ و ۱۰ کیلومتری شهر دزفول بوده از جاذبه‌های طبیعی هستند. برای دیدنی‌های تاریخی نیز می‌توان به پل قدیم، تپه‌های چغامیش، آسیاب‌های آبی دزفول، مسجد جامع دزفول و شهر باستانی جندی شاپور اشاره کرد. بیرق زنون، دست رزون و مراسم محرم، از مراسم‌های جالب شهر دزفول هستند.

از صنایع دستی مهم دزفول می‌توان به قلم‌نی دزفول، ابزارهای دست‌ساز چوبی، ورشوسازی، زرگری، نمدمالی و گیوه‌دوزی اشاره کرد. اگر به این شهر سفر می‌کنید سوغاتی‌های خوراکی مثل کلوچه‌های خرمایی، شکری و نمکی، معجون کنجد، قرص نعناع و مرکبات را فرامووش نکنید.

می‌توانید طعم غذاهای سنتی دزفول مثل حریسه، گنجشک و آش ارده را در غذاخوری‌های سنتی دلنوازان، فلاحت، زیگورات، ساحلی و شوادون که همه از مرکز شهر قابل دسترسی‌اند، بچشید.

عبور دز پرآب از میان شهر دزفول صفای دوچندانی به آن بخشیده تا ساکنانش را بیش از پیش به ماندن در این شهر زیبا ترغیب کند و گردشگران زیادی را نیز به سوی خود بکشاند.