- chevron_right کجارو
- chevron_right مجله گردشگری
- chevron_right اخبار
- chevron_right جاذبهها
- chevron_right راهنمای سفر
- افزودن مکان
پیست اسکی آبعلی قدیمیترین پیست کشور و از بهترین جاهای دیدنی دماوند است که امکانات قابلقبولی برای بازدیدکنندگان دارد. در این پیست میتوانید از امکانات و تفریحات با قیمت نسبتا مناسبی بهرهمند شوید. تفریحات این مجموعه مختص فصل زمستان نیست و امکان انجام ورزشهایی مانند اسبسواری و تنیس در تابستان برایتان مهیا است. این پیست که در نزدیکی و در جاده هراز قرار دارد، شامل چند پیست اسکیبازی است که هرکدام از امکاناتی مانند تلهکابین و تلهاسکی برخوردار هستند.
آدرس: استان تهران، شهرستان دماوند، رودهن، آبعلی، جاده هراز (نمایش روی نقشه)
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مجید مددی)
پیست اسکی آبعلی، از محبوبترین پیستهای اسکی تهران، در شهر آبعلی در استان تهران قرار دارد. این شهر جزو بخش رودهن از توابع شهرستان دماوند به حساب میآید که در ۵۷ کیلومتری تهران در جاده هراز واقع شده است. دسترسی آسان پایتختنشینان به این پیست باعث شده است تا از سایر پیستهای کشور شلوغتر باشد.
پیست اسکی آبعلی در ابتدای جاده هراز و شهر آمل قرار دارد. اگر مبدا شما شهر تهران باشد، باید راهی جاده فیروزکوه و هراز شوید. ضمن اینکه با انتخاب آزادراه تهران-پردیس میتوانید زودتر به این مجموعه برسید. بنابراین، از سمت شرق تهران (اتوبانهای افسریه، همت، بابایی یا خیابان دماوند) وارد جاده آبعلی شوید و پس از جاجرود و پردیس، به شهر بومهن بروید. در ادامه با رانندگی در جاده هراز و عبور از شهر رودهن و آبعلی، به پیست اسکی آبعلی میرسید. در کنار پیست، پارکینگ عمومی وجود دارد که در روزهای شلوغ سریع تکمیل میشود.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: بهناز جوادی)
پیست اسکی آبعلی بهعنوان قدیمیترین پیست اسکی کشور و اولین جایی محسوب میشود که دستگاههای بالابر در سال ۱۳۳۲ هجری شمسی در آن نصب شدند. این منطقه بهدلیل قرارگیری در جاده تهران-شمال و همچنین بهواسطه هوای مطلوبی که در تابستان دارد، مقصد بسیاری از ورزشکاران و گردشگران به شمار میرود.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: محمد چهرگانی، مهران احدی، بهناز جوادی)
این پیست محل تولد اسکی نوین و بنیان این ورزش در ایران است که بالاترین نقطه آن از سطح دریا ۲۶۵۰ متر و پایینترین نقطه ۲۴۰۰ متر ارتفاع دارد و برفهای آن دیرتر از جاهای دیگر آب میشود؛ به همین دلیل محل مناسبی برای ورزش اسکی به حساب میآید. جالب اینکه پیست آبعلی از نظر مساحت و ارتفاع قله به پیست توچال شباهت دارد.
در مجموعه آبعلی، چندین پیست مختلف تعبیه شده است که میتوانید پیست شرکت نفت، پیستهای خصوصی و پیست آموزشی را بهصورت جداگانه انتخاب کنید.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: گلناز معصومی)
امکانات پیست آبعلی شامل پیست اسکی (مبتدی، حرفهای)، پیست سورتمهسواری، رستوران، هتل، سرویس بهداشتی، نمازخانه، زمینهای تنیس (برای تابستان)، سوارکاری (برای تابستان) و پرش و کایت میشود. ضمن اینکه هنگام حضور در این پیست میتوانید از یک تلهکابین، پنج تلهاسکی بشقابی، ۳۳ تلهاسکی چکشی، محل کمکهای پزشکی، فروش یا اجاره تجهیزات اسکی، کلاسهای آموزشی برای آموزش اسکی (ردههای مختلف سنی) و پارکینگ استفاده کنید. یکی از بهترین تله سیژهای تهران نیز در این مجموعه قرار دارد.
اگر با تماشای ورزشکارانی که اسکی میکنند، به وجد میآیید، حتما باید این رشته ورزشی را بیاموزید. در پیست اسکی آبعلی امکان شرکت در دورههای آموزشی زیر نظر مربی رسمی فدراسیون اسکی ایران وجود دارد. این جلسات دارای سطوح مختلف مبتدی تا پیشرفته هستند. دوره مبتدی شامل هشت جلسه پنج ساعتی میشود و پس از پایان جلسات میتوانید بهراحتی روی برف اسکی کنید.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: مهران احدی)
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: علیرضا فرجی)
هتل پیست اسکی آبعلی، یکی از بناهای تاریخی معروف آبعلی است که بهعنوان اولین بنای بتنی ایران و نخستین مهمانسرای سبک مدرن کشور شناخته میشود و چشمانداز خوبی به کوههای اطراف دارد. این هتل که در میان مردم محلی با نام «شاله اوزنه» معروف است، در سالهای ۱۳۱۴ تا ۱۳۱۶ هجری شمسی توسط مهندسی شورویتبار به نام موسیو منگنف و دو همکار آلمانی او به نام ژرژ و آندرانیک احداث شد. هتل، دو بخش مجزا دارد؛ ساختمان سفیدرنگ دو طبقه و بخش اصلی که دارای سه طبقه است. این مجموعه بهعنوان اولین مهمانسرای مدرن کشور در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید و از نظر تاریخی اولین هتل بینراهی کشور محسوب میشود که متاسفانه در سالهای اخیر بهدلیل کمتوجهی مسئولان بلااستفاده مانده و بهخاطر بارش شدید برف و باران در آستانه تخریب است. در حال حاضر امکان اقامت در این هتل وجود ندارد و صرفا میتوانید از محوطه بیرونی آن بازدید داشته باشید.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: بهناز جوادی)
منبع عکس کاور: فردا نیوز. عکاس: نامشخص
نویسنده: زهرا صالحنژاد/ بازنویسی: صدیقه شجاعی