سینکو تره

خود را در مکانی تصور کنید که در آن خانه‌های کوچک رنگارنگ روی صخره‌های شیب‌دار پهلو گرفته‌اند، سرازیری‌ها پر از باغ‌های انگور است و زیر پای شما درست پایین صخره‌ها امواج زمردین دریا در جریان‌اند. جایی که هیچ ماشینی نیست و قایق‌ها بسیارند. جایی که ساعت‌ها می‌شود در خیابان‌های باریکش پرسه زد. چنین مکانی وجود دارد و چندان از شما دور نیست، جایی که نامش زیستگاه حفاظت شده «سینک تر (پنج خشکی)» است و از جاهای دیدنی ایتالیا در ساحل لیگوریا محسوب می‌شود.

«پنج خشکی» به پنج شهر کوچک ریوماجیوره (Riomaggiore)، مانارولا (Manarola)، کورنیلیا (Corniglia)، ورنزا (Vernazza)، مونته روسو آل ماره (Monterosso al Mare) اشاره دارد. هرکدام از آن‌ها ظاهر خاص خود را دارد و هیچ یک شبیه دیگری نیست.

سینک تر از سال ۱۹۹۷ تحت حمایت سازمان یونسکو درآمد. در اینجا بیش از اتومبیل‌های پارک شده که بیشتر عادت به دیدنشان داریم تل‌هایی از قایق‌ها را می‌بینید. دریایی که ساحل لیگوریا را می‌شورد یکی از شفاف‌ترین‌های مدیترانه است. این منطقه بیش از ده سال زیستگاه حفاظت شده بوده است. در طول این مدت حیات دریایی ناحیه احیا شد؛ بنابراین این زیستگاه حفاظت شده نه‌تنها برای گردشگران که برای غواصان هم اهمیت پیدا کرد.

یا از راه آب (با استفاده از قایق یا کشتی کوچک) یا راه آهن می‌توانید به سینک تر دسترسی داشته باشید. با قطار اگر به سینک تر می‌روید تقریبا کل مسیر را در تونل خواهید بود، مثل اینکه سوار مترو شده باشید. تنها در نزدیکی ایستگاه است که قطار از تونل خارج می‌شود، تا زمانی که به سینک تر نرسیدید چیزی از زیبایی‌هایش نخواهید دید.

ریوماجیوره بزرگ‌ترین شهر از میان پنج شهر، در اوایل قرن سیزده تاسیس شد و در حال حاضر یکی از مقاصد گردشگری و جاهای دیدنی چینکو تره به شمار می‌آید. جمعیت آن در حدود ۱۷۰۰ نفر است. این شهر همان‌جایی است که مسیر عشق معروف «وایا دل آمور ( Via Dell'Amore)» شروع می‌شود (یا شاید تمام می‌شود، بسته به اینکه از کجا مسیر را آغاز می‌کنید). اینجا به نوشیدنی‌هایش هم معروف است. اگرچه نوشیدنی چیزی است که مایه‌ی شهرت تمام این پنج شهر است.

چندین مسیر برای اتصال این شهرها به هم ساخته شده است. فاصله چندان طولانی نیست، اما اگر تصمیم به عبور از این راه‌ها دارید باید خود را برای پیاده‌روی در مسیرهای کوهستانی آماده کنید که زمان بیشتری نسبت به جاده‌های صاف و یک‌راست از شما می‌گیرند. برای گرم شدن می‌توانید وایا دل آمور (Dell'Amore) را امتحان کنید، مسیری که ریوماجیوره را به مانارولا وصل می‌کند. این شهر ۴۵۰ نفر جمعیت دارد و دارای استحکامات قرون‌وسطایی است که شهروندان را از هجوم دزدان دریایی محافظت می‌کرد.

در ادامه بخوانید از یکی از افسانه‌هایی که در سفر به این ناحیه ممکن است به گوشتان بخورد:

سال‌ها پیش، جوانان مانارولایی برای آوردن آب به رودخانه‌ای در نزدیکی ریوماجیوره می‌رفتند. همان طور که در بیشتر افسانه‌های باستانی می‌بینیم، ساکنان این شهرها نیز نسبت به یکدیگر خصومت داشتند. یکی از جوانان دختر جوان و زیبای ریوماجیوره‌ای را می‌بیند. عاشق هم می‌شوند و مخفیانه به ملاقات هم می‌روند. برادران دخترک که از قضیه بو می‌برند او را در خانه حبس می‌کنند. اما دخترک فرار می‌کند و به نزد معشوقش می‌رود. اما این دیدار پایان غم انگیزی دارد: هر دو آن‌ها لیز می‌خورند و به درون دریا سقوط می‌کنند. از بعد از این حادثه ساکنان دو شهر در صلح و آرامش زندگی کردند و مسیر بین دو شهر «وایا دل آمور» نامیده شد. در سال ۲۰۱۱ سیل آسیب زیادی به سینک تر وارد کرد، اما اکنون همه چیز به‌طور کامل بازسازی شده است. متاسفانه، رانش زمین و ریزش سنگ گاهی اوقات باعث بسته شدن جاده می‌شود.

اگر روزی به مانارولا رفتید در مسیر وایا دل آمور قدم بزنید و این افسانه قدیمی را با خود مرور کنید. و اگر در راه به شب خوردید، بهتر است روی یکی از تپه‌های مسیر بایستید و از تماشای منظره‌ی پیش رویتان لذت ببرید. علاوه بر این، یک چیز جالب دیگر در مانارولا وجود دارد و آن هم آسانسور مخصوص قایق‌ها است. برای حمل یک قایق از یک خلیج سنگی باید آن را به یک طناب آویزان کنند و به‌سمت بالا بکشند.

کورنیلیا کوچک‌ترین شهر در میان این پنج شهر است و تنها ۲۴۵ نفر جمعیت دارد، هیچ دسترسی به دریا ندارد و روی یک تپه واقع شده است. برای رسیدن به آنجا باید از یک پلکان طول و دراز بالا بروید_ احتمالا به همین دلیل است که گردشگران این شهر کمتر از شهرهای دیگر است. اما اگر در نهایت شیب تند مسیر را پشت سر گذاشتید و به مقصد رسیدید با صحنه پانورامای با شکوهی روبه‌رو می‌شوید. قدم زدن در امتداد خیابان‌های باریک اینجا حتی در یک روز گرم تابستانی هم شما را سر ذوق می‌آورد. کورنیلیا نه‌تنها برای تاکستان‌هایش بلکه برای شوه خاص برداشت محصول شهرت دارد. حمل محصول با استفاده از ماشین به خاطر شیب خیلی تند صخره‌ها تقریبا غیرممکن است؛ بنابراین انگورها توسط یک دستگاه تک ریلی که شبیه یک دوچرخه روی یک رولرکوستر است حمل می‌شوند.

ورنزا مروارید سینک تر است و پرزرق‌وبرق‌ترین شهر منطقه. کلیسای زیبای مارگارت انتاکیه (Margaret of Antioch) مربوط به قرن ۱۴ در نزدیکی برج بلفورت (Belforte) و خرابه‌های قلعه‌ای متعلق به قرن ۹ میلادی قرار گرفته است. در میدان رو به خلیج رستوران‌های ایتالیایی زیادی وجود دارد. جمعیت ورنزا کمی بیش از ۱۰۰۰ نفر است.

و در نهایت، مونته روسو آل ماره شهری که ۱۵۶۳ جمعیت دارد، به خاطر سواحل شنی‌اش از دیگر شهرها متفاوت است و گردشگران بسیار بیشتری را به خود جذب می‌کند. اگر راه خود را کمی تغییر دهید، در ۶۰۰ متری خود شهر قدیمی را خواهید دید.

هیچ هتل لوکس و رستوران بزرگی در اینجا وجود ندارد. این محل قواعد و قوانین خاص خود را دارد. اما مهمان‌نوازی مردمانی که خانه‌های خود را به رنگ‌های روشن نقاشی کرده‌اند، طبیعت باشکوه لیگوریا و حس زیبای سفر در زمان از گنج‌های سینک تر به حساب می‌آیند.

نویسنده: سارا کرایی