- chevron_right کجارو
- chevron_right جاذبهها
- chevron_right هتل
- chevron_right مقاصد
- chevron_right رستوران
- افزودن مکان
قله اورست (Everest) را به‌عنوان بام جهان میشناسند. با وجود اینکه اورست مرتفع‌ترین کوه جهان است؛ اما به‌عنوان خطرناک‌ترین قله برای صعود شناخته نمی‌شود و با تمام چالش‌ها و ریسک‌هایی همچون ریزش بهمن و طوفان‌هایی وحشتناک، هر ساله افراد زیادی در صف صعود به اورست ایستاده‌اند. افرادی که شور و شوق قرار گرفتن در بلندترین نقطه جهان را دارند. اشتیاق برای صعود به این کوه با توجه به وجود امکانات و تجهیزات مدرن تا جایی پیش رفته است که در شرایط آب و هوایی مساعد در قسمت انتهایی مسیر صعود ترافیکی سنگین شکل می‌گیرد.
قله اورست به واسطه شرایط آب و هوایی سخت خود نمی‌تواند میزبانی دائمی برای کوهنوردان باشد؛ اما از گذشته‌های دور ساکنانی تبتی زبان در دره خمبو نپال و سایر نقاط آن در ارتفاع ۴,۲۰۰ متری زندگی می‌کردند و به شغل کشاورزی مشغول بودند. این گروه از مردم بومی به‌طور سنتی از کوه‌ها بالا نمی‌رفتند و هیمالیا برای آن‌ها مقدس بود. مردم بومی اورست باور داشتند که خدایان و شیاطین در قله‌ها زندگی می‌کنند.
زندگی شرپاها تا زمانی که نخستین کوهنوردان انگلیسی به این منطقه ورود کنند به همین شکل بود؛ اما با ورود آن‌ها شکل زندگی و اقتصاد مردم ساکن ارتفاعات اورست تغییر کرد. شرپاها (همان مردم محلی) که با این ارتفاعات سازگار بودند، می‌توانستند در مسافت‌های طولانی بارهایی سنگینی را حمل کنند و به‌طور معمول کوهنوردان را همراهی می‌کردند. با وجود اینکه در بسیاری از صعودها اسمی از این افراد آورده نمی‌شود؛ اما امروز هم در اورست صعود بدون حضور این افراد غیرممکن است و آن‌ها نخستین فاتحان و راهنمایان این قله هستند. با کجارو همراه باشید تا بلندترین کوه جهان بیشتر آشنا شوید.
منبع: onestep4ward، عکاس: نامشخص
قله اورست در جنوب آسیا، در مرز تبت و نپال و بلندترین نقطه رشته‌کوه‌های هیمالیا قرار گرفته است. این کوه مرز طبیعی میان منطقه خود‌مختار تبت در کشور چین و نپال محسوب می‌شود. کاتماندو پایتخت نپال بزرگ‌ترین شهر نزدیک به قله اورست است که در فاصله ۱۶۰ کیلومتری آن قرار دارد. این قله نزدیک به ناحیه استوایی واقع شده و نزدیک‌ترین قله مرتفع به آن لهوتسه است که چهارمین قله بلند جهان محسوب می‌شود.
بسیاری از کوهنوردان ابتدا به شهر کاتماندو در نپال پرواز می‌کنند. سپس در ادامه مسیر خود به‌سمت اورست از شهر کاتماندو به شهر کوچک لوکلا می‌روند.
«لوکلا» (Lukla) شهر کوچکی است که معمولا کوهنوردان آن را به‌عنوان نقطه شروع برای صعود به اورست انتخاب می‌کنند. توقفگاه بعدی کوهنوردان بعد از عبور از لوکلا جایی به نام «بازار نامچه» (Namche Bazaar) است که برخلاف نامش فضایی شهرک مانند دارد. این شهرک در اتفاع ۳,۳۵۲ متری و دو ساعتی لوکلا قرار گرفته است و کوهنوردان معمولا در مسیر رسیدن به اولین بیس کمپ شبانه اورست در بازار نامچه توقف می‌کنند.
منبع: whatitcosts.com، عکاس: نامشخص
بر اساس اندازه‌گیری‌های دقیق صورت‌گرفته، ارتفاع قله اورست در حدود ۸۸۴۸٫۸۶ متر تخمین زده شده است؛ اما هر چهار سال در حدود یک اینچ رشد می‌کند. این قله جوان بر اثر برخورد و فشار بین صفحات اوراسیا و هند شکل گرفته است و عمری در حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون سال دارد. برخی دانشمندان بر این باورند که به‌مرور زمان با حرکت و لغزش صفحه هند به زیر صفحه اوراسیا، رشته کوه هیمالیا بالا می‌رود؛ اما همان طور که ارتفاع آن بیشتر می‌شود، ممکن است بر اثر زلزله ناگهان کاهش پیدا کند. برخی پژوهشگران معتقدند بر اثر زلزله ۷٫۸ ریشتری سال ۲۰۱۵ (که کوهنوردان بسیار زیادی را کشت) از ارتفاع قله اورست کاسته شده است.
به همین علت در سال ۲۰۲۰ دو کشور چین و نپال، با لغو فصل صعود به‌دلیل همه‌گیری کرونا مجدد اقدام به‌اندازه‌گیری ارتفاع اورست کردند. این دو کشور ماه‌ها داده‌های GPSهای خود را مورد بررسی قرار دادند؛ اما هنوز عددی جدیدی برای ارتفاع اورست منتشر نکرده‌اند.
قله اورست همچون سایر قله‌های مرتفع جهان از گذشته‌های دور تاکنون مورد احترام مردم محلی است. این قله در زبان‌های تبتی و نپالی به نام‌های دیگری همچون ساگرامارتا، چومولونگما و ژومولونگما نیز شهرت دارد. چومولونگما (Chomolungma) رایج‌ترین نامی که مردم محلی تبت این قله را با آن به یاد می‌آورند، در معنای «مادر جهان» یا «الهه دره» است. نام سانسکریت آن، «ساگارماتا» (Sagarmatha) نیز به «قله بهشت» معنا می‌شود.
هنوز هم بسیاری از شرپاها که اکثرا مردم بومی منطقه هستند پیش از صعود به قله همراه کوهنوردان آیینی را برپا می‌کنند. این آیین که از آن با عنوان پوجا (Puja) یاد می‌شود، سرودخوانی و مهمانی جمعی است و در آن برای صعود در خواست اجازه و موفقیت می‌کنند. پوجا گرد سنگ‌چینی برگزار می‌شود که پرچم‌هایی رنگی در بالای آن به اهتزاز در می‌آیند و اطراف آن خوراکی‌هایی بومی گذاشته می‌شود. در برخی از این مراسم‌ها گندم و آرد می‌پاشند و سنج می‌زنند.
قله اورست تا سال ۱۸۶۵ به‌عنوان مرتفع‌ترین قله جهان شناخته نمی‌شد، تا زمانی که دولت هند در طی پژوهش‌هایی موفق به ثبت این واقعیت شد. این قله که در گذشته به آن قله «XV» می‌گفتند، از سال ۱۸۶۵ به نام نقشه‌بردار بریتانیایی هندی سر جرج اورست تغییر نام داد. او از سال ۱۸۳۰ تا ۱۸۴۰ در اورست در حوزه نقشه‌برداری فعالیت می‌کرد.
منبع: phys.org، عکاس: نامشخص
مسیر جنوبی همان مسیری است که در تاریخ کوهنوردی ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی در سال ۱۹۵۳ برای اولین بار از این مسیر قله اورست را صعود کردند. مسیر شمالی نیز مسیری است که جرج مالوری و سندی اروین در سال ۱۹۲۴ طی صعود از آن به قله اورست گمشده‌اند و سرنوشت صعود آن‌ها نامشخص باقی مانده است.
مسیرهای متعددی برای صعود به قله اورست گشایش شده است؛ اما اکثر کوهنوردان مسیر جنوب شرقی که از نپال عبور می‌کند یا مسیر شمالی در تبت را برای صعود خود انتخاب می‌کنند. این دو مسیر در میان ۱۸ مسیر دیگر به جهت تاریخی نیز دارای اهمیت‌اند و جزو اولین مسیرهایی هستند که از آن‌ها به قله اورست صعود شده است.
تمام مسیرهای صعود به اورست چالش و سختی‌های مخصوص به خود را دارند. مسیر جنوبی هرچند یک روز کوهنوردان را به قله نزدیک‌تر می‌کند؛ اما کوهنوردان با یخشار خمبو روبه‌رو خواهند شد. برای رسیدن به بیس کمپ در مسیر شمالی می‌توان از ماشین‌های جیپ استفاده کرد؛ اما کوهنوردان در ارتفاع بالای ۸,۰۰۰ متر ناچار خواهند بود چند کیلومتری را به‌سمت قله تراورس کنند.
در ادامه به معرفی کامل‌تر دو مسیر پرطرفدار صعود به قله اورست خواهیم پرداخت.
منبع: britannica.com، عکاس: ناشناس
مسیر صعود جنوب شرقی اورست، با پیاده‌روی از شهر لوکلا به‌سوی اولین بیس کمپ در ارتفاع ۵,۳۸۰ متری آغاز می‌شود، به‌طور معمول کوهنوردان برای هم‌هوایی دو هفته را در این ارتفاع سپری می‌کنند و برای رسیدن به این نقطه در حدود ۶ تا هشت روز زمان سپری می‌کنند.
در مسیر جنوبی ۶ کمپ وجود دارد که اولی در دشتی شنی زیر یخچال طبیعی رونگبوک (Rongbuk Glacier) قرار دارد. برخی کوهنوردان و شرپاها جلوتر از تیم صعودکننده به‌سمت آبشار یخی خمبو می‌روند، تا از مسیر اطمینان حاصل کنند. این آبشار یخی که شامل برج‌های یخی و شکاف‌هایی خطرناک است، یکی از سخت‌ترین بخش‌های صعود در مسیر جنوب شرقی محسوب می‌شود. بسیاری از کوهنوردان پیش از طلوع و زمانی که یخ‌ها هنوز از استحکامی کافی برخوردار هستند، صعود خود را آغاز می‌کنند.
کوهنوردان از اولین بیس کمپ، با عبور از آبشار یخی خمبو به کمپ اول در ارتفاع ۶۰۶۵ متری می‌رسند. با عبور از این کمپ و حرکت به‌سمت CWM غربی (دره سکوت) و قله «لهوتسه» (Lhotse) به کمپ پایه پیشرفته یا کمپ ABC (کمپ دوم) در ارتفاع ۶,۵۰۰ متری خواهند رسید. موقعیت این کمپ به‌گونه‌ای است که در معرض باد قرار ندارد و در روزهای آفتابی و بدون باد می‌تواند خیلی گرم باشد. به‌طور معمول دو روز تا کمپ ABC زمان لازم است.
از کمپ دوم مسیر جنوبی تا کمپ سوم در ارتفاع ۷,۴۷۰ متری، کوهنوردان با کمک طناب‌های ثابتی که در مسیر تعبیه شده یخچال را صعود می‌کنند. از این نقطه تا کمپ چهارم در گردنه جنوبی حدود ۵۰۰ متر باقی مانده است که با توجه به چالش‌ها، طی این مسیر برای کوهنوردان آسان نخواهد بود. کمپ چهارم در ارتفاع ۷,۹۲۰ متری قرار دارد.
تیغه ژنو، استخوانی دنده شکل از سنگ‌های سیاه و نوار زرد سنگ‌هایی مرمری است که تنها طناب‌های ثابت به کوهنوردان کمک می‌کنند تا از روی این سنگ‌های پوشیده از برف عبور کنند. در مسیر جنوبی کوهنوردان وارد منطقه مرگ میشوند، جایی که به خاطر محدودیت‌های ارتفاع، افراد بیشتر از سه روز دوام نخواهند آورد و شرایط نامساعد آب و هوایی می‌تواند منجر به صعودی ناکام شود. بسیاری از کوهنوردان زمانی که شرایط آب و هوایی در این نقطه یاری نکند، از همین مسیر بازمی‌گردند. از این نقطه به بعد با وجود سختی‌ها و چالش‌های باقی‌مانده کوهنوردان انتظار دارند در طی ۱۰ تا ۱۲ ساعت بتوانند خود را به قله برسانند. اولین استراحتگاه بعد از کمپ چهارم در ارتفاع ۸,۴۰۰ متری قرار دارد. این استراحتگاه سکوی کوچکی (The Balcony) است که کوهنوردان می‌توانند در آن استراحت کنند.
کوهنوردانی که از مسیر جنوبی صعود می‌کنند، باید از مسیری عبوری کنند که به تراورس کرنیک (Cornice traverse) شهرت دارد. هر گام اشتباه به‌سمت راست و چپ این مسیر که همچون تیغه چاقو است، می‌تواند مرگ‌بار باشد. بعد از عبور از این بخش به دیواری با صخره‌ای به طول ۱۲ متر در ارتفاع ۸,۷۹۰ متری می‌رسند که به پله هیلاری شهرت دارد. در ادامه مسیر تا قله مهم‌ترین چالش گام‌برداری و تنفس در آن ارتفاع خواهد بود.
منبع:nytimes، عکاس: نامشخص
مسیر شمالی صعود به قله اورست از تبت آغاز می‌شود و بیس کمپ آن در کنار رودخانه رانگبوک قرار دارد. کوهنوردان باید با عبور از مورن‌های یخچالی خود را به کمپ پیشرفته در ارتفاع ۶,۱۰۰ متر برسانند. کمپ سوم در زیر گردنه شمالی و کمپ چهارم در ارتفاع ۷,۰۰۰ متری در خود گردنه شمالی قرار دارد. کمپ پنجم در ارتفاع ۸,۲۳۰ متری آخرین توقفگاه کوهنوردان پیش از قله است. از این کمپ تا قله کوهنوردان چالش‌های پر خطر و سنگینی را در ارتفاع بالا تجربه خواهند کرد.
کراکس‌های (کراکس در سنگ نوردی، کوهنوردی و صعودهای بلند به‌معنای سخت‌ترین قسمت مسیر است.) نزدیک به قله اورست در مسیر شمالی در ارتفاع ۸,۵۰۰ و ۸,۶۷۷ متری رخ می‌دهد که در کراکس دوم نردبان چینی‌ها برای صعود قرار دارد. با عبور از آن کوهنوردان با شیب ۵۰ درجه‌ای به این قله نزدیک میشوند.
ادموند هیلاری نیوزلندی و تنزینگ نورگی، منبع:britannica.com، عکاس: نامشخص
نخستین کسانی بر طبق روایت تاریخ موفق شدند به بام جهان دست پیدا کنند، ادموند هیلاری نیوزلندی و تنزینگ نورگی از مردم نپال بودند. زمان دقیق این صعود آن‌ها ساعت ۱۱:۳۰ دقیقه، ۲۹ مه، ۱۹۵۳ بوده است. آن روزها کسب این موفقیت به هر دو تعلق پیدا کرد؛ اما بعدها نورگی، ادموند هیلاری را به‌عنوان نفر اولی که روی قله ایستاد، معرفی کرد.
در این بین میان پژوهشگران، فرضیه‌ای وجود دارد که جرج مالووی و سندی اروین در هشت ژوئن ۱۹۲۴ برای نخستین بار به قله اورست صعود کرده‌اند و در مسیر برگشت دچار حادثه شدند. تا به امروز با وجود تمام تلاش‌ها و اسناد یافت شده، این فرضیه اثبات نشده است. تام هزل تاریخ‌نگار اورست ۱۹۸۶ به جست‌و‌جو برای یافتن آن‌ها اقدام کرد؛ اما او با وجود داشتن موقعیت مکانی آن‌ها موفق نشد. در سال ۱۹۹۹ با تلاش‌های او برای نقشه‌برداری هوایی از اورست و پیدا کردن موقعیت دقیق‌تری از این دو کوهنورد و تیم صعود کنند‌ه‌ای قوی، موفق به کشف جسد جرج مالووی میشوند؛ اما دوربینی که جرج مالووی و همکارش با کمک آن وقایع صعود را ثبت می‌کردند، در کنار او یافت نمی‌شود.
در سال ۲۰۲۰ گروه دیگری از کوهنوردان با هدف یافتن جسد سندی اروین همراه گروه فیلم‌برداری مجهزی به قله اورست صعود می‌کنند؛ اما آن‌ها نیز موفق به پیدا کردن او و دوربین عکاسی نمیشوند. اهمیت پیدا کردن آن دوربین و کشف این واقعیت که در سال ۱۹۲۴ به این قله صعود شده، می‌توانست به تمامی تاریخ کوهنوردی را متحول کند، چراکه صعود به قله اورست در آن سال‌ها با توجه به تجهیزات موجود، همچون فرود آمدن روی کره ماه بوده است. در سال ۲۰۲۰ فیلم مستندی با نام «گمشده در اورست» (Lost on Everest) از تلاش‌ها و صعود به این قله به جهت یافتن جرج مالووی و سندی اروین نیز ساخته شده است.
در سال ۱۹۶۰ گروهی از چین موفق شدند تا از مسیر شمالی که جرج مالووی به قله اورست صعود کرده بود، به آن دست پیدا کنند. در سال ۱۹۷۵ جانکو تابای ژاپنی نام خود را به‌عنوان نخستین زنی در طول تاریخ ثبت کرد که بر فراز قله اورست ایستاد. بعد از او فانتوگ از کشور تبت ۱۱ روز بعد موفق شد از مسیر شمالی به این قله صعود کند. وندا روتکویچ لهستانی سومین زنی بود که در تاریخ ۱۶ اکتبر ۱۹۷۸ به قله اورست صعود کرد.
در سال ۱۹۷۸ رینهولد مسنر و پیتر هبلر توانستند رکورد جدیدی را در تاریخ اورست به ثبت برسانند و بدون اکسیژن به این قله صعود کنند. افتخار اولین صعود زمستانی به قله اورست نیز به نام کشور لهستان به ثبت رسید. گروهی ۲۰ نفره از لهستان به‌همراه چهار شرپا در سال ۱۹۸۰ به این قله صعود کردند و در پایان لزک سیچی و کریستوف ویلیچکی لهستانی موفق شدند بر فراز اورست بایستند و لقب مبارزان یخی را برای این کشور به ارمغان آورند.
پروانه کاظمی، منبع: newspaper.hamshahrionline، عکاس: نامشخص
هومن آپرین در پنج اکتبر ۱۹۹۰ (۱۳۶۹) اولین مرد ایرانی بود که قله اورست صعود کرد. پس از او محمد اوراز در سال ۱۹۹۸ (۱۳۷۷) دومین کوهنورد ایرانی بود که با پرچم ایران به این قله صعود کرد. «عظیم قیچی ساز» از جمله دیگر کوهنوردان مطرح ایرانی است که به ۱۴ قله ۸,۰۰۰ متری صعود کرده و سابقه صعود به قله اورست را دارد. او در سال ۱۳۸۴ با اکسیژن و در سال ۱۳۹۵ بدون اکسیژن قله اورست را فتح کرده است.
فرخنده صادق و لاله کشاورز به‌عنوان نخستین زنان ایرانی در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴) موفق شدند بر فراز قله اورست بایستند. پروانه کاظمی نیز در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲) اولین زنی بود که توانست به‌صورت مستقل و در طول یک فصل به دو قله اورست و لهوتسه دست پیدا کند و رکورد جهانی را به نام خود به ثبت برساند.
منبع: britannica.com، عکاس: نامشخص
مدت زمان صعود به اورست به عوامل بسیار زیادی بستگی دارد و با توجه به مسیری که کوهنوردان انتخاب می‌کنند، می‌تواند زمان‌بندی متفاوتی داشته باشد. بهترین زمان صعود به اورست با توجه به شرایط آب و هوایی منطقه نیمه دوم ماه می (نیمه اول خرداد ماه) است؛ اما بسیاری از کوهنوردان برای کسب تجربه موفق از دو ماه قبل یعنی ماه مارس به جهت هم‌هوایی (اسفند و فروردین) در کاتماندو حضور پیدا می‌کنند. کوهنوردان به‌سمت بیس کمپ اورست حرکت می‌کنند؛ اما راهنمایان و شرپاهای نپالی با هدف تجهیز مسیر و کمپ‌ها در ارتفاعات بالاتری مشغول فعالیت‌اند، تا مسیر رسیدن به قله را آماده کنند. در ماه آوریل گروه‌های کوهنوردی (فروردین و اردیبهشت) به جهت سازگار شدن با ارتفاعات به‌سمت کمپ‌های بالاتر صعودی شبانه («rotations» یا چرخش از اصطلاحات اورست) انجام می‌دهند.
درست در همین زمان نخستین گروه راهنمایان نپالی به قله اورست رسیده‌اند و کوهنوردان امید دارند که با داشتن کیلومترها طناب ثابت از بیس کمپ تا قله و کمپ‌هایی مجهز صعود موفقی داشته باشند. اگر کوهنوردان صعود موفقی داشته باشند، با احتساب زمان مورد نیاز برای ریکاوری در ارتفاعات پایین‌تر (در مسیر برگشت)، باید تا اوایل ژوئن در راه خانه خود باشند. بنابراین صعود به اورست می‌تواند ۵۰ تا ۷۰ روز (با توجه به شرایط آب و هوایی) زمان نیاز داشته باشد و این تعداد روز با توجه به زمان‌بندی متفاوت تیم‌های صعودکننده، مسیر انتخابی، نیاز به هم‌هوایی و هدف‌گذاری آن‌ها، میان بخش‌های مختلف صعود تقسیم می‌شود.
منبع:phys.org، عکاس: نامشخص
هر سال در نپال شرکت‌های مختلف دولتی و محلی متعددی در حوزه اورست فعالیت می‌کنند. دولت نپال در سال ۲۰۱۸ صرفا برای ارائه مجوز صعود به کوهنوردان در حدود پنج میلیون دلار درآمده داشته است.
در واقع صعود به قله اورست تجارتی بزرگ محسوب می‌شود که بسیاری از این شرکت‌ها با توجه به سطح خدمات و میزان تخصصی بودن چیزی که ارائه می‌دهند، از آن درآمد کسب می‌کنند. هزینه صعود به این قله برای کوهنوردان نیز به طبع با توجه به کیفیت این خدمات در سال ۲۰۲۲ می‌تواند از ۴۵ هزار دلار تا ۱۶۰ هزار دلار متغیر باشد. داشتن پشتیبانی در واقع یکی از مهم‌ترین بخش‌هایی است که برای صعود به اورست در آن سرمایه‌گذاری می‌کنند. این پشتیبانی هرچه‌قدر کامل‌تر باشد شما باید هزینه بالاتری پرداخت کنید.
در نپال شرکت‌هایی وجود دارند که از صفر تا صد تمامی خدمات و امکانات مورد نیاز برای صعود به قله اورست را برای شما فراهم می‌کنند. این امکانات شامل تغذیه مورد نیاز در طول حضور شما در منطقه، اقامت شما در شهر لوکلا، راهنما، حمل بار، صادر کردن مجوز صعود و کسب گواهی‌نامه صعود نیز می‌شود. شرکت‌های ارائه‌دهنده این خدمات نرخ متغیری را با توجه کیفیت خدمات خود ارائه می‌دهند.
بخشی از این کسب و کار به راهنمایان نپالی وابسته است که هر سال طناب‌های ثابت مسیرها، نردبان‌ها و تجهیزات مورد نیاز برای صعود را در تا کمپ‌های مختلف حمل می‌کنند. البته امروز علاوه بر این افراد بومی منطقه اورست سایر اقوام نپال هم در این حوزه فعالیت می‌کنند. در نگاه اول استخدام شرپاها لازم نیست؛ اما می‌تواند شانس رسیدن به قله را افزایش دهد؛ به همین جهت بسیاری حاضرند برای آن هزینه‌های بالایی را پرداخت کنند.
درآمد برخی از این راهنمایان محلی و شرپاها می‌تواند از ۲,۵۰۰ تا پنج هزار دلار متغیر باشد. در سال‌های اخیر بسیاری از این راهنمایان محلی فرصت گذراندن دوره‌های آموزشی تخصصی و دریافت مدارک بین‌المللی را نیز پیدا کرده‌اند. استخدام یک شرپا یا راهنمای کوهنوردی شخصی، بیشتر از پنج هزار دلار هزینه دارد. شرپاها به‌طور معمول برای حمل بار و تخلیه آن‌ها حدود سه هزار دلار دریافت می‌کنند و اگر خدمات آشپزی نیاز داشته باشید، باید حدود دو هزار دلار دیگر برای آن‌ها در نظر بگیرید.
هزینه سفر بخش دیگری از هزینه‌های صعود به قله اورست محسوب می‌شود که می‌تواند با توجه به مبدا پرواز و ایرلاین متغیر باشد. شما برای رفتن از تهران به کاتماندو می‌توانید از پروازهای غیرمستقیم شرکت‌های هواپیمایی قطر ایرویز (Qatar Airways) و فلای دبی (Flydubai) استفاده کنید که با توجه به خدمات و کیفیت سفر شما نرخ آن از ۱۷ میلیون تا ۳۵ میلیون تومان (در سال ۱۴۰۰) متغیر است. البته این هزینه سفر تنها هزینه حمل و نقل شما نخواهد بود و شما بعد از ورود به پایتخت نپال، کاتماندو، سفری یک هفته‌ای خواهید داشت که حدود چهار هزار دلار هزینه در پی دارد.
علاوه بر هزینه‌های حمل و نقل شما باید حداقل روزانه ۲۰ تا ۳۰ دلار برای غذای خود در نظر بگیرید.
مجوزهای صعود به قله اورست هزینه سنگینی را به شما تحمیل می‌کند و هزینه‌هایی هستند که شما نمی‌توانید از آن اجتناب کنید. این هزینه‌ها با توجه به مسیر انتخابی برای صعود متفاوت است. اگر از مسیر شمالی در تبت اقدام به صعود کنید باید هشت هزار دلار پرداخت کنید و اگر مسیر جنوبی را انتخاب کنید، علاوه بر پرداخت ۱۱ هزار دلار برای مجوز باید ۲۵۰۰ دلار نیز برای پرداخت به شرکت‌های محلی برای سازماندهی به مجوز خود کنار بگذارید.
درست است که پرداخت چنین هزینه‌هایی برای تجربه صعود به اورست سنگین است؛ اما تعداد کوهنوردانی که هر ساله این منطقه را برای صعود انتخاب می‌کنند، رو به افزایش است. افزایش تعداد کوهنوردان هزینه‌های سنگینی را به محیط‌زیست منطقه و کیفیت زندگی مردم محلی تحمیل می‌کند. پول پرداخت شده از بابت مجوزها برای حفاظت از محیط زیست اورست، میراث فرهنگی و معیشت مردم منطقه هزینه می‌شود.
منبع:onestep4ward، عکاس: نامشخص
فراموش نکنید راه رفتن در ارتفاع ۸۰۰۰ متر و حتی پایین‌تر با پیاده‌روی روزمره شما متفاوت است. اکسیژن مکمل یکی از ضروری‌ترین اقلامی است که شما در صعود به قله اورست حتما باید به‌همراه داشته باشید. صعود به اورست بدون اکسیژن می‌تواند شما را متوجه خطرات جدی بکند. هر کوهنورد در مسیر صعود خود به‌طور متوسط از پنج تا ۶ کپسول اکسیژن استفاده می‌کند. هرکدام از این کپسول‌ها ۶۰۰ دلار هزینه دارد.
علاوه بر این شما نیازمند ماسک‌های تنظیم اکسیژن خواهید بود که برای آن باید حدود ۶۰۰ دلار دیگر نیز پرداخت کنید. کوهنوردان در صورت استخدام شرپاها موظف به تامین اکسیژن مورد نیاز آن‌ها نیز هستند.
علاوه بر این هزینه‌ها شما می‌توانید با پرداخت هزینه‌ای جداگانه در بیس کمپ به اینترنت و تلفن ماهواره‌ای نیز دسترسی داشته باشید. هر گیگ اینترنت چیزی در حدود ۶۰ دلار هزینه خواهد داشت و هر دقیقه صحبت با تلفن ماهواره‌ای می‌تواند حداقل پنج دلار به هزینه‌های شما اضافه کند.
علاوه بر تمام این موارد شما برای صعود به اورست نیاز به بیمه خواهید داشت و باید احتمال بروز هر اتفاقی را در نظر بگیرید. شرکت‌های بیمه برای چنین سفری حداقل بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار دریافت خواهند کرد.
منبع:chrisbrinleejr.com، عکاس: نامشخص
پوشاک و تجهیزات مورد نیاز برای صعود به اورست به‌هیچ‌وجه با تجهیزات معمول کوهنوردی که در صعودهای زمستان مورد استفاده قرار می‌گیرد، برابری نمی‌کند. این قله بسیار سرد و مستعد طوفان‌هایی سهمگین است و می‌تواند به‌راحتی منجر به سرمازدگی شدید و مرگ کوهنوردان شود. شما حتما باید کفشی بسیار مناسب سه پوش که کاملا عایق باشد را برای این صعود به‌همراه داشته باشید. برای تامین تجهیزات مورد نیاز خود در صعود به قله اورست ممکن است مجبور باشید، بین ۶ هزار تا هشت هزار دلار هزینه کنید.
علاوه بر این برای عبور از مرحله نهایی صعود خود در ارتفاع ۸۰۰۰ متری نیاز به پوشاکی ویژه‌ای دارید. داشتن سایر تجهیزات انفرادی برای صعود به قله اورست همچون کوله‌پشتی استاندارد، کرامپون، لباس‌های فنی (همچون کت‌پر، گرتکس و پلار)، عینک، دستکش چند لایه و کیسه خوابی مقاوم برای دماهایی تا منفی ۳۰ حداقل‌های گام گذاشتن به این مسیر هستند. هر سال کوهنوردان بسیاری با وجود داشتن تجهیزاتی با استانداردهای هیمالیانوردی دچار عارضه سرمازدگی میشوند؛ پس تهیه این تجهیزات هرچند گران‌قیمت جان کوهنوردانی را تضمین می‌کند که این مسیر را انتخاب می‌کنند.
بلندترین قله جهان پیش از ثبت اورست به‌عنوان بام جهان، قله کانگچنجونگا (Kangchenjunga) با ارتفاع ۸۵۸۶ متر بود که به‌همراه پنج کوه مجاور خود با نام «پنج جواهر برفی» نیز شناخته می‌شود. این کوه در شمال شرقی نپال و در مرز میان هند و نپال قرار گرفته است. قله کانگچنجونگا از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۵۲ مرتفع‌ترین کوه دنیا بود. قله اورست در سال ۱۸۵۲ به‌عنوان بلندترین قله جهان اعلام شد و در سال ۱۸۵۶ این واقعیت توسط مجامع بین‌المللی تایید شد.
قله مائوناکی در معنای کوه سفید، آتشفشانی خاموش در جزایر هاوایی است. با وجود آنکه ارتفاع این قله از سطح دریا ۴,۲۰۷ متر تخمین زده شده است، به‌لحاظ فنی در ارتفاع بالاتری از قله اورست قرار دارد. با توجه با اینکه برای تخمین ارتفاع قله‌ها سطح دریا را معیار قرار می‌دهند، اورست را به‌عنوان بلندترین قله میشناسند.
نویسنده: شقایق وحیدی
