فرودگاه تبریز

فرودگاه بین المللی شهید مدنی تبریز در سال ۱۳۲۹ با ماموریت ارائه خدمات هوایی، پروازهای برنامه‌ای و غیر برنامه‌ای، آموزشی و نظامی برای مسافران، متقاضیان و سایر ارگان‌های کشوری و تحت نظارت ضوابط سازمان جهانی هوانوردی در محل کنونی تأسیس شد. برای اولین بار در سال ۱۳۲۶ دفتری با عنوان بی‌سیم هوایی در شهر تبریز در ساختمانی مشهور به بی‌سیم در انتهای خیابان ارتش فعلی فعالیت خود را آغاز کرد و در سال ۱۳۲۹ از بی‌سیم هوایی به ایستگاه هوایی تغییر عنوان یافت و باند پروازی خاکی در محل فعلی فرودگاه مورد استفاده قرار گرفت. در سال ۱۳۳۵، با نصب دستگاه‌های ناوبری در محوطه فرودگاه و ایستگاه هوایی به ‌نام فرودگاه تبریز تغییر نام داده شد. در سال ۱۳۳۷ عملیات ساختمان ۳ طبقه و برج کنترل در طبقه چهارم در محوطه فرودگاه شروع شد و در سال ۱۳۳۸ مورد بهره برداری قرار گرفت.

اداره فرودگاه، با راه اندازی دستگاه‌های مخابراتی و نصب یک دستگاه سانترال تلفن ۲۵ شماره‌ای داخلی و خرید و نصب یک رشته تلفن جهت ارتباط با شهر، از شهر به خود فرودگاه نقل مکان کرد. سرویس هوایی بین تبریز و تهران و بالعکس با هواپیمای DC۳ هفته‌ای ۲ پرواز توسط شرکت هواپیمایی ملی ایران (هما) دایر شد. در سال ۱۳۵۶ پرواز حجاج از این فرودگاه شروع و از سال ۱۳۷۰ با تصویب هیئت دولت به عنوان فرودگاه بین‌المللی نام‌گذاری شد و در سال ۱۳۷۸ به عنوان یکی از فرودگاه‌های درجه یک کشور انتخاب شد. از آن تاریخ، به عنوان یکی از چهار فرودگاه آسمان باز ایران خدمات هوایی خود را به پروازهای داخلی و خارجی و عبوری ارائه می‌کند. این فرودگاه هم اکنون با داشتن حدود ۲۰۰ پرواز داخلی و ۲۰ پرواز خارجی ورودی و خروجی در هفته از نظر تعداد پرواز و تجهیزات ناوبری از جایگاه مناسبی در کشور برخوردار است و دارای یک فرودگاه اقماری به نام فرودگاه سهند است.