پل افسوس ونیز

پل افسوس یا پل آه یکی از جاهای دیدنی ونیز و تنها پل سرپوشیده سنگی در این شهر زیبا است که در سال‌های اولیه قرن هفدهم ساخته شد و توجه بسیاری را به خود جلب کرد. این پل وقتی مشهور شد که لرد بایرون، نجیب‌زاده و شاعر مشهور انگلیسی در یکی از اشعار خود در قرن نوزدهم، پل افسوس را آخرین نقطه‌ای توصیف می‌کند که زندانیان محکوم به اعدام می‌توانستند شهر ونیز را ببینند. امروزه با گاندولا می‌توان از زیر پل گذشت و از نزدیک آن را تماشا کرد.

• آدرس: ایتالیا، ونیز، میدان سن مارکو (نمایش روی نقشه)

پل افسوس بین کاخ دوک و زندان دولتی در شهر ونیز ایتالیا قرار دارد. این پل در فاصله کمی از میدان سن مارکو، کلیسای سن مارکو، پل ریالتو و برخی از بهترین رستوران‌ها، بازارها و فروشگاه‌های شهر واقع شده است.

منبع عکس: سایت visit-venice-italy.com (عکاس: ناشناس)

چنانچه با قطار به ونیز می‌روید، پل افسوس تا ایستگاه سانتا لوسیا ۲۰ دقیقه فاصله دارد. با استفاده از قایق شماره ۲ یا A که در خارج از ایستگاه قرار گرفته است، به ایستگاه ریالتو بروید. از آنجا تا پل افسوس را با هفت دقیقه پیاده‌روی طی کنید.

اگر روبه‌روی کلیسای سن مارکو باشید، کاخ دوک در سمت راست شما قرار دارد. به طرف پشت ساختمان که بروید، یک پل قوس‌دار و مرتفع را خواهید دید. در وسط آن پل بایستید و به‌سمت چپ بپیچید. پل افسوس درست روبه‌روی شما خواهد بود. در صورت تمایل می‌توانید با گاندولا از زیر پل عبور کنید و آن را از نزدیک ببینید.

منبع عکس: سایت visit-venice-italy.com (عکاس: ناشناس)

«پل مشهور آه» یا «پل افسوس» (Bridge of Sighs) که روی رودخانه‌ «ریو دی پالاتزو» (Rio di Palazzo) بنا شده است، یکی از معروف‌ترین جاذبه های گردشگری ایتالیا به شمار می‌رود. این پل در اصل به‌عنوان راهی ارتباطی بین دادگاه و اتاق‌های بازجویی قصر دوک به زندان جدید استفاده می‌شد.

بیش از ۴۰۰ پل روی حدود ۱۰۰ کانال شهر ونیز ساخته شده که پل افسوس یکی از آن‌ها است. پل آه که تنها پل سرپوشیده ونیز به شمار می‌رود، قرن‌ها پس از احداث هنوز بخشی از همان مجموعه زندان است؛ هرچند دیگر برای انتقال زندانیان خطرناک مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و مجرمانی با جرایم جزئی که در زندان حضور دارند، از طریق این پل جابه‌جا می‌شوند.

پل‌های دیگری در سایر کشورها مانند پل‌های آکسفورد و کمبریج در انگلستان و پل رومر در فرانکفورت آلمان ساخته شده است که به این پل شباهت دارند.

منبع عکس: سایت thetrainline.com (عکاس: ناشناس)

پل آه در قرن هفدهم میلادی ساخته شد تا کاخ دوک را به زندانی تازه‌تاسیس متصل کند. پل در فاصله سال‌های ۱۶۰۰ تا ۱۶۰۳ میلادی به دستور معمار «آنتونیو کانتین»‌ (Antonio Contin)، برادرزاده «آنتونیو داپونته» (Antonio da Ponte) طراح معروف پل ریالتو ساخته شد.

در سال ۲۰۰۷، یک قطعه سنگ مرمر از پل کنده شد و به قصر دوک افتاد که در مجاورت آن قرار دارد. این اتفاق باعث آسیب به پای یک گردشگر آلمانی شد. بعد از این حادثه کار بازسازی پل با بودجه‌ حدود ۳٫۷ میلیون دلار شروع شد که سه سال به طول انجامید.

منبع عکس: ویکی مدیا (عکاس: Rambling Traveler)

نظریه‌های مختلفی درباره نامگذاری پل افسوس بیان شده است. طبق اولین نظریه‌ که امروزه به‌صورت افسانه‌ای محلی دهان به دهان می‌شود و بسیاری به آن اعتقاد دارند، زندانیانی که برای انتقال به زندان جدید از این پل می‌گذشتند، با کشیدن آهی برای آخرین بار منظره‌ شهر را از پنجره‌های پل نگاه می‌کردند. اگرچه در آن زمان دیگر اعدام‌های بدون محاکمه جریان نداشت؛ تعداد زیادی از زندانی‌ها دست‌کم برای سال‌های طولانی امیدی به آزادی دوباره نداشتند. این نام را لرد بایرون در قرن نوزدهم میلادی با سرودن قطعه شعر زیر به روی پل گذاشت:

ایستاده در ونیز، روی پل افسوس

با کاخی در یک‌سو و زندانی در دیگر سو

نگریستم بناهای (شهر) را که به‌پا می‌خاستند از میان امواج

چونان که (برآمده) از ضربه عصای پرجادو:

هزاره‌ها بال‌های ابری خویش گستراندند

پیرامون من، و شکوهی رو به زوال لبخند زد

بر فراز زمان‌های دوردست، بدانگاه که بسیاری سرزمین‌های مطیع

چشم دوخته بودند به شیرهای بالدار ستون‌های مرمرین؛

آنجا که ونیز جلوس‌ کرده در جلال و جبروت، بر صدها جزیرک خود به تخت پادشاهی نشسته بود

طبق افسانه‌ دیگری که در مورد این پل بر سر زبان‌ها است، اگر عشاق درون یک گاندولا و هنگام غروب آفتاب هم‌زمان با صدای ناقوس برج کلیسای سن مارکو عشقشان را به یکدیگر ابراز کنند، این عشق ابدی خواهد شد.

منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Didier Descouens)

آنتونیو کانتین پل افسوس را طوری طراحی کرد که دارای یک طاق منفرد با تزیینات دقیقی در نما است. این پل با ۱۱ متر عرض، یکی از بهترین نمونه‌های معماری پل در جهان شناخته می‌شود و معماری باروک و طراحی قوسی‌شکل آن در نگاه اول بسیار جلب توجه می‌کند.

جنس پل از سنگ آهک سفید است که در نوع خود تنها مورد در ونیز به حساب می‌آید. روی دیواره‌های کناری پل، دو پنجره از جنس سنگ به چشم می‌خورد که فقط از این دو پنجره می‌توان بیرون را مشاهده کرد. البته پنجره‌ها به‌خوبی با توری سیمی سنگی محافظت می‌شوند و در نتیجه نور بسیار کمی از آن عبور می‌کند. داخل پل فاقد نور مصنوعی است.

یکی از عجیب‌ترین جزئیات روی سطح پل افسوس، مجسمه ۲۰ صورت گرد در قوس پایینی پل است. از آنجا که این پل برای زندانیان استفاده می‌شد، ۱۰ چهره با حالت غم و ترس روی آن دیده می‌شود؛ در حالی که تنها یک چهره خندان است. چهره‌ها به‌شکل صورت گرد، برآمده از سبک باروک ایتالیایی هستند که برای ترساندن شیطان و شکست او در دسترسی به ساختمان‌ها و ساکنان آن طراحی شده بودند.

منبع عکس: سایت walksofitaly.com (عکاس: ناشناس)

بازدید از پل افسوس با پای پیاده به‌راحتی میسر نیست؛ زیرا این پل همچنان بخشی از یک زندان دولتی است. بهترین راه برای تماشای پل را می‌توان گاندولاسواری (نوعی قایق ونیزی) دانست که امکان قایق‌سواری زیر پل را برایتان فراهم می‌کند. البته همه قایق‌ها از زیر پل عبور نمی‌کنند؛ پس پیش از سوارشدن حتما از این موضوع مطمئن شوید. «پل دلا پالیا» (Ponte della Paglia) در طرف جنوبی پل افسوس، گزینه دیگر پیش روی شما برای مشاهده این جاذبه تاریخی خواهد بود.

اگر همچنان برای پیاده‌روی از روی پل مصر هستید، باید در تور «Itinerari Segreti» به‌معنای «برنامه سفر رمزآلود» شرکت کنید که توسط کاخ دوک برگزار می‌شود. این تور ۹۰ دقیقه که فقط بین ماه‌های ژوئن و سپتامبر در دسترس است، به زبان ایتالیایی انجام می‌شود و شامل بازدید از چندین قسمت معروف زندان مانند سلول‌های قدیمی، اتاق‌های شکنجه و البته پل خواهد بود.

منبع عکس: سایت keepcalmandwander.com (عکاس: ناشناس)

بسیاری از گردشگران برای تماشای پل افسوس با گاندولا، زمان غروب خورشید را انتخاب می‌کنند؛ چراکه همه می‌گویند، عاشقانه است. از آنجا که بیشتر عاشقان این کار را انجام می‌دهند، این محل حسابی شلوغ می‌شود و کانال پر از گوندولاها است و حال‌وهوای عاشقانه شاید از بین برود. به همین دلیل برای اینکه با ازدحام جمعیت روبه‌رو نشوید، بازدید خود از پل را به صبح موکول کنید.

نویسنده: محبوبه رستمی/ بازنویسی: صدیقه شجاعی