جای خالی راهنمایان گردشگری مسلط به «زبان اشاره»

در ایران، امکان سفر برای توان‌یابان با دشواری‌های متعددی روبه‌رو است و همین مسئله موجب بروز مشکلاتی در سفر برای آن‌ها می‌شود. ازاین‌رو، ایجاد شرایطی متناسب برای سفر ناشنوایان باید در اولویت بررسی قرار بگیرد، چراکه از قرار معلوم، در تورهای سفر، راهنمای گردشگری مسلط به زبان اشاره وجود ندارد. 

حامد عابدین‌زاده، مدیرعامل شبکه ملی تشکل‌های مردم‌نهاد افراد دارای معلولیت شنوایی گفت:

بزرگ‌ترین مشکل ناشنوایان در صنعت گردشگری، نبود مترجم زبان اشاره ایرانی است. زمانی که تور گردشگری برگزار می‌شود و راهنمای گردشگری صحبت می‌کند، هیچ مترجمی برای زبان اشاره حضور ندارند.

او ادامه داد:

متاسفانه کسانی‌که به زبان اشاره تسلط داشته باشند و در عین حال بتوانند راهنمای گردشگری هم باشند، نداریم. از طرفی باید حمایت مالی برای آموزش این افراد وجود داشته باشد ولی چنین چیزی در بودجه‌ها نیز تعریف نشده است و حق و حقوقی نیز برای مترجمان زبان اشاره وجود ندارد.

عابدین‌زاده بیان کرد:

اگر کنار آثار تاریخی بارکدی وجود داشته باشد، فرد ناشنوا می‌تواند آن را اسکن کرده و اطلاعات هر اثر را بخواند. ناشنوایان از این حق دسترس‌پذیری محروم شده‌اند. درباره این موضوع چندین‌بار مکاتبه کرده‌ایم اما کسی پاسخگو نبوده است.

مدیرعامل شبکه ملی تشکل‌های مردم‌نهاد ناشنوایان، در پایان و درباره تفاوت ملموس «زبان اشاره» با «فارسی» برای ناشنوایان این‌طور توضیح داد:

زبان اول ناشنوا «اشاره» است؛ «فارسی» زبان دوم ‌آن‌ها است. صحبت با زبان اول برای آن‌ها آسان‌تر است. حتی لهجه‌ها برای افراد ناشنوا باید ترجمه شود. همچنین زبان فارسی برای ناشنوایان پیچیده است. انجمن تلاش کرده که راهنمایانی تربیت کند؛ اما چون هزینه‌ها سنگین است، از آن استقبال نمی‌شود. دولت هم حمایت نمی‌کند ما هم از خیرین بیشتر کمک می‌گیریم.