موزه تمدن‌های آسیایی؛ درک آسیا از دریچه سنگاپور

موزه تمدن‌ های آسیایی سنگاپور که با نام ACT نیز شناخته می‌شود، ، به بررسی میراث ارزشمند هنری آسیا، به‌ویژه فرهنگ‌های سنتی سنگاپور، اختصاص دارد. این موزه که در سال ۱۹۹۷ افتتاح شده است، در سال ۲۰۰۳ به ساختمان فعلی در کنار رودخانه سنگاپور انتقال پیدا کرده است، قدمت موزه جدید به موزه ملی سنگاپور (Raffles Museum) که در اواسط قرن نوزده ساخته شده، باز می‌گردد. موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور به جنبه‌های مختلف روابط فرهنگی بین کشورهای آسیایی، و بین آسیا و جهان تمرکز دارد. تاریخ سنگاپور به‌عنوان یک شهر بندری که مردم را از تمام نقاط دنیا گرد هم می‌آورده است، به‌عنوان وسیله‌ای برای بررسی تاریخ آسیا مورد استفاده قرار می‌گیرد. نمایشگاه‌های خاص در این مجموعه، اشیا منحصربه‌فرد و چشمگیری را از سر تا سر دنیا به مخاطبان این موزه عرضه می‌کند.

مکان اولیه موزه در ساختمان سابق مدرسه تائونان (Tao Nan School) در خیابان ارمنیان در تاریخ ۲۱ آوریل ۱۹۹۷ افتتاح شد. این موزه دارای ۱۰ گالری با موضوعات مختلف و همچنین نمایشگاه‌های خاص بود. پس از یک نمایشگاه مخصوص در زمینه پراناکان (Peranakan) که بسیار مورد توجه قرار گرفت، این بخش بعدها به این موزه اضافه شد. پراناکان نسلی از مهاجران چینی هستند که در قرن‌های ۱۵ تا ۱۷ میلادی، به مجمع‌الجزایر مالایی مهاجرت کردند.

مکان اولیه موزه تمدن‌های آسیایی به‌دلیل استقبال فراوان از نمایشگاه‌های پراناکان، در سال ۲۰۰۵ تعطیل شد، تا به موزه‌ای مستقل و جدید در زمینه پراناکان تبدیل شود. در ۲۵ آوریل سال ۲۰۰۸، موزه پراناکان به‌صورت رسمی افتتاح شد. این موزه که زیر نظر موزه تمدن‌های آسیایی قرار دارد، به بررسی فرهنگ‌های تلفیق شده در سکونت‌گاه‌های سابق تنگه سنگاپور، مالاکا، پنانگ و دیگر ارتباطات آن‌ها با جوامع جنوب‌شرقی آسیا می‌پردازد.

موزه تمدن‌های آسیایی در سال ۲۰۰۳ در محل ساختمان سابق امپراتوری سنگاپور افتتاح شد. این ساختمان که در سال ۱۸۶۷ تکمیل شده است، به سبک نئوکلاسیک ساخته شده و به‌مدت ۱۰۰ سال، محل اسقرار استعمارگران و بعدها، دفتر دولت سنگاپور بوده است. بازسازی و طراحی دوباره این محل در سال ۱۹۹۷، حتی پیش از افتتاح موزه اولیه در خیابان ارمنیان آغاز شد. تبدیل این مکان به محلی برای نگهداری و نمایش آثار تاریخی هنری، ۵ سال به طول انجامید.

بخش اصلی ساختمان که اکنون به‌عنوان موزه تمدن‌های آسیایی مورد استفاده قرار می‌گیرد، در سال ۱۸۶۷ کامل شده است. قسمت‌های مختلفی در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ به این موزه اضافه شده است. این مکان به‌عنوان مکان ادارات دولتی مستعمراتی، دپارتمان‌های دولتی مختلف، گمرک، شورای قانون‌گذاری، و تا سال ۱۹۸۰، به‌عنوان دپارتمان مهاجران استفاده شده است. از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۵، به‌عنوان موزه ساختمان امپراتوری استفاده شده و سپس در سال ۲۰۰۳ موزه تمدن‌های آسیایی به آن منتقل شده است. پس از گذشت یک دهه، موزه بار دیگر خود را ارتقا داده به غنای تاریخی ساختمان افزوده است.

معماری موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور، ترکیبی از معماری شهری سنگاپور و معماری قدیمی است؛ به عبارتی دیگر ترکیبی از دوره استعمار و دوره معاصر در کنار یکدیگر قرار گرفته‌‌اند. دو بخش جدیدی که به معماری این موزه اضافه شده‌اند، در حدود ۱۳۰۰ متر مربع به مساحت آن افزوده‌اند.

در سه ماهه دوم سال ۲۰۱۴، بازسازی جدید موزه، که شامل ساخت‌وساز، تجدید نظر در چیدمان گالری‌ها و نحوه نمایش جدید آثار، آغاز شد. گالری‌های گسترش یافته و تازه، تجربه بازدیدکنندگان را بهبود داده و تاریخ هنری سنگاپور را به‌وسیله روابط فرهنگی و تاریخی، بهتر به اشتراک می‌گذارند.

موزه تمدن‌های آسیایی با اشیایی از کتابخانه و موزه مستعمراتی رافلس آغاز می‌شود. قسمت عمده این اشیا را نمونه‌هایی از صنایع دستی، ابزار، سلاح، ظروف، و لوازم دیگری از تمدن مالایی و دیگر تمدن‌های جنوب‌شرقی آسیا تشکیل داده است که از مجموعه‌های قوم شناسی جنوب شرقی آسیا گرد‌آوری شده‌اند. در این موزه همچنین مجموعه کوچکی از اشیا چینی وجود دارد. جمع‌آوری اشیا در مناطق جدید، مناطقی مانند غرب آسیا، تمدن‌های اسلامی و جنوب آسیا، از دهه ۱۹۹۰ آغاز شده است؛ به همین دلیل موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور می‌تواند ماموریت خود را در شناسایی ریشه‌های قومیت‌های مختلف سنگاپور، فرهنگ‌های مختلف و تمدن‌های آسیا به انجام رساند. این موزه تاکنون به‌وسیله جذب سرمایه، کمک‌های خیریه و وام از طرف سازمان‌های مختلف و سرمایه‌گذاران شخصی، به جایگاه فعلی رسیده است. مجموعه موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور در حال حاضر یکی از جامع‌ترین موزه‌ها در منطقه است.

گالری‌های بخش اول، داستان‌هایی از تجارت و داد و ستد را بازگو می‌کنند. این داستان از قرن ۹ میلادی آغاز و تجارت‌های انجام شده در اطراف اقیانوس هند را با نمایش بیش از ۱۰۰ قطعه سرامیک، طلا و نقره نشان می‌دهد.

محموله کشتی غرق شده

نزدیک به ۱۱۰۰ سال پیش، یک کشتی عربی، محموله‌ای ارزشمند از سرامیک، طلا و نقره را از از سواحل کانتون حمل کرد. درست پس از سواحل سوماترا، در نزدیکی جزیره بلیتونگ، کشتی غرق شد و در سال ۱۹۹۸ به‌طور اتفاقی کشف شد.

در سال ۱۹۹۸، پس از کشف کشتی غرق شده در کنار جزیره بلیتونگ، بیش از ۶۰ هزار قطعه سرامیک که در سلسله تانگ (۶۱۸ تا ۹۰۷) در چین تولید شده بود، به‌همراه اشیا لوکس از جنس طلا و نقره یافت شد. این کشتی که به مقصد ایران یا عراق سفر می‌کرده است، پیوند‌های تجاری قوی بین چین، آسیای جنوب‌شرقی و خاورمیانه را رقم می‌زده است.

آسیای جنوب شرقی در قرن ۹ میلادی، قلب تپینده تجارت جهانی به شمار می‌آمده است. موفقیت سنگاپور به‌عنوان نقطه طلایی تبادلات کشتیرانی، ریشه در تاریخ باستان دارد. اشیایی که از کشتی‌های غرق شده کشف می‌شوند،‌ در برخی موارد بسیار نادر هستند و شاهدی بر خلاقیت هنرمندان و بازرگانان به شمار می‌روند، علاوه بر آن، گواه از آن دارند که مصرف کنندگان جهانی، چه مسافت‌هایی را برای به دست آوردن شی موردعلاقه خود طی می‌کردند.

ظرف آبی و سفید، چین، دهه۸۳۰ میلادی

در محموله کشتی، تعدادی ظرف با لعاب زیبای آبی کشف شده است. هرچند این ظروف در چین تولید شده‌اند، اما برای لعاب آبی آن‌ها از کبالت استفاده شده است که عموما از معادن ایران استخراج می‌شود. نقاشی و طرحی که روی این ظروف انجام شده است، عموما موردعلاقه خاورمیانه است. این ظروف سفید و آبی در واقع واکنش چین به خاورمیانه است، آن هم با استفاده از موادی که تنها از طریق ایران به دست می‌آید.

کاسه‌های چانگشا، چین، دهه۸۳۰ میلادی

بیش از ۵۰ هزار کاسه که به به‌صورت دستی نقاشی شده‌اند، در محموله کشتی وجود داشته و اکنون در موزه به نمایش در آمده‌اند. این کاسه‌ها که در چانگشا تولید شده‌اند، دارای طرح ماهی، گل، پرنده و کوه هستند.

جام اکتاگنال، به‌همراه نوازنده و رقصنده، چین، دهه۸۳۰ میلادی

موهای مجعد و ولباس‌های مواج رقصنده‌ها و نوازنده‌های روی جام، آن‌ها را به آسیای مرکزی منتسب می‌کند. چهره‌های ریش‌دار این افراد، متعلق به خارج از آسیای جنوب‌شرقی است. از طراحی این جام مشخص است که برای صرف نوشیدنی استفاده می‌شده است و در نوع خود، بزرگترین جام کشف شده است.

برای هزاران سال، فرهنگ آسیا به‌وسیله مبادله و تعامل در سر تا سر دنیا پخش شده است. بسیاری از آثار این بخش، نشان‌دهنده تقاضای جهانی و شواهدی بر تغییر ذائقه به‌وسیله تجارت در بین مناطق مختلف است. این بخش همچنین برای ما بازگو می‌کند که چگونه اشیا جدید به سرزمین‌های دور فرستاده می‌شدند و چگونه شاهکارهای هنری جدید از تلفیق منابع مختلف به دست می‌آمدند.

بسیاری از آثار این بخش به‌طور اختصاصی برای بازارهای اروپایی ساخته شده بودند، اما درباریان سلطنتی چین، هند و جنوب‌شرقی آسیا نیز به‌طور اختصاصی، مصرف‌کننده این آثار هنری بودند. برخی از این آثار، مجموعه‌ای را تشکیل می‌دهند که شامل هنر از فرهنگ‌های مختلف است. با ورود اروپاییان، که شرکت‌های تجاری را در شهرهای بندری آسیا پایه‌گذاری کردند، تولید و تجارت آثار هنری شد افزایش یافت.

در بسیاری از موارد، اشیا برای تجارت و صادرات تولید می‌شدند. آثار دیگر این بخش، به‌دلیل زیبایی، استفاده از مواد نوآورانه در تولید شی و تکنینک خاص در این بخش قرار گرفته‌اند. شاید جالب است بدانید که تجارت جهانی از ۲ هزار سال پیش در آسیا فعال بوده است. این برخورد بین فرهنگی، بر دنیای امروز ما تاثیر گذاشته و نحوه نگاه ما به اشیا را تغییر داده است.

چهارپایه و قفسه، هند، ۱۷۰۰ میلادی

این قفسه دارای روکشی از ورقه‌های لاک پولیش شده و ورقه‌های طلا است، که به اثر جذابیت دو چندان می‌بخشد. چهارپایه حکاکی و طلاکاری شده نیز، به‌طور اختصاصی برای این قفسه تولید شده است.

جعبه جواهرات، هند، قرن ۱۶ میلادی

شکل ظاهری این جعبه جواهرات بر اساس یک مدل اروپایی که در اوایل قرن ۱۶ رواج داشته، ساخته شده است. پلاک‌های صدفی تقریبا به‌صورت‌های یک شکل بریده شده‌اند و با میخ‌های نقره‌ای در جای خود محکم شده‌اند. مهارت و تکنیک خاصی لازم بوده است تا یک تکه مروارید به این شکل بریده شده و صیقل داده شود. شهر گجرات در غرب هند، برای تولید انواع مختلف چنین وسایلی برای خریداران هندی و خارجی، معروف بوده است. چنین جعبه‌هایی اصولا برای نگهداری وسایل گران‌بها استفاده می‌شده‌اند.

کاسه هانگ، چین، ۱۷۸۵ میلادی

کاسه‌های هانگ توسط هنرمندان چینی برای تجار خارجی ساخته می‌شده است، تا به‌عنوان سوغات از چین به‌همراه خود ببرند. یکی از ظروف این مجموعه تصویری از آبشار کانتون (اکنون با نام گوانگژو شناخته می‌شود) را نشان می‌دهد؛ که به‌عنوان شلوغ‌ترین بندر چین در اواخر قرن ۱۸شناخته می‌شود. ساختمان‌های کنار آب، دفاتر و اقامت‌گاه‌های شرکت‌های تجاری غربی هستند، و پرچم‌های کشورهایی مانند انگلستان، هلند، روم مقدس، و سوئد شناسایی شده‌اند. از آن جایی که پرچم آمریکا در این تصویر وجود ندارد، به نظر می‌رسد این کاسه پیش از سال ۱۷۸۸، یعنی پیش از رسیدن اولین شرکت آمریکایی ساخته شده است.

گالری‌های بخش دوم نحوه سازوکار اعتقادات وباورها، از ریشه آن‌ها در آسیا گرفته تا گسترش آن‌ها در سراسر قاره به‌وسیله دریا و خشکی، و در نهایت بومی سازی آن‌ها در هر مرحله از راه را به تصویر می‌کشند.

کلمه عربی «علم» اغلب به‌معنای دانش ترجمه می‌شود. این کلمه که بارها در قرآن و احادیث استفاده شده است، نشان‌دهنده اهمیت دانش، هم به‌معنای معنوی هم دنیوی است. این گالری شامل اشیا مذهبی روزانه و اشیای به خصوصی که برای مصارف مذهبی و حتی علمی استفاده می‌شدند، است.

آگاهی در دین اسلام، نه‌تنها به مسلمانان سفارش شده، بلکه در اولویت قرار داشته و امری واجب تلقی شده است. معنای کامل کلمه علم، پیچیده و چند وجهی است. این کلمه هم‌زمان که هر دو جنبه منطقی و احساسی دانستن را در بر می‌گیرد، شامل درک، مشاهده، بینش، قیاس، تجربه، الهام و کشف نیز می‌شود. به همین دلیل، علم و تخیل به‌صورت دوگانه در دانش اسلامی ظاهر می‌شوند.

��

از لحاظ تاریخی، هیچ اصطلاح منحصربه‌فردی برای کلمه Science در عربی وجود ندارد. به‌جای آن، از نام علم در دانش‌های مختلف استفاده شده است. به‌عنوان نمونه، علم‌الانسان با عنوان «مردم شناسی» و علم‌الحیات با عنوان «زیست شناسی» شناخته شده است.

به همین روش، علم می‌تواند به تکنینک‌های هنری نیز اطلاق شود، که نشان می‌دهد تفاوت قائل شدن بین علم و هنر امری قراردادی است. به همین ترتیب، خلاقیت به تلاش‌های علمی احتیاج دارد و دانش‌های سازمان یافته نیز می‌توانند در حوزه‌های هنری تولید شوند. آثار هنری به نمایش در آمده در این بخش، نشان‌دهنده نقش شگفت انگیز دانش به‌عنوان حرکت دهنده اساسی برای تولیدات فرهنگی در دنیای اسلام است.

خواص دارویی گیاهان، ترجمه شده به فارسی، هند، ۱۵۹۵ میلادی

این برگه که یک ترجمه فارسی از متن یک پزشک یونانی، دیوسکوریدس، از قرن اول میلادی است، جزئیات خواص و آماده‌سازی گیاهان دارویی را مشخص می‌کند. ترجمه اول ای نسخه که به عربی انجام شده بود، در قرن ۹ میلادی در بغداد کامل شد، و پس از آن که این اثر در دنیای اسلام گسترش یافت، زمینه را برای مطالعه گیاه‌شناسی و داروشناسی در بین محققان و پژوهشگران اسلامی فراهم کرد. نسخه عربی این متن، زمینه را برای ترجمه آن به لاتین، فارسی و ارمنی هموار کرد. این نسخه که به خط نستعلیق نوشته شده است، دارای طراحی‌ّهای هنری و آزادانه است.

کاشی ستاره شکل با نقش دو چهره، ایران، ۱۲۳۰ میلادی

این کاشی با لعاب براق خود متعلق به دوره اسلامی و کاشان است. تکنینک ساخت این کاشی شامل استفاده از لعاب متالیک است که یک بار حرارت دیده است. این لعاب سپس برای بار دوم روی شی حرارت می‌بیند تا روکشی درخشان روی سطح شی ایجاد کند.

همان طور که مسیحیت در سراسر آسیا گسترش می‌کرد، آثار هنری جدیدی برای انتقال داستان‌های مسیحی، تزیین کلیساها و ایجاد انگیزه‌های جدید، تولید می‌شد.

تجار، اعتقادات مسیحی خود را از خاورمیانه در اوایل قرن ۷ میلادی به مرکز آسیا و هند آوردند. در قرن ۱۶، اروپائیان، ابتدا پرتغالی‌ها و سپس اسپانیایی‌ها، مبلغان کاتولیک را از طریغ سفرهای دریایی به‌همراه خود آورده و سپس، تجارت و گسترش اعتقادات کاتولیک، نوعی رابطه همبسته را ایجاد کرد. گوا، مالاکا، مانیلا، ماکائو، ناگاساکی و شهرهای دیگر بندری، به پایه‌ای برای تبلیغات مسیحی تبدیل شدند. در قرن ۱۷ میلادی، پروتستان‌های هلندی، که در باتاویا (جاکارتای کنونی) متمرکز بودند، نیز سعی بر تبلیغ در آسیای جنوب‌شرقی کردند.

هنر مسیحی آسیایی، شامل تصاویر اورپایی به‌همراه سنت‌های هنرمندانه آسیایی است. مواد و مصالح و تکنیک‌هایی که این آثار هنری به‌وسیله آن‌ها تولید شده‌اند، غالبا آسیایی هستند؛ و موضوع و تصاویر آن‌ها به سنت‌های غربی باز می‌گردد.

اشیا به نمایش در آمده در موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور، شامل آثاری است که از تبادلات فرهنگی بین اروپا و آسیا تولید شده‌اند. این اشیا داستان‌هایی از تنوع و تحمل را بیان کرده، و نشان می‌دهند که تعاملات مذهبی می‌تواند آثار هنری شگفت‌انگیزی را به وجود آورد.

باکره و کودک به‌همراه جان باپتیست، ایران، ۱۶۸۲ میلادی

این تصویر که از یک نمونه اروپایی کپی شده است، توسط هنرمند به‌طور خلاقانه‌ای تغییر کرده است. این تصویر به احتمال زیاد برای یک حمایتگر مسلمان نگاشته شده است، زیرا به آلبومی اسلامی اضافه شده است. موضوعات مسیحی در هنرهای اسلامی شاید کمی غافلگیرکننده باشد، اما مریم مقدس، مسیح و جان باپیست در تصاویر اسلامی بسیار مورد احترام بوده‌اند. روی باز ایران در قرن ۱۷، باعث ورود اروپائیان به پایتخت اصفهان شد. تاثیر آثار اروپایی در آثار هنرمندان ایرانی را می‌توان در استفاده از پرسپکتیو، ترکیب سایه‌ها و توجه به نقش‌مایه‌های غربی مشاهده کرد.

تابلو نمایش سنت فرانسیس زاویر، هند، قرن ۱۷ میلادی

این تابلو، یکی از معروف‌ترین معجزات مربوط به سنت فرانسیس زاویر کاتولیک را نشان می‌دهد. زمانی که فرانسیس بین جزیره آمبون و سرام برای تبلیغ مسیحیت سفر می‌کرده است، کشتی او با طوفان مواجه شده، و او برای آرام شدن دریا، صلیب خود را در میان آب‌های خشن می‌اندازد. پس از آن که کشتی به سلامت به بندر می‌رسد، یک خرچنگ در حالی که صلیب سنت فرانسیس را به چنگ گرفته بود، به سوی او می‌آید. این تصویر یکی از معروف‌ترین قسمت‌های زندگی این سنت است، و به‌عنوان منبع الهامی برای بسیاری از آثار هنری پس از مرگش (مانند تصویر خرچنگ) استفاده شده است. با توجه به‌اندازه بزرگ تابلو و کیفیت بالای حکاکی، به نظر می‌رسد که این تصویر برای کلیسا سفارش داده شده بوده است.

گنجه مقدس، چین، ۱۷۳۰ میلادی

یک هنرمند اهل گوانگجو، یک گنجه را که به زیبایی با لاک تزیین شده است، در قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی برای صادرات تولید کرده است. اما این اثر تنها گنجه لاکی ساخته شده در چین است که با موضوع مسیحیت تزیین شده است.

شاهکارهای مجسمه سازی، نقاشی و آثار آیینی که رد پای مذاهب بزرگ هندی مانند بودیسم، هندوئیسم و جینیسم را در خود دارند، از هند به چین و به جنوب‌شرقی آسیا تجارت می‌شدند.

مذاهب هندوئیسم، بودیسم و جینیسم، در هند به وجود آمده و سپس در آسیا گسترش پیدا کرده‌اند. مذهب جینیسم به‌طور مداوم از حداقل قرن ۶ قبل از میلاد در حال پرستش است، اما هیچ‌وقت در خارج از هند به محبوبیت نرسید. هنر جین به سبک هنر بودایی و هندویی بسیار مرتبط است.

در حالی که مذاهب هندوئیسم و بودیسم گسترش پیدا می‌کردند، هنرمندان ایده‌ها را جذب خود کردند و مفاهیم آشنای محلی را برای ساخت اشکال جدید با آن ترکیب کردند. مفاهیمی که با جوامع محلی بیشتر ارتباط برقرار می‌کردند، بیشتر مورد تاکید قرار می‌گرفتند. هنر تولید شده از ادیان تکامل یافته هندی حمایت می‌کرد، اما سبک خاص در هر فرهنگ گسترش می‌داد. در قرن ۸ میلادی، هندوئیسم و بودیسم در آسیای جنوب‌شرقی نیز مورد پرستش قرار گرفته بودند.

ویژگی‌ها و خواص بسیاری از مذاهب خداپرستی، رازگونه و غیر قابل کشف هستند. از زمانی که خدایی برای پرستش تصور شده، هرگونه شکلی برای پرستش آن نیز در نظر گرقته شده است. پس چگونه یک هنرمند شکلی را خلق کند که تمام این تصورات را در خود جای دهد؟ در برخی موارد، هنرمندان به خدایان خود با نگرشی الهی گونه و با قدرت‌های فرا انسانی، اشکالی انسانی می‌دادند. در سایر موارد، از تصاویر انتزاعی و نمادین برای نمایش آنچه به نظرشان خدا بود، استفاده می‌کردند.

هبوط بودا از بهشت، گاندهارا، قرن ۳ یا ۴ میلادی

این قطعه زمانی بخشی از سقفی گنبدی بوده است که زندگی بودا را به تصویر می‌کشیده است. بودا به بهشت ۳۳ خدا می‌رود تا قوانین را برای مادرش بازگو کند. در سه مرحله از هبوطی که در این صفحه به تصویر کشیده شده‌اند، او در کنار خدایان هندو، برهما و ایندرا قرار گرفته است.

جینا، هند، قرن ۶ یا ۷ میلادی

این مجسمه جینا در وضعیتی از حالت‌های یوگا به نام کایوتسارگا قرار گرفته است. برهنه بودن او، نشان از ترک بعد دنیوی است. مجسمه‌های جین برنزی بسیار کمی از قرن ۶ و ۷ به جا مانده‌اند. هاله آتش‌گونه‌ای که در اطراف سر او قرار دارد، در تصاویر متاخرتر در قرون ۸ تا ۱۲ میلادی در هند، و در مجسمه‌های برنزی قرن ۹ میلادی، یافت شده است.

شی هو گوانین (SHI HOU GUANYIN)، چین، قرن ۱۴ یا ۱۵ میلادی

مجسمه کوچک آمیتا که با آرایش موی خاصی نشسته است، به‌عنوان گوانین شناخته می‌شود. شیری که در زیر او قرار دارد، نمادی از نیروی روشنگری است. مجسمه‌هایی مانند این در حدود قرن ۱۱ و۱۲ میلادی در هند ساخته می‌شدند، اما نمونه‌های چینی اخیرتر آن که با نام شی هو گوانین شناخته می‌شوند، متعلق به قرن ۱۲ هستند.

واجرادهارا و پراجنا، نپال یا تبت، قرن ۱۴ یا ۱۵ میلادی

واجرادهارا که به‌معنای نگه داشتن آذرخش است، نماد بالاترین حالت روشنگری است. در این مجسمه، او با پراجنا، نماد و سمبول عقل در اتحاد قرار دارد. اتحاد این دو خدا نماد دستیابی به دانش است.

برای قرن‌ها، محققان در فرهنگ چین نقش مهمی را ایفا می‌کردند. محققان مختلفی که توانایی خواندن متن‌های کلاسیک، نوشتن و نقاشی، نواختن موسیقی، دنبال کردن تحصیلات آکادمیک و نمایش زیبایی و ظرافت را داشته‌اند، از احترام خاصی برخوردار بودند. یک خدمتکار چینی، یک تاجر موفق یا یک چینی خارج از کشور، در صورت فراگیری دانش نقش کلیدی در فرهنگ چین ایفا می‌کردند.

ایده محقق از متنی که متعلق به کنفسیوس (۵۵۱ تا ۴۷۹ قبل از میلاد) است، نشئت می‌گیرد. او در پاسخ به هرج و مرج‌های سیاسی و جنگ زمان خود، از یک فلسفه اخلاقی حمایت کرد که به نظر او ثبات را به جامعه باز می‌گرداند. با شروع سلسله تانگ (۶۱۸ تا ۹۰۷)، پیشرفت اجتماعی از طریق یک سیستم آزمونی امکان‌پذیر بود. به این صورت که دانش نامزدها از متون کنفسیوس و توانایی‌های ادبی آنان مورد آزمون قرار می‌گرفت. مقامات علمی همچنین با عنوان ماموران بالا رتبه انتخاب می‌شدند و در بالاترین سلسله مراتب اجتماعی قرار می‌گرفتند. تعریف طبقه علمی در طول زمان تغییر کرد و در سلسله مینگ متاخر ( اوایل قرن ۱۷) با طبقه تجاری ادغام شد.

جعبه هشت‌ضلعی با روکش، چین، قرن ۱۴ یا ۱۵ میلادی

تصویر طلاکوب شده نشان‌دهنده چند عالم در خیمه‌ای در باغ است که با کاسه‌های نوشیدنی در دست، در انتظار ملازم خود هستند. ظرافت حالت چهره‌ به‌وسیله مهارت حکاکی دقیق طراحی شده است.

تابلوی رو میزی، چین، نیمه قرن ۱۸

این صفحه لاکی رنگ و حکاکی شده بی‌نظیر، زمان سلطنت سلسله شیانلونگ را نشان می‌دهد. داستان بازگو شده در جلو و پشت این صفحه، با لایه نازکی از لاک قرمز،‌ سبز و اکر حکاکی شده است. یک طرف، گردهمایی عالمان را در قرن ۴ نشان می‌دهد. مردی خوشنویس در حال نوشتن در پشت میز کار خود است،‌در حالی که دیگر عالمان در کنار رودخانه‌ در حال سرودن شعر هستند.

زنان اسب‌سوار به سبک گونگلین، چین، نیمه قرن ۲۰

جزئیات لباس‌ها و شخصیت‌ها در این نقاشی به‌خوبی به تصویر کشیده شده است. هنرمند این اثر، ادای دینی به هنرمند دیگری را در حدود ۱۰۰ سال پیش انجام می‌دهد: نقشی اصلی این اثر توسط لی گونگلین ( ۱۰۴۹-۱۱۰۶) در موزه پایتخت پکن قرار دارد.

ظرف غذای تشریفاتی، چین، حدود قرن ۱۰ پیش از میلاد

از این وسیله برای نگهداری غذا در مراسم‌های بزرگداشت خدایان و اجداد استفاده می‌شده است. یک کتیبه مالکیت، این ظرف را به دوک روئی، منطقه‌ای که امروزه به نام استان شانکسی شناخته می‌شود، نسبت داده است. یک کاسه دایره‌ای شکل در بالای یک پایه مکعبی، در کیهان شناسی جینی، نماد بهشت در بالای زمین است.

تا پایان سال ۲۰۱۹، گالری‌های طبقه سوم به اشیایی با موضوع مصالح و طراحی اختصاص خواهد یافت. گالری مد و پارچه، که اکنون در حال کار است، با رویکرد یکدستی کشورهای آسیایی، به بررسی و تحقیق درباره سنت‌های مختلف منسوجات در آسیا می‌پردازد. در این نمایشگاه منسوجات سنتی هند، طراحی پارچه‌های آسیای جنوب‌شرقی و گلدوزی‌های چینی در کنار دیگر منسوجات قرار خواهند گرفت.

سرامیک‌های چینی، از اشیایی که برای مراسم تدفین در مقبره‌ها قرار می‌گیرد تا محصولاتی که مخصوص میز ناهارخوری امپراتوری تولید شده‌‌اند را در برمی‌گیرد. این اشیا داستان‌هایی را درباره نحوه تولید، مصرف، تجارت و ارزش‌گذاری‌شان در تاریخ چین بازگو می‌کنند. ظروف پورسلین در اروپا و خارج از چین بسیار معروف بوده است. موزه تمدن‌های آسیایی سنگاپور، یک مجموعه از بهترین محصولات پورسلینی را در اختیار دارد.

سرامیک یکی از بزرگترین دستاوردهای تکنیکی چین است. آن‌ها از گل پخته،‌طیف وسیعی از وسایل را،‌از گلدان‌های ساده گرفته تا وسایل پورسلینی بارارزش، تولید می‌کنند. برای بسیاری از قسمت‌های دنیا، سرامیک یادآور چین است. در تجارت چین با سایر فرهنگ‌ها، سرامیک دومین صادرات ارزشمند،‌پس از ابریشم بوده است.

کوه‌ها و دره‌های چین از برکت مواد خام، مانند خاک رس و رنگدانه‌های معدنی، برای ساخت سرامیک‌های با ارزش برخوردار بوده‌اند. برای قرن‌ها، چینی‌ها تکنیک‌های لازم برای پخت و لعاب سرامیک‌ها را فرا گرفتند و مهارت سازمان‌دهی تولید انبوه اشیا را ایجاد کردند. در این میان پورسلین چینی یک شگفتی محسوب می‌شود؛ یک ماده سفید خالص که به قدر کافی نازک است تا نور را انتقال دهد، و در عین حال به قدر کافی با دوام است تا در آن آشپزی کنند.

طرز تهیه و پخت پورسلین، یک راز تجاری محرمانه بود که به چین این امکان را می‌داد تا صادرات محصولات پورسلینی را به انحصار درآورد. تنها ژاپن توانست در اوایل قرن ۱۷ میلادی، طرز پخت پورسلین را بیابد،‌ و سپس در اوایل قرن ۱۸، اروپا نیز به‌طرز تهیه و پخت پورسلین پی برد. سفالگران چینی طیف وسیعی از تکنیک‌ها را برای عرضه در بازارهای مختلف، از دربار امپراتوری گرفته تا مصرف‌کنندگان خارجی، گسترش دادند. کوره در بخش‌های مختلف چین در اشکال و رنگ‌های مختلف وجود دارد. طیف وسیعی از مواد برای ساخت رنگ‌های لعابی در طول سال‌ها ساخته شده است. این رنگ‌ها به هنرمندان این امکان را می‌داد تا طراحی‌های متنوعی را روی پورسلین سفید انجام دهند.

گلدان با پایه گل داوودی، چین، حدود سال ۱۱۰۰ میلادی

این گلدان یک شاهکار قدرت‌نمایی است، شکل شکوفه گل داوودی، یک کنتراست دلپذیر را با بخش جامد گلدان به وجود آورده است، که در ظاهر گلی شکننده را در زیر قرار داده است. توهم گلبرگ‌های شکسته گل‌های داوودی در زیر گلدان، به‌وسیله قطع کردن گل در زوایای تیز ایجاد شده است.

ونچنگ، دائوئیست، خدای ادبیات، چین، حدود ۱۶۰۰ میلادی

این مجسمه، یکی از بهترین‌ مجسمه‌ها از این دست است که به‌وسیله استاد سفالگری ساخته شده است.

بشقاب گل داوودی، ۱۷۲۳-۲۵

گل داوودی نماد پاییز است. نقاش این ظرف فوق‌العاده، از ضربه‌های قلموی نرم برای طراحی روی پورسلین استفاده کرده است.

کودکان باید در مدت حضور خود در موزه، تحت نظر بزرگسالان قرار داشته باشند.

در مدت حضور در موزه، با صدای آهسته صحبت کنید.

لطفا اشیایی را که در فضای باز قرار دارند، لمس نکیند. لمس اشیا، نقاشی‌ها و آثار، ممنوع است، زیرا چربی انگشتان در تماس با آثار،‌ به مرور آن‌ها را از بین می‌برد.

امنیت بازدیدکنندگان برای موزه با ارزش است؛‌ به این منظور بازدیدکنندگان باید از تکیه دادن به غرفه‌های موزه خودداری کنند. امکان شکستن غرفه‌ها در صورت بروز فشار وجود دارد و همچنین، بازدیدکنندگان باید از دویدن در موزه خودداری کنند، این کار می‌تواند موجب جابه‌جا شدن آثار موزه شود.

اگر شما قصد یادداشت برداری در موزه را دارید، اطمینان حاصل کنید که مداد به‌همراه خود می‌آورید. پاک کردن اثر خودکار از دیوارها و غرفه‌ها بسیار دشوار است.

لطفا خوراکی‌های و نوشیدنی‌های خود را بیرون از موزه میل کنید.

لطفا بدون فلش عکسبرداری کنید. فیلمبرداری در موزه مجاز است.

منابع عکس: سایت‌های Pinterest، VCM، Roots، ACM