اولین تراس سقفی ماشین های کابلی در ارتفاعات فرانسه رونمایی شد

در نقطه‌ای از ارتفاعات فرانسه، در پیست اسکی تیگنس (Tignes Ski Resort)، از ماشین کابلی ارتقاء یافته‌ی گراند موته (Grande Motte) رونمایی شده است که این ظرفیت را دارد که ۲۰ نفر را روی تراس سقفی خود جای بدهد. نیکولا آیزرد، خبرنگار گاردین از رونمایی جدید گزارش می‌دهد:

صادقانه بگویم، من هرگز سوار یک ماشین کابلی در ارتفاع ۳۰۰۰ متری از سطح نشده‌ام و فکر می‌کنم این کار واقعا دوست‌داشتنی است؛ اما اگر روی سقف کابین بایستم بهتر هم خواهد شد. بنابراین وقتی دعوت‌نامه‌ای برای راه‌اندازی کابین‌های جدید در تیگنس گراند موته، ساووآ، به دست من رسید آن را دو بار خواندم تا باور کنم که متن نامه را درست فهمیده‌ام: «رونمایی غرورآمیز از بزرگ‌ترین تراس سقفی جهان برای ماشین‌های کابلی». ترسناک به نظر می‌رسید.

ایستگاه مبدا ماشین کابلی مونته گرانته که در ارتفاع ۳۰۳۴ متری بنا شده است، مرتفع‌تر از خیلی از استراحتگاه‌های آلپ است. ماشین‌های کابلی، از این نقطه در حدود ۵۰۰ متر به صورت عمودی بر فراز یخچال گراند موته حرکت می‌کنند تا به ایستگاه بالا در ارتفاع ۳۴۵۶ متری برسند. از آن بالا است که سوار بر مرتفع‌ترین ماشین کابلی فرانسه بعد از «آگوئل دو مدی» (Aiguille de Midi) در شامونیکس، می‌توانید با کوه‌ها رابطه‌ای نزدیک‌تر برقرار کنید. مسافران برای رسیدن به ایستگاه ابتدایی باید سوار یک قطار کابلی بشوند که مسیری به طول ۱۰۰۰ متر را از میان کوه‌ها، از روستای وال کلارت به سمت یخچال گراند موته حرکت می‌کند.

_{نیکولا آیزرد روی تراس کابین کابلی ارتقاء یافته‌ی گراند موته}

زمانی که سوار شدم، یکی از اولین کسانی بودم که از پله‌های فلزی کوچکی که در کابین تعبیه شده بود روی سقف رفتم. به قدری مشغول درآوردن دوربینم از کوله‌پشتی بودم که متوجه شروع حرکت نشدیم. ماشین جدید به طرزی شگفت‌آور بی‌صدا و بدون هیچ لرزشی حرکت می‌کند. مانع شیشه‌ای که تا قفسه سینه‌ام بالا آمده بود و اطراف تراس را فرا گرفته بود، به عنوان یک بادگیر عمل می‌کرد و به خاطر تابش مستقیم نور خورشید دیگر نیازی به پوشیدن ژاکت‌های گرم‌تر نبود.

از جایی که ما ایستاده بودیم، منظره‌ای ۳۶۰ درجه از دریایی از قله‌ها پیش چشمان ما بود: «گراند کاسه» (Grande Casse) با قله‌ای پهن و سر به فلک کشیده و کمی آن‌طرف‌تر، «مونت بلانش» (Mont Blanc) استوار و سرفراز ایستاده بود. زیر پاهای ما، گستره‌ای وسیع از یخ‌هایی به رنگ کبود و شکاف‌هایی عمیق و عریض وجود داشد. 

هر کسی که در گذشته سوار ماشین کابلی شده باشد می‌داند که پنجره‌های کابین‌ها که در اثر تماس با اسکی چقدر دچار خراش شده‌اند، تا چه اندازه می‌توانند مات و غیرشفاف باشند. در عوض، چشم‌اندازی که از روی این تراس دیده می‌شود به قدری شفاف هستند که گویی از روی یک تله سیژ به آن‌ها نگاه می‌کنیم. البته من این موضوع را می‌دانم که هیچ تله سیژی از روی پیچ و خم‌های یخچال‌ها بالا نمی‌رود و تنها فاصله‌های دو کیلومتری را در عرض پنج دقیقه می‌پیمایند.

تیگنس امیدوار است که این نمای فوق‌العاده از منظره‌های ناهموار که از نگاه پرنده و از روی تراس ماشین کابلی مشاهده می‌شود بتواند به جذب گردشگران تابستانی بیشتر کمک کند. از لحاظ تاریخی، گردشگری تابستانی این منطقه‌ی تفریحی به شدت تحت تاثیر اسکی روی یخچال‌های طبیعی منطقه قرار گرفته است؛ اما با تحلیل رفتن یخچال‌ها و کوتاه شدن فصل اسکی پاییزی / تابستانی، مسئولان به شدت تلاش می‌کنند تا تاکید گردشگری منطقه را روی محیط زیست و جانوران آن اقلیم معطوف کند.

این جاذبه‌ی گردشگری، که ماشین کابلی ۱۹۷۵ خود را که به خاطر خرابی‌های مکرر باعث بدنامی منطقه شده بود، تعویض کرده است یکی از سرمایه‌گذاری‌های ۱۷ میلیون یورویی است که معرفی پلت‌فرم‌هایی برای مشاهده مناظر پانوراما بر فراز یخچال‌ها و نیز اطلاع‌رسانی دقیق درباره‌ی اکوسیستم منحصربه‌فرد پارک ملی اطراف آن را طی دو سال آینده شامل می‌شود.

ایوا آلیاکار، مدیر پارک ملی «وانوئیس» (Vanoise National Park)، می‌گوید:

زمستان‌ها معمولا از مردم می‌پرسم که می‌دانید جایی که در آن مشغول اسکی هستید، کجا است؟ و آن‌ها پاسخ می‌دهند: تیگنس. می‌گویم بله، و در عین حال شما در پارک ملی وانوئیس و «منطقه‌ی حفاظت شده‌ی تیگنس – شامپانی» (Tignes-Champagny nature reserve) هستید که طبیعت و زیبایی‌های بسیاری دارد.

او به محوطه‌ای که پشت سر ما قرار دارد اشاره می‌کند که ۶ جفت کرکس ریش‌دار (مرغ استخوان‌خوار) بومی منطقه با شکوه و عظمت هر چه تمام‌تر در آن‌ به چشم می‌خورد. همچنین، وانوئیس زیستگاه ۲۰۰۰ بز کوهی است که بزرگ‌ترین جمعیت در فرانسه است؛ شوکا، موش خرماهای کوهی و عقاب‌های طلائی زیادی هم در این منطقه زندگی می‌کنند.

در ارتفاعات کمی پایین‌تر، مسافرین می‌توانند مسیرهایی را از میان وانوئیس بپیمایند و در پناهگاه‌هایی (کلبه‌های کوهی که به همین منظور آماده شده‌اند) که در میان راه نصب شده‌اند، اقامت کنند.

متاسفانه، این تراس سقفی را زمستان می‌بندند. در آن زمان،‌ علاوه بر یخچال، کل منطقه‌ی اسکی تیگنس – وال دی سری (Tignes-Val d'Isère) با فضایی به مساحت ۴۸۰ کیلومتر باز است. وقتی که مسافرانی را تصور می‌کنم که در شرایط برفی و با وجود بادهای شدید، با چکمه‌های اسکی یا اسنورد در تقلا برای بالا رفتن از پله‌های باریک و فلزی تراس هستند، به این نتیجه می‌رسم که انجام این کار به نفع همه است.

بعد از که ماشین کابلی از ایستگاه بالا به پایین سر می‌خورد و شروع به فرود آمدن از ارتفاعات می‌کند، نگاهی سرسری به آسمان می‌اندازم تا کرکس‌های ریش‌دار را ببینم و همین باعث می‌شود که دفعه‌ی بعدی که سوار یک کابین کابلی می‌شوم باز هم فکر کنم: خیلی دوست‌داشتنی است؛ اما اگر روی سقف ایستاده بودم بهتر بود.