كاخ باكينگهام لندن، اقامتگاه اصلی خانواده سلطنتی بريتانيا

این كاخ همچنان یكی از مراكز اصلی برگزاری مناسبت‌های سطنتی است؛ مناسبت‌هایی كه بیشتر بر پایه جشن و سرور است تا برنامه‌های سیاسی. برای همین هم كاخ باکینگهام به مركزی برای شادمانی‌های ملی بریتانیا تبدیل شده است.

این مکان با آثار هنری و زینتی زیادی تزیین شده است. طراحی‌های داخلی اصلی از جمله استفاده گسترده از سنگ مرمرنمای رنگارنگ و لاجوردهای آبی و صورتی، به پیشنهاد سر چارلز لانگ، که در اوایل سده نوزدهم صورت گرفتند، هنوز دست‌نخورده باقی مانده‌اند. پادشاه ادوارد هفتم دستور به نوآرایی کاخ، با طرح عصر طلایی اروپا به رنگ کرم و طلایی داد. بسیاری از اتاق‌های پذیرایی کوچک‌تر، به شیوه سلطنت چینیان تزیین شده‌اند. باغ کاخ باکینگهام بزرگ‌ترین باغ شخصی لندن است.

قبل از این‌كه اسم كاخ روی این عمارت گذاشته شود، اهالی لندن این مكان را به نام «خانه باكینگهام» می‌شناختند؛ خانه‌ای بزرگ كه در سال ١٧٠٣ به دستور دوک باكینگهام ساخته شد. حدود ۶۰ سال بعد از این‌كه دوک باكینگهام در زمین آبا و اجدادی‌اش این ملک را ساخت، پادشاه جرج سوم این خانه را از آن خودش كرد و آن را دو دستی به ملكه شارلوت تقدیم كرد. بعد از آن به این ملک «خانه ملكه» می‌گفتند اما ملكه شارلوت حتی یک روز را هم در این ملک نگذراند تا اینكه در قرن ١٩ میلادی، ملكه ویكتوریا نخستین سلطنت‌نشینی بود كه این ملک را به‌عنوان خانه خود انتخاب كرد. بعد از این بود كه عنوان كاخ باكینگهام به این ملک داده شد و حالا قرن‌ها است كه كاخ خانواده سلطنتی بریتانیا محسوب می‌شود.

ملکه ویکتوریا، اولین سلطنت‌نشینی که کاخ باکینگهام را خانه خود انتخاب کرد و پس از بر تخت نشستنش در سال ۱۸۳۷ به کاخ تازه تکمیل شده نقل مکان کرد.

جریان برق برای اولین‌بار در سال ١٨٨٣ اتاق باله را روشن كرد. بعد بین سال‌های ١٨٨٣ تا ١٨٨٧ كم كم در تمام كاخ جریان الكتریسته برقرار شد. حالا حدود ۴۰ هزار چراغ این كاخ را روشن می‌كند.

این قصر ٧٧٥ اتاق، ١٩ خانه ملی، ۵۲ اتاق اشرافی و اتاق خواب، ١٨٨ اتاق مختص كاركنان كاخ، ٩٢ اتاق كار و ٧٨ حمام و دستشویی دارد. اتاق سبز در كنار اتاق آبی و سفید از اتاق‌های نشیمن كاخ به شمار می‌رود؛ اتاقی كه حالا بیشتر مراسم‌ استقبال از ‌مهمان‌ها در آنجا انجام می‌شود. در زمان ملكه ویكتوریا این اتاق، اتاق عصرانه بود؛ اتاقی برای گپ و گفت‌‌های عصرانه همراه با سرو چای به سبک انگلیسی.

زمان، در كاخ باكینگهام امر مهمی است. این كاخ با حدود ٣۵۰ ساعت دیواری و رومیزی عظیم‌ترین گنجینه ساعت را در دنیا دارد.

این كاخ گنجینه ارزشمندی از ظروف قدیمی و گران‌قیمت است. البته این گنجینه چندان هم دكوری نیست و از این ظرف‌ها برای مراسم مختلف استفاده می‌شود. این ظرف هم مخصوص سرو پودینگ است؛ یكی از دسرهای سنتی بریتانیا كه همچنان بین اهالی كاخ و ‌مهمان‌هایشان طرفدار دارد. کارخانه مینتون این ظرف را در سال ١٨٧٧ برای ملكه ویكتوریا طراحی کرده و ساخته است.

خانه باكینگهام در واقع هسته مركزی این كاخ بزرگ است. این نقاشی، خانه باکینگهام را در سال ١٧١٠ نشان می‌دهد. عمارتی كه در قرن ١٩ و در سال ١٨٣٧ به‌وسیله دو معمار به نام‌های «جان نش» و «ادوار بلور» گسترده شد. این محوطه امروز به ورودی بزرگ در كاخ تبدیل شده است.

بعد از این‌كه ملكه ویكتوریا این بنا را به‌عنوان اقامتگاه اصلی‌اش انتخاب كرد، در اواخر قرن ١٩ و اوایل قرن ٢٠ الحاقات زیادی به بدنه اصلی بنا اضافه شد. یكی از این الحاقات بالكن شرقی است كه حالا خانواده سلطنتی بر فراز آن از خیل عظیم مردم استقبال می‌كنند.

سبک معماری این كاخ نئوكلاسیكی است كه حدودا از نیمه دوم قرن ١٨ تا نیمه دوم قرن ١٩ در اروپا رواج داشت. در این سبک معماری، تاكید روی دیوارها و ستون‌ها است و برای هر كدام از قسمت‌های مختلف بنا شخصیت‌های مجزایی طراحی می‌شود.

كلیسای سلطنتی در اثر انفجار بمب در جنگ جهانی دوم تخریب شد و بعد از آن گالری سلطنتی در سال ۱۹۶۲ در همان مكان ساخته شد؛ گالری‌ كه در آن گنجینه هنری خانواده سلطنتی بریتانیا نگهداری می‌شود. گالری كاخ همیشه باز بوده و گنجینه آن دائما در حال تغییر است. اتاق‌های دولتی هم در ماه‌های اوت و سپتامبر برای بازدید عموم آزاد است و پول حاصل از هزینه ورودی آن صرف بازسازی قلعه ویندرسور می‌شود؛ قلعه‌ای كه مانند این كاخ از متعلقات دولت به حساب می‌آید و در سال ١٩٩٢ در آتش سوخت و بخش زیادی از آن تخریب شد.

طراحی اصلی داخلی كاخ از سنگ‌های مرمر رنگین است. این طراحی در زمان ادوارد هفتم انجام شد. او به چارلز لانگ دستور داد تا در طراحی داخلی كاخ تغییراتی انجام دهد. چارلز هم از سنگ‌های مرمر كرم و طلایی رنگ كه منطبق با عصر طلایی اروپا بود، استفاده كرد.

طراح این پلكان جان نش است. او به درخواست جرج چهارم این پلكان را طراحی كرد و ساخت. نرده‌های این راه‌پله از جنس برنز است. طرح‌های پیچیده‌ای از بلوط و برگ بو روی این نرده‌ها نشان می‌دهد كه در آن زمان هنرمندان چیره‌دستی در زمینه حكاكی روی برنز وجود داشتند.

وقتی قصر در سال ١٩٧٠ ساخته شد، این اتاق دفتر كار ملكه بود. كمی بعد به‌عنوان قسمتی از خانه دوک همیلتون درآمد و تبدیل به اتاقی بسیار زیبا به سبک نئوكلاسیک اسكاتلندی شد. اما حالا یكی از اتاق‌های غذاخوری اصلی كاخ به حساب می‌آید. اتاقی با پرتره‌های پادشاهان و ملكه‌های بریتانیا كه هنگام غذاخوردن به بشقاب‌های ‌مهمان‌ها خیره شده‌اند.

این اتاق یكی از مجلل‌ترین اتاق‌های این كاخ و نمونه بارز طراحی تجمل‌گرایانه «جورجیایی» است. پادشاه جرج چهارم این اتاق را به‌عنوان تالار رقص ساخت. حالا از این تالار به‌عنوان سالن‌ گردهمایی و پذیرایی قبل از شام استفاده می‌شود. كاغذدیواری‌های آبی رنگ این تالار به دستور ملكه مارین طراحی شده است.

در این اتاق جان نش یكی از هنرمندانه‌ترین طرح‌هایش را برای سقف استفاده كرده است. ستون‌های چسبیده به دیوار با طرح‌هایی از ستاره و نقش‌های طلایی، زیبایی اتاق را چندین برابر كرده است. در انتهای اتاق صندوقچه‌هایی از جنس آبنوس قرار دارد كه روی آن درست شبیه پایین آینه قدی اتاق با برنز تزیین شده است. یكی از صندوقچه‌ها هم در واقع فقط نمایی از صندوقچه است و به دری مخفی منتهی می‌شود.

تالار تاج‌گذاری برای مراسم انتصاب و مناسبت‌های خاص استفاده می‌شد. در اوایل دوره سلطنت ملکه ویكتوریا از این مكان به‌عنوان تالار رقص استفاده می‌‌کردند. ملكه ویكتوریا علاقه بسیاری به موسیقی و رقص داشت و قبل از مرگ پرنس آلبرت در سال ۱۸۶۱ كنسرت و مراسم بسیاری در این تالار اجرا ‌شد.

احتمالا اولین خانه‌ای که در این مکان بنا شد، در تملک سر ویلیام بلیک (حدودا ۱۶۲۴) بود. صاحب بعدی جرج گورینگ بود که پس از ۱۶۳۳، خانه بلیک را گسترش و بسیاری از باغچه‌های امروزی آن را پرورش داد. از آن زمان به بعد، نام آن مکان باغ بزرگ گورینگ شد. اما او مالکیت مطلق باغ شاه‌توت را به دست نیاورد. بدون اینکه مالکیت مطلق آن با جرج باشد، در سال ۱۶۴۰ این سند پیش از گریختن چارلز یکم انگلستان به لندن به رسمیت شناخته نشد. (این اتفاق به خانواده سلطنتی بریتانیا کمک کرد تا در زمان جرج سوم آن مکان را پس بگیرند)

با بی‌احتیاطی گورینگ، هنری بنت، اولین کنت آرلینگتون عمارت را به دست آورد و زمانی که در ۱۶۷۴ در آتش سوخت، آن را تصرف کرد. سال بعد، خانه آرلینگتون (بخش جنوبی کاخ امروزی) ساخته شد و مالکیت مطلق آن در ۱۷۰۲ به‌دست آمد.

خانه‌ای که هسته معماری کاخ فعلی را شکل می‌دهد، اولین بار در سال ۱۷۰۳، توسط ویلیام ویند برای دوک باکینگهام طراحی شد. شیوه اتخاذ شده یک بلوک بزرگ سه طبقه‌ای و مرکزی به‌همراه دو بخش کناری بود. چارلز شفیلد، نوه باکینگهام، نهایتا این خانه را در سال ۱۷۶۱ با ارزش ۲۱۰۰۰ پوند به جرج سوم فروخت. (ارزش آن در سال ۲۰۱۴، ۲۷۴۰۰۰۰ پوند تخمین زده شد)

جرج سوم، همانند پدربزرگش، جرج دوم، فروش سهم خود از باغ را قبول نکرد، لذا شفیلد نتوانست تمام آن مکان را خریداری کند. زمانی که شفیلد خانه باکینگهام را فروخت، این مکان دوباره به دست خانواده سلطنتی افتاد.

این خانه در اصل به‌عنوان خلوت‌گاه شخصی ملکه شارلوت در نظر گرفته شده بود و با نام خانه ملکه مشهور بود (۱۴ تن از ۱۵ فرزندش در آنجا به دنیا آمدند). کاخ سنت جیمز به‌عنوان خانه سلطنتی رسمی و تشریفاتی باقی ماند.

بازسازی ساختمان در سال ۱۷۶۲ آغاز شد. بعد از به تخت نشستن جرج چهارم در سال ۱۸۲۰، او نوسازی را با ایده داشتن خانه‌ای کوچک و راحت ادامه داد. در حالی که کار در حال پیشرفت بود، پادشاه تصمیم گرفت با کمک معمار خود، جان نش، خانه را به یک کاخ تبدیل کند. برخی از اسباب و وسایل از خانه کارلتون و برخی دیگر نیز بعد از انقلاب فرانسه، از فرانسه آمدند. نمای بیرونی کاخ، به انتخاب جرج چهارم، به‌منظور یادآوری تاثیر نئوکلاسیک فرانسه طراحی شده بود. هزینه نوسازی به‌طور چشمگیری افزایش یافت و زیاده‌روی طراحی‌های نش سبب شد تا از سمت خود به‌عنوان معمار ساختمان، برکنار شود. با مرگ جرج چهارم در سال ۱۸۳۰، برادر کوچکش، ویلیام چهارم، به‌منظور اتمام کار، ویلیام بلور را استخدام کرد. در یک برهه زمانی، پس از نابودی کاخ وست‌مینستر آن زمان، ویلیام تصمیم گرفت تا کاخ را به خانه مجلس تبدیل کند.

گالری ملکه در مکان کلیسای قبلی ساخته شد و به‌طور مداوم برای بازدید عموم باز است و مجموعه‌ای از آیتم‌های در حال تغییر را نمایش می‌دهد.

سرانجام در سال ۱۸۳۷ و با به تخت نشستن ملکه ویکتوریا، کاخ باکینگهام به خانه اصلی سلطنتی تبدیل شد. از آنجا که ویلیام چهارم پیش از اتمام ساخت آن مرده بود، او اولین حاکم ساکن در آن بود.

در سال ۱۸۴۷، آن زوج کاخ را برای زندگی درباری و خانواده در حال رشدشان کوچک دیدند. در نتیجه بخش تازه که توسط ادوارد بلور طراحی و به‌وسیله توماس کوبیت ساخته شده بود، ساختمان مرکزی را احاطه کرد. جلوی شرقی بزرگ، که روبه‌روی مرکز خرید لندن قرار دارد، امروزه «چهره عمومی» کاخ باکینگهام طلقی می‌شود و شامل ایوانی است که خانواده سلطنتی در رخدادهای مهم و جشن تولد پادشاه و ملکه به جمعیت حاضر خوش‌آمدگویی می‌کنند. سالن رقص و ساختمان اتاق‌های دولتی نیز در این زمان و با طراحی شاگرد نش، یعنی جیمز پنتورن ساخته شدند.

اندازه کاخ ۱۰۸ متر در ۱۲۰ متر بوده و ارتفاع آن ۲۴ متر است. مساحت کاخ شامل بیش از ۷۷۰۰۰ متر مربع زمین است. اتاق‌های اصلی کاخ روی اشکوب اصلی و پشت نمای باغ رو به غرب در عقب کاخ قرار دارند. در مرکز سوئیت اتاق‌های دولتی، اتاق موسیقی واقع است و کمان بزرگ آن، ویژگی غالب نمای کاخ است. در دو جناح اتاق موسیقی، اتاق‌های آبی و سفید قرار دارند. در مرکز این سویت، یک راهرو ۵۰ متری برای اتصال به اتاق‌های دولتی وجود دارد که به‌عنوان گالری آثار هنری به کار می‌رود. این گالری بسیار بزرگ است و شامل آثار بی‌شماری از هنرمندانی چون رامبرانت، آنتونی فان دیک، پیتر پل روبنس و توهانس فرمیر است؛ سایر اتاق‌هایی که از گالری آثار هنری بدان‌ها راه است، عبارت‌اند از اتاق تاج و تخت و اتاق سبز. اتاق سبز به‌عنوان اتاق انتظار اتاق تاج و تخت به شمار می‌آید و بخشی از مسیر منتهی به تخت پادشاهی از اتاق نگهبانی واقع در بالای راه‌پله بزرگ است. مجسمه مرمری ملکه ویکتوریا و شاهزاده آلبرت در اتاق نگهبانی واقع است و با پرده‌های زیبا آراسته شده است. از این اتاق‌های بسیار رسمی، تنها در جشن‌ها و سرگرمی‌های رسمی استفاده می‌شود، اما در تابستان برای بازدید عموم باز هستند.

دقیقا زیر آپارتمان‌های دولتی، مجموعه‌ای از اتاق‌های کوچک‌تر وجود دارد که به آپارتمان‌های نیمه دولتی مشهور است. ورودی این اتاق‌ها از تالار مرمری است و در سرگرمی‌های نسبتا غیررسمی‌تر کاربرد دارند. برخی از این اتاق‌ها به افتخار مهمانان ویژه نامگذاری شده‌اند؛ مانند اتاق ۱۸۴۴ که آن سال به هنگام آمدن امپراتور نیکلای یکم روسیه تزیین شد، و اتاق ۱۸۵۵، که در آن سوی اتاق کمانی قرار دارد و به افتخار دیدار امپراتور فرانسه، ناپلئون سوم نامگذاری شد. در مرکز این مجموعه اتاق کمانی واقع است که سالانه هزاران نفر از طریق آن وارد گاردن پارتی ملکه در باغ پشتی آن می‌شوند. ملکه شخصاً در مجموعه کوچک‌تری از اتاق‌ها که در بخش شمالی واقع است، زندگی می‌کند.

بین سال‌های ۱۸۴۷ و ۱۸۵۰، زمانی که بلور در حال ساخت بخش شرقی بود، اسباب و وسایل پاویلون برایتون، بار دیگر به کاخ آورده شد. در نتیجه، بیشتر اتاق‌های بخش جدید فضایی کامل شرقی داشتند. اتاق غذاخوری قرمز و آبی چینی، با وسایل اتاق‌های پذیرایی و موسیقی پاویلون برایتون تزیین شده‌اند، اما دودکشی دارد که آن را فیتهام طراحی کرده است. کاغذدیواری اتاق زرد، در سال ۱۸۱۷، برای تالار برایتون طراحی شده بود و دودکش این اتاق به‌وسیله رابرت جانز طراحی شد. این طرح با وجود ماموران بلندپایه چینی در طاقچه و بال‌های ترسناک اژدهاها، معادل اروپایی یک طرح چینی بود.

در مرکز این بخش، ایوان معروف و پشت در شیشه‌ای آن، اتاق مرکزی قرار دارد. این یک تالار به سبک چینی است که به دستور ملکه ماری تزیین شده است. اگرچه درهای لاکی را در سال ۱۸۷۳ از برایتون آورده بودند، او در اواخر دهه ۱۹۲۰، با کمک طراحش، چارلز آلوم، یک زمینه چینی در آن به وجود آورد. در طول اشکوب اصلی بخش شرقی، یک گالری بزرگ قرار دارد که اغلب با نام «راهروی اصلی» معروف است که بخش شرقی ساختمان را می‌پیماید. این راهرو دارای درهای شیشه‌ای، دیوارهای شیشه‌ای یادآور معابد پرسلان و سایر اثاثیه شرقی برایتون است. اتاق غذاخوری چینی و اتاق زرد، در هر یک از دو انتهای این گالری قرار دارند و اتاق مرکزی نیز در مرکز آن است.

طراحی‌های داخلی در اوایل قرن ۱۹ام، که اکثرا تا به امروز باقی مانده‌اند، شامل استفاده چشمگیر از سنگ مرمر نمای رنگارنگ و لاجوردهای آبی و صورتی می‌شوند که با توصیه چارلز لانگ به کار رفته‌اند. پادشاه ادوارد هفتم دستور به نوآرایی کاخ، با طرح عصر طلایی اروپا به رنگ کرم و طلایی داد.

هنگام بازدیدهای دولت‌های مختلف از بریتانیا، معمولا روسای کشورهای خارجی و ملکه، در کاخ باکینگهام سرگرم می‌شوند. آن‌ها به مجموعه‌ای از اتاق‌های بزرگ، نام سوئیت بلژیکی را اختصاص داده‌اند که در زیر راه‌پله وزیر، در طبقه همکف و بخش رو به شمال قرار دارد. اتاق‌های این مجموعه که به‌وسیله راهروهای باریک به یکدیگر مرتبط هستند، ارتفاع زیاد و گنبدهای چشم‌نوازی دارند که نش آن‌ها را به سبک سوان طراحی کرده است. راهروی دوم مجموعه دارای یک طاق گوتیک سراسری است. شیوه چیدمان وسایل اتاق‌های بلژیکی تغییری نکرده است و بعد از خواهرزاده شاهزاده آلبرت، لئوپولد یکم، اولین پادشاه بلژیک نامگذاری شدند. در سال ۱۹۳۶، زمانی که کاخ در اختیار ادوارد هشتم بود، این سوئیت به آپارتمان‌های شخصی کاخ ملحق شد.

اشکوب اصلی کاخ باکینگهام. A: اتاق غذاخوری دولتی؛ B: اتاق آبی؛ C: اتاق موسیقی؛ D: اتاق سفید؛ E: پناه‌گاه سلطنتی؛ F: اتاق تاج و تخت؛ G: اتاق سبز؛ H: گالری؛ J: سالن رقص؛ K:گالری شرقی؛ L:اتاق زرد؛ M:اتاق مرکزی/ایوان؛ N: اتاق غذاخوری چینی؛ O: راه‌پله اصلی؛ P: آپارمان‌های شخصی؛ Q: سرویس‌های بهداشتی؛ W: راه‌پله بزرگ. در طبقه همکف. R: ورودی رسمی؛ T:ورودی بزرگ. نکته: این فقط یک نقشه ساده بدون مقیاس است. اندازه برخی اتاق‌ها ممکن است اندکی متفاوت باشد.

سالانه ۵۰۰۰۰ مهمان در گاردن‌پارتی‌ها، ملاقات‌ها و ضیافت‌ها سرگرم می‌شوند. گاردن‌پارتی‌ها اغلب سه بار در سال در فصل تابستان و اکثراً ماه ژوئیه برگزار می‌شوند. حیاط کاخ باکینگهام به‌منظور رژه گارد ملکه به کار می‌رود. این رژه یک جشن بزرگ است و توجه توریست‌ها را جلب می‌کند (در ماه‌های تابستان هر روز و در سایر ماه‌ها یک روز در میان.)

دانلود ویدیو

این کاخ مانند قلعه ویندسور در اختیار دولت بریتانیا است. برخلاف کاخ ساندرینگه، دژ بالمرال، این جزء ویژگی‌های شخصی پادشاه نیست. بسیاری از محتویات کاخ باکینگهام، قلعه ویندسور، کاخ کنزینگتون و کاخ سنت جیمز به کلکسیون سلطنتی مشهورند؛ آن‌ها برای پادشاه هستند، ولی عموم می‌توانند آن‌ها را در گالری ملکه نظاره کنند. برخلاف کاخ و قلعه، گالری همواره باز است و مجموعه‌ای از آیتم‌های در حال تغییر را نمایش می‌دهد. اتاق‌هایی که شامل گالری ملکه هستند در مکان کلیسای سابق قرار دارند. این کلیسا بر اثر یکی از هفت بمبی که در جنگ جهانی دوم بر سر کاخ فرود آمد نابود شد. از سال ۱۹۹۳، اتاق‌های دولتی کاخ در ماه‌های اوت و سپتامبر برای عموم باز است. پول حاصل از هزینه ورودی، صرف نوسازی قلعه ویندسور می‌شود که در سال ۱۹۹۲ در آتش سوخت و بسیاری از اتاق‌های دولتی آن نابود شد.

در ماه مه ۲۰۰۹، نمایندگان کمیته حسابرسی عمومی در پاسخ به درخواست ملکه مبنی بر اختصاص پول بیشتر برای تعمیر کاخ، عنوان کردند که برای به دست آوردن ۴ میلیون پوند پول بیشتر، لازم است که کاخ سالانه بیش از ۶۰ روز (روزهای فعلی) برای عموم باز باشد. اکنون دولت بریتانیا سالانه ۱۵ میلیون پوند را به نگهداری و تعمیر کاخ اختصاص می‌دهد.

مراسم ازدواج پرنسس دایانا

بنابراین کاخ باکینگهام، یک نماد و خانه سلطنت بریتانیا و یک نگارخانه هنری و جاذبه گردشگری است. در ورای نرده‌های طلایی و دروازه‌هایی که در سال ۱۹۱۱ به‌وسیله انجمن آثار هنری برومس‌گرو تکمیل شدند، محوطه معروف وب که در یک کتاب منتشر شده به‌وسیله کلکسیون سلطنتی به‌عنوان «ایده همه از کاخ» معرفی شده است، نه‌تنها خانه روزمره ملکه و شاهزاده فیلیپ است، بلکه محل اقامت شاهزاده اندرو، دوک یورک و شاهزاده ادوارد، ارل وسکس و سوفی، کنتس وسکس است. همچنین این کاخ محل اقامت مقامات خانواده سلطنتی و محل کار ۴۵۰ نفر نیز است.