نمایشگاه جنازه‌های ترسناک قدیسان

کلیسای کاتولیک معتقد است زمانی که جنازه‌ای در مدت زمانی که باید و شاید متلاشی و مضمحل نمی‌شود، نشانه‌ای از عنایت و رحمت خداوند است. زمانی که پیکر قدیسان و دیگر چهره‌های مقدس را از سردابه‌ای که در آن دفنشان کرده بودند بیرون کشیدند و دریافتند که جسد آنان کمتر از آنچه که انتظارش می‌رفت پوسیده است، به آنان لقب «فسادناپذیر» را دادند و با احتیاط تمام از آن‌ها نگهداری کردند؛ حتی زمانی که جسدها با روند معمول خود مضمحل می‌شدند هم این مراقبت تمام و کمال ادامه داشت.

در سراسر دنیا در کلیساها زیارتگاه‌هایی برای این قدیسان «فسادناپذیر» ساخته‌اند. ایتالیا، به‌عنوان مرکز قدرت روحانی پاپ و کلیسای کاتولیک، بیشترین تعداد این بناهای یادبود مخوف را دارد. بعضی از این جنازه‌ها هنوز سالم‌تر از دیگران باقی مانده‌اند.

آنا ماریای رستگار تایجی، سن‌کریسوگونو، رُم

در واقع آنا ماریای تایجی (هنوز) یک قدیسه‌ی واقعی نیست. او فعلاً توانسته مرحله‌ی اول فرآیند قدیسه شدن را پشت سر بگذارد؛ این مرحله آمرزش نام دارد. آنا در سال ۱۹۳۰ آمرزیده شد و عنوان «رستگار»ش هم از همین جا نشأت می‌گیرد.

آنا ماریا راهب بود و در اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزدهم می‌زیست. او در زمان حیاتش از دنیا کناره گرفت و بارها الهاماتی درباره‌ی آینده داشت. پس از مرگش در ۱۸۳۷، جسد زوال‌ناپذیرش به‌عنوان نمادی از قداستش در جاهای مختلف به نمایش درآمد. البته در حال حاضر، این فاسد نشدن طبیعی نیست، چون آن را با موم بازسازی کرده‌اند.

سنت کارلو داسِزه، سن فرانسسکو دیاسی اریپا گرانده، رُم

جسد راهب فرانسیسی و قرن هفدهمی، سنت کارلو داسِزه، نیز امروزه با موم نگه‌داری می‌شود. اما این ضمیمه به‌تازگی به جسد اضافه شده است.

سنت کارلو در واقع آن‌قدرها هم در زندگی‌اش آدم‌ جذابی نبود. او راهبی معمولی بود، ولو اینکه به خاطر باغبانی و مهارتش در نوشتن شهره بود. مصون ماندن جسد او در طول سال‌ها بود که باعث شد در سال ۱۸۸۲ آمرزیده شود، بیش از دویست سال پس از مرگش در ۱۶۷۰. او در ۱۹۵۹ تقدیس شد و آخرین مرحله برای دست یافتن به قدوسیت را گذرانید.

سنت فرانسِسکا رُمانا، سانتا ماریا نوآ، رُم

سنت فرانسسکا رُمانا بیوه‌ای در قرن چهارده هجری بود و در یک صومعه به حیات خود پایان داد. او علی‌الظاهر الهام‌هایی از قدیسان و جهنم داشت و می‌توانست در تاریکی ببیند. به‌طریقی، همین کافی بود تا این زن بدل به قدیسه‌ی ماشین‌سوارانشود.

با اینکه جسد او پس از گذشت سال‌ها فسادناپذیر باقی مانده بود، اکنون فقط اسکلت او برجا مانده است و برای نمایش لباسی بر آن پوشانده‌اند.

سنت ویکتوریا، سانتا ماریا دِلا ویتوریا، رُم

سنت ویکتوریا یکی از قدیمی‌ترین قدیسه‌هایی با پیکر فاسد نشده است. علی‌الظاهر او زنی رُمی در قرن سوم پس از میلاد بود که به‌همراه خواهرش آناتولیا حاضر نشد با خواستگاران کافرش ازدواج کند.

سنت ویکتوریا نه یک قدیسه‌ی فسادناپذیر حقیقی، بلکه بیشتر به‌صورت غیابی است. پس از مرگ این دو خواهر، مسیحیان این دو را تکریم و ستایش کردند. سپس استخوان‌هایشان به‌عنوان آثار باستانی در منطقه‌ی مدیترانه پراکنده شدند. سرانجام، بزرگترین مجموعه‌ی باقی‌مانده‌های این قدیسه جمع‌آوری و در این تمثال مومی وحشتناک قرار داده شد.

بازوی سنت فرانسیس خاویر، ایل گِسو، رُم

جعبه‌های اشیای متبرک معمولا همچون شکلی دارند.

این یکی نیز در واقع پلی میان دو آیین است؛ ساعد فسادناپذیر سنت فرانسیس خاویر. او یک مبلغ مذهبی اهل اسپانیا در قرن شانزدهم بود که تمام امپراتوری پرتغال را گشت تا کلیسا بسازد و بومیان هند، ژاپن و چین را به دین مسیحیت بشارت دهد. جسد سنت فراسیس خاویر پس از مرگ او در ۱۵۵۲ در چین به شهر گوا در هند منتقل شد و بخش زیادی از جسد او هنوز دست نخورده است و در آنجا نگهداری می‌شود. با این همه، ساعد او به سفرش ادامه داد اکنون در شهر رُم واقع است.

سنت پیوس پنجم، سانتا ماریا ماگیوره، رُم

پیوس پنجم، پیش از آن‌که قدیس شود، مدت کوتاهی پاپ بود. او در دوره‌ی کوتاه حکمرانی‌اش از ۱۵۶۶ تا زمان مرگش در ۱۵۷۲، برخی از مهم‌ترین کرسی‌ها در ایتالیای رنسانس را اشغال کرد.

مراسم متبرک کردن جنازه‌ی او حدود یک قرن بعد بسیار پرشکوه بود و یکی از بخش‌های تجملاتی این مراسم آرامگاهی جدید و مجلل برای این قدیس ایتالیایی بود. هنگامی که بنا بود جسد او را از قبر قدیمی به آرامگاه جدیدش منتقل کنند، دریافتند که پیکر مرده‌ی این نیمه‌قدیس تقریبا دست‌نخورده مانده است. البته محل دفن ‌جدید او همچون محل قبلی با جسدش مهربان نبود و متولیان ناگزیر پیکره‌ی او را با فلز اندودند تا از فساد مصون بماند.

سنت روبرت بلارماین، سانتینازیو دی لویولا در کامپو مارزیو، رُم

 بدن فسادناپذیر سنت روبرت بلارماین را نیز از زمانی که در اینجا آرمیده با فلز پوشیانیده‌اند تا ظاهر بدن تباه‌ناشدنی او را حفظ کنند.

سنت روبرت کشیشی والامقام و همچنین دانشمندی در قرن شانزدهم بود. او را غالبا به‌عنوان راهبی می‌شناسند که برای نخستین بار به مفاهیم علمی و الهیاتی تئوری خورشید‌محوری گالیله اشاره کرد که بر اساس آن زمین به دور ‌خورشید می‌گردد و نه برعکس.

سنت سِسیلیا در تراستِوِره، رُم

سنت سِسیلیا قدیسه‌ی فسادناپذیر اصیلی است. بر اساس افسانه‌ها، او نجیب‌زاده‌ای رُمی در قرن دوم میلادی بود که خود را وقف مسیحیت کرد و آن‌قدر زنده ماند که پیش از آن که گردن زده شود به مردم بگوید که خانه‌اش را بدل به یک کلیسا کنند.

بر اساس گفته‌ها، هنگامی که در سال ۱۵۹۹، ۱۴۰۰ سال پس از مرگش، در مقبره‌اش را گشودند او را طوری یافتند که انگاری خوابیده است. جسد او، پس از آن که از محیطی که در آن بود بیرونش آوردند، سریع شروع به پوسیدن کرد. این کلیسا هیچ ترسی از این قضیه به دل راه نداد،‌ چراکه مدلی مرمرین از جسد او ساخته بود تا در معرض دید عموم قرار دهد. در واقع، پس از کشف جسد فاسد نشده‌ی این قدیسه بود که موج بررسی جنازه‌های مسیحیان دوران باستان آغاز شد.

سنت جیووانی داتریورا سانتا ماریا، سانتا ماریا در آراکوئِلی، رُم

جسد سنت جیووانی داتریورا نیز مثل بسیاری دیگر از قدیسان برای محافظت با فلز پوشانیده شده است.

او مبلغی در قرن هجده بود و بنا داشت آیین مسیحیت را در چین گسترش دهد. به‌مدت پانزده سال او کافران را با آموزه‌های مسیح تعلیم داد. در نهایت محلی‌ها تصمیم گرفتند که چندان هم طرفدار مذهب کاتولیک نیستند. آنان جیووانی و مریدانش را شکنجه دادند و در نهایت خفه کردند.