زندگی نامه و کارنامه هنری مجسمه‌ ساز: مارک دی سورو ‏

مارک دی سورو مجسمه‌ساز قهار امریکایی در زمان آغاز طراحی پارک مجسمه سقراط در منهتن ۵۳ سال داشت و از اعضای با سابقه جنبش عمومی هنر در امریکا به شمار ‏می‌رفت. او پیش‌تر در سال‌های دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در چندین نمایشگاه مجسمه‌ درون شهری در شهرهای ‏سینسیناتی، هوستون و گرند رپیدز ایالاتمتحده شرکت کرده بود و پس از آن چندین اثر هنری دیگر را به شکل ‏انفرادی در دیگر شهرهای ایالات‌متحده و اروپا به نمایش گذاشته بود.

در سال ۱۹۸۰ مارک دی سورو مشغول کار ‏کردن روی نمای بیرونی یک استودیو در منطقه (‏Long Island City‏) شهر نیویورک سیتی بود که در این حین ایده استفاده از فضای حاشیه رودخانه برای طراحی مناظر شهری به ذهن او خطور کرد.‏

 مارک سورو در سال ۱۹۸۶ توانست فضای حاشیه رودخانه‌ در شهر نیویورک سیتی را به ازای مبلغ سالانه ‏یک دلار از شهرداری اجاره کند. پس‌ازآن او با استخدام کردن اعضای بنیاد آتنا، موسسه‌ای هنری که ‏خودش یک دهه قبل تاسیس کرده بود، حاشیه رودخانه شهر را کاملا تمیز کرد و کار اصلاح و پرورش دوباره ‏فضای سبز آن را به پایان رساند. سرانجام در پاییز سال ۱۹۸۶ پارک مجسمه تازه تاسیس سقراط میزبان اولین ‏نمایشگاه عمومی‌ مارک دی سورو بود. در این نمایشگاه آثار هنری برجسته ای از هنرمندان مجسمه‌ساز ‏صاحب نام مانند ویتو آکونسی، بیل بوخن و مری بوخن، رزماری کاستورو، خود مارک دی سورو و چند ‏هنرمند دیگر به نمایش گذاشته شد.‏

پارک مجسمه نیویورک سیتی یکی از مکان‌هایی است که در کتاب (‏Mark di Suvero‏) درباره فضا و ‏شرایط طراحی آن توضیحات کاملی ارایه شده است. در پاییز سال ۲۰۱۵ مرکز هنری استورم کینگ ‏‏(‏Storm King‏) این کتاب را به همراه سری کتاب‌های (‏DelMonico‏) منتشر کرد. این کتاب ‏اولین اثر مکتوبی است که تمام آثار هنری مارک سورو را موردبررسی قرار می‌دهد و بخش‌های مهمی از زندگی ‏حرفه‌ای او را بازکاوی می‌کند. برای مثال تعهد مارک سورو به حوزه هنر عمومی و آثار تجسمی این هنرمند ‏در سطح شهرهای مختلف و ارتباط وی با مرکزی هنری استورم کینگ و شهرداری نیویورک و همکاری‌اش با ‏ریچارد بلامی، در این کتاب مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. همچنین مصاحبه‌ای‌ جالب با یکی از ‏همکاران مجسمه‌ساز سورو به نام اورسولا فون ریدینگزوارد (‏Ursula von Rydingsvard‎‏) و گلچینی از ‏عکس‌های زیبای آثار مارک سورو در کتاب یادشده گنجانده شده است.‏

مارک سورو در سال ۱۹۳۳ میلادی در شهر شانگهای چین به دنیا آمد. پدر او کارمند نیروی دریایی امریکا بود ‏و با آغاز جنگ جهانی دوم به همراه خانواده‌اش به شهر سان‌فرانسیسکوی امریکا مهاجرت کرد. مارک در سال ‏‏۱۹۵۷ از دانشگاه برکلی کالیفرنیا فارغ‌التحصیل شد و مدرک کارشناسی‌اش را در رشته فلسفه از این دانشگاه ‏اخذ کرد. او سپس بلافاصله به شهر نیویورک سیتی نقل‌مکان کرد و پس از دو سال کار کردن در این شهر ‏توانست در مرکز شهر و خیابان ۱۹۵ فرانت استریت ساکن شود. مارک در محل سکونت جدیدش با ‏شخصیت‌های برجسته‌ای مانند رابرت ایندیانای هنرپیشه، السوورت کِلی نقاش و مجسمه‌ساز، اگنس مارتین ‏نقاش انتزاعی، جاسپر جانز نقاش و رابرت روشِنبرگ نقاش و طراح گرافیک همسایه شده بود.‏

دی سورو اولین مجسمه‌ها و آثار تجسمی‌اش مانند ایندیانا و روشنبرگ را از لوازم خرده‌ریز و بی ارزشی که هنگام قدم زدن در خیابان‌های شهر پیدا می‌کرد ساخته بود. او با استفاده از وسایلی مانند تیر و ‏تخته چوبی، طناب، زنجیر و فلزات آثار تجسمی دینامیک و جالبی را خلق می‌کرد که به لحاظ نشاط و ‏سرزندگی با نقاشی هنرمندان مکتب هیجان‌نمایی انتزاعی همخوانی داشتند.

در ‏پاییز سال ۱۹۶۰ مارک سورو در اولین نمایشگاه گالری سبز ریچارد بلامی امریکا از سه اثر بزرگ خویش به نام‌های ‏‏(‏Hankchampion‏) و (‏Che Farò Senza Eurydice‏) و (‏Barrel‏)  رونمایی کرد. این آثار بدون ‏فوت وقت از سوی منتقدین و سایر هنرپیشگان امریکایی مورد تحسین قرار گرفتند و مارک سورو در کسوت یک ‏مجسمه‌ساز بزرگ به جامعه هنر معرفی شد.‏

نمایشگاه گالری سبز می‌توانست به نقطه عطفی در زندگی مارک سورو تبدیل شود، اما با حادثه‌ای که برای ‏وی اتفاق افتاد نزدیک بود که اصلا این نمایشگاه برگزار نشود. قضیه از این قرار بود که پس از برگزاری اولین دوره نمایشگاه گالری سبز در ‏سال ۱۹۶۰ و با فرارسیدن بهار سال ۱۹۶۱ مارک سورو درحالی‌که مشغول کار کردن روی یک پروژه ‏ساخت‌وساز بود که هیچ ارتباطی هم با حرفه او نداشت، تصادف وحشتناکی کرد و هر دو پایش فلج شد. پس ‏از این سانحه تلخ، هِنری برادر او به‌اتفاق چند تن دیگر از دوستانش به وی کمک کردند تا پروژه‌اش را برای ‏نمایشگاه گرین گالری آماده کند.

اما پس از این حادثه تلخ مارک سورو نه تنها از پا ننشت، بلکه به این فکر افتاد که روش‌هایی را برای خلق ‏آثار هنری‌اش پیدا کند که صرفا نیازمند نیروی جسمانی او نباشند. در طول سال‌های بعد مارک همچنان به ‏ساختن مجسمه از اشیای بی ارزش ادامه می‌داد اما در کنار آن مهارت‌هایی مانند جوشکاری، کار کردن با ‏جرثقیل و سایر دستگاه ها را یاد گرفت. در سال‌های پایانی دهه ۱۹۶۰ او مشغول کار کردن روی مجسمه ‏بزرگی بود که بیشتر قسمت‌های آن منحصرا از تیرهای فولادی ساخته شده بود. او در پایان توانست مجسمه‌ای را خلق ‌کند که متناسب با معماری یک شهر بزرگ و نوین مانند نیویورک سیتی بود.‏

همانند سایر جاذبه‌های شهر نیویورک سیتی، مجسمه‌ها و آثار تجسمی مارک دی سورو فرصت‌های زیادی ‏برای تعامل شهروندان پدید می‌آورد. مارک در کنار برخی از کارهای اولیه‌اش نیمکت و تاب قرار می‌داد تا ‏بازدیدکنندگان ترغیب شوند و علاوه بر تماشای مجسمه‌ها نزدیک‌تر بروند و آن‌ها را لمس کنند. الیزابت بیکر سردبیر ماهنامه هنر در امریکا در یکی از مقالاتش به این موضوع اشاره کرده ‏و نوشته است: «این نیمکت‌ها به شکل خوبی در اطراف مجسمه‌ها تعبیه شده بودند و چشم‌انداز بسیار زیبایی به روی ‏سایر آثار هنری داشتند.»

در حقیقت مارک سورو تلاش می‌کرد که تا حد ممکن آثارش را در دسترس مردم ‏قرار دهد تا حتی آن دسته از شهروندانی که به موزه و نمایشگاه نمی‌روند بتوانند از نزدیک آثارش را ببینند.‏

دی سورو در سال ۱۹۷۱ به سبب دو مرتبه اعتراض کردن به جنگ ویتنام و مخالفت علنی با آن مجبور شد که ایالات‌متحده را ترک کند. او مدتی در شهر ونیز ایتالیا و سپس در آیندهوون هلند ‏اقامت گزید و در سال ۱۹۷۲ اولین نمایشگاه درون‌شهری‌اش را در آیندهوون برگزار کرد. در پاییز سال ۱۹۷۲ ‏مارک به شهر شلون-سور-سون فرانسه کوچ کرد و در آنجا پس از توافق کردن با یک شرکت جرثقیلی و ‏یک شرکت تولید صنایع فولادی، شش مجسمه بسیار بزرگ دیگر را در فرانسه طراحی نمود.

در خلال سال‌های ۱۹۷۲ ‏تا ۱۹۷۴ مارک سورو آثارش را در فضاهای عمومی شهر شلون-سور-سون به نمایش گذاشت و در آخر یکی از ‏مجسمه‌هایش را به شهر هدیه کرد. شهروندان شلون-سور-سون به انتخاب خود مجسمه (‏Ange des ‎Orages‏) اثر سال ۱۹۷۳ را برای شهرشان برگزیدند.

در سال ۱۹۷۵ چند نمونه دیگر از مجسمه‌های ‏مارک دی سورو در باغ ملی (‏Tuileries‏) شهر پاریس به نمایش گذاشته شد. بالاخره در همین سال بود که از سورو برای شرکت کردن در یک نمایشگاه درون‌شهری و یک نمایشگاه بزرگ هنری در موزه ‏ویتنی نیویورک دعوت به عمل آمد و اینمجسمه‌ساز معروف به میهنش بازگشت.   ‏