جابوکا، جزیره ای با خاصیت مغناطیسی

جزیره‌ جابوکا به همراه جزیره‌ براسنیک (Brusnik)، دو جزیره‌ کرواسی هستند که منشا کاملا آتشفشانی دارند. بخشی از دریاچه‌ پلاگروزا (Palagruza) واقع در دریای آدریاتیک نیز آتشفشانی است. این سه جزیره در کنار هم «مثلث آتشفشانی آدریاتیک» را تشکیل می‌دهند.

براسنیک، جابوکا، بخش‌هایی از خلیج کومیسکا (Komiska) در جزیره‌ ویس و قسمت‌هایی از جزیره‌ پلاگروزا بر اثر فوران ماگما به دنبال تفکیک ابرقاره دوران پیشاتاریخ پانگه‌آ (Pangea)، بیش از ۲۰۰ میلیون سال پیش، شکل گرفته‌اند.

این جزیره به دلیل وجود کانی مگنتیت در صخره‌هایش خواص مغناطیسی دارد. این خاصیت موجب انحراف عقربه‌ قطب‌نماهای کشتی‌های عبوری از نزدیکی این جزیره می‌شود.

گرچه عده‌ای معتقدند کشتی‌ها به دلیل وجود خاصیت مغناطیسی از رفتن به نزدیکی این جزیره اجتناب می‌کنند، اما حقیقت این است که این جزیره با فاصله‌ نسبتا زیادی از مسیرهای دریایی قرار گرفته است. بجز آنهایی که مقصدشان این جزیره است، به ندرت قایق‌هایی در نزدیکی این جزیره دیده می‌شوند.

با این حال، رفتن به این جزیره کمی دشوار است. این جزیره که به تنهایی در آب‌های عمیق قرار گرفته، از همه طرف در معرض وزش باد قرار دارد و از آنجایی که کوچک‌ترین وزش باد، امواج سهمگینی را بر پهنه‌ دریای آزاد ایجاد می‌کند، سقوط نکردن از صخره‌های این جزیره‌ آتشفشانی نیاز به تخصص، مهارت و شانس زیادی دارد. خط ساحلی این جزیره برای لنگر انداختن مناسب نیست و هیچ خلیجی وجود ندارد که بتواند از قایق‌ها در برابر وزش باد محافظت کند. صخره‌های شیب‌دار جزیره برای ساخت پناهگاه مناسب نیستند و آب‌های اطراف، بیش از ۲۰۰ متر عمق دارند و عملا لنگر انداختن در آن امکان‌پذیر نیست. علاوه بر اینها، صخره‌ها لغزنده و بدون برآمدگی‌های طبیعی هستند، در نتیجه امکان بستن قایق‌ها نیز وجود ندارد.

با این وجود، دریایی که این جزیره را احاطه می‌کند مکان مناسب و ایده‌آلی برای صید انواع ماهی است و این ویژگی، ماهیگیران شجاع را به سوی این جزیره می‌کشاند.

تعداد محدودی از گونه‌های مختلف گیاهان و جانوران نیز با آب و هوای این جزیره سازگاری یافته‌اند؛ گونه‌های بومی نظیر گل گندم که با نام‌های Centaurea jabukensis و Centaurea crithmifolia نیز شناخته می‌شود و گونه‌ای مارمولک سیاه به نام Lacerta fiumana pomoensis. در حدود ۵۰ سال پیش، این جزیره محل رشد گونه‌ای بومی از میخک قرنفلی بوده که امروزه از بین رفته است.

در سال ۱۹۵۸، این مکان به عنوان یکی از جلوه‌های دیدنی زمین‌شناسی طبیعی معرفی شده است.