زاغه‌های مهماتِ استتار شده‌ی کشور سوئیس
سوئیس به لحاظ سیاسی، کشوری بی‌طرف است؛ با این حال از ارتشی قدرتمند برخوردار است. سرتاسر رشته‌کوه‌های آلپ، پوشیده از تاسیسات نظامی است و زاغه‌های مهمات به طوری مخفی هستند که در قلب طبیعت ادغام شده‌اند. بعضی از این زاغه‌ها در قالب تخته‌سنگ بزرگ و بعضی دیگر نیز در قالب خانه‌های ویلایی و اسطبل استتار شده‌اند که به هنگام بروز خطر، به راحتی قابل دسترسی باشند. این زاغه‌ها دارای توپ‌های جنگی و مسلسل‌های سنگینی است که می‌تواند هرگونه ارتشی را با خاک یکسان کند.
مقاله‌ی مرتبط:
غارهای بزرگی در دل کوه‌ها ایجاد شده‌اند که نقش آشیانه‌ی هواپیما را ایفا می‌کنند. تمامی پل‌ها، تونل‌ها، جاده‌ها و خطوط راه‌آهنِ اصلی، طوری طراحی و بمب‌گذاری شده‌اند که بتوان برای جلوگیری از حمله‌ی دشمن، منفجرشان کرد. بزرگراه‌ها نیز می‌توانند با جابجایی سریعِ تقاطع غیرهمسطح، تغییر کاربری داده و به باند فرودگاه تبدیل شوند.
سوئیس در هر خانه، موسسه و بیمارستانی، پناهگاه ضد بارش رادیواکتیو و اتمی دارد که در کنار ۳۰۰ هزار زاغه‌ی مهمات و ۵۱۰۰ پناهگاه عمومی، می‌تواند کل جمعیت این کشور را در صورت لزوم پناه دهد. کشور سوئیس همچنین یکی از بزرگترین سرانه‌های ارتش دنیا را با ۲۰۰ هزار پرسنل فعال و ۳.۶ میلیون نفر آماده به خدمت در دست دارد. هر شهروند مردِ زیر ۳۴ سال (در برخی مواقع زیر ۵۰ سال)، یک سرباز ذخیره محسوب می‌شود. همچنین این اجازه به سربازها داده شده که سلاح‌های خود را به خانه ببرند. هر کشوری که قصد حمله به سوئیس را داشته باشد، با کشوری تا بُن دندان مسلح، روبرو خواهد شد!
جان مک فی نویسنده‌ی تحسین‌شده‌ی نیویورکی، در کتاب خود، سنگر ملی (La Place de la Concorde Suisse) که در سال ۱۹۸۴ به چاپ رسید، از یک افسر سوئیسی چنین یاد می کند:
سوئیس ارتشی ندارد؛ کشور سوئیس خودش ارتش است.
ارتش قویِ شهری سوئیس به بی‌طرفی این کشور و نیز حفظ آن از هرگونه تجاوز به مرزهای این کشور توسط کشورهای همسایه، کمک شایانی کرده است. سوئیس طی ۲۰۰ سال اخیر درگیر هیچ‌گونه جنگی نبوده است.
مستحکم‌سازی مناطق آلپی سوئیس از دهه‌ی ۸۰ قرن نوزدهم شروع شد. این قلعه‌ها و سنگرها طی جنگ‌جهانی و جنگ سرد، قوی‌تر و مدرن‌تر شدند. اما اکنون که سوئیس کشوری بی‌طرف بوده و نیز هیچ‌گونه خطری مرزهای این کشور را تهدید نمی‌کند، بیشتر زاغه‌ها خالی بوده و بسیاری دیگر نیز رو به خرابی هستند. بعضی از این زاغه‌ها تبدیل به پناهگاهی برای بی‌خانمان‌ها و بعضی دیگر نیز تبدیل به مکان‌هایی نظیر موزه و هتل شده‌اند.
دولت سوئیس تصمیم به جمع‌آوری این زاغه‌ها داشت اما هزینه‌ی ۱ میلیارد دلاریِ از رده خارج کردن این تاسیسات بسیار بیشتر از هزینه‌ی حفظ آنها بود. در حالی که تصمیم‌گیری برای این موضوع هنوز هم روی میز است، احتمالا زاغه‌ها به حال خود رها شوند؛ چرا که میتوان از آنها استفاده‌ی پناهگاهی کرد. آنها می‌گویند:
بی‌طرف بودن، تضمینی برای در امان ماندن از حملات رادیواکتیویته نیست.
در سال ۱۹۷۸ قانونی وضع شد که طبق آن تمامی خانه‌ها بایستی دارای پناهگاه می‌بودند. اگر خانواده‌ای تصمیم بر عدم داشتن پناهگاه در خانه‌ی خود می‌گرفتند، باید هزینه‌ی ساخت یک پناهگاه عمومی را متقبل می‌شدند.
سوئیس تنها کشوری است که می‌تواند برای محافظت از جمعیت ۸ میلیونی‌اش، برای همه، پناهگاه فراهم کند.
در ادامه می‌توانید تصاویر بیشتری از این پناهگاه‌ها را ببینید:
دیدگاه