درخت جذامی، مالاوی

جذام یک بیماری قابل درمان است، اما کمتر از هفتاد سال پیش مردم از این بیماری می‌مردند. بعد از پایان قرن ۱۷ بیماری جذام نه تنها در کشورهای فقیر آفریقا و آسیا، بلکه در غرب اروپا نیز به یک مشکل جدی تبدیل شده بود. به دلیل عدم آشنایی با این بیماری، در دسترس نبودن درمان و آسیب‌هایی که بیماری به ظاهر فرد مبتلا وارد می‌کرد، فرد مبتلا از جامعه رانده می‌شد. افرادی که از این بیماری رنج می‌بردند از جامعه طرد، قرنطینه و حتی کشته می‌شدند.

در کشور مالاوی که در جنوب شرقی آفریقا قرار دارد، افرادی را که از بیماری جذام می‌مردند، به شیوه‌ی مناسبی دفن نمی‌کردند. مردم از ترس اینکه بیماری به زمین سرایت نکند، به جای دفن کردن اجساد، آن‌ها را در قبرستانی از درخت آویزان می‌کردند، یا دست و پای آن‌ها را می‌بستند و در درخت توخالی می‌انداختند تا بمیرند. در ۶۰ سال اخیر چنین اتفاقی از روستای لیوونده گزارش شده است.

طبق یک داستان، نه نفر از افراد یک قبیله‌ی محلی به جذام مبتلا شدند. به منظور جلوگیری از شیوع این بیماری، این افراد دستگیر شدند؛ دست و پایشان را بستند و داخل یک درخت بزرگ بائوباب در دامنه‌ی تپه‌ی چینگونی  انداختند تا بمیرند. در حال حاضر این درخت که با نام «درخت جذامی» شناخته می‌شود، علیرغم این‌ که به یک طرف خم شده و تنه‌اش آسیب دیده، هنوز هم سر پا باقی مانده است. روی تنه‌ی این درخت دست نوشته‌ای است که می‌گوید:

قبر کسانی که در گذشته از بیماری جذام رنج می‌بردند.

شما هنوز هم می‌توانید به داخل درخت توخالی نگاه کنید و جمجمه و اسکلت‌هایی که ته آن هستند را ببینید.