میدان تایمز نیویورک و رازهای آن

بوق‌های سرسام‌آور، بچه‌ها با لباس‌های شخصیت محبوب «المو» (Elmo) و سایر شخصیت‌های کارتون‌های دیزنی، گردشگران دوربین به دست و خانم‌های ژست گرفته برای فرصت‌های عکس گرفتن در محل‌های عبور عابر پیاده در این محل تنها بخشی از ویژگی‌هایی ست که میدان تایمز را به عنوان معروف‌ترین معبر جهان معرفی کرده است و به لطف قرار گرفتن در مرکز خرید شهر نیویورک یعنی «منهتن» به عنوان یکی از گذرگاه‌های اصلی شهری برای جابه‌جایی میلیون‌ها انسان که چه بخواهند چه نخواهند باید از آن عبور کنند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این میدان به یکی از محبوب‌ترین مکان‌های جهان در اینستاگرام تبدیل شده است، حتی با توجه به این که بسیاری رفتن به این مکان را در نظر ندارند و تصادفی از آن رد می‌شوند، اما رفتن به این میدان به یکی از پر اهمیت‌ترین کارهای قابل انجام در نیویورک برآورد شده است به ویژه اگر فرد به عنوان گردشگر وارد نیویورک شده است؛ اما با وجود همه این ویژگی‌ها و هرج و مرج دیوانه­وار و ایجاد هراس از مکان‌های بسته، میدان تایمز یکی از جذاب‌ترین مکان‌های شهر محسوب می‌شود که پر از تاریخ‌های نهان و جزئیات فراموش‌نشدنی است. در اینجا چند واقعیت در مورد پرترافیک‌ترین منطقه شهر نیویورک آورده شده که ممکن است شما را شگفت‌زده کند.

ساختمان قرارگرفته در گوشه میدان تایمز برای مراسم پرتاب توپ در لحظه تحویل سال نو میلادی شناخته می‌شود اما در واقع، چیزی بیش از این است. این ساختمان در اصل به عنوان ستاد نشریه نیویورک تایمز در ۱۹۰۴ میلادی (۱۲۸۲ شمسی) ساخته شده بود آن‌هم زمانی که این منطقه توسعه پیدا نکرده بود. برادران «لهمان»(Lehman) این ساختمان را در سال ۱۹۹۵ میلادی (۱۳۷۳ شمسی) خریداری کرده و آن را به بیلبورد بزرگ تبلیغاتی امروزی تبدیل کرده‌اند. املاک «جیمزتاون» (Jamestown) که ۳ طبقه اول و طبقه آخر را اجاره کرده و توپ مراسم سال نو در طول سال در این طبقات نگهداری می‌شود، در حال حاضر صاحب این ساختمان است. اکثر طبقات خالی و پوشیده از دیوارنوشته‌ها و فرسوده است، اما بیلبوردها نصب شده روی این ساختمان خالی از سکنه، سالیانه ۲۳ میلیون دلار درآمد تولید می‌کنند.

منطقه‌ای که ما آن را به عنوان میدان تایمز می‌شناسیم تا زمانی که نشریه تایمز ستادش را در سال ۱۹۰۴ میلادی (۱۲۸۲ شمسی) به آنجا منتقل کرد میدان «لانگاکر»(Longacre) خوانده می‌شد که آن‌ها این ساختمان را در سال ۱۹۱۳ میلادی (۱۲۹۱ شمسی) بزرگ‌تر کردند. برخلاف نامش، این مکان اصلاً یک میدان نیست و هرکسی که این مکان را دیده، می‌داند که این میدان در واقع یک مثلث است چرا که تئاتر «برادوی» (Broadway) این مربع را به صورت اریب قطع می‌کند.

شما هرگز فکر نمی‌کردید که این میدانی که در حال حاضر کاملاً بازسازی شده و تغییرات زیادی به چشم خود دیده است در دهه‌های ۶۰، ۷۰، ۸۰ میلادی مرکزی برای فروش فیلم، شهرفرنگ‌ها و خانه‌هایی برای نمایش فیلم‌های مختلف بوده است و این مکان‌ها سرتاسر میدان تایمز را پر کرده بودند البته مصرف مواد و وقوع جرم در آن زمان در ای میدان بسیار بالا بود. آن زمان، نیویورک به خاطر تاکسی‌های زرد و رانندگان تاکسی خاصش، معروف بود و درست زمانی بود که هم گردشگران و هم افراد محلی از این ناحیه به دلیل اینکه یکی از خطرناک‌ترین محل‌های شهر محسوب می‌شد، دوری می‌کردند. در ۱۹۸۱ میلادی (۱۳۵۹ شمسی)، نشریه «رولینگ استون» (Rolling Stone)، خیابان ۴۲ غربی که به این میدان ختم می‌شود را «ناامن‌ترین محله در کل آمریکا» خواند.

این موضوع تقریباً غیرقابل توجه است، اما یک سری تجهیزات نصب شده به شکل مخفی که از قفسه آهنی ورودی مترو خارج شده است، وجود دارد. به محوطه مثلثی بین خیابان‌های «چهل و پنجم» و «چهل و ششم» و خیابان «برودوی» (Broadway) بروید و از نزدیک گوش کنید. هنرمندی ماکس نئوهانس (Max Neuhans) یک بافت لایه‌ای از صداها که در یک حلقه و به صورت ۲۴ ساعته در روز اجرا می‌شوند، ایجاد کرده است. این اتصالات به وسیله بنیاد «دیا» (Dia) نگهداری شده است که در پروژه‌ای به نام، «دیا بیکن» (Dia Beacon) در سایر نقاط شهر هم اتصالات و ابداعات هنری را ایجاد کرده است

دفعه بعدی که شما از ایستگاه مترو خیابان «چهل و دوم» میدان تایمز عبور می‌کنید، مطمئن باشد که نگاهی به آثار هنری دیواری هنرمندی به نام «روی لینخشتاین» ((Roy Lichtenstein)) می‌اندازید. یک هنرمند بومی نیویورکی، لینخشتاین کسی است که نقاشی‌هایش در گالری «موما» (MoMa) و موزه «مِت»(Met) نمایش داده می‌شود، به این شانس دست پیدا کرد که یک قطعه هنری در مکانی عمومی در ایستگاه مترو این میدان خلق کند. با الهام از کتاب‌های داستان­های مصور، این نقاشی یک قطار مربوط به زمان‌های قدیم را نمایش می‌دهد که در یک ایستگاه زیر زمینی حرکت می‌کند.

میدان تایمز از اوایل ۱۹۰۰ میلادی، مرکز حوزه تئاتر نیویورک بوده است، گرچه که تئاترها از آن زمان دچار پستی و بلندی‌های بسیاری شده‌اند. بسیاری از تئاترهای لوکس و زیبا در اوایل قرن بیستم تبدیل به کاخ‌های نمایش فیلم پس از دورانی معروف «افسردگی شدید» (Great Depression) تغییر کاربری داده شده یا خراب شدند، اما همچنان برخی مکان‌ها هستند که هنوز به عنوان بقایای تئاترهای باشکوه و مجلل قابل مشاهده‌اند، مانند تئاتر سابق «لویس مِی فِیر» (Loews MayFair) که هم اکنون به یک مغازه سوغاتی فروشی در خیابان «چهل و هفتم» و بزرگراه «هفتم» تبدیل شده است.

همه عکس به یادماندنی از یک سرباز در حال بوسیدن کودکی در دستان یک پرستار در میدان تایمز در پایان جنگ جهانی دوم می‌شناسند، اما هیچ‌کس واقعاً نمی‌دانند که افراد در عکس چه کسانی هستند. «آلفرد ایشنستادت» (Alfred Eisenstaedt)، عکاس مجله «لایف» (Life Magazine)، این تصویر فراموش‌نشدنی را گرفته است، اما او تنها عکاسی نبوده است که در آن روز عکاسی کرده است. هنوز، هویت اصلی این افراد به صورت یک راز حل نشده، باقی‌مانده است.

این کافه پنهان شده در یک خانه شهری بی‌نشان در خیابان «چهل و ششم غربی» با نام «کافه سنترال» (Centrale) یک پاتوق محبوب برای تئاترهای «برودوی» مانند «الساندرو نیولا»(Alessandro Nivola) است. اگرچه رستوران‌ها و کافه‌های مخفی بسیاری در نیویورک وجود دارد ولی این کافه تنها کافه مخفی در منطقه تئاترهای به شمار می‌رود و برای آزادی نظر و راحتی آن شناخته شده است.

اگر شما بعد از ساعات تاریکی از این محل عبور کنید، شما خواهید فهمید که آلودگی نوری در اینجا واقعی است. حتی پس از غروب خورشید، احساس سرزمین آفتابی جاودانه را دارد. در واقع، میدان تایمز بسیار نورانی است، به گونه‌ای که یکی از اندک نقاطی است که فضانوردان می‌توانند از فضای خارج از زمین به راحتی آن را تشخیص می‌دهند.