تور مجازی: تراس های برنج یوان یانگ؛ چین

در جنوبی‌ترین بخش کشور چین، در مرز میانمار، لائوس و ویتنام، استان یوان‌یانگ (دوازدهمین استان چین از لحاظ جمعیت) قرار گرفته است. بخش بزرگی از این استان را ارتفاعات کوهستانی تشکیل داده‌اند (بلندترین قله‌ی این ارتفاعات ۴,۷۴۰ هزار متر ارتفاع دارد)؛ با این‌حال، کمی به‌سمت بخش‌های جنوبی‌تر که پیش برویم، ارتفاعات کم‌کم جای خود را به تپه‌ها و دره‌هایی از زمین‌های بایر می‌دهند.

آب‌و‌هوای این بخش از کشور پهناور چین گرم و مرطوب است. آب‌وهوای تقریبا گرمسیری این منطقه باعث شده که پیشه بیشتر مردم محلی کشاورزی باشد؛ مردمی که بسیار هم در کار خود مهارت دارند. محصولاتی چون چای قرمز باکیفیت چینی، نی‌شکر، تنباکو و برنج در این ناحیه کشت می‌شود.

چای این منطقه به‌قدری خوش عطر و طعم است که نام این چای را به نام همان استانی که در آن کشت می‌شود یعنی «چای یوان‌یانگ» گذاشته‌اند. با وجود شهرت بسیار چای خوش عطر یوان‌یانگ، این برنج این منطقه است که سبب شهرت جهانی این استان شده است. علاوه بر مصرف غذایی از برنج‌ این استان، تراس‌های زیبای کشت برنج، یوان‌یانگ را به یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های توریستی چین تبدیل کرده‌اند. هیچ واژه‌ای نمی‌تواند به‌خوبی زیبایی این مزارع را به تصویر بکشد و البته نیازی هم به توصیف این زیبایی نیست، با تماشای تصاویر پانوراما می‌توانید خود شاهد این زیبایی باشید.

این اعتقاد وجود دارد که کشاورزی از حدود ۸۰۰۰ سال قبل از آسیا و به‌خصوص سرزمین چین شروع شده است. برخلاف زمین‌های مسطح که کاشت و داشت محصولات در آن‌ها بسیار آسان است، روستاییان این منطقه کوهستانی باید به‌اندازه‌ای خلاق می‌بودند تا بتوانند این‌گونه و به این زیبایی برای اهداف خود از این زمین‌های شیب‌دار بهره ببرند. 

این تراس‌ها در ارتفاع ۲۰۰ تا ۲۰۰۰ متری سطح دریا قرار گرفته‌اند و زمینی به وسعت ۲۰,۰۰۰ کیلومتر مربع را به خود اختصاص داده‌اند و در طول سالیان دراز، نسل به نسل، کم‌کم ساخته‌ شده‌اند و امروز به این شکل درآمده‌اند. ساخت چنین تراس‌هایی نه‌تنها زحمت فراوان بلکه دقت و توجه بسیاری را می‌طلبید؛ چراکه کوچک‌ترین اشتباهی می‌توانست به دیواره‌های ظریف تراس‌ها آسیب برساند.

کشت برنج در ماه فوریه آغاز می‌شود و تا ماه مارچ ادامه دارد و بهترین فصل برای بازدید از این تراس‌ها ماه نوامبر تا آوریل است. شکل ظاهری این تراس‌ها در گذر زمان، متناسب با فصول کشاورزی، دستخوش تغییراتی شده است.

علارغم زیبایی بی‌وصف این تراس‌ها، این استان میزبان گردشگران زیادی نیست. عدم وجود فرودگاه در نزدیکی این ناحیه، جاده‌های بد، مناطق کوهستانی با دسترسی سخت، همه و همه سبب شده تا بسیاری از افراد مشتاق به بازدید از این تراس‌ها نتوانند به این منطقه سفر داشته باشند. البته، خوشبختانه، همین مسئله سبب شده که این ناحیه این‌چنین زیبا و دست‌نخورده باقی بماند.