روزشمار: ۱۴ بهمن؛ کشف «بوینس آیرس» آرژانتین توسط «پدرو د مندوزا»

«بوینس آیرس» پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن است. این شهر در ساحل جنوبی «ریو دو لاپلاتا» و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر «ساکرامنتو» اروگوئه واقع شده است.

بوینس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیت‌های فرهنگی‌اش سرشناس است. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است که در آن بیشتر طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.

بوینس آیرس پس از درگیری‌های داخلی در قرن نوزدهم، در سال ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود. گاهی از این شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می‌کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز کند.

دریانورد اسپانیایی، «خوآن دیاز دسولیس» نخستین مرد اروپایی بود که در سال ۱۵۱۶، به ریودولاپلاتا رسید اما ماموریت وی در اثر حمله‌ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.

این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام «پدرو د مندوزا»، بنیانگذاری شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.

بیشتر حملات مردم بومی، ساکنان این ناحیه را به بیرون راند و در سال ۱۵۴۱ این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم و دائمی در سال ۱۵۸۰ از سوی «خوآن دگارای» صورت گرفت که از شهر آسانسیون که هم‌اکنون پایتخت پاراگوئه است، در کنار رود پارانا لنگر انداخت.

بسیاری از ساختمان‌های واقع‌شده در خیابان فلوریدا در هسته شهر بوینس آیرس، در سبک معماری آرت دکو و هنر نو ساخته شده‌اند.

از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون ۱۷ ام و ۱۸ ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا مالیات در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القای ناراحتی در میان «بندرنشینان» نسبت به مقامات اسپانیائی شود.

چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی‌ثباتی به سرعت محدودیت‌های تجاری را رفع کرد و بالاخره در اواخر سال‌های ۱۷۰۰ بوینس آیرس را به عنوان یک بندر آزاد اعلام کرد. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و «بندرنشینان» که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.

طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال ۱۸۰۶ و ۱۸۰۷ به بوینس آیرس حمله کردند اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. سرانجام در ۲۵ می سال ۱۸۱۰، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره‌ای بود و پس از بحث‌هایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانروای اسپانیایی را خلع کرده و یک دولت ایالتی تأسیس کردند. این تاریخ هم‌اکنون به عنوان یک تعطیل ملی جشن گرفته می‌شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال ۱۸۱۶ اعلام شد.

این شهر در قرن ۱۹ام، در دو مناسبت دچار محاصره‌های دریایی شد: اولی از سال ۱۸۳۸ تا ۱۸۴۰ به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال ۱۸۴۵ تا۱۸۴۸. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرت‌های بیگانه سر انجام از خواسته‌هایشان منصرف شدند.

احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه‌ها سرازیر می‌کرد، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتخت‌های اصلی اروپایی رقابت می‌کرد. مثلاً، «تئاترو کلون»، یکی از عالی‌ترین عرصه‌های اپرا در جهان بود. خیابان‌های اصلی این شهر در آن سال‌ها ساخته شدند و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمان‌های جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری تراموا در این شهر بود.

تئاتر کلون یکی از بزرگ‌ترین خانه‌های اپرای جهان است. در این اپرا گروه‌های متعدد ارکستر سمفونی و گروه‌های همخوانی وجود دارد. این شهر موزه‌های متعددی دارد که به تاریخ، هنرهای تجسمی، هنرهای نوین، هنرهای تزئینی، هنرهای عامه، هنر مقدس، هنرها و صنعتها، تئاتر و موسیقی عامه، و نیز خانه‌هایی محافظت شده از گردآوران هنری، نویسندگان، تدوینگران و هنرمندان، مربوط می‌شود. این مرکز ماوایی است برای کتابخانه‌های عمومی و انجمنهای فرهنگی و نیز بزرگ‌ترین محل تمرکز تئاترهای فعال در آمریکای لاتین.

این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه‌ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.

بوئنوس آیرس در ۱۱ دسامبر هر سال، «روز تانگو» سالانه برگزار می‌کند.

در سن تلمو، یکشنبه‌ها به نمایش‌های تانگو در خیابان‌ها و مرکز تجاری عتیقه‌جات در بازارهای اطراف میدان دورگو اختصاص می‌یابد. نمایش‌های تانگو را در موسساتی همچون «انبار ال وییخو» ریوروس می‌توان یافت.

حمل و نقل عمومی در بوینس آیرس

بیشتر ساکنان بوینس آیرس و حومه‌های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. ابداع بوینس آیرسی‌ها نوعی وسیله نقلیه گروهی «کلکتیوو» است که نزد عموم به نام «بوندی» خوانده می‌شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت ۲۱ تا ۲۷ مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوس‌های بزرگ‌تر عمومی در هر ساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می‌کنند.

مترو بوئنوس آیرس (که از لحاظ محلی «ال سابته» از ریشه «تراموا» به مفهوم «زیر زمینی» گفته می‌شود، یک سیستم گسترده است که دسترسی به نقاط مختلف شهر را میسر می‌کند. مترو شهر در سال ۱۹۱۳ افتتاح شد و قدیمی‌ترین سیستم تراموا در نیم کره جنوبی و در جهان اسپانیولی زبان می‌باشد.

خیابان‌های اصلی شهر عبارت‌اند از خیابان نهم ژولای (خولیو) به پهنای ۱۴۰ متر، خیابان ریواداویا با عرض بیش از ۳۵ متر، خیابان ریواداویا که پهن‌ترین خیابان ثبت شده قابل مقایسه با دیگر خیابان‌هاست.

ویدئوی زیر خیابان نهم ژولای (خولیو) را نشان می‌دهد و آن را با چهار باغ اصفهان و خیابان ولیعصر تهران مقایسه می‌کند:

دانلود ویدئو

تاکسی‌های سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابان‌ها پرسه می‌زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز هستند، بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس بگیرند. سرویس‌های ارزان‌قیمت کرایه‌ای کند که با نام «حلزون‌ها» شناخته می‌شوند، در سال‌های اخیر بیشتر رایج شده‌اند.

فرودگاه‌های بوینس آیرس

فرودگاه بین‌المللی بوینس آیرس، یا فرودگاه بین‌المللی وزارت راه و ترابری، در حومه ناحیه ازیزا واقع شده و اغلب صرفاً آن را «ازیزا» می‌نامند. فرودگاه پایگاه هوایی خورخه نیوبری در داخل محدوده شهر نزدیک رودخانه قرار داشته و بیشتر ترافیک داخلی دارد.

جاذبه‌های گردشگری بوینس آیرس

بوینس آیرس به دلایل خوبی پربازدیدترین شهر در جنوب آفریقا می باشد. بیش از ۴۰۰ سال است که این شهر برای زندگی فرهنگی برجسته و معماری تاثیر گرفته از اروپا معروف است. تانگو، این رقص حسی، در آرژانتین اختراع شد و بوینس آیرس مکان خوبی برای آموزش دادن یا به کمال رساندن این رقص است.

پورتو مادرو (Puerto Madero)

ساختمان‌های براق «ریو دلا پلاتا» در پورتو مادرو بزرگترین طرح توسعه شهری در پایتخت هستند. پورتو مادرو ، بندر اصلی بوینس آیرس در اواخر قرن نوزده بود، اما خیلی زود توسط کشتی‌های بزرگ منسوخ شد. این بندر، زمانی که تصمیم گرفته شد انبارهای قدیمی بزرگتر شوند، در سال ۱۹۸۹ سقوط کرد. ساختمان‌ها می‌توانند به عنوان استراحتگاه، رستوران، مغازه و کسب و کارهای دیگر مورد استفاده قرار گیرند. برای این که کمی ذوق در پروژه استفاده شود، همه خیابان‌های منطقه به یادبود زنان نامگذاری شده است. قدم زدن در میان پورتو مادرو، راهی عالی برای صرف یک بعدازظهر دلپذیر است.

موزه ملی هنرهای زیبای د بلاس (Museo Nacional de Bellas Artes)

موزه ملی هنرهای زیبا واقع در منطقه رکلتا، توسط گردشگران بسیاری تحسین می‌شود. برخی از آن‌ها به دلیل مجموعه کارهای فوق‌العاده‌ای از هنرمندان اروپایی و آرژانتینی این موزه را با موزه لوور مقایسه می‌کنند. این موزه در سال ۱۸۹۵ افتتاح شد و به محل فعلی خود نقل مکان کرد.

سالن تئاتر کولون (Teatro Colon)

سالن تئاتر کولون در سال ۱۹۰۸ با اجرای نمایش «آیدا» افتتاح شد، این سالن در بوینس آیرس توسط معماران سلسله‌ای طراحی شده است که سبک ساختار گزینش شده را توصیف می‌کند. سالن کولون با نزدیک به ۲۵۰۰ صندلی و جای ایستادن برای ۱۰۰۰ نفر تا اتمام خانه اپرای سیدنی در سال ۱۹۷۳، بزرگ‌ترین خانه اپرا در جهان بود و به عنوان یکی از جاذبه‌های توریستی برتر در بوینس آیرس باقی ماند.

باغ گیاه شناسی کارلوس تایس (Carlos Thays Botanical Garden)

«کارلوس تایس» یک هنرمند فرانسوی بود که در چهل سالگی به بوینس آیرس آمد، و در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، شروع به تغییر چهره این شهر کرد. تحت نظارت او بسیاری از پارک‌ها توسعه یافتند، و آن‌هایی که موجود بودند بازسازی شدند. اما باغ گیاه‌شناسی پروژه محبوب او بود. باغ گیاه‌شناسی در منطقه پالرمو در نزدیکی باغ وحش قرار دارد که محل نگهداری بیش از ۵۰۰۰۰ گونه گیاهی است. گردشگران می‌گویند این پارک راه بسیار خوبی برای فرار از شلوغی و فشار پایتخت است، چه با قدم زدن در مسیرهای پیچ در پیچ، یا فقط با نشستن روی نیمکت و مطالعه کردن.

ستون هرمی شکل سنگی (El Obelisco)

این ستون هرمی شکل یکی از جاذبه‌های دوست‌داشتنی است که با ۶۸ متر ارتفاع در بالای شهر قرار دارد. این اثر به عنوان گرامیداشت چهارصدمین سال تاسیس شهر ساخته شده بود و به عنوان پایتخت ملی و مکانی که در آن برای اولین بار پرچم آرژانتین برافراشته شد نامگذاری شد. در واقع پرچم برای اولین بار در سال ۱۸۱۲ در کلیسای «سنت نیکلاس د باری» که برای ساخت ستون هرمی شکل تخریب شد، افراشته شد. این افتخار بسیار بزرگی است که خیابان دخولیو ۹ با خیابان کورینتس هم تقاطع شده‌اند. گفته می‌شود که دخولیو ۹ وسیع‌ترین خیابان در جهان است و بعد از تاریخ ۱۸۱۶ که آرژانتین استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد، نامگذاری شد.

کافه ترتنی (Café Tortoni)

مسافرانی که به دنبال کسب تجربه در غذا خوردن هستند ممکن است بخواهند از کافه ترتنی ، قدیمی‌ترین و معروف‌ترین کافه آرژانتین دیدن کنند. این کافه در سال ۱۸۵۸ توسط یک فرانسوی افتتاح شد که به تقلید از یک نمونه پارسی بود و مکانی محبوب برای لذت بردن از قهوه یا تنقلات و همچنین صحبت دوستانه کردن با نویسندگان، نقاشان و هنرمندان دیگر است و همچنین مکان خوبی برای تماشای رقص تانگو که توسط افراد حرفه‌ای انجام می‌شود، است. این کافه در اونیدا د مایو قرار دارد و افراد گرسنه را با ساندویچ‌ها، استیک‌ها و دسرهایی که بیش از اندازه خوب به نظر می‌رسند، جذب می‌کند.

میدان درقو (Plaza Dorrego)

مسافرانی که یکشنبه در بوینس آیرس هستند، نمی‌خواهند بازارهای میدان درقو را از دست بدهند، به خصوص اگر برای عتیقه‌جات و چیزهای عجیب به آنجا آمده باشند. میدان درقو یکی از قدیمی‌ترین میدان‌های عمومی در بوینس آیرس است و در قرن ۱۸ زمانی که کشاورزان در روزهای یکشنبه واگن‌های پر از محصولاتشان را برای فروش به مردم محلی می‌آوردند، به عنوان بازار شناخته شد. بازارهای عتیقه‌جات کنونی در اوایل سال ۱۹۷۰ شروع به کار کردند. گردشگرانی که نمی‌توانند از بازارهای یکشنبه دیدن کنند، ممکن است از مناطق اطراف میدان از جمله سان تلمو مرکز عتیقه منطقه لذت ببرند. خریداران خسته می‌توانند در یک کافه در فضای باز استراحت و رقص تانگو را تماشا کنند.

کامینیتو (Caminito)

کامینیتو که به معنی «خیابان کوچک» است، همیشه یک خیابان نبود و در اصل یک رود بود. وقتی آب‌ها خشک شدند، مسیر خط آهن در بستر خشکی ساخته شد. وقتی خط آهن حذف شد، آنجا تبدیل به محل دفن زباله شد. اما امروز به عنوان رنگارنگ‌ترین خیابان بوینس آیرس در نظر گرفته می‌شود. این خیابان در محله لابوکا قرار دارد و مکان خوبی برای تماشای هنرمندان در محل کارشان و مشاهده آثار تکمیل‌شده آنها است. چندین موزه در امتداد خیابان واقع شده است.

گورستان رکلتا (Recoleta Cemetery)

رکلتا تنها یک گورستان معمولی نیست، اینجا مکانی است که نخبگان بوینس آیرس و آرژانتین از جمله رئیس جمهور سابق کشور، «اوا پرون» و حتی یکی از نوه‌های ناپلئون در آن دفن شده‌اند. این گورستان در سال ۱۸۲۲ ساخته شد و شامل ۴۵۰۰ طاق بالای سطح زمین است که ۹۴ تا از آنها به عنوان آثار تاریخی ملی اعلام شده‌اند. گورستان محل خوبی است برای مشاهده آرامگاه سنگ مرمری فوق‌العاده و بهترین مجسمه‌هایی که توسط هنرمندان برجسته ساخته شده‌اند. سی ان ان آن را جز ۱۰ گورستان زیبا در دنیا رتبه‌بندی کرده است.

میدان دمایو (Plaza De Mayo)

میدان دمایو از انقلاب ۱۸۱۰ که به استقلال منجر شد، دایر شد و تبدیل به نقطه کانونی زندگی سیاسی در آرژانتین شد. بسیاری از نشانه‌های مهم شهر از جمله شورای شهر در اطراف میدان قرار دارد. در مرکز میدان دمایو ، هرم می، قدیمی‌ترین اثر تاریخی ملی در بوینس آیرس قرار دارد. این میدان چهار گوش محلی است که مادران دمایو با نشانه‌ها و تصاویر فرزندانشان که در سال ۱۹۷۰ توسط دولت نظامی به اجبار ناپدید شدند، جمع می‌شوند.

در همین روز:

• کشف دریاچه ویکتوریا در آفریقای شرقی توسط «اسپک» جهان‌گرد انگلیسی (۱۸۶۰ میلادی)
• انتقال پایتخت استرالیا به کانبرا، شهری میان سیدنی و ملبورن طی نشستی در ملبورن (۱۸۹۹ میلادی)
• گشایش ترمینال گراند سنترال در نیویورک، آمریکا (۱۹۱۳ میلادی)
• پرواز هواپیمای اف-۱۶ فایتینگ فالکن برای اولین بار (۱۹۷۴ میلادی)
• روز جهانی تالاب‌ها
• روز قانون‌اساسی در فیلیپین
• روز جوانی در جمهوری آذربایجان
• روز گراندهاگ در آمریکا و کانادا
• روز مخترع در تایلند