انسان و میراث فرهنگی، دو عنصر جدا نشدنی از یکدیگر هستند که بحرانهای طبیعی هر دو را تهدید میکنند.
لرزه خیزی بالای بسیاری از مناطق جهان از جمله ایران واقعیتی مسلم است.
دستیابی به زندگی مطلوب برای مردم و توسعه پایدار کشور، در گرو حفظ جان و دارایی در برابر حوادث طبیعی خطرآفرین از جمله زلزله است.
حفظ جان و دارایی در برابر زلزله بهطور موثر، تنها از طریق به کارگیری یک برنامه همه جانبه و فراگیر مبتنی بر دانش مهندسی زلزله امکانپذیر است.
در این میان، کاهش خطرپذیری لرزهای در ساختمان موزهها میتواند شامل توسعه اصولی (خطراندیشانه)، بهسازی مستحدثات ضعیف موجود، کسب و حفظ آمادگی برای رویارویی مناسب با زلزلههای آینده (با فرض اینکه هر لحظه امکان زلزله وجود دارد)، لزوم طرح آمادگی برای بحران، و مدیریت بحران مبتنی بر سناریو است.
اولین عملی که باید در هنگام بحران انجام شود، این است که میزان آسیبپذیری در بحث اولویت انسان یا میراث فرهنگی و اهمیت آنها مشخص شود.
هنگامی که زلزله بم اتفاق افتاد؛ تلاشها برای نجات بم در دو محور نجات مردمی که زیرآوارها مانده بودند و ارگ بم شکل گرفت.
اما آنچه حادثه را از مقیاسهای ملی و منطقهای خارج ساخت، ثبت تعداد کشتهها و نابودی ارگ بم به عنوان یکی از بزرگترین بناهای خشتی جهان بود.
در مرحله نخست، آمادگی قبل از وقوع حادثه یکی از مهمترین موضوعاتی است که باید همواره مورد توجه قرار گیرد.
استحکامبخشی سازه و آمادهسازی آن برای مواجهه با هرنوع بلای طبیعی از جمله این موضوعها است.
مدیریت بحران از زمانی آغاز میشود که بحرانی آغاز شده است و باید از تخریب بیشتر جلوگیری شود. موضوعاتی از قبیل تثبیت اثر و جلب توجه جهانیان به موضوع میراث فرهنگی از جمله مهمترین برنامههای چنین مدیریتی است.
در آخر نیز مدیریت پس از بحران است که به بازسازی یا احیای اثر تخریب شده مربوط میشود.
دیدگاه