سفری مجازی به ایستر، جزیره‌ شگفتی‌ها در کشور شیلی

از همان لحظه‌ای که هر مسافری پا به فرودگاه محلی جزیره ایستر می‌گذارد، عاشق آن می‌شود. رنگ‌های گرم و زنده در سرتاسر این جزیره چنان حسی از سرزندگی و نشاط به هر فرد می‌بخشد که گویی پا به دنیای کارتونی پر رنگ و لعاب دیزنی گذاشته است. جزیره ایستر در کشور شیلی دورافتاده‌ترین محل قابل سکونت در کره‌ زمین است. این جزیره‌ کوچک که تنها ۱۶۴ کیلومتر مربع وسعت دارد، شماری از اسرار حل‌نشده‌ این کره‌ی خاکی و شگفت‌انگیزترین جاهای دیدنی شیلی را در دل خود جای داده است. اگر شرایط سفر مهیا نیست، با تور مجازی کجارو به این جزیره کوچک سفر کنید و با مجسمه‌های سنگی و فرازمینی آن آشنا شوید. 

جزیره ایستر به‌غیر از نام فعلی خود که «جاکوب رافووین» هلندی برای آن انتخاب کرده است، حداقل هشت اسم دیگر نیز دارد. یکی از این نام‌ها «Te Pito O Te Henua» به معنی «ناف جهان» و دیگری، «Mata Ki Te Rangi» به معنی «چشمان دوخته به آسمان» است. راپا نویی (Rapa Nui) هم نام دیگر این جزیره است. بومی‌های راپا نویی تنها در حدود ۴۰۰۰ نفر هستند و با وجود کم بودن در آمار، یکی از غنی‌ترین داستان‌های اساطیری جهان را دارند. علاوه بر این، اینجا تنها جزیره در کل منطقه‌ی «پلینزی» است که از یک زبان مکتوب و توسعه‌یافته بهره می‌برد و البته، نکته‌ای که نباید از خاطر برد، مهم‌ترین جاذبه‌ی گردشگری جزیره ایستر یا همان موآی‌ها است. موآی‌ها همان تندیس‌های معروف و غول‌پیکر جزیره ایستر  هستند. آن‌ها از جنس خاکستر آتشفشانی به‌شدت به‌هم‌فشرده ساخته شده‌اند؛ تا ۲۰ متر ارتفاع دارند؛ وزن هرکدام از آن‌ها بیشتر از ۲۰ تن است و روی‌هم‌رفته، ۹۹۷ تندیس موآی در جزیره ایستر وجود دارد.

_{تور مجازی  مجسمه های موآی در جزیره ایستر؛ شیلی}

فرصت تماشای خارق‌العاده‌ترین جاهای دیدنی جزیره ایستر به‌طور کامل نصیب همه‌ی گردشگران نمی‌شود؛ چراکه مسئولان پارک ملی «راپا نوی» مسیرهای مشخصی را برای گذر عموم در نظر گرفته‌اند. شاید تور مجازی جزیره ایستر بتواند گستردگی این «کارخانه‌‌ی عظیم مجسمه‌سازی» را که مواد اولیه‌اش را صخره‌های آتشفشانی تشکیل می‌دهند، به تماشاگران بنمایاند و پرده از اسرار جزیره ایستر بگشاید. 

هر نکته‌ای را که درباره‌ی هر تندیس موآی کشف کنید، نظریه‌های رمزآلود متعددی در ذهن‌تان نقش می‌بندد و اگر این اسرار را به‌عنوان یک کل واحد در نظر بگیرید، به‌یک‌باره پرده از راز بزرگ فرو خواهد افتاد. ناشناخته‌های حول این جزیره بسیار بیشتر از شناخته‌‌شده‌های آن هستند. پدیده‌هایی در این جزیره وجود دارند که نه‌تنها اهالی این منطقه، بلکه تمامی ساکنان بومی و غیربومی کشور و حتی کل دنیا آن‌ها را غیرعادی می‌پندارند.

سوالات بی‌پاسخ بسیاری درباره‌ی مجسمه‌های موآی وجود دارد. تنها موردی که به لطف آزمایش های تجربی «تور هایردال»، گردشگری معروف نروژی، پاسخب برای آن پیدا شده این است که با توجه به فناوری محدود و امکانات نه‌چندان پیشرفته‌ی آن زمان، مردم راپا نویی چگونه تخته‌سنگ‌هایی با این عظمت و سنگینی را به نقاط مختلف جزیره منتقل می‌کردند. این سوال، پاسخ بسیار ساده‌ای دارد: آن‌ها از ابزار سنگی و چوبی خاصی برای حمل سنگ‌ها از معدن استفاده می‌کردند. 

با این حال، دانشمندان هنوز هیچ توضیحی درباره‌ی هدف بومی‌ها از ساخت این مجسمه‌ها و اینکه آن‌ها چه کسی یا کسانی را به تصویر کشیده‌اند، پیدا نکرده‌اند.

برخلاف تصور خیلی‌ها، مجسمه‌های ایستاده‌ بسیاری در جزیره‌ی معروف ایستر وجود ندارد. بلکه، خیلی از آن‌ها به طرق مختلف و در بیشتر موارد، با صورت روی زمین افتاده بودند. برخی از موآی‌ها مورد ترمیم و بازسازی قرار گرفته‌اند و با استفاده از بتن روی سکوی سیمانی تونگاریکی، آناکنا، تاهای و آئو آکیوی محکم شده‌اند. مجسمه‌های پرهیبت دامنه‌های آتشفشان «رانو راراکه» مهم‌ترین تندیس‌های این جزیره هستند. اشکال سنگی غول‌پیکر جزیره ایستر در مراحل مختلف تکامل قرار دارند و بسیاری از آن‌ها نیمه‌کاره رها شده‌اند. آن‌ها تا شانه در زمین فرو رفته‌اند و گاهی نیز با دیواره‌های مخروطی شکل یک آتشفشان خاموش ادغام شده‌اند.

سرهای درازی که روی این مجسمه‌ها نصب شده‌اند، شباهت زیادی با سر انسان ندارند. «اریش فون دنیکن»، رمان‌نویس سوئیسی، نظریه‌ی جالبی دراین‌باره دارد. او می‌گوید در زمان‌های بسیار دور، سفینه‌ای فضایی در مدار کره‌ زمین دچار مشکل شد و موجودات فضایی مجبور شدند در این جزیره فرود بیایند. آن‌ها در حین تعمیر سفینه، خود را با مجسمه‌سازی و حکاکی چهره‌های یکدیگر روی سنگ‌ها سرگرم نگه می‌داشتند. به این خاطر است که مجسمه‌ها چهره‌هایی غیرانسانی دارند.

داستان فوق، فلسفه‌ یکی از نام‌گذاری‌های جزیره ایستر را هم فاش می‌کند: چشمان دوخته به آسمان. به‌محض اینکه سفینه‌ی فضایی تعمیر شد، مسافران فرازمینی این جزیره را ترک کردند و مجسمه‌هایی را از خود به یادگار گذاشتند که بسیاری از آن‌ها هنوز ناتمام‌اند. 

هلنا بلاواتسکی، فیلسوف و دانشمند علوم ماورایی اهل روسیه، بر این باور است که جزیره ایستر بخشی از کشور افسانه‌ای «لموریا» (Lemuria) است. نجات‌یافتگان قاره‌ی گم‌شده‌ی «آتلانتیس» نیز به‌همراه اهالی لموریا در این کشور زندگی می‌کردند و هر دو نژاد، قامتی به بلندی هفت الی ۱۸ متر داشتند. به همین خاطر، ساختن و نصب کردن این شمایل‌های غول‌پیکر برای آن‌ها کار سختی نبود.

هنوز یک معمای رازآلود، همچنان حل نشده باقی مانده است؛ چرا یکی از امپراتوران «اینکای باستانی» از چنین جزیره‌ی دور افتاده‌ای بازدید کرده است؟ کسی که به اینجا سفر کرده، یک امپراتور معمولی نبوده است. او امپراتوری بود که در دوران طلایی امپراتوری اینکا بر آن سرزمین حکمرانی می‌کرد و پدرش فردی بود که ماچو پیچو را بنا کرد؛ محلی که مهم‌ترین بنای تاریخی پرو به شمار می‌آید.

برای آنکه معمای جزیره ایستر را حل کنید، متون نگاشته شده به زبان باستانی مکتوب و منحصربه‌فردی که هنوز دانشمندان علوم جدید از آن سر در نیاورده‌اند را به‌همراه شمار زیادی از مردان پرنده‌ای رازآلود در نظر بگیرید. اکنون تکه‌های این پازل هزار تکه‌ی سربه‌مهر در کنار هم قرار گرفته‌اند. درست متوجه شدید. تمدنی غیر انسانی در این جزیره وجود داشت. این تمدن شاید متعلق به بیگانگان فضایی بود، شاید بازماندگان آتلانتیس در اینجا می‌زیستند یا شاید هم نیاکان اینکاها در اینجا ساکن بودند؛ مردمانی باستانی که راز آن‌ها فراتر از درک توسط علوم جدید است.

_{ارتفاع تندیس‌ها را با قد انسان مقایسه کنید}

درست است که تمدن جزیره ایستر ناپدید شده یا شاید به سیاره‌ی خود بازگشته‌اند. و باز هم درست است که آن‌ها به‌غیر از رازهای حل نشده‌ی بسیار، مدرکی دال بر حیات خود نیز برای انسان‌ها به‌جای گذاشته‌اند. زبان مکتوب، اسطوره‌ها و پیکره‌هایی غول‌پیکری که ساکنان اولیه‌ی آن هیچ اهمیتی به آن‌ها نمی‌دادند. هزاران جزیره‌ی مثل هم در جهان وجود دارد؛ اما هیچ‌کدام آن‌ها از چنین فرهنگ خاص و اسرارآمیزی برخوردار نیستند. کسی چه می‌داند؟ شاید شما بتوانید با تماشای تور مجازی جزیره ایستر و پانوراماهای هوایی آن پرده از راز معماهای حل نشده‌ی موآی‌ها بردارید.