شهرهایی که به سرعت زیر آب، در حال غرق شدن هستند

عکس‌های این مقاله توسط شان گالاگر، گرفته شده است.

این خبر، در ۲۵ جولای ۲۰۱۳ (۳ مرداد ۱۳۹۲) چاپ شده بود. در تاریخ ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷ (۱ دی ۱۳۹۶) این خبر با جزئیات بیشتر، به‌روزرسانی شد.

عکاس مستقر در پکن، شان گالاگر، به جاکارتا سفر کرد تا چالش‌های زندگی افراد این شهر را به تصویر بکشد.

وی می‌گوید:

این شهر، تاکنون، با سیل‌های تخریب‌کننده و زیادی از جمله و سال ۲۰۰۷ روبه‌رو بوده است که باعث کشته‌شدن ۵۰ نفر و نقل مکان ۳۰۰ هزار نفر شد. اما به نظر می‌رسد مشکلات، بیشتر و بدتر شده‌اند.

در حقیقت، این بحران، از زمانی که ما اولین بار این مجموعه عکس را چاپ کرده‌ایم، بسیار شدیدتر شده است. گزارش ویژه روزنامه نیویورک تایمز در تاریخ ۲۱ دسامبر ۲۰۱۷ (۳۰ آذر ۱۳۹۶)، توجهات را به‌سمت این بحران، جلب کرده است.

نیویورک تایمز می‌نویسد:

در حقیقت، جاکارتا، سریع‌تر از هر شهر بزرگ دیگری در سیاره زمین در حال غرق شدن است؛ حتی سریع‌تر از تغییرات آب و هوایی که در حال افزایش سطح دریا است. این سرعت که بسیار غیرواقعی به نظر می‌رسد، باعث بحران‌هایی چون معکوس‌شدن جریان به‌سمت بالادست رودخانه شده است. همچنین، باران‌های معمولی، مرتبا، حاشیه‌ها را در باتلاقی از گل فرو می‌برند و ساختمان‌ها، آهسته زیر زمین، توسط زمین بلعیده می‌شوند.

دلیلی اصلی این پدیده، حفر چاه‌های غیرقانونی توسط جاکارتایی‌ها است؛ قطره به قطره، آن‌ها در حال خشک کردن چشمه‌های آب زیرزمینی شهرشان هستند؛ درست مانند از بین بردن یک بالشتک غول‌پیکر در زیر خودشان.

گالاگر در سال ۲۰۱۳ گفته بود:

جاکارتا، به‌طور فزاینده‌ای توسط سیل‌ها در حال ویران شدن است که این آمار، توسط برخی از عوامل تشدید شده است، عواملی چون بالا آمدن سطح دریاها و بحران‌های شدید آب و هوایی. در حقیقت، هر سال، ۳۰ سانتی‌متر از شهر را غرق می‌کنند.

وی اضافه کرد:

۴۰ درصد شهر زیر سطح دریا است و سیستم کانال‌های ویرانه شهر، شدیدا آلوده شده است.

شرایط از زمانی که گالاگر این بحران را ثبت کرده است، بسیار بدتر شده است.

یک ماهیگیر در ماه آوریل سال ۲۰۱۳ در جاده‌ای در جاکارتا در اندونزی، که توسط آب دریا، غرق شده است، راه می‌رود. جاکارتا، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر اندونزی، سرزمین جزایر پراکنده، خانه بیش از ۱۰ میلیون نفر است. در حال حاضر، شهر با بحران‌های جدی‌ای چون سیل، غرق‌شدن زمین، بالا آمدن سطح دریا و تغییرات آب و هوایی روبه‌رو است.

مردی در سیل ماه آوریل ۲۰۱۳، در جاکارتا در اندونزی، علامتی برای سطح بالای آب روی یک دیوار گذاشته است.

جوکو ویدودو، شهردار جاکارتا، به خبرگزاری گاردین در فوریه سال ۲۰۱۳ گفته بود که گسترش شهرنشینی، کنترل سیل را مشکل‌تر کرده است (تیم نشنال جئوگرافی، به ساختمان شهرداری جاکارتا رفت تا در مورد استراتژی‌های مقابله با سیل از آن‌ها سوال کند، ولی تاکنون جوابی نگرفته است).

ویدودو در شغل قبلی خود به‌عنوان شهردار سوراکارتا (Surakarta)، در اندونزی، جایزه بین‌المللی پروژه شهردار جهانی را برای ایجاد کمربند سبزی از گیاهان و سبزی‌ها در اطراف این شهر، به دست آورد. به نظر می‌آید، آن حائل کمربندی از سوراکارتا در مقابل سیل‌های تخریب‌کننده محافظت کرده است.

ویدودو در مورد جاکارتا به گاردین گفت:

باتلاق‌ها، مرداب‌ها، و دیگر فضاهای سبز در شمال شهر، توسط مجموعه ساختمان‌ها و بازارها از بین رفته‌اند. شما نباید همه چیز را ویران کنید.

کارشناسان، اشاره کردند که علاوه بر حفاظت از استحکامات طبیعی محیط زیست مانند جنگل‌های مانگرو (شاه پسند) و باتلاق‌ها، جاکارتا نیاز به تعمیر و گسترش مجموعه‌ای از سدها و کانال‌ها برای کنترل سیل توسط استعمارگران هلندی دارد.

پسری در زاغه مرکزی جاکارتا به خانه‌ای تخریب‌شده می‌نگرد. این ساختمان در ژانویه سال ۲۰۱۳، زمانی که سیل بیش از ۲۰ نفر را کشت و باعث نقل مکان ۲۰ هزار نفر شد، تخریب شده است.

یک قایق کوچک مسافربری از کانالی نزدیک به مرکز شهری جاکارتا می‌گذرد. این کانال‌ها توسط استعمارگران هلندی برای انتقال آب به خارج از شهر و جلوگیری از سیل ساخته شدند، اما نگهداری و تعمیرات از آن‌ها به عمل نیامد و با پسماندها و ضایعات انسانی مسدود شدند.

مردی در حال تماشای رودخانه‌ای مملو از زباله در زاغه مرکزی جاکارتا است. گالاگر می‌گوید:

مردم به‌طور معمول، از مسیرهای آبی شهر، برای ریختن زباله‌هایشان استفاده می‌کنند. در هر ژانویه، فصل باران جاکارتا، که سطح آب بالاتر می‌رود، رودخانه‌ها و کانال‌ها ضایعات اضافی را جمع یا در مناطق خاصی، آن‌ها را متمرکز می‌کنند، به‌طوری که حجم آن‌ها آن‌قدر زیاد می‌شود که از مسیر آب خارج می‌شوند.

زنی در کنار مخزن آب آلوده‌ای، ظرف‌های خود را می‌شوید. بیش از ۵ میلیون نفر یا حدود نصف جمعیت شهر، در زاغه‌ها زندگی می‌کنند. آمارها نشان می‌دهد بیشتر از یک نفر از چهار نفر در اندونزی، در زاغه‌ها زندگی می‌کنند. زاغه به محله‌های فقیرنشین و بدون مجوز در حاشیه شهرها گفته می‌شود. معمولا امکانات بهداشتی، رفاهی و امنیتی در مناطق زاغه‌نشین وجود ندارد.

یک ماهیگیر، مگس‌ها را از صید خود که از جنگل‌های مانگرو غرق‌شده در شمال غربی جاکارتا گرفته است، دور می‌کند. جنگل‌های مانگرو باقی‌مانده منطقه، تحت تهدید روبه‌رشد توسعه شهرنشینی هستند. بر اساس گفته‌های گالاگر، بیشتر صیدهای دریایی شهر، با آلودگی آب آلوده شده‌اند.

گربه‌ای در توالت‌های جاکارتا راه می‌رود؛ جایی که اغلب، ضایعات خود را بدون هیچ تصفیه‌ای، مستقیما به رودخانه و کانال‌ها می‌ریزد. گالاگر می‌گوید:

این موضوع، علاوه بر بروز بیماری و پخش‌شدن آن در میان مردم و از بین بردن حیات موجودات دریایی، باعث شده است شهر بویی ناخوشایند به خود بگیرد.

کارگر دولتی در آوریل سال ۲۰۱۳، در حال خارج کردن زباله‌ها از یک کانال تخلیه مسدود شده در مرکز جاکارتا است.

کودکان در حال بازی در خرابه‌های ساختمان سیل‌زده‌ای هستند که پس از غرق شدن در ژانویه، توسط آب خروجی از منطقه بندری شمال جاکارتا، رها شده است. با وجود بالا رفتن سطح آب دریا، بخش‌هایی از این شهر حتی در فصل‌های بدون بارندگی (از جولای تا اکتبر، ۱۰ تیر تا ۹ آبان) نیز در حال غرق شدن هستند.

موج‌ها در ساحل شمال جاکارتا، از روی یک درخت عبور می‌کنند.

بر اساس پروژه واقعیت آب و هوایی (Climate Reality Project)، بدون اقدامات در جهت محافظت از سیل، بالا آمدن سطح دریا، ۶ میلیون نفر در اندونزی را در معرض خطر سیل‌های ساحلی قرار خواهد داد. این گروه پیش‌بینی کرده است که بدترین سیل در جزیره جاوا، جایی که جاکارتا قرار دارد، رخ خواهد داد.

ویدودو، شهردار جاکارتا، اقدامات مقابله با سیل‌ها را بسیار پیچیده خوانده است.