سیمین دانشور، اولین نویسنده زن در ادبیات مدرن ایران است که با نگارش سووشون به شهرت فوق‌العاده‌ای رسید.
شهرت علی اکبر دهخدا به‌دلیل وجود آثاری چون لغت‌نامه و امثال و حکم است؛ ارزش علم او تنها با عنوان «علامه» توصیف می‌شود.
مزدک یکی از افراد بلندپایه دین زرشت بود که آموزه‌های دینی جدیدی را در دوره ساسانی عرضه کرد و سبب بروز چالش در جامعه آن عصر شد.
خشایار شاه پسر داریوش، به تلافی شکست پدرش در ماراتن به یونان حمله کرد و چندین سال یونان را عرصه حملات خود قرار داد.
مظفرالدین شاه یکی از پادشاهان سلسله قاجار بود که فرمان مشروطه را امضا کرد و اجازه تاسیس مجلس شورای ملی را داد.
آقا محمدخان قاجار رئیس ایل قاجار بود که سلسله قاجاریه را بنیان نهاد و تهران را به‌عنوان پایتخت خود انتخاب کرد.
شاه اسماعیل دوم، سومین شاه سلسله صفویه بود که به‌دلیل رفتارهای خاص، برای منصب داران قزلباش، قابل‌تحمل نبود و او را از بین بردند.
کریم خان زند موسس سلسله زندیه بود. او شیراز را پایتخت خود قرار داد و در حدود ۴۶ سال در ایران حکومت کرد.
شاه طهماسب اول فرزند شاه اسماعیل صفوی بود. او قدرت صفویه را تثبیت کرد و پایتخت ایران را از تبریز به قزوین انتقال داد.
تیمور لنگ موسس سلسله تیموریان و یکی از بزرگترین پادشاهان جهان بود که در عصر حکومت خود، فتوحات بسیاری را به قلمرو تیموریان افزود.
سلطان محمد خدابنده از پادشاهان سلسله ایلخانان مغول بود که به مذهب شیعه درآمد و مهم‌ترین بنای بازمانده از دوره او، گنبد سلطانیه است.
خسرو پرویز از شاهان معروف ساسانی بود که در دوره او، قلمرو ایران به وسعتی بیشتر از دوره ساسانی رسید.
انوشیروان ساسانی، ۵۰ سال حکومت کرد. او در دوره شاهی خود، اصلاحات نظامی، مالیاتی و اجتماعی فراوانی انجام داد و برای اجرای عدالت، تلاش کرد.
