بناهای ثبت جهانی شده ایران در خطر خروج از فهرست

عدم رعایت حریم بناهای ثبت شده در یونسکو و تعرض به حریم این بناها خطری جدی برای خروج این آثار از فهرست یونسکو است.

علی بختیار نماینده خوانسار و گلپایگان در این زمینه تاکید کرد، امروزه بسیاری از بناهای تاریخی توسط افراد یا ارگان‌های‌ مختلف تخریب می‌شود. همچنین حریم بناهای ثبت شده در فهرست میراث فرهنگی یونسکو به‌سادگی مورد تجاوز قرار می‌گیرد به‌طوری که برخی از بناهای ثبت شده کشورمان در فهرست میراث فرهنگی جهانی در خطر خروج از این فهرست قرار گرفته است. وی در رابطه با بخش گردشگری به عدم داشتن برنامه مشخص برای توسعه صنعت گردشگری اشاره کرد و در حوزه صنایع دستی نیز به وجود پتانسیل و ظرفیت‌های بسیار خوبی به‌ویژه در روستاها و ایجاد کارآفرینی‌های بزرگ در روستاها اشاره کرده و عدم مدیریت صحیح این منابع را دلیلی برای توسعه نیافتن این بخش دانست. این نماینده مجلس به عدم امکان پرسش از سازمان میراث فرهنگی در مجلس اشاره کرد و گفت:

ما ابزاری که بتوانیم یک سازمان را به مجلس احضار کنیم، همچون وزرا که آن‌ها را مخاطب قرار می‌دهیم و در مجلس سوال می‌کنیم، در اختیار نداریم. به خاطر همین قضیه در تلاش بودیم تا سازمان را تبدیل به وزارتخانه کنیم که شورای نگهبان آن را تصویب نکرد.

بختیار یادآوری کرد، وزیر در مقابل مجلس پاسخگو است و این نکته مهمی است. وزیر برنامه ارائه می‌دهد و برنامه‌های او توسط مجلس بررسی می‌شود و نیاز به رای نمایندگان دارد و این سبب می‌شود گزینه بهتری برای تصدی میراث فرهنگی توسط دولت انتخاب شود.

وی بر وجود اشکالات متعددی در بخش‌های مختلف تاکید کرد و تعامل مجلس با سازمان میراث فرهنگی و پاسخگو بودن این سازمان را راه رفع مشکلات و گشایش آن‌ها دانست. بختیار با اشاره به اینکه در دنیا، گنجینه یک موزه‌ بر اساس قانون دسترسی آزاد به اطلاعات اعلام می‌شود، بر اینکه در ایران، هیچ‌گاه گنجینه موزه‌ها اعلام نشده است، تاکید کرد.

وی موضوع دیگر را بحث درجه‌بندی و ارزش‌گذاری آثار تاریخی دانست و به نبود قانون در مورد خروج آثار از کشور اشاره کرد. این نماینده مجلس، عدم طبقه‌بندی آثار تاریخی و درجه‌بندی آن‌ها را مهم‌ترین مورد در عدم حفظ این آثار دانست و اضافه کرد: اگر آثار درجه یک طبقه‌بندی شده باشند، بدون اجازه نمی‌توان این آثار را خارج کرد. زمانی که می‌خواهند آثار را از موزه‌ها برای نمایش در موزه‌های سایر کشورها، خارج کنند، با درجه دو تلقی کردن تمام آثار و نفایس کشور، بستر آسیب را برای این آثار مهیا می‌کنند. مسئله درجه‌بندی نبودن آثار تاریخی، برای بیمه کردن این آثار نیز مشکل ایجاد می‌کند، بنابراین درجه‌بندی آثار تاریخی برای حفظ آن‌ها در اولویت است.