سافاری در شیلی: پاتاگونیا و بیابان آتاکاما

ویژگی‌های جغرافیایی و گستره‌ی طبیعی کشور شیلی یکی از دلایلی است که این کشور را مبدل به میزبانی ایده‌آل برای لذت بردن از سفری ماجراجویانه و طبیعت گردی دلفریب کرده است. در کنار جاذبه‌های طبیعی، تاریخچه‌ی فرهنگی و پیشینه تاریخی این کشور دیگر امتیازات مثبتی است که شیلی را به مقصدی مناسب برای تجربه سافاری تبدیل کرده است. چشم اندازهای زیبای «بیابان آتاکاما» که بی‌شباهت به سطح ماه نیست، در کنار قلل آتشفشانی و دره‌های پوشیده از برف پاتاگونیا باعث شده شیلی یکی از منحصربفردترین مناظر و چشم‌اندازهای این کره خاکی را از آن خود کند.

در کنار این ویژگی‌ها، شماری از پارک‌های ملی این کشور هم از جذابیت‌هایی غیرقابل انکار برخوردارند که از آن جمله می‌توان به پارک ملی «تورس دل پاین» (Torres del Paine) اشاره کرد. البته دریاچه‌های محصور در میان قلل آتشفشانی که هر عاشق طبیعتی را محو و جادوی زیبایی خود می‌کنند را نیز نباید از قلم انداخت. جزیره‌ی ایستر و مجسمه‌های سنگی مرموز و غول پیکر موآی نیز چیزی نیست که بتوان به سادگی از کنارش عبور کرد. با این حساب اگر قرار باشد یک سافاری تمام و کمال را در این کشور زیبا و شگفت‌انگیز تجربه کنیم، چه مقاصد گردشگری ایده‌آل‌تر هستند؟ برای پاسخ به این پرسش همراه ما باشید تا ببینیم جذاب‌ترین مقاصد گردشگری شیلی کدام است و هر کدام چه خصوصیات و ویژگی‌هایی دارند؟

در همان بدو امر بهتر است اشاره کنیم که شیلی جذابیت‌های متعددی برای بازدیدکنندگان داشته و بسته به میل و سلیقه افراد، راه‌های فراوانی برای لذت بردن از جاذبه‌های طبیعی این کشور وجود دارد. اما در نهایت اندکی آشنایی بیشتر با مهمترین مقاصد گردشگری، کمک شایانی به آن دسته از افرادی است که به دنبال یک سافاری دلپذیر در کشور شیلی هستند.

در واقع کارشناسان خبره با برگزاری تورهای متعدد سعی در اقناع سلیقه‌های مختلف داشته و نه تنها به دنبال ارائه‌ی چیزی مطابق با نیازها و انتظارات مسافران هستند، بلکه حتی گاهی گامی فراتر گذاشته و برنامه‌ای به مراتب کامل‌تر را در اختیار گردشگران قرار می‌دهند. اما شاید یکی از بهترین مکان‌ها برای لذت بردن از سافاری سفر به پاتاگونیا باشد.

پاتاگونیا (Patagonia)

بی‌اغراق پاتاگونیا یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های طبیعی کشور شیلی است که درخششی واقعی و دلپذیر دارد. سرزمینی در انتهای زمین، جایی که مادر طبیعت زمانی زیادی را صرف افسون سحرانگیز خود کرده است، به طوری که نمی‌توان چشم از این همه زیبایی دلفریب و مسحور کننده برداشت. جایی که برج‌های گرانیتی با شکوه تمام روی آب‌های فیروزه‌ای رنگ دریاچه‌های یخچالی سایه افکنده‌اند، سرزمینی که رودهایش پرجوش و خروش از میان دره‌هایی غنوده در آغوش جنگل‌های همیشه سبز عبور می‌کنند و یخچال‌های با عظمت دره‌های کوهستانی را فرش کرده‌اند. وسعتی بی‌انتها از دشت‌های مسطح که منزلگاه گله‌های بزرگ دام و گاوچران‌های محلی موسوم به «baqueanos» هستند، دسته‌های پنگوئن در جزایر خالی از سکنه و دورافتاده زندگی آرامی را سپری می‌کنند و در کنار تمام اینها آبکندهای الهام بخشی را داریم که مناظری بس رویایی را شکل داده‌اند. بخش شیلیایی پاتاگونیا دارای محیط زیستی بس خشن و و در عین حال بینهایت خاص و زیبا است.

این سرزمین ناهموار وسعتی به اندازه انگلستان دارد. بیش از نیمی از بخش شیلیایی پاتاگونیا به عنوان پناهگاه و منطقه حفاظت شده حیات وحش شناخته می‌شود و جالب است که بدانید در اینجا کمتر از یک نفر در هر کیلومتر مربع زندگی می‌کند. این محوطه خود به دو بخش تقسیم شده است: بخش شمالی «اِیسِن» (Aisen) و بخش جنوبی «ماگانایس» (Magallanes). در این میان بخش جنوبی ماگایانس که به نام «پاتاگونیای جنوبی» هم شناخته می‌شود، بیش از هر چیز دیگر به خاطر پارک ملی «تورس دل پاین» (Torres del Paine) به شهرت رسیده است. با نزدیک شدن ماه اکتبر تا مارس اغلب مسافرانی از اقصی نقاطه جهان برای بازدید از برج‌های تاریخی موسوم به «دماغه هورن» (Cape Horn) رهسپار پاتاگونیا هستند. جایی که از قضا به خاطر شرایط خاص آب و هوایی، شهرت چندان خوبی ندارد.

در اینجا همچنین شاهد رفت و آمد شیرهای کوهی هستیم در حالی که «گواناکو» (guanaco) یا همان شترهای بی‌کوهان آمریکای جنوبی را زیر نظر دارند. این درحالی است که فلامینگوها به کرات در دریاچه‌های یخچالی مشاهده شده و کرکس‌های آمریکایی برفراز قلل کوهستانی در پرواز هستند. در کنار درخشش طبیعت و حیات وحش، این منطقه امکانات مناسبی را نیز برای اسکان مسافران در نظر گرفته است. از هتل‌های لوکس و مجلل گرفته تا محل‌های مناسب اردو زدن و البته اقامتگاه‌هایی با حال و هوای روستایی که جایی در این میانه را به خود اختصاص داده‌اند.

به عنوان یک توصیه کلی در نظر داشته باشید که هنگام سفر به شیلی بهتر است برای هر اقلیم و شرایط آب و هوایی، لباس مناسب به همراه داشته باشید. چرا که لطف این سفر به تماشای مناظر و چشم اندازهای مهیجی است که یا پای پیاده و یا سوار براسب یا قایق به بازدید آنها خواهید رفت. پس بهتر است جانب احتیاط را نگهدارید.

اما چگونه از پاتاگونیای وحشی بازدید کنیم؟

کاملا قابل درک است که پارک ملی تورس دل پاین همه توجهات را به خود جلب کند، اما بهتر است بدانید اینجا چیزی بیش از مناظر و چشم‌اندازهای دلفریب برای عرضه دارد. «منطقه حفاظت شده ملی کررو کستیللو» (Cerro Castillo) دیگر مقصد رویایی عاشقان بازدید از پاتاگونیا است، جایی که در هشتاد کیلومتری شهر «Coyhaique» در منطقه اِیسن واقع شده است. این پارک محل زندگی  جانورانی همچون عقاب، کرکس آمریکایی، آهو و دیگر حیوانات جنگلی بوده به خاطر تعداد زیادی یخچال‌های خوش منظره معروف شده است. در فاصله نه چندان دور از این منطقه و در بخش جنوبی به دریاچه «جنرال کاررا» (General Carrera) می‌رسیم که در مرز دو کشور شیلی و آرژانتین در وسعتی دویست کیلومتری گسترده شده است.

شهر «Puerto Rio Tranquilo» خانه‌ی جاذبه گردشگری موسوم به «غارهای مرمری» (Capilla de Marmol) است، جایی که جریان آب در خلال سال‌های متوالی آرام آرام صخره‌های سفید مرمری را ساییده و اشکالی شبیه به صومه یا کلیسای جامع را شکل داده است. در عین حال ماجراجویان بی‌تردید عاشق دو رودخانه «بیکر» (Baker) و  «فوتالِئِه‌فو» (Futaleufú) خواهند شد که انتخاب‌هایی ایده‌آل برای عاشقان کایاک سواری و رفتینگ هستند.

همانگونه که پیش‌تر هم اشاره کردیم دو کشور آرژانتین و شیلی، پاتاگونیا را با یکدیگر به اشتراک گذاشته‌اند و همین امر باعث شده تا بسیاری از علاقمندان در قالب یک سفر از هر دو کشور بازدید کنند. پرواز با هواپیما ساده‌ترین روش برای رسیدن به بخش شیلیایی پاتاگونیا است، اما البته در صورت تمایل می‌توان این مسافت را با قایق یا حتی ماشین نیز پیمود. بیشتر مسافران در ابتدا به شهر «Punta Arenas» می‌رسند که به اندازه ۵ ساعت رانندگی از پارک ملی تورس دل پاین فاصه دارد.

فراموش نکنید از اینجا می‌توان سفری هم به قطب جنوب داشت. در واقع می‌شود از همین شهر با هواپیما یا کشتی‌های کروز به قاره‌ی سفید سفر کرده و جذابیت‌های مناطق قطبی را نیز تجربه کرد. اما اگر دلیل سفرتان به قطب تماشای پنگوئن‌ها است بد نیست بدانید که لازم نیست راه دوری بروید، به ویژه به خاطر حضور کلنی‌های بزرگی از این پرندگان بانمک که در امتداد خطوط ساحلی یا جزایر نزدیک قابل مشاهده هستند. از طرف دیگر کشتی‌های کروز شانس بازدید از آبکندهای باورنکردنی این منطقه را نیز برای مسافران فراهم آورده‌اند که تعدادی از آنها در دماغه‌ی هورن واقع شده است. در نهایت این سفر در جنوبی‌ترین شهر جهان یعنی شهر «اوسوآیا» (Ushuaia) در کشور آرژانتین به پایان خواهد رسید، راهی بی‌نظیر برای خاتمه بخشیدن به یک جستجوی ماجراجویانه و یک سافاری خاطره انگیز در کشور شیلی.

فراموش نکنید برای اصلاع از زمان و مکان‌های مناسب برای تماشای شیرهای کوهی، حتما با کارشناسان خبره مشورت کنید.

بیابان آتاکاما (Atacama Desert)

در سال ۲۰۱۰ مناطق شمالی کشور شیلی به خاطر نجات جان ۳۳ معدنچی از زیر آوارهای ناشی از ریزش «معدن سن خوزه» (San Jose) در سطح جهانی به شهرت رسید. اما به جز این رویداد، این منطقه خانه یکی از بلندترین و البته خشک‌ترین بیابان‌های جهان یعنی «بیابان آتاکاما» است که در حدود پانصد مایل از «کوپیاپو» (Copiapo) به سمت شمال شیلی امتداد یافته و با رشته کوه‌های آند دندانه دندانه شده است. این بیابان میزبان چشمه‌های آب گرم، آبفشان‌ها و البته دشت‌های نمکی است که مناظری مهیج را ایجاد کرده‌اند که در جذابیت با سطح ماه و مریخ برابری می‌کند. در بخش‌هایی از این بیابان تاکنون هرگز بارش باران به ثبت نرسیده است.

وجود تعدادی پارک ملی از زیبایی ناب و چشمگیر این منطقه محافظت می‌کند، جهانی متفاوت که از قضا زیستگاه شماری از گونه‌های غیرمعمول حیات وحش است. دو گونه شتر بی‌کوهان آمریکایی یعنی ویکونیا (vicuna) و گواناکوهای وحشی در این منطقه پرسه می‌زنند. این در حالی است که گله‌های لاما و آلپاکا (گونه‌ای از لاما) در بخش‌هایی با تغذیه از گیاهان بیابانی به حیات خود ادامه می‌دهند. از سوی دیگر خرگوش‌های کوچک با سراسیمگی در اطراف بیرون زدگی‌های صخره‌ای جست و خیز میکنند و شاهد حضور فلامینگها در دریاچه‌های معدنی هستیم و در کنار این‌ها کرکس‌ها برفراز قلل پوشیده از برف رشته کوه‌های آند در حال پرواز هستند. در مجموع باز هم شاهد تنوع اقلیمی و متعاقب آن تنوع جانوری هستیم، دلیلی که شیلی را به مقصدی ایده‌آل برای سافاری دوستان تبدیل کرده است.

این منطقه همچنین به خاطر دره‌های تنگ و نیز آثار به جای مانده از اینکاها به خود می‌بالد. در کنار اینها فرهنگ اسپانیایی و بارقه‌های از تمدن اینکا باعث غنای فرهنگی این منطقه شده‌اند، نشانه‌هایی که به ویژه خود را در زندگی ساکنان دهکده‌ها و نیز در جشنواره‌های محلی نمود یافته و در تمام طول سال بازدیدکنندگان را مجذوب خود کرده‌اند. 

جستجوی آتاکا و بخش شمالی

شهر «سن پدرو د آتاکاما» (San Pedro de Atacama) در نزدیکی مرز بولیوی واقع شده است، شهری که ۲.۴۴۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. اینجا را باید پایتخت گردشگری و فرهنگی بخش شمالی شیلی دانست که به راحتی از طریق «فرودگاه کالاما» (Calama) در دسترس است. در اصل این شهر خود در اطراف واحه‌های قدیمی این دشت مرتفع رشد و گسترش یافته است. واحه‌هایی که قدمت‌شان به پیش از سکونت کلنی‌نشین‌های اسپانیایی بازمی‌گردد.

خیابان‌های باریک، بناهای خشتی و یک جمعیت در حال جابجایی از گردشگران مشتاق باعث شده که این شهر بیشتر حال و هوایی خاص و بوهمین (غیرمتعارف) داشته باشد. در اینجا صنعتگران هنرمند به قطار در خیابان‌ها مشغول فعالیت هستند و نوازندگان گرداگرد آتش در فضای باز نشسته و به نواختن سازهای خود مشغولند. همه این عوامل دست به دست هم داده و این منطقه را مبدل به مکانی ایده‌آل برای آن دسته از گردشگرانی کرده است که عاشق بیابان گردی هستند. البته فراموش نکنید که به قدر کافی بوتیک هتل‌های مناسب نیز وجود دارد که اقامت راحت مسافران را تضمین می‌کنند.

از سوی دیگر در نزدیکی این شهر به قدر کفایت شگفتی‌های طبیعت برای تماشا و لذت بردن وجود دارد که از آن جمله می‌توان به «آبفشان ال تاتیو» (El Tatio) اشاره کرد. جایی که هنگام طلوع آفتاب فرصتی استثنائی برای تماشای این برج بخار تأثیرگذار مهیا است که قدرت خود را به نمایش می‌گذارد. بازدید از «چشمه‌های آب گرم پوریتاما» (Puritama) بیشتر انتخابی آرامش بخش به نظر می‌رسد، جایی که یک آتشفشان محلی با حضور خود حس ماجراجویی افراد پرانرژی‌تر را تحریک می‎کند.

اندکی به سمت جنوب بروید و از «لگونا سکار» (Laguna Cejar) دیدن کنید، یک گستره عمیق آبی فیروزه‌ای رنگ که با باریکه‌های نمکی در برگرفته شده است. اما عنوان بزرگ‌ترین پهنه نمکی شیلی به «سالار د آتاکاما» (Salar de Atacama) می‌رسد که جلوه‌ای مبهوت کننده دارد. در کنار آن «لگونا چاکسا» (Laguna Chaxa) را داریم که بهشتی زمینی برای سکونت فلامینگوها است. از طرف دیگر اینجا بهترین مکان برای عکاسی از این مخلوقات دوست داشتنی است. «دره ماه» (Valley of the Moon) یا «Valle de la Luna» و «دره مرگ شیلی» (Valley of Death) یا «Valle de la Muerte» دو جاذبه‌ی دیگر هستند که در دسترس گردشگران مشتاق قرار دارند. فراموش نکنید برای تماشای ستاره باران آسمان شب شیلی، هیچ کجا بهتر از این مکان‎‌ها نیست.

از کوپیاپو به سمت «کامانچا» (camancha)، بیابان رفته رفته رخ عوض کرده و حاصلخیزتر می‌شود. مه برخاسته از سطح دریا راه خود را به سمت چشم‌اندازهای بیابانی باز کرده و گیاهان را سیراب می‌کند. به طوری که شاهد به گل نشستن گل‎ها و گیاهان در پارک‌های ملی «پان د آزوکار» (Pan de Azucar) و «فری خورخه» (Fray Jorge) هستیم. در امتداد سواحل شهرهای دیگری همچون «اَریکا» (Arica)، «ایکیکیه» (Iquique)، «آنتوفاگاستا» (Antofagasta) و «لا سِرِنا» (La Serena) واقع شده‌اند که با سواحل دلفریب و مسحور کننده و آب و هوای گرمسیری به استقبال گردشگران می‌روند. در مجموع این منطقه دارای طبیعتی زیبا است که هرگز شما را ناامید نمی‌کند.

بیابان آتاکاما، شیلی

به پایان این مطلب رسیدیم اما سفر ما به شیلی هنوز تمام نشده است. در فرصت‌های بعدی هم همراه ما باشید تا در کنار معرفی دیگر جاذبه‌های طبیعتی و دلفریب این کشور، شما را با شماری از اقامتگاه‌های لوکس و هتل‌های مناسب آشنا کنیم. فراموش نکنید اگر پیشنهادی برای بهتر شدن این بخش دارید، حتما آن را با ما نیز در میان بگذارید.