توسعه گردشگری چهار استان در شمال شرقی تایلند

در سال ۲۰۱۷، حدود ۵٫۵ میلیون نفر گردشگر از چهار استان در شمال شرقی کشور تایلند بازدید کرده‌اند که نشان از رشد ده درصدی گردشگری نسبت به سال گذشته دارد. بیشتر گردشگران (حدودا ۹۶٬۵ درصد آن‌ها) تایلندی بوده‌اند.

جوامع محلی در استان‌های شمال شرقی اوبون راتچاتانی (Ubon Ratchathani)، سی سا کت (Si Sa Ket)، یاسوتون (Yasothon) و آمنات چاروئن (Amnat Charoen)، به دلیل وجود نقاط قوت در مناطق بسیار دارای پتانسیل خوبی برای توسعه گردشگری هستند. این چهار استان در شمال شرقی‌ترین نقطه تایلند در مرز کامبوج و جمهوری دموکراتیک خلق لائوس (Lao PDR) قرار دارند.

دستورالعمل توسعه گردشگری در این دسته استانی در طی نشست اخیر هیئت دولت در استان اوبون راتچاتانی با پیشنهاد وزارت گردشگری و ورزش، داده شده است.

این چهار استان دارای جاذبه‌های طبیعی بی‌نظیر و زیبا مانند پارک ملی فا تام (Pha Taem National Park) و یک جزیره کوچک سنگی به نام سام فان بوک (Sam Phan Bok) و یا گرند کانیون تایلند (Grand Canyon of Thailand) هستند. هوم مالی (Hom Mali) و یا برنج تایلندی جزمین (Thai jasmine rice)، یکی از محصولات کشاورزی شناخته شده این منطقه است. در اینجا همچنین، معابد و مکان‌های تاریخی مشهوری نیز برای بازدید وجود دارد. سنت‌های بومی، غذا و روش زندگی در این مناطق، متمایز است.

در سال ۲۰۱۷ با رشد ۱۰ درصدی نسبت به سال قبل، ۵٫۵ یمیلیون نفر گردشگر از این چهار استان دیدن کردند. ۹۶٫۵ درصد این گردشگران، تایلندی بودند. در این میان، اوبون راتچاتانی و سپس سی سا کت، یاسوستون و آمنات پاروئن بیشترین بازدیدکننده را به ترتیب داشته‌اند.

اوبون راتچاتانی در مرکز این خوشه استانی قرار دارد. فرودگاه بین‌المللی اوبون راتچاتانی به غیر از مسافران این چهار استان، همچنین میزبان مسافران کشورهای CLMV (کامبوج، لائوس، میانمار و ویتنام) است.

وزارت گردشگری و ورزش تایلند قصد دارد تا اوبون راتچاتانی را به عنوان یک مرکز توریستی بودایی و یک قطب گردشگری متصل به ناحیه بزرگ مکونگ (Greater Mekong Subregion) توسعه دهد. به همین ترتیب سی سا کت به عنوان یک شهر گردشگری ورزشی، یاسوتون به عنوان یک شهر گردشگری فرهنگی و آمنات چاروئن به عنوان یک شهر گردشگری مذهبی توسعه خواهند یافت.

توسعه گردشگری در این چهار استان بر ارتقای کیفیت مکان‌های توریستی و همچنین محصولات و خدمات، تمرکز خواهد داشت. زیرساخت‌های حمل و نقل و دیگر امکانات نیز برای دسترسی آسان به جاذبه‌های گردشگری بومی، فراهم خواهند شد.

علاوه بر این، پتانسیل پرسنل گردشگری محلی از طریق آموزش افزایش خواهد یافت. مشارکت عمومی در توسعه گردشگری نیز با افزایش گردشگری اجتماعی به همراه تسهیل گردشگری فرامرزی ارتقا خواهد یافت.