حل بحران آب در هند توسط یخچال های مصنوعی
به نظر میآید ساخت استوپاهای یخی بهعنوان یخچالهای مصنوعی در رشتهکوه هیمالیا واقع در بخش شمالی هند، راه حل مناسبی برای حل بحران آب در این منطقه بوده است.
مقالههای مرتبط:
دو مخروط یخی غولپیکر در ارتفاعات هیمالیا در شمل کشور هند در یک روستای دورافتاده در نزدیکی صومعه فیانگ (Phyang Monastery) در لداخ (شمالیترین قسمت ایالت جامو و کشمیر) قرار دارند. آنها زمستان سال گذشته بهوسیله لولهکشی آب از یخچالهای طبیعی و جریانات آب در بالای کوهها و سپس یخ زدن در دمای زیر صفر درجه سانتیگراد شبهای سرد زمستانی، ساخته شدهاند.
در تمام طول فصل بهار، تابش نور آفتاب به آرامی این مخروطها را ذوب و یک منبع تغذیه ثابت آب برای اهالی روستا جهت آبیاری زمینهای کشاورزی جو، سیب و سایر محصولات کشاورزی، فراهم کرد.
به این مخروطهای یخی، استوپاهای یخی نیز گفته میشود، زیرا فرم متمایز آنها به شکل معابد بودایی گنبدی شکل است. اگر همه چیز طبق برنامهریزی پیش رود، پنجاه گنبد یخی دیگر نیز در لداخ درست خواهند شد تا نیاز کشاورزان به دهها میلیون لیتر آب شیرین برای آبیاری زمینهای کشاورزیشان، فراهم شود.
منطقه لداخ در ایالت جامو و کشمیر در کشور هند، یک صحرای سرد است. با وجود موقعیت آن در بخش پشت به باد رشتهکوه هیمالیا، ابرهای موسمی نمیتوانند وارد این منطقه شوند و بنابراین لداخ با اقلیمی بدون باران و خشک روبهرو است. منبع اصلی آب در اینجا بارش برف زمستانی بر کوهستانها است.
هر زمستان، لایههای بزرگ یخ در ارتفاعات شکل میگیرند و در طول بهار ذوب میشوند. جریانهای آب از ارتفاعات به سمت پایین به شکل جویهای کوچک، این تمدن نزدیک کوه را زنده نگه داشته است. اما در طول ماههای بحرانی آوریل و می (۱۲ فروردین تا ۱۰ خرداد)، زمانی که کشاورزان محصولات جدید میکارند، این جریان آب خشک میشود.
در میانههای ماه ژوئن (اواخر خرداد)، وقتی که دما بهصورت فزایندهای زیاد میشود، ذوب سریع برفها و یخچالهای طبیعی در کوهستان، سبب میشود جریان آب شدید شود و گاهی نیز به راه افتادن سیلاب میانجامد.
در فصل پاییز تمام فعالیتهای کشاورزی متوقف میشود، اما یک جریان کوچک آب تا فصل زمستان بهصورت ثابت، جاری است و با ریختن به رودخانه ایندوس (Indus river) به دلیل عدم استفاده از آن، متاسفانه به هدر میرود.
صومعه فیانگ در لداخ. عکس از استفان والتر
در سال ۲۰۱۴، سونام وانگچوک، یک مهندس، مخترع و اصلاحطلب در زمینه آموزش و پرورش اهل لداخ، راه حلی برای این مشکل یافت؛ جمع کردن آب هدر رفته در زمستان از جریانهای ثابت آب و ذخیره کردن آن در یخهای غولپیکر در کوهها. این یخچالهای مصنوعی در فصل بهار آب میشوند و زمینهای کشاورزی را آبیاری میکنند، درست در زمانی که به شدت مورد نیاز هستند.
این ایده در یک صبح گرم در ماه می، زمانی که وانگچوک متوجه یخ زیر پل شد، در ذهن او رشد کرد. دیدن آن یخ باعث شد که وی متوجه شود نور مستقیم خورشید باعث ذوب شدن یخها روی زمین میشود و نه دمای محیط.
راه حل وانگچوک آنقدر ساده و عملی است که نیاز به هیچ پمپ یا نیرویی برای انجام این کار ندارد. یک لوله زیرزمینی آب را از ارتفاعات کوهستانی، معمولا ۶۰ متر یا بیشتر، به ارتفاعات کمتر میآورد، جایی که در هوای زیر صفر درجه سانتیگرادی زمستانی، آب تنها با فشار جاذبه، در هوا اسپری میشود. آب قبل از اینکه به زمین بریزد، بالافاصله یخ میزند و کمکم، یک مخروط یخ با ارتفاع حدودا ۳۰ تا ۵۰ متر را شکل میدهد.
شکل مخروطی یخ نیز در این منطقه یک مزیت بهشمار میآید، زیرا سطح مقطع در معرض تابش آفتاب در مفایسه با حجم بسیار کوچک است و همین امر سبب میشود فرآیند ذوب با سرعت کم و به آهستگی رخ دهد.
پرچمهای دعا، گنبد یخی در نزدیکی صومعه فیانگ را تزئین کردهاند. عکس از سونام وانگچوک
یکی از نمونههای اولیهای که وانگچوک ساخت، ارتفاعی معادل ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) داشت و حامل ۱۵۰ هزار لیتر آب بود. این نمونه در تمام طول فصل بهار و تا نیمههای ماه می، حتی زمانی که دما به ۲۰ درجه سانتیگراد رسید، دوام آورد. یک نمونه دیگر بزرگتر استوپای یخی که در نزدیکی یک جنگل درست شده بود تا ماه جولای دوام آورد.
دو استوپای یخی که وانگچوک در نزدیکی صومعه فیانگ ساخت، حدودا ۸۰ فوت (۲۴٫۴ متر) ارتفاع داشتند و حامل آب به اندازه آبیاری ۱۰ هکتار زمین کشاورزی در طول ماههای خشک سال، بودند. این پروژه، کاملا مردمی بود. وانگچوک برای این کار، از شرکت بزرگ ساعتسازی سوئیسی، رولکس، نیز کمک مالی گرفت. وی میگوید از این پول برای ساخت برجهای یخی بیشتر استفاده خواهد کرد.
عکس از سونام وانگچوک
دیدگاه