کامیکاتسو؛ شهر بدون زباله در ژاپن
آیا تا به حال شده در رویاهای خود به شهری اندیشیدهاید که زبالهها در آن در دامان طبیعت دفن نشوند؟ شهری بدون زباله شاید یک رویا باشد، ولی در شهر کوچکی در ژاپن این رویا دارد به حقیقت تبدیل میشود.
مقالههای مرتبط:
آیا جداسازی زبالهها بر اساس کاغذ و پلاستیک بودن یک امر عادی و روزمره برای شما است؟ حال، به شهروندان شهر «کامیکاتسو» که شهری کوچک در کوههای جزیره «شیکوکو» در جنوب غربی ژاپن است، فکر کنید. آنها باید زبالهها را در ۴۵ دسته مختلف جداسازی کنند. در مرکز جمعآوری زباله، سطلهای جدایی برای انواع گوناگون محصولات وجود دارند که شامل روزنامهها، مجلهها، کارتنها، سرپوشهای فلزی، بطریهای پلاستیکی، قوطیهای آلومینیومی، قوطیهای اسپری، لامپهای فلوئورسنتی و موارد دیگر هستند.
شاید فکر کنید که این یک نوع افراط و زیادهروی است، ولی شهروندان کامیکاتسو هدفی دارند که میخواهند به آن برسند. «شهر بدون زباله» هدف آنها است و میتوان گفت که آنها به ۸۰ درصد این هدف رسیدهاند.
در اصل، در کامیکاتسو نیز زباله را مثل هر شهر کوچک دیگری در سایر نقاط جهان دفع میکردند. یعنی آنها، زباله را یا در طبیعت دفن میکردند یا در خانههایشان آن را میسوزاندند. اما سوزاندن زباله میزان بسیار زیادی گازهای گلخانهای تولید و دفن زباله نیز محیط زیست را آلوده میکند. بنابراین، مردم کامیکاتسو، تصمیم به تغییر اوضاع گرفتند و در سال ۲۰۰۳ ایده «شهر بدون زباله» را معرفی کردند.
در ابتدای کار، برای همه سخت بود. شستن و جداسازی زباله تبدیل به یک امر خستهکننده و زمانبر شده بود. سرپوشهای تمام بطریهای شیشهای و پلاستیکی باید جدا و بر اساس رنگ تفکیک میشدند. بطریهای پلاستیکی مربوط به شیره سویا و روغن خوراکی، باید از بطریهایی که حاوی آب معدنی و چای سبز بودهاند، جدا شوند. هر گونه پلاستیک یا کاغذی که دور بطری پیچانده شده، باید حذف شود. روزنامهها و مجلهها باید در دستههای مرتبی انباشته شوند و با ریسمانی گره زده شوند. هزاران قانون دیگر همچون این نمونهها وجود دارند.
هیچ کامیون حمل زبالهای برای جمعآوری زبالهها از منازل وجود ندارد. بنابراین ساکنان شهر باید خودشان زبالههایشان را به مرکز بازیافت بیاورند. سپس کارکنان مرکز بازیافت از این که زبالهها به صورت صحیحی تفکیک شده باشند و به سطلهای درست منتقل شوند، اطمینان حاصل میکنند. لباسها و جواهرآلات استفاده شده و هر چیز دیگری که مردم دیگر به آنها احتیاج ندارند، به انبار بازیافت منتقل میشوند و با کالاهایی که سایر مردم به آن احتیاج نداشته و در همین محل رها شدهاند، بدون هیچ هزینهای معاوضه میشوند.
در همان نزدیکیها، یک کارخانه محلی وجود دارد که در آنجا، زنان شهر کامیکاتسو ژاپن، محصولاتی از کالاهای اضافی که مردم به آنها نیاز نداشتهاند را تولید میکنند که از جمله این محصولات میتوان به خرس عروسک تولید شده از کیمونو (لباسی ژاپنی) اشاره کرد.
همان کاری که در ابتدا یک بار سنگین برای مردم بود، تبدیل به یک روش زندگی برای ساکنین کامیکاتسو شد. در واقع مردم به زبالهها بهطور متفاوتی مینگرند. آنها در مورد اینکه چه چیزی میخرند، چگونه از آن استفاده میکنند و چگونه آن را دفع میکنند، کنجکاوتر شدند. یک مغازهدار در شهر کامیکاتسو گفته است که از زمان آغاز اجرای این برنامه، او فقط اشیایی که در جعبههای مقوایی هستند را خریداری میکند تا بتواند از جعبههای آنها برای بستهبندی سایر اشیا استفاده کند.
در نهایت، شهری کوچک همچون کامیکاتسو در کشور ژاپن که فقط کمی بیش از ۱۷۰۰ نفر جمعیت دارد، در بازیافت به قدری خوب عمل کرده است که فقط ۲۰ درصد زبالههای تولید شده دفن میشوند. اما جالب است بدانید که آنها حتی امیدوار هستند که این ۲۰ درصد دفن شدن را نیز تا سال ۲۰۲۰ حذف کنند.
دیدگاه