بزرگترین هواپیمای جهان روی باند پرواز

پائول آلن (Paul Allen) یکی از بنیان‌گذاران اسبق و مغز متفکر شرکت مایکروسافت (Microsoft) ایده‌پرداز ساخت هواپیما استراتولانچ (Stratolaunch) است.

این هواپیما دارای ابعادی تقریبا دو برابر عرض بوئینگ 747 با بالی به پهنای ۱۱۷ متر است که بلندتر از هواپیما افسانه‌ای هرکولز (۹۷٫۵ متر) است. استراتولانچ از سال ۲۰۱۱ شروع به ساخت شده و آزمون‌های اولیه پروازی خودش را با موفقیت پشت سر گذاشته است.

استراتولانچ ۵۰۰ تن وزن دارد که به‌وسیله شش موتور از روی زمین به هوا برمی‌خیزد و روی ۲۸ چرخ روی باند فرود می‌آید. باند مخصوص پروازی این هواپیما در کالیفرنیا است. سرعت برخاست هواپیما حدود ۴۶ مایل بر ساعت است. سازندگان استراتولانچ امیدوار هستند که در گام‌های بعدی این هواپیما بتواند شاتل ایستگاه فضایی بین‌المللی را تا سال آینده با خود به بالای جو حمل کند.

استراتولانچ چیست؟

هدف اصلی ساخت این وسیله حمل شاتل فضایی تا ارتفاع ۳۶۰۰۰ پایی بیرون جو است. به همین منظور فاصله بین دو بال برای قرارگیری شاتل تعبیه شده است. استفاده از هواپیما فرستنده تا ارتفاع کروز، باعث کاهش هزینه‌های پرتاب شاتل از روی ایستگاه‌های زمینی می‌شود و همچنین این مورد باعث کاهش هزینه‌های سفرهای فضایی در آینده نیز خواهد شد. برتری دیگری که این هواپیما نسبت به ایستگاه‌های زمینی پرتاب شاتل دارند، حذف کردن عوامل جوی مؤثر در پرتاب شاتل از روی زمین است.

استراتولانچ همانند ایرباس A319 برد مفید دو هزار مایل دریایی خواهد داشت. مشخصات فنی موتور و جعبه فرود آن مشابه بوئینگ 747 اس هست. کپی‌برداری از این سیستم در ساخت این هواپیما باعث کاهش هزینه‌های تولید شد.

سازندگان استراتولانچ چه کسانی هستند؟

پائول آلن عضو و بنیان‌گذاران اسبق شرکت مایکروسافت به همراه بارت روتان (Burt Rutan) مؤسس شرکت دانش‌بنیان اسکالد (Scaled) در سال ۲۰۱۱ دست به برنامه‌ریزی و ساخت استراتولانچ زدند. سابقا این دو نفر در پروژه ساخت هواپیما مافوق صوت کشتی فضایی یک (SpaceShipOne) نیز همکاری داشته بودند. این هواپیما نیز یکی از شاهکارهای سازه‌های حمل و نقل هوایی محسوب می‌شود. آلن در سال ۱۹۸۲ از شرکت مایکروسافت به دلیل مشکلات سلامتی که برایش پیش ‌آمده بود، خارج شد ولی سهامی در حدود ۱۵٫۳ میلیارد دلار در این شرکت دارد.

در سال ۲۰۱۶، در مصاحبه‌ای که آلن داشت گفت:

دسترسی به مدار نزدیک زمین که در آن مدار، شاتل فضایی را آزاد کرد، می‌تواند صرفه‌جویی‌های بسیاری در عرصه حمل و نقل فضایی به ارمغان بیاورد. برای مثال از ماهواره‌های بیشتری استفاده کنیم تا الگوهای دقیق‌تری از آب و هوای زمین برای کمک به بهره‌وری درزمینه کشاورزی تهیه کنیم. همچنین روی عناصر سازنده جو مطالعات دقیق‌تری داشته باشیم تا بتوانید از تغییرات اقلیمی شدید در آینده نه‌چندان دور مطلع شویم.

تمامی این ایده‌ها در حد همان ایده خواهند ماند، مگر اینکه بتوانیم راه جدیدی برای فرستادن ماهواره‌های بیشتری به جو زمین بیابیم. او همچنین سال ۲۰۱۷ در مورد آینده کاری خودش گفت که دوست دارد یک مجتمع و فرودگاه مخصوص برای ارسال شاتل به فضا ایجاد کند که  بدون توقف چندین ماهه، شاتل‌ها همانند هواپیماها از باند پرواز کرده و در باند دیگری فرود بیایند و این عمل تکراری با هزینه کمتری در مدت زمان کمتر باز انجام شود.

آلن به همراه روتان با هواپیما مافوق صوت کشتی فضایی یک (SpaceShipOne) توانستد جایزه ایکس (X prize) را درزمینه هوافضا کسب کنند، بعدها امتیاز ساخت این هواپیما به قسمت سفرهای فضایی مجله Virgin واگذار شد، ریچارد برنسون (Richard Branson) مالک ویرجین، در سالهای اخیر امتیاز نوآوری این پروژه را جهت توسعه‌های بیشتر از مالکان اصلی آن خریداری کرد.

آنچه پیش روی است

پروژه بعدی که آلن و روتان از آن به‌عنوان قطعه دیگر پازل یاد می‌کنند، فضاپیمایی با قابلیت استفاده مجدد به نام یخ سیاه (Black Ice) است. بر اساس گزارشی روزنامه واشنگتن‌پست (Washington Post) از کتاب مشاهیر فضا (The Space Barons) نوشته کریستین داونپورت (Christian Davenport) که در مورد افراد مشهوری همانند ایلان ماسک، آلن، برنسون به‌عنوان بیلیونرهایی که مسافرت‌های فضایی را دچار دگرگونی کرده‌اند، از یخ سیاه به‌عنوان وسیله فضایی قابل بازگشت به زمین و انجام مکرر این سفر در زمان‌های کوتاه و تمامی باندهای پروازی یاد شده است. برتری یخ سیاه نسبت به استروتولاتچ قابلیت پرواز از روی باند پرواز هواپیماهای معمولی و فرود دوباره روی آن است.