نقاشی دیواری کشف شده در یک کلیسا در همپشایر، حقایق مرگ سیاه در اروپا را روشن کرد

طاعون سیاه یا مرگ سیاه یک اپیدمی طاعون خیارکی است که کل اروپا را در سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۰ میلادی دربر گرفت. این اولین همه‌گیری بزرگ اروپا نیست، ولی تنها اولین اپیدمی‌ای است که به طور دقیق توسط مورخان توصیف شده است. تعداد مرگ و میر از بیماری طاعون در این دوره کاملا مشخص نیست، اما برآورد آن حدود یک چهارم تا یک سوم جمعیت اروپا، یا ۲۵ میلیون نفر طی این سه سال است.

آلدوس ریز، کاشف نقاشی دیواری قرون وسطایی در کلیسایی در همپشایر، گفته است این گنجینه کشف‌شده دارای کیفیت بالایی است و پرده از اسرار مرگ سیاه در اروپا برمی‌دارد.

این مقاله توسط هازل ساتام و اولیویا رادگارد در تیم تلگراف، نوشته شده است.

محققان می‌گویند این نقاشی دیواری تازه کشف‌شده بر دیوارهای کلیسا که برای صدها سال، شناسایی نشده بود، از زندگی مردمان در زمان فاجعه مرگ سیاه به ما می‌گوید و نوری بر حقایق ناشناخته آن دوران می‌تاباند.

این تصویر، شامل صحنه‌هایی غیرمعمول از سوارانی بر اسب به همراه پرنده‌ای سبکبال است. این تصاویر قصد محافظت در برابر جادوگران و شیطان و همچنین اسامی سازندگان و به صدا درآورندگان ناقوس‌ها را دارند.

قدمت این کلیسا به قرن دوازدهم برمی‌گردد و برج در قرن چهاردهم به آن اضافه شده است.

آثار هنر قرون وسطایی در برج با قدمتی از قرن چهاردهم تا قرن شانزدهم به همراه نقاشی‌های دیواری در بخش اصلی کلیسا، در تمامی این مکان نشان از اوایل زمان قرون وسطا تا دهه ۱۹۵۰ دارد.

بررسی هنر مخفی شده در نقاشی دیواری در برج قرون وسطایی کلیسای سنت جان در وینچستر، توسط صدها داوطلب از ۱۲ شهرستان کشور انگلستان، صورت گرفت.

متخصص نقاشی‌های دیواری قرون وسطایی، متیو چمپیون می‌گوید:

گاهی اوقات، نقاشی دیواری از کسانی که در طول دوران مرگ سیاه زنده ماندند، سخن می‌گوید.

مردم آن چیزی را بر دیوارها می‌آویزند که برایشان مهم بوده است. زمان‌هایی وجود دارد که آن‌ها، کتیبه‌هایی را روی دیوارها می‌آویختند و این زمان‌ها، دوران فشارهای اجتماعی بوده است.

این ایده نیز وجود دارد که در آن زمان، هیچ کس اینجا نبوده است. در دوران مرگ سیاه، تمامی مردم این منطقه از بین رفته‌اند و قصد داشته‌اند که نشانی دائمی از خود بر روی دیوارها باقی بگذارند. آن‌ها می‌دانستند که کاغذ، زندگی و جامعه معمولی از بین خواهد رفت، بنابراین آن‌ها از ساختاری برای باقی گذاشتن این نشان دائمی استفاده کردند که می‌دانستند در طول قرن‌ها باقی خواهد ماند؛ کلیسا.

وینچستر، که مهم‌ترین شهر انگلستان در قرن یازدهم به شمار می‌رفته است و در سال ۱۵۲۹، پاتخت وسکس (Wessex) شد، در سال ۱۳۴۸، توسط مرگ سیاه کاملا ویران شده بود.

در سال ۱۳۰۰، این شهر دارای جمعیت ۱۱۶۲۵ نفری بود. در سال ۱۳۷۰، تعداد ساکنین شهر به ۵۰۰۰ نفر رسید. جمعیت تا سال ۱۸۴۱ به سطح سال ۱۳۰۰ نرسید.

رد کریستین اسمیت، معاون بخش کلیسا می‌گوید:

این واقعا شگفت‌انگیز است.

این یک کلیسای باستانی با قدمتی از سال ۱۱۴۲ است و ما با کشف این نقاشی دیواری، توانستیم تمامی انسان‌هایی که قبل از ما در اینجا زندگی می‌کردند را حس کنیم.

صدها مسافر، هر سال از کلیسای ما بازدید می‌کنند و این کشف جدید، پیشنهاد جدید ما به آن‌ها است.

کلیسای سنت جان، بین وینچستر و کانتربری (Canterbury) در راه مسافران در جاده‌ای قدیمی و رومی قرار دارد که در گذشته مسیر اصلی دسترسی به لندن بود. اما، متخصصان فکر می‌کنند این زائران نبوده‌اند که این نشانه‌ها را از خود باقی گذاشته‌اند، بلکه بومیان آن منطقه بودند.

آقای چمپیون می‌گوید:

این نشانه‌ها توسط سطوح مختلف اجتماع ایجاد شده‌اند.

افراد زیادی آن را انجام دادند. این نقاشی‌ها شیطنت پسران کر خوان کلیسا نیست. این نشانه‌ها، عادی و قابل قبول هستند. همه در آن زمان، در همه جا، کتیبه به دیوار می‌آویختند.

آلدوس ریز، در پروژه اکتشاف نقاشی دیواری قرون وسطایی کلیسا گفت:

کیفیت این نقاشی بسیار بالا است. جزئیات آن در برج، ساخت و نوع طراحی آن خارق‌العاده است. آن‌ها، هنرمندان خوبی بوده‌اند.

آن‌ها، بانسکی‌های زمان خود بوده‌اند و البته بابت این نقاشی‌ها نتوانستند پولدار شوند، زیرا مرگ سیاه به آن‌ها امان نداد.