شیوع نوروویروس در محل برگزاری بازی های المپیک زمستانی

پس از شیوع نورو-ویروس در پیونگ چانگ، روز یک شنبه چندین نفر از کارمندان بخش امنیتی بازی‌های المپیک زمستانی از دیگران جدا و قرنطینه شدند. حدود ۱۲۰۰ نفر از نیروهای امنیتی المپیک در اتاق‌های‌شان بستری شده‌اند و مسئولین در حال تست نورو-ویروس بر روی آن‌ها هستند. به جای این افراد، ۹۰۰ پرسنل نظامی در روز سه‌شنبه در مکان برگزاری بازی‌های المپیک مستقر شدند. طبق برنامه‌ریزی‌های انجام شده، بازی‌های المپیک در تاریخ ۹ فوریه در کره‌ی جنوبی شروع خواهد شد.

مدیر اجرایی بازی‌های المپیک، کریستوف دوبی، به خبرنگاران گفت:

همه‌ی مناطق، ضدعفونی می‌شوند. سازمان‌دهندگان، دقت‌های لازم را برای عفونت‌زدایی هر چه که افراد با آن‌ها تماس داشتند را مبذول می‌دارند. در مورد غذا و نوشیدنی‌ها اقدامات بسیار دقیقی صورت می‌پذیرد.

برگزارکنندگان در حال آماده شدن برای مقابله با موج سرمایی هستند که استادیوم محل برگزاری مراسم افتتاحیه را در خواهد نوردید. افتتاحیه‌ی بازی‌های المپیک ۲۰۱۸ را می‌توان سردترین افتتاحیه طی دهه‌های گذشته نامید.

نورو-ویروس چیست؟

نورو-ویروس‌های مختلفی وجود دارد، اما به‌طور کلی می‌توان گفت ویروسی بسیار مسری است که باعث التهاب معده و دیواره روده‌ی بزرگ (گاستروآنتریت) یا هر دوی آن‌ها و نیز، اسهال، استفراغ، تهوع و سایر دردهای مربوط به معده می‌شود. تب، سردرد، دردهای بدن، کمبود آب بدن و اثرات جانبی آن از علایم رایج نورو-ویروس هستند.

نورو-ویروس‌ها از راه خوردن و نوشیدن مواد خوراکی آلوده یا تماس با سطوح آلوده سرایت می‌کند. همچنین اگر با فرد آلوده‌ای در تماس باشید هم امکان آلودگی شما وجود خواهد داشت. این ویروس در مکان‌های بسته به سرعت گسترش می‌یابد.

 خطر سرایت این ویروس درست بعد از آلودگی انسان‌ها و روزهای پس از بهبودی در بیشترین حالت ممکن است. نشانه‌های ابتلا به آن بین ۱۲ تا ۴۸ ساعت پس از آن که فرد در معرض ویروس قرار گرفت، نمایان می‌شوند. هیچ درمانی برای نورو-ویروس وجود ندارد، اما بیشتر افراد ظرف یک تا سه روز بعد از ابتلا بهبود می‌یابند.

مسئولین المپیک اطلاع دقیقی از علت شیوع این ویروس ندارند، اما نیروهای امنیتی آلوده به این ویروس در مركز آموزش جوانان پیونگ چانگ نگهداری می‌شوند که هیچ راه ارتباطی با سایت‌های اصلی المپیک ندارد.

بیشتر بدانید: مبارزه با بیماری آبله

آبله، ۳۰۰ میلیون نفر را در سرتاسر جهان در قرن بیستم و قبل از ریشه‌کنی در سال ۱۹۷۷ به کام مرگ فرستاد. امروزه، بزرگ‌ترین تهدید ناشی از آبله مربوط به استفاده‌ی احتمالی از آن به‌عنوان یک عامل بیولوژیک برای تروریسم است. 

عکس از توماس ریگس جونیور

این پزشک پس از یک روز طولانی درمان سرخ‌پوستان مبتلا به آبله در ناحیه‌ی یوکان در دهه‌ی ۱۹۰۰، همه‌ی بدن خود را به غیر از سرش، داخل یک چادر فرمالدئید نگه داشته است. پس از تقریبا ده دقیقه، میکروب‌ها خواهند مرد.

عکس از سایت 3D4MEDICAL.COM

ویروس مارپیچی که در این لنز میکروسکوپی دیده می‌شود، ۳۰ درصد از مبتلایان خود را به کام مرگ فرستاده است. تنها ۶۵ تا ۸۰ درصد از مبتلایان به این بیماری که تاکنون هیچ درمان موثری برای آن پیدا نشده است و زخم‌های عمیقی روی بدن و مخصوصا صورت افراد از خود به جای می‌گذارد، جان سالم به در برده‌اند. خیلی از بازماندگان آن نابینا شدند.

عکس از بیل هچیر

«مرگ بزرگ» نامی بود که بومیان آمریکایی روی بیماری فراگیری گذاشتند که توسط اسپانیایی‌ها و در دهه‌های ۱۵۰۰ شیوع پیدا کرد. بومیان هیچ مقاومت طبیعی در برابر این ویروس نداشتند و همین باعث شد که آن به سرعت در سرتاسر آمریکا، از امپراتوری آزتک در مکزیک گرفته تا امپراتوری اینکا در آمازون در پرو، شیوع یابد.

عکس از کارن کاسمائوسکی

ابتلا به ویروس آبله می‌تواند زخم‌هایی در قرنیه ایجاد کند و منجر به نابینایی شود. این نمای نزدیک از یکی از بازماندگان آبله در نیجر است که چشم‌های بی‌فروغ یکی از بازماندگان را نشان می‌دهد.

عکس از ویکتور باسویل جونیور

مردم یوروبا در نیجریه امیدوار بودند که به‌خاطر پرستش ساپونا (Sopona)، خدای آبله، از آلودگی به آن ایمن بمانند. دانشمندان معتقد هستند که آبله در حدود ۳۰۰۰ سال پیش در آفریقا آغاز شده است. اگر این حرف درست باشد، آفریقا مکان تولد آبله است و همان جایی است که باید در آن از بمیرد. تلاش‌های جهانی برای ریشه‌کنی این بیماری در شاخ آفریقا در سال ۱۹۷۷ آغاز شد و آخرین مورد طبیعی ابتلا به آن در سال گذشته و در سومالی رخ داده است.

عکس از ماریون کاپلان

در سال ۱۹۷۸ یکی از پزشکان اتیوپی به تحقیق درباره‌ی شایعه‌ای مربوط به ابتلا به آبله پرداخت. وی عکسی از یک قربانی را به روستاییان نشان داد و از آن‌ها پرسید: «آیا شما کسی را با جراحاتی مانند این دیده‌اید؟» پاسخ آن‌ها منفی بود. آبله یک سال قبل از آن ریشه‌کن شده بود.

عکس از ماریون کاپلان / آلامی

یک نوزاد اتیوپیایی در حال دریافت واکسن در اواسط دهه‌ی ۱۹۷۰ است. واکسیناسیون، یکی از مراحل تکمیلی برای ریشه‌کنی آبله توسط سازمان جهانی بهداشت (WHO) است. در سال ۱۹۸۰، WHO توصیه کرد که کشورها واکسیناسیون را متوقف کنند.

عکس از کارن کاسمائوسکی

کشاورزی اهل نیجر که شاید یکی از قربانیان آبله بوده است، در حال درمان به روش کرم گینه است. هرگز درمان مؤثری برای بیماری آبله پیدا نشد. اما در بخش‌هایی از آسیا، مردم برای جلوگیری از این بیماری از روشی به نام آبله‌کوبی استفاده می‌کردند. در این روش که بیش از هزار سال پیش در هند توسعه یافته است، زخم‌های خراشیده شده از یک بیمار را به‌صورت پودر درآورده و از طریق بینی، به داخل می‌کشند. این کار معمولا باعث ابتلا به شکل خفیفی از بیماری می‌شود و فرد را در برابر عفونت‌های آینده ایمن‌ می‌سازد.

عکس از کارن کاسمائوسکی

پزشکان نظامی در فورت دیتریک در فردریک، مریلند، در حال آموزش قرنطینه به‌عنوان بخشی از شبیه‌سازی حمله‌ی بیولوژیکی هستند. در اینجا، پزشکان از مواد شیمیایی مخصوصی استفاده می‌کنند که برای نابودی ترسناک‌ترین میکروب‌های جهان، مثل آبله، طراحی شده‌اند.

عکس از کارن کاسمائوسکی

تیم تخلیه‌ی موسسه‌ی تحقیقات پزشکی بیماری‌های عفونی وابسته به ارتش آمریکا در حال تمرین عملیات نجات در مارتینزبورگ.