کشف شهر باستانی اقوام مایا در جنگل های گواتمالا

نقشه‌برداری لیزری هوایی موفق شده که هزاران سازه‌ی پنهانی را در منطقه‌ی «پتن» (Peten) شناسایی کند که ثابت می‌کند جمعیت این شهر میلیون‌ها نفر بیشتر از تعدادی است که در گذشته برآورد شده بود.

محققان با استفاده از تکنیک‌های نقشه‌برداری هوایی موفق به کشف ده‌ها هزار خانه، ساختمان، استحکامات دفاعی و هرم‌های مایایی در جنگل‌های متراکم منطقه‌ی پتن در گواتمالا شده‌اند که نشان می‌دهد میلیون‌ها نفر بیشتر از آنچه که در گذشته تصور می‌شد، در این منطقه زندگی می‌کردند.

اکتشافات جدید که شامل زمین‌های کشاورزی صنعتی و کانال‌های آبیاری هستند، روز پنج شنبه و توسط اتحادیه‌ی باستان‌شناسان ایالات متحده، اروپا و گواتمالا اعلام شد. این اتحادیه در حال همکاری با بنیاد میراث و طبیعت مایایی گواتمالا است. 

برآورد می‌شود که حدود ۱۰ میلیون نفر در دشت‌های شمالی مایا زندگی می‌کردند که به معنی لزوم تولید حجم زیادی از مواد غذایی است.

مارچلو ای. کانوتو، استاد انسان‌شناسی در دانشگاه تولان، می‌گوید:

این رقم دو تا سه برابر جمعیتی است که گفته می‌شد در آنجا زندگی می‌کردند.

محققان در این کاوش‌ها از یک روش نقشه‌برداری به نام لیدار (Lidar) استفاده کرده‌اند که برای تشخیص نور و دامنه‌ی آن استفاده می‌شود. در این روش، نور لیزری پالس‌دار را روی زمین می‌تابانند تا خطوطی را که در اثر تراکم شاخه‌ها از چشم‌ها پنهان مانده‌اند را نشان دهد.

تصاویر به دست آمده نشان می‌دهد که مایایی‌ها این منطقه را به شیوه‌ای بسیار جامع‌تر از تصورات قبلی تغییر داده‌اند؛ در برخی مناطق، ۹۵ درصد از زمین‌های موجود زیر کشت رفته‌اند.

فرانسیسکو استراادا-بلی، استادیار تحقیقاتی دانشگاه تولان، می‌گوید:

کشاورزی آن‌ها به شیوه‌ای بسیار متمرکز انجام می‌شد و به همین دلیل پایدارتر از تصورات ما بود و از هر اینچ از زمین استفاده می‌کردند.

و به این نکته اشاره می‌کند که اقوام باستانی مایا تقریبا زمین‌های باتلاقی را تخریب کرده‌اند که در آن زمان، به ارزش آن‌ها برای کشاورزی توجهی نمی‌شد.

حصارهای دفاعی وسیع، سیستم‌های حفر و رمپ و کانال‌های آبیاری حاکی از نیروی کاری بسیار سازمان‌یافته‌ی آن‌ها است.

توماس گاریسون، استادیار علوم انسان‌شناسی در کالج ایتاکا در نیویورک می‌گوید:

نشانه‌هایی از مشارکت‌های حکومتی در این منطقه به چشم می‌خورد، زیرا ما شاهد کانال‌های بزرگی در این منطقه هستیم که جریان‌های آب طبیعی را مجددا هدایت می‌کنند.

۲۱۰۰ کیلومترمربع از نقشه‌برداری‌های وسیعی که انجام شده است مناطقی را دربر می‌گیرد که تحت اشغال مایاها بوده‌اند که فرهنگ آن‌ها تقریبا بین سال‌های ۱۰۰۰ سال قبل از میلاد و ۹۰۰ بعد از میلاد شکوفا شد. نوادگان آن‌ها هنوز در همان منطقه زندگی می‌کنند.

این نقشه‌نگاری موفق به شناسایی تقریبا ۶۰۰۰۰ ساختمان، از جمله چهار مرکز برای برگزاری مراسم‌ها و آیین‌های مایایی‌ها و میدان‌های عمومی و هرم‌های مختلف، شده‌اند.

گاریسون گفت که او امسال به همراه داده‌های به دست آمده از نقشه‌نگاری‌ها به سراغ این زمین‌ها رفته است تا دنبال یکی از جاده‌هایی بگردد که کشف شده‌اند:

من آن را پیدا کردم، اما اگر لیدار نداشتم و نمی‌دانستم که چنین جاده‌ای وجود دارد، نمی‌توانستم مستقیم به همان منطقه‌ی موردنظر بروم، چون جنگل‌های آنجا خیلی شلوغ و متراکم است.

او به این موضوع اشاره می‌کند که برخلاف بعضی از فرهنگ‌های باستانی که میدان‌ها، جاده‌ها و ساختمان‌های آن‌ها به خاطر کشاورزی نسل‌های بعدی نابود شده‌اند، ميادين و سازه‌های متروک مايایی در اثر رشد جنگل از چشم‌ها مخفی و در امان مانده‌اند.

گریسون، کارشناس این پروژه در شهر ال زتز (El Zotz) در نزدیکی تیکال (Tikal)، به این نکته اشاره می‌کند که:

این جنگل که مدت‌های مدیدی مانعی در برابر تلاش‌های کاوشگرانه‌ی ما شده بود، در حقیقت به عنوان ابزاری نگهدارنده برای حفظ این فرهنگ در این منطقه عمل کرده است.

لیدار موفق به کشف سازه‌ای ناشناخته بین دو سایت شده است که گریسون می‌گوید:

نمی‌توان آن را چیزی به غیر از یک قلعه‌ی مایا نامید.

او می‌گوید:

این همان قلعه‌ی نظامی است که روی تپه‌ها بنا شده و دارای سیستم‌های حفر و رمپ است ... ارتفاع یکی از آن‌ها، نه متر بود.

به هر حال، این سازه‌ها از دید انسان‌ها پنهان مانده بود.

کانوتو در مورد تصاویر لیدار می‌گوید:

تا چشم‌مان به آن‌ها افتاد، همگی شرمنده شدیم، چون در تمام مدت روی آن‌ها قدم می‌زدیم ولی آن‌ها را نمی‌دیدیم.