نمایشگاه هنر مینیاتور در هنگ کنگ
با گذشت زمان و تغییر محیط و شرایط، خیلی از جنبه‌های مختلف زندگی تغییر می‌کند و فراموش می‌شود. شاید بد نباشد که بعضی وقت‌ها مروری بر گذشته داشته باشیم؛ یادآوری برخی از موضوعات می‌تواند نه تنها جالب، که حتی مفید هم باشد.
مقاله‌های مرتبط:
نمایشگاهی از هنر مینیاتور در هنگ‌کنگ برگزار شده است که نگاهی اجمالی به شیوه‌های فراموش شده‌ی زندگی در هنگ‌کنگ قدیم انداخته است.
گریس سویی از بخش چینی BBC گزارشی از این نمایشگاه تهیه کرده است:
پس از جنگ جهانی دوم، هنگ‌کنگ شاهد هجوم پناهندگانی از چین بود. مردم فقیری که بسیاری از آن‌ها فقط می‌توانستند در کلبه‌های چوبی که خودشان ساخته بودند، زندگی کنند و یکی از این روستاها، در کوه دیویس، منطقه‌ای در جزیره‌ی هنگ‌کنگ غربی واقع شده بود. در سال ۱۹۸۳، گردباد قدرتمندی در هنگ‌کنگ اتفاق افتاد و موجب رانش زمین در همان ناحیه شد. یک آتش‌نشان در عملیات امداد و نجات کشته شد و دولت استعماری اقدام به تخلیه‌ی این منطقه کرد.
هدف اینترنت و روزنامه‌های رایگانی که در سطح گسترده‌ای در دسترس عموم مردم قرار گرفته‌اند این بود که مردم کمتری روزنامه و مجله بخرند. در دهه‌ی ۱۹۹۰، بیش از ۲۰۰۰ کیوسک روزنامه وجود داشت، اما تعداد آن‌ها در حال حاضر کمتر از ۴۰۰ عدد است. بسیاری از کیوسک‌های روزنامه‌ها در خارج از چایخانه‌های سنتی قرار گرفته بودند، زیرا مردم دوست دارند که در حین غذا خوردن اخبار را هم مرور کنند و از چای خود لذت ببرند. چایخانه‌های سنتی که معمولا در طبقه‌ی همکف قرار دارند هم به علت اجاره‌های بالا، در حال ناپدید شدن هستند.
قفسه‌های آهنی پر از اسنک‌های محبوب کودکان، مثل چیپس سیب‌زمینی، به شکل دوست‌داشتنی و در اندازه‌های مینیاتوری بازسازی شده‌اند. معمولا این قفسه‌ها در گوشه‌های مغازه‌ها دیده می‌شوند که مکان ملاقاتی برای ساکنان هم محسوب می‌شود.
تونگ لاو در لغت به معنی خانه‌های چینی است که در اواخر قرن نوزدهم ساخته می‌شدند. این ساختمان‌ها اغلب خانه‌هایی چند طبقه هستند که فضای همکف آن‌ها، مغازه است. این سازه‌ی مینیاتوری، کپی دقیقی از یک بارانداز است که «کولی‌های» بسیاری در آن کار می‌کردند و کالاها را از کشتی‌ها به انبارهای نزدیک آن منتقل می‌کردند.
در طی جشن‌های سال نوی چینی، انبوهی از بازدیدکنندگان به لام تسوئن در تای پو می‌روند تا طلسم‌های کاغذی را روی درختی پرتاب کنند که معتقد هستند می‌تواند آرزوها را برآورده سازد. آن‌ها بر این باور هستند که اگر این طلسم‌های کاغذی از روی درخت پایین نیفتد، آرزوی شما حتما برآورده می‌شود. اما در سال ۲۰۰۵، یکی از شاخه‌ها به‌خاطر بیشتر شدن وزن طلسم‌های کاغذی شکست. بعد از آن دولت پرتاب کردن هر نوع طلسم کاغذی را تا زمان بهبودی کامل درخت ممنوع اعلام کرد. روستائیان لام تسوئن، یک درخت پلاستیکی نصب کردند تا بازدیدکنندگان باز هم از لذت آرزو کردن بی‌بهره نمانند.
هنگ‌کنگ را غالبا «هالیوود شرق» می‌نامیدند و تولید فیلم‌های محلی در اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ با بیش از ۲۰۰ عنوان در سال به اوج خود رسید. قبل از پخش تلویزیونی و پخش آنلاین فیلم‌ها، سینما رفتن سرگرمی محبوب و مقرون به صرفه برای عموم مردم بود. ولی در حال حاضر چشم‌انداز صنعت فیلمسازی هنگ‌کنگ بسیار غم‌انگیز است. تنها ۵۰ سینما در شهری با بیش از هفت میلیون نفر جمعیت وجود دارد و سینماروهای جوان هم فیلم‌های هالیوودی را به تولیدات محلی ترجیح می‌دهند.
بسیاری از آسمان‌خراش‌های هنگ‌کنگ با استفاده از داربست‌های بامبو ساخته شده‌اند. بامبو، گیاهی است که بسیار سریع رشد می‌کند و بنابراین سازگاری زیادی با محیط زیست دارد. همچنین انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به سایر مواد مانند فولاد دارد. با این که داربست‌های بامبو در سایر نقاط جهان دیگر استفاده نمی‌شود، اما همچنان در این شهر از تکنیک‌های باستانی استفاده می‌شود. دولت قانونی برای استفاده از داربست‌های بامبو صادر کرده و کارگران باید مجوزهای لازم را دریافت کنند.
بازار گل در پرنس ادوارد که شامل تقریبا صد مغازه‌ی گل و گیاه است، مکه‌ی علاقه‌مندان به باغبانی است. فضا، هر روز در شهر کمتر از قبل می‌شود و تنها تعداد کمی از مردم هستند که می‌توانند باغ داشته باشند، اما همیشه جا برای گیاهان و گل‌های گلدانی وجود دارد. بازار گل مخصوصا قبل از سال نوی چینی خیلی شلوغ است، زیرا نگه داشتن گل (نماد رفاه و زیبایی) در خانه یکی از سنت‌های جشن بهار است.
مجتمع‌های اسکان مجدد (نسل اول مسکن‌های عمومی در هنگ‌کنگ) زمانی ساخته شدند که شهر «شک کیپ می شانتی» در اثر یک آتش‌سوزی در شب کریسمس سال ۱۹۵۳ سوخت. این نمایشگاه، زندگی طبقه پایین جامعه را در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ نشان می‌دهد. بسیاری از ساکنان سابق شهر، آن برهه از زمان را دوره‌ای شگفت‌انگیز می‌دانند؛ چرا که اگر چه پولی در بساط نبود، اما افراد جامعه انسان‌هایی صمیمی و مهربان بودند.
قدمت رقص اژدهای آتشین در روستای «تای هنگ» به سال ۱۸۸۰ باز می‌گردد. طبق گفته‌های افراد محلی، بعد از یک طوفان شدید یک مار پیتون عظیم‌الجثه در روستا پیدا شد. بعد از این که روستایی‌ها آن را کشتند، مردم دچار بلای طاعون شدند. بزرگان روستا بر اساس آموزه‌های بودا دستورالعمل‌هایی برای نجات روستا صادر کردند: آن‌ها باید با استفاده از نی اژدهایی می‌ساختند، یک عود روی اژدها قرار می‌دادند و در فستیوال میانه‌ی پاییز می‌رقصیدند. روستایی‌ها تمام مراحل را اجرا کردند و طاعون به انتها رسید. این آداب و رسوم هنوز پابرجا است و گردشگران زیادی از سرتاسر جهان به روستا می‌آیند تا سالانه در جشنواره‌ی پاییز به تماشای این رقص بنشینند.
«نمایشگاه مینیاتوری سال نوی چینی در هنگ کنگ» تا ۲۲ فوریه در هنگ‌کنگ ادامه خواهد داشت.
دیدگاه