بهترین دریاچه های جهان برای اسکیت روی یخ کدامند؟ (قسمت اول)

اسکیت روی یخ، حرکت و سُر خوردن روی یخ با استفاده از کفش و اسکیت‌های مخصوص این ورزش است. کفش‌ها و اسکیت‌های این ورزش دارای تیغه یا تیغه‌هایی است که سُر خوردن روی یخ را ممکن می‌کند. اسکیت روی یخ می‌تواند به منظور حمل‌و‌نقل، سرگرمی یا به‌عنوان ورزش صورت بگیرد و ممکن است روی یخ‌های طبیعی (مثل دریاچه‌های یخ‌زده) در فصل زمستان یا محوطه‌هایی با یخ‌های مصنوعی و ساختگی انجام شود. این فعالیت در سالن‌های سرپوشیده یا فضای باز هم قابل انجام است. 

اسکیت روی یخ با استفاده از کفش‌هایی انجام می‌شود که کف آن‌ها یک تیغه‌ی نازک فولادی دارد که باعث  اصطکاک خیلی کمی بین شخص و سطحی که روی  آن قرار دارد، می‌شود. شاید با دیدن این اسکیت‌ها فکر کنید برقرار کردن تعادل و حتی ایستادن با آن‌ها هم کار سختی باشد؛ اما این‌طور نیست. این اسکیت‌ها به خوبی وزن بدن را به زمین انتقال می‌دهند و ایستادن و حرکت کردن با کمی تمرین به راحتی انجام می‌شود.

اسکیت روی یخ به رشته‌های تخصصی مختلفی تقسیم می‌شود که هر کدام فضای مخصوص خود را دارند و همگی در مسابقات المپیک زمستانی، هر ۴ سال یک‌بار برگزار می‌شوند. هاکی که ورزش سنتی کشورهای سردسیری مثل کانادا است، با وجود دو دروازه و یک توپ بین دو تیم می‌تواند هیجان زیادی به وجود بیاورد. علاوه بر هاکی و ورزش‌های تیمی، اسکیت سرعت و اسکیت نمایشی روی یخ هم از رشته‌های پرطرفدار است. جالب است که بدانید اسکیت روی یخ از لحاظ تکنیکی خیلی به اسکیت معمولی شباهت دارد. یعنی هر کسی که اسکیت چرخی را بتواند در حد معمولی تا حرفه‌ای انجام دهد، خیلی سریع می‌تواند در ورزش اسکیت روی یخ هم پیشرفت کند. البته اسکیت روی یخ به دلیل وجود سطح یخی، اصطکاک کمتری دارد و این کار را برای تازه‌کارها راحت‌تر می‌کند.

زمان و روند شکل‌گیری دقیق اسکی روی یخ نامعلوم است، با این حال باستان‌شناسان عقیده دارند که اسکیت روی یخ گستره جغرافیایی زیادی داشته است. شواهد باستان‌شناسی از اسکیت‌های بدوی ساخته شده از استخوان جانوران در نقاط سردسیری چون روسیه، اسکاندیناوی، بریتانیا، هلند، آلمان و سوئیس را نشان می‌دهد که انسان‌ها در زمان‌های دور نیز از این روش سریع و ساده برای عبور از مناطق بزرگ و یخ‌زده استفاده می‌کرده‌اند. سطح این تیغه‌ها با ساییدن مداوم استخوان‌های حیوان شکار، لغزنده شده و با تسمه به پا بسته می‌شدند. اگر این ورزش در سالن مخصوص اسکی برگزار شود، احتمال خطر آسیب‌دیدگی برای اسکیت‌بازان کم می‌شود، اما پیست‌های فضای باز که در دریاچه‌ها صورت می‌گیرد، خطرات جدی با خود به همراه دارد.

۲ خطر عمده برای اسکی روی یخ وجود دارد. اولین خطر که در هر پیستی ممکن است رخ دهد، سقوط روی یخ است که به کیفیت سطح یخ، طراحی اسکیت، سرعت اسکیت‌باز و همچنین مهارت و تجربه او بستگی دارد. هرچند آسیب‌دیدگی جدی در این حالت بعید است، اما غیرممکن نیست. خطر دوم بسیار جدی است و هنگام اسکی روی یخ طبیعی در فضای باز وجود دارد. این خطر، سقوط از میان یخ‌ها به داخل آب بسیار سرد زیر آن است. این اتفاق می‌تواند موجب آسیب شدید یا مرگ در اثر شوک، سرمازدگی یا غرق شدن شود. بیرون آمدن از آب و بازگشت به روی یخ بسیار مشکل و تقریبا غیرممکن است زیرا لبه‌های یخی مدام می‌شکنند و فرد توسط کفش‌های سنگین و لباس‌های ضخیم زمستانی که در اثر خیسی بسیار سنگین‌تر می‌شوند، به زیر کشیده می‌شود که باید در حین انجام این ورزش در طبیعت به نکات ایمنی، به ویژه ضخامت یخ روی دریاچه توجه داشت. امروزه ورزش اسکی روی یخ از جمله ورزش‌های زیبا در جهان به حساب می‌آید.

طبق مطالعات انجام شده یخ در دمای -۷ درجه سانتی‌گراد از کم‌ترین میزان اصطکاک برخوردار است؛ به همین دلیل تمامی پیست‌های سرپوشیده اسکی روی یخ، سیستم‌های خود را بر مبنای این درجه تنظیم می‌کنند. در کفش‌های امروزی اسکی روی یخ برای ایجاد شتاب و کنترل حرکات اسکیت‌باز، سر تیغه جلویی را کمی به طرف پایین خم می‌کنند. تیغه فولادی زیر کفش می‌تواند با کم‌ترین اصطکاک با سطح یخی به اطراف حرکت کند و با اندکی خم کردن تیغه و فرو بردن آن در یخ، اسکیت‌باز با بالا بردن اصطکاک، می‌تواند حرکات خود را کنترل کند. اسکیت‌باز می‌تواند با حرکت روی لبه منحنی تیغه یا با قرار دادن بدن خود در زاویه مناسب و خم نگه‌داشتن زانو، از نیروی جاذبه برای کنترل و سرعت بخشیدن به حرکات خود استفاده کند. 

برای ایجاد شتاب روش دیگری وجود دارد که فشردن تیغه در بخش جلویی آن روی یخ است، به‌طوری که یخ بریده می‌شود و اسکیت‌باز را به جلو هل می‌دهد. اسکیت‌باز ماهر می‌تواند به حالتی برسد که ظاهرا بدون هیچ کوشش خاصی در مسیرهای منحنی حرکت می‌کنند. وقتی که هوای برفی زمستانی فرا می‌رسد و همه جا به ویژه درخت‌ها و کوهستان‌ها سفیدپوش می‌شوند، در چنین شرایطی اسکیت‌سواری حسی لذت‌بخشی دارد. حتی پاراگلایدر سوار شدن روی سطح وسیع یک دریاچه یخ‌زده یا منظره سفید کوهستانی هم می‌تواند تجربه‌ی منحصر به فردی باشد.

سفری به دور از هیاهوی جمعیت و شهرهای شلوغ که بسیار دلنشین است. در طول زمستان از کانادا گرفته تا سوئیس، دریاچه‌های زیادی یخ می‌زنند و تبدیل به یکی از خاص‌ترین زمین‌های طبیعی اسکیت می‌شوند. همچنین در طبیعت زیبایی و بکر آلاسکا و حتی دریاچه‌های داخل شهری مثل استکهلم هم در طول زمستان پذیرایی مشتاقان ورزش‌های زمستانی به ویژه اسکیت‌سواری است. در ادامه می‌توانید به بهترین و زیبا‌ترین دریاچه‌های دنیا که در زمستان به پیست اسکی طبیعی تبدیل می‌شوند، آشنا شوید.

سوئیس، دریاچه «لا دِ ژوکس»، منطقه جورا

منطقه کوهستانی جورا (Jura Mountains) در کشور سوئیس دریاچه‌ای به نام «لا دِ ژوکس» (Lac de Joux ) دارد. مساحت این دریاچه ۳۰۵ کیلومترمربع است و در دل تپه‌های معدن سنگ آهک در امتداد مرز فرانسه و سوئیس قرار دارد. این دریاچه در شیب تند و در ارتفاع تقریبا ۵۳۰۰ متری از سطح دریا قراردارد. یک دریاچه‌ی کوهستانی بزرگ که در ماه‌های سرد سال به بزرگ‌ترین پیست اسکیت روی یخ طبیعی اروپا تبدیل می‌شود. درختان جنگلی آلپ که اطراف این دریاچه را احاطه کرده‌اند، منظره‌­ی خیره کننده‌ای را به وجود آورده‌اند. وسعت این دریاچه آنقدر زیاد است که حتی در زمان اوج بازدید که تعداد زیادی بازدیدکننده،‌ یعنی ماه‌های فوریه و مارس به منطقه می‌آیند، به ترافیک نخورند و با حداکثر سرعت ممکن بتوانند اسکیت‌سواری کنند. لذت هیجان سرعت در این پیست بی‌نظیر است.