زندگی کردن شبیه موش های کور زیر خیابان های شهر پکن

در اواخر دهه ۱۹۵۰، رابطه بین دو ملت‌ بزرگ کمونیست (جمهوری خلق چین و اتحاد جماهیر شوروی) به علت تفاوت ایدئولوژی‌های سیاسی رو به زوال رفت و برای مدتی چنین به نظر می‌رسید که به زودی مشکلات جدی بین دو کشور پیش می‌آید، جنگی که هیچ کدام از کشورها از استفاده از سلاح هسته‌ای اجتناب نخواهند کرد.

در سال ۱۹۶۹، در میان افزایش تنش‌ها، یکی از انقلابیون کمونیست چین به نام  Mao Zedong، به مردان روستایی دستور داد تا تونل‌هایی برای حفاظت در برابر بمباران هوایی شوروی زیر خانه‌هایشان حفر کنند. تا اواخر سال ۱۹۷۰، بر اساس گزارش‌ها ۷۵ شهر بزرگ کشور چاله‌های کافی برای نگهداری ۶۰ درصد جمعیت‌شان را حفر کرده بودند.

همچنین در پکن، تقریبا ۳۰۰ هزار نفر برای کندن حدود ۱۰۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ پناهگاه بمب بیل می‌زدند و حدود ۳۰ کیلومتر تونل آن‌ها را به هم متصل می‌کرد.  هر انسان دارای قدرت جسمانی مناسب، حتی بچه‌های مدرسه‌ای، در این تلاش شرکت می‌کردند. دیوارها و برج‌های قدیمی شهر که زمانی به دور شهر حلقه زده بودند، به‌عنوان مواد اولیه برای ساختن این مجموعه مورد مصرف قرار می‌گرفتند.

بیشتر تونل‌ها و پناهگاه‌هایی که با دست حفر شدند، هم‌اکنون مسیری ۸۵ کیلومتری را تشکیل داده‌اند که از تپه‌های غربی تا لبه شهر کشیده شده‌ است. چنین انتظار می‌رفت که کل جمعیت ۸ میلیونی شهر پکن از روی زمین ناپدید شوند و بتوانند برای مدت ۴ ماه در تونل‌های زیرزمینی بسر ببرند تا هوای سطح زمین از آلودگی‌های حمله شیمیایی یا اتمی پاک شود.

هر چند همه این زحمات به باد رفتند. Mao در سال ۱۹۷۶ از دنیا رفت و جانشین او،  Deng Xiaoping، همه ایدئولوژی‌های سیاسی او را به نفع اصلاحات اقتصادی تغییر داد. شاخه چین-کمونیست  دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ هم اهمیت سیاسی خود را از دست داد. به دلیل اینکه دولت نمی‌خواست تلاش‌های بسیار زیاد مردم برای ساخت تونل‌ها به هدر برود، شهروندان را راهنمایی کرد که پناهگاه‌ها را تجاری کنند تا سوددهی داشته باشند. خیلی از آن‌ها تبدیل به محل‌های سکونت اجاره‌ای شدند و بقیه هم به سوپرمارکت، سینما، رستوران، درمانگاه، مدرسه، تئاتر، کارخانه، انبار، مزارع کشت قارچ و محل‌هایی برای اسکیت بازی تبدیل شدند.

Duan Shuliang و همسرش که روزها به شغل ظرفشویی مشغولند

دولت هنوز هم پناهگاه‌های زیرزمینی را به‌عنوان یکی از ملزومات شهرها در نظر می‌گرفت. بنابراین در سال ۱۹۹۶، قانونی را وضع کرد که لزوم ساخت ساختمان‌های جدید زیرزمینی را به‌عنوان پناهگاه تایید می‌کرد، ولی تاکید داشت که این ساختمان‌ها طوری ساخته شوند که در زمان صلح برای پیشرفت اقتصادی مورد استفاده قرار گیرند. این موضوع باعث افزایش خانه‌های زیر زمینی سود آور شد.

یک مکانیک ماشین که در زیر زمین زندگی می کند

مدیریت این  ساختمان‌ها سیستم پیچیده‌ای دارد که شامل دلالان و واسطه‌ها است. به‌طور معمول، این پناهگاه‌ها یا متعلق به یک شرکت خصوصی هستند یا متعلق به اداره دفاع غیر نظامی، که آن‌ها را به شهروندان پکن اجاره می‌دهند و آن‌ها هم زیرزمین ها را به مهاجران اجاره می‌دهند.

مدیر یک زیر زمین در حومه شرقی پکن

تخمین زده می‌شود که حدود ۱ میلیون نفر از ساکنین پکن در چنین فضاهای محدود و اغلب نمناکی زندگی می‌کنند، زیرا آن‌ها ارزان‌تر از هر جای دیگری در روی زمین هستند. افراد محلی به آن‌ها «طایفه موش‌های  کور» یا shuzu می‌گویند. تقریبا، همه این افراد مهاجران جوانی هستند که از مناطق روستایی در جستجوی موقعیت‌های بهتر به پایتخت روی آورده‌اند. هرچند، خیلی از ساکنین معتقدند که سکونت در زیر زمین فقط یک مرحله انتقالی در زندگی آن‌ها است و آن‌ها به امکانات مالی دست خواهند یافت تا یک اتاق بهتر با پنجره و نور خورشید برای خودشان اجاره کنند. یک فروشنده بیمه، Wei Kuan ، می گوید به خاطر این در زیر زمین زندگی می‌کند که می‌خواهد برای خرید سایر چیزها مثل ماشین پول ذخیره کند.

یک فروشنده بیمه در روز و عضو قبیله موش های کور در شب

او می گوید: 

خیلی از همکارانم بالای زمین زندگی می‌کنند، اما من فکر می کنم زندگی در آنجا خیلی راحت است، این مکان مرا مجبور می‌کند که بیشتر کار کنم.

در سال ۲۰۱۰، مسئولین شهرداری پکن اعلام کردند که تا پایان سال ۲۰۱۲ استفاده مسکونی از فضاهای زیرزمینی به دلیل خطرات امنیتی مثل آتش‌سوزی یا سیل، غیرقانونی خواهد بود. در سال ۲۰۱۵، هزاران ساکن زیر زمین از خانه‌هایشان بیرون رانده شدند. در سال ۲۰۱۷، مسئولین ۴۰۰ نفر را در زیر یک مجموعه آپارتمانی مجلل در پکن کشف کردند. ورود به قسمت‌هایی از تونل‌ها برای عموم آزاد است و به‌عنوان یک جاذبه توریستی در شهر پکن استفاده می‌شود.

یک بازیگر ۱۸ ساله چینی و محل زندگی او در زیرزمین