نجات بزرگترین ارگانسیم زنده زمین از خطر نابودی

پاندو، که یک کلونی ۴۰ هکتاری از درختان صنوبر لرزان است، یک و نیم کیلومتر بالای سطح دریا، و در جنگل ملی فیشلیک در مرکز ایالت یوتا در آمریکا قرار دارد. این منطقه که با نام «غول لرزان» نیز شناخته می‌شود؛ در واقع، موجود زنده عظیمی است که با یک سیستم ریشه‌ای گسترده به هم متصل شده است. این جنگل عجیب طبیعی که هزاران سال قدمت دارد، به عنوان بزرگترین ارگانیسم زنده در زمین شناخته می‌شود در طول چند دهه گذشته، در حال از بین رفتن است. طبق تحقیقات، عامل اصلی این نابودی، انسان‌ها شناخته می‌شوند.

تخریب جنگل باستانی در طول چند دهه

با توجه به تحقیقی که اخیرا در مجله «پلاس وان» منتشر شده است، تنها بی توجهی انسان یا غفلت از منطقه نیست که «غول لرزان» را تهدید می‌کند. جانوارن گیاهخوار، به ویژه گوزن‌ها و گاوهایی که در این منطقه به تغذیه مشغول هستند نیز، در تخریب درختان پاندو نقش دارند. با توجه به مطالعات، در حالی که در چند دهه گذشته تغییرات متفاوتی به وسیله انسان در این منطقه انجام شده، فقدان مقرراتی که به جانوارن گیاه‌خوار منطقه به طور همزمان رسیدگی کند نیز، در انحطاط این منطقه نقش اساسی داشته است. پل راجر، نویسنده این تحقیق، که پروفسور دانشگاه یوتا نیز هست، درباره این منطقه گفته است:

تخریب‌های ایجاد شده در این منطقه به تصمیمات انسان‌ها درباره آن باز می‌گردد. حتی اگر حیات وحش در این امر دخیل باشد، باز هم این انسان است که تعداد و مسیر حیوانات را کنترل می‌کند.

_{عکس: Lanoe Oditt}

تلاشی برای نجات سیستم، نه گونه‌ها

راجر معتقد است، راه حل چنین مشکلی، تلاش برای هماهنگی گیاهان و جانوران است، تا بتوانند در کنار یکدیگر به حیات ادامه دهند. او در ادامه می‌گوید:

ما بیش از این نمی‌توانیم حیات وحش و جنگل‌ها را به صورت مجزا مدیریت کنیم. به طور معمول، مسئولین ایالتی به تنظیم حیوانات می‌پردازند و مسئولین فدرال، جنگل‌ها و گونه‌های گیاهی را تحت نظر دارند.

با توجه به مطالعات، که در آنها نمونه‌های کاربردی، عکس و اطلاعات دیگر از منطقه‌ای آزمایشی در پاندو ضمیمه شده است، این جنگل از حدود ۴۰ یا ۵۰ سال پیش در حال کوچک‌تر شدن است. راجر معتقد است، در همان سال‌ها، جمعیت گوزن‌های شمالی در این منطقه در حال افزایش بوده است.

اکنون، نه تنها گونه‌های حیوانی مانند گوزن از شکار بی رویه محافظت می‌شوند، بلکه تعداد گاوها، اردوگاه‌ها و جاده‌های اطراف منطقه نیز افزایش یافته است، و باعث تهدید بیشتر اکوسیستم جنگل پاندو شده است.

حمایت یک ارگانیسم از سایر ارگانیسم‌ها

حفظ جنگل پاندو تنها به دلیل اندازه و قدمت آن اهمیت ندارد، بلکه این جنگل نمونه‌ خوبی است تا نشان دهد چگونه کل یک اکوسیستم به چند گونه کوچک‌تر وابسته است. به گفته راجر، جنگل‌های صنوبر، از جمله جنگل پاندو، سطح بالایی از تنوع زیستی را حمایت می‌کنند. به معنی دیگر، صنوبرهای لرزان به عنوان «گونه‌های کلیدی» یا گونه‌هایی که دیگر انواع به آنها وابسته هستند، نیز شناخته می‌شوند. راجر در این‌باره گفته است:

این گونه تاثیری آبشار مانند بر دیگر گونه‌های حیوانی و گیاهی دارد. اگر شما یک گونه را حذف کنید، گونه‌های دیگر نیز به همان اندازه محدود خواهند شد. اما خبر خوب این است که صنوبرها ارگانیسمی محکم دارند، و با فعالیت‌های درست، جنگل پاندو می‌تواند بار دیگر به رشد خود ادامه دهد. جنگل پاندو، یک استراتژی بقا برای خود دارد که در طول هزاران سال به خوبی کار و پیشرفت کرده است. اما اکنون، در حدود نیم قرن است که این استراتژی دیگر عمل نمی‌کند، و مسئولیت آن به عنوان عامل اصلی این امر بر عهده انسان‌ها است. پیشرفت اصلی در این زمینه، ایجاد یک روند ترمیمی است که بر کار تمام اکوسیستم در کنار یکدیگر تمرکز داشته باشد.

_{عکس: Lanoe Oditt}

عکس کاور: US Forest Service