دیواره نوردی را در قطب جنوب تجربه کنید

شش کوهنورد برای صعود از دیواره‌های بزرگ به «کوئین ماد لند» (Queen Maud Land) به قطب جنوب سفر کرده‌اند. اصطلاح دیواره‌ی بزرگ را معمولا برای اشاره به جبهه‌های صخره‌ای بسیار بلندی (حداقل ۴۵۷ متر) استفاده می‌کنند که شیب بسیار تندی دارند و صعود به آن‌ها برای کوهنوردان مجرب، بیشتر از یک روز زمان لازم دارد.

زمان لازم برای این گونه صعودها چقدر است؟

عکس از پابلو دورانا، رخ شمالی

کوه اولوتانا (Ulvetanna) با ارتفاع ۲۹۱۳ متر، یکی از شگفت‌انگیزترین کوه‌های قطب جنوب است که از همه‌ی زوایا، هدفی دلهره‌آور به نظر می‌رسد. در این عکس، جیمی چین ۴۴ ساله، عضو ارشد گروه، در حین تلاش برای اولین صعود مستقیم از رخ شمالی کوه که شیب تندی دارد، طناب‌های خود را در نقطه‌ی حمایت و در یک چهارم انتهایی دیوار آزاد می‌کند. 

کوه ال کاپیتان (El Capitan) در پارک ملی یوسمیتی کالیفرنیا، معروف‌ترین دیواره‌ی بزرگ در جهان است. این مونولیت گرانیتی ۹۱۴ متری تنها در عرض دو ساعت فتح شد. اما خیلی از کوهنوردان برای رسیدن به قله‌ی آن، دو تا پنج روز زمان لازم دارند. صعود به بعضی از دیواره‌های بزرگی که تا به حال فتح نشده‌اند، به زمانی بیشتر از ۲۰ روز لازم دارد؛ چراکه پیشگامی در سرزمین‌های فتح‌نشده بسیار آهسته‌تر و دقیق‌تر از پیمودن مسیری است که قبلا به اثبات رسیده است.

کوهنوردان، قبل از آنکه به مصاف اهداف بزرگ‌تر و سخت‌تری مثل جزیره‌های بافین (Baffin Island)، پاتاگونیا (Patagonia)، هیمالیا و قطب جنوب بروند، در اینجا مهارت‌های فنی خودشان را می‌آزمایند. پنج نفر از شش کوهنورد در سفر اکتشافی سال ۲۰۱۷ به قطب جنوب، روزهای بسیاری را در ال کاپیتان تمرین کرده‌اند و مهارت‌های بسیاری آموختند.

سیدار رایت در نشستی که در ۹ دسامبر برگزار شد، گفت که تاکتیک‌های صعود سریع یوسمیتی در این صعود بسیار برای آن‌ها موثر بوده است؛ چرا که به محض این که در قطب جنوب از حرکت باز می‌ایستادند، از شدت سرمای هوا فلج می‌شدند.

رخ هر کدام از شش قله‌ی اصلی در کوئین ماد لند قطب جنوب بین ۳۶۵ و ۷۶۲ متر ارتفاع دارند. علی‌رغم وجود دیوارهایی با ارتفاع بیشتر در سرتاسر جهان، هیچ‌ کوهی در چنین موقعیت جغرافیایی دورافتاده و چنین شرایط آب و هوایی نیست.

کوهنوردان کجا می‌خوابند؟

 عکس از جیمی چین، رخ شمالی

کنراد انکر به  قطب جنوب رفت تا با یکی از زیباترین و سخت‌ترین کوه‌ها دست و پنجه نرم کند:  اولوتانا معروف به دندان گرگ. از فاصله‌ی دور که نگاه کنیم، یال‌های گرانیتی وسیع اولوتانا از هر ویژگی بی‌بهره هستند، ولی درواقع پر از ترک‌های عمودی است تا کوهنوردان پاهای‌شان را داخل آن‌ها تکیه بدهند. مسیریابی، مهم‌ترین اصل در صعود است. شبکه‌ای از ترک‌های مستمر، ویژگی ایده‌آلی است، اما این ترک‌ها بعد از چند متر از بین می‌روند. پیوند دادن ترک‌ها به یکدیگر هم هنر مسیریابی را می‌طلبد و بخشی از ماجراجویی است.

کوهنوردان در صعودهایی که بیشتر از یک روز طول می‌کشد، از تاکتیک‌های مختلفی برای زنده ماندن استفاده می‌کنند. آن‌ها از طناب‌ها و قرقره‌ها برای بالا کشیدن کیسه‌های سنگین و مستحکمی که پر از تجهیزات و مواد غذایی هستند، استفاده می‌کنند. آن‌ها بعضی وقت‌ها مجبور هستند یخ‌های جداشده از یخچال‌های طبیعی را با استفاده از اجاق‌های گازی پروپان معلق آب کنند و آبی که از این طریق به دست می‌آید را باید قبل از اینکه دوباره یخ بزند، مصرف کرد.

کوهنوردان، شب‌ها چادری را روی یک پلت‌فرم سبک و آویزان برپا می‌کنند که از میله‌های آلومینیومی انعطاف‌پذیر و پارچه نایلونی ساخته شده است. این پلت‌فرم به شکل مستطیل کوچکی است که دو کوهنورد در آن دراز بکشند و استراحت کنند.

روش دیگر، استفاده از طناب‌های ثابت برای ایجاد اتصال بین نقطه‌ی اوجی که کوهنوردان در آن ایستاده‌اند و زمین است. طناب‌های ثابت به کوهنوردان کمک می‌کند که به راحتی و با استفاده از راپل شب‌ها به پایگاه برگردند، وسایل اضافی با خودشان نبرند و روز بعد دوباره با استفاده از یک یومار مکانیکی به همان نقطه‌ برگردند.

از چه روشی برای صعود استفاده می‌کنند؟

عکس از پابلو دورانا، رخ شمالی

آنا پافف، ساوانا کامینگز، الکس هانولد و سیدار رایت روی قله‌ی کوه ۹۱ متری پنگوئن (Penguin) که برای اولین بار فتح شده است. رخ جنوب غربی اولوتانا پشت سر آن‌ها دیده می‌شود.

هدف از صعود از دیواره‌های بزرگ، رسیدن به راس مونولیت با استفاده از هر سبک ممکن است. البته باید پارامترهای اخلاقی را هم رعایت کرد، مثل نصب نکردن داربست روی دیوار و جا گذاشتن کم‌ترین نشان از خود در طبیعت. کوهنوردان دیواره‌های بزرگ معمولا از تاکتیک‌های «کوهنوردی مصنوعی» استفاده می‌کنند که در این روش، وزن خود را روی ابزارهای قابل حملی منتقل می‌کنند که روی دیوار کار گذاشته‌اند.

هم در کوهنوردی آزاد و هم در کوهنوردی مصنوعی از طناب‌ها و تجهیزات استفاده می‌کنند، اما هدف کوهنوردی آزاد، صعود تنها با استفاده از دست‌ها و پاها و ویژگی‌های طبیعی سنگ‌ها است و برای جلوگیری از سقوط، متکی به حفظ تعادل، قدرت، استقامت و تکنیک هستند. تنها زمانی می‌توان گفت که مسیری را به صورت آزاد باز کرده‌اند که کوهنورد از یک جادستی تا جادستی دیگر را بدون سقوط یا آویزان شدن پیموده باشد. البته نباید «کوهنوردی آزاد» را با «کوهنوردی بدون هیچ ابزاری» که صعود بدون هیچ طناب یا تجهیزاتی است، اشتباه گرفت.

از اولین سفر اکتشافی به منطقه که توسط یک تیم نروژی و در ابتدای دهه‌ی ۱۹۹۰ انجام شد، كوهنوردی‌هایی در مقیاس کوچک در کوئین ماد لند انجام شد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها به روش کوهنوردی آزاد نبودند. چرا که کوهنوردی آزاد مستلزم نپوشیدن دستکش است و هوا در قطب جنوب به قدری سرد است که این کار ممکن نیست.

در مورد هوا چه نکاتی را باید رعایت کنیم؟

سیدر رایت، رهبری تیم را در اولین صعود به پنگوئن به عهده داشت. عکس از جیمی چین، رخ شمال

یکی از مهم‌ترین ملاحظات از نظر هر دیواره‌نورد، موقعیت دیواره است؛ یعنی کدام سمت آن، رخ اصلی است یا اینکه آن به سمت خورشید است یا باد. وقتی همه‌ی شرایط یک دیوار را به خوبی بسنجیم، می‌توانیم تصمیم درستی درباره نوع لباس، میزان آب موردنیاز و حتی پایداری صخره بگیریم.

این موضوع مخصوصا در قطب جنوب که دمای آن زیر نقطه انجماد است، اهمیت زیادی دارد. کوهنوردان در این منطقه دنبال اهدافی با بهره‌مندی از آفتاب هستند. یعنی، در نیم‌کره‌ی جنوبی باید دیواره‌هایی انتخاب کنند که رو به شمال باشد.

کنراد آنکر می‌گوید:

زمانی که در پایگاه اصلی هستیم، اولین کاری که می‌کنیم این است که یک ساعت خورشیدی درست کنیم و زمان اوج خورشید را بر اساس UTC اندازه‌گیری کنیم. 

این اطلاعات به کوهنوردان کمک می‌کند که استراتژی زمانی مناسبی برای پیمودن مسیرها را تعیین کنند.