زندگی اسب‌های وحشی در صحرای بی آب و علف نامیبیا

دشت‌های مسطح و بی‌آب و علف حاشیه‌ی صحرای نامیبیا که پوشش گیاهی مختصری دارد و اصلا هیچ شباهتی به بهشت ندارد! زمین بی‌حاصل، هوای گرم و خشک و گیاهان اندک و پراکنده؛ اما هنوز بعد از گذشت دهه‌ها، گروهی از اسب‌های وحشی در این منطقه زندگی می‌کنند که خود را با شرایط سخت وفق داده و این صحرا را تبدیل به خانه‌ی خود کرده‌اند.

این گله‌ی اسب که بین ۹۰ تا ۱۵۰ راس اسب دارد، یکی از منزوی‌ترین رمه‌ها در دنیا و تنها گله‌ی اسب وحشی در آفریقا است.

فرضیه‌های بسیاری در رابطه با این که این اسب‌ها چگونه به این منطقه آمده‌اند که یکی از بد‌آب‌و‌هواترین مناطق در تمام دنیا است، وجود دارد. یکی از فرضیه‌های قابل تامل این است که این اسب‌ها، نوادگان اسب‌های سواره‌نظامی هستند که روس‌ها به هنگام اشغال جنوب‌غرب آفریقا با خود به این منطقه آورده بودند.

طی جنگ جهانی اول، بسیاری از اسب‌ها یا آزاد شده بودند یا به صحرا گریخته بودند. این اسب‌ها همگی در دشت «گروب» (Garub)، اطراف برکه‌ای که آب مورد نیاز برای لوکوموتیوها را تامین می‌کرد، تجمع و زندگی می‌کردند. رفته رفته زندگی در اطراف این برکه شکل گرفت و این مکان، جای مناسبی برای زندگی این اسب‌ها شد.

عامل دیگری که به حفظ زندگی اسب‌ها کمک کرد، کشف الماس در اطراف «کلمانسکوپ» (Kolmanskop)، نزدیک بندر «لودریتز» (Luderitz) در سال 1908 بود. نیروهای مستعمره‌ی آلمانی، به سرعت منطقه را محاصره کرده و منطقه‌ی ممنوعه‌ای به مساحت 350 کیلومتر مربع ایجاد کردند که به نام «اسپرگبایت» (Sperrgebeit) مشهور شد. «گروب» در دل این منطقه‌ی ممنوعه قرار داشت.

هیچ‌کس اجازه‌ی ورود به این منطقه را نداشت و این سیاست، در راستای دور نگه داشتن شکارچیان و قاچاقچیان از اسب‌ها بود تا بتوانند آزادانه در این منطقه زندگی کنند. طی ۱۰۰ سال بعدی، این گله به زاد و ولد پرداخته و به مرور با آب‌و‌هوای خشک و گرما سازگار شدند، به‌طوری‌که در گرمای ۴۰ درجه‌ی تابستان در صحرای نامیبیا، این اسب‌ها می‌توانند ۳۰ ساعت بدون آب زنده بمانند. این زمان در فصل زمستان به حدود ۷۲ ساعت نیز می‌رسد.

غذای عمده‌ی این اسب‌ها، علف‌های محدود و اندک بیابان و گاه بقایای مدفوع خودشان است. حیرت‌آور است بدانید که مدفوع این حیوانات منبع خوبی از مواد غذایی است، تا جایی که چربی آن سه برابر بیشتر و پروتئین موجود در آن، دو برابر علف‌های صحرایی است.

بعد از بارش باران فراوان و زمانی که علف تازه به مقدار کافی در صحرا می‌روید، پیدا کردن غذای کافی کار آسان‌تری است. در این اوقات سرخوشی، گله در کنار برکه جمع شده و تمام طول شبانه‌روز را به خوردن، نوشیدن آب و خوابیدن مشغول می‌شوند و طبیعی است که در همین دوران، تعدادشان چند برابر شود.

در سال ۱۹۷۷، هنگامی که شرکت‌های بهره‌برداری از معادن، موتورهای بخار و لوکوموتیوهای دیزلی خود را جا‌به‌جا کرده و پمپ‌های آب از کار افتادند، بسیاری از اسب‌ها از بی‌آبی از بین رفتند.

پس از آن‌که اعتراضات زیادی علیه این شرکت‌ها برای از بین بردن اسب‌ها مطرح شد، شرکت «دی برز» (De Beers) چندین تانکر و یک آبشخور برای اسب‌ها ساخت تا زندگی آن‌ها را نجات دهد.

امروزه، برکه‌ی «گروب» فقط و فقط برای حفظ زندگی این اسب‌ها پا‌بر‌جا مانده است.